เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]บทที่ 1239 กลับบ้าน

บทที่ 1239 กลับบ้าน

บทที่ 1239 กลับบ้าน

ตกเย็น ซูเสี่ยวเถียนได้รับของขวัญจากคนในคณะเยอะมาก จนเธอเกรงใจและยืนกรานที่จะปฏิเสธ

“สหาย อุตส่าห์ได้มาต่างประเทศทั้งทีจะไม่เอาของฝากกลับไปให้ที่บ้านเลยหรือ? เราไม่ได้เอาของแพงมาให้หรอก แค่ของเล็ก ๆ น้อย ๆ รับไว้เถอะ” คนอายุมากกว่าเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย

แล้วก็มีอีกหลายคนที่พยายามโน้มน้าวเด็กสาวให้รับไว้

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันจ่ายเงินให้นะคะ” เสี่ยวเถียนรีบบอก

ฐานะพวกเขาไม่ค่อยดี เธอละอายใจเกินกว่าจะรับไว้ได้

“เราได้เงินอุดหนุนเพิ่มเยอะเลย ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ”

ก่อนออกเดินทางพวกเขาได้รับเงินอุดหนุนจำนวนหนึ่งมาอยู่แล้ว หลังจากทำภารกิจเสร็จก็คงได้เพิ่มอีก

ทุกคนรู้ว่าภารกิจรอบนี้สำเร็จไปได้ด้วยดี พอกลับบ้านจะต้องมีรางวัลตอบแทนเป็นน้ำใจแน่นอน

เมื่อเห็นความมุ่งมั่นของพวกเขาสุดท้ายเสี่ยวเถียนก็ต้องยอมแพ้

รับไว้ก่อนเถอะ ภายหลังอาจได้ติดต่อกันอีกจะได้มีโอกาสตอบแทน

พอทุกคนจากไปเด็กสาวก็เก็บของที่ได้ใส่กระเป๋าเดินทาง

บางส่วนใส่ไว้ในช่องเก็บของด้วย แต่เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัยเลยต้องใส่กระเป๋าให้เต็ม

แต่ของพวกนี้ไม่ได้หนักนัก

นับตั้งแต่มีพื้นที่เก็บของในระบบเธอจึงขี้เกียจมากขึ้นเรื่อย ๆ อะไรใส่ได้ก็ใส่

เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนต่างขึ้นเครื่องกลับบ้าน

ส่วนพวกสมรู้ร่วมคิดในเหตุการณ์ปล้นทรัพย์วันนั้นเพิ่งรู้ว่าคนที่จัดการพรรคพวกตนมาจากคณะผู้แทนรัฐบาลจีน

แถมวันนั้นเรายังเจอกันด้วยแต่จำไม่ได้

พอจะตามหาเจ้าตัวก็ออกจากโรงแรมไปแล้ว

พวกเขามองหน้ากัน

แก้แค้นให้ไม่ได้แล้ว

“งั้นเราไปจีนดีไหม?” หนึ่งในนั้นเอ่ยถามด้วยความโง่เขลา

ก่อนอีกคนจะตบหัว

“เจ้าโง่ คิดได้ไง? รู้ไหมว่ามันไกลขนาดไหนน่ะ? เราไม่มีปัญญาซื้อตั๋วด้วยซ้ำ”

“แต่เราทนมองมันจากไปแบบนี้ไม่ได้นะ”

“แล้วจะไปทำอะไรได้? เธอบินไปแล้วนี่”

“ได้ยินว่าประเทศจีนชอบชาวต่างชาติมากไม่ใช่หรือ เราก็แสร้ง ๆ ไปลงทุนที่นั่นสิ?”

มีคนหนึ่งเสนอความคิด

ก่อนความคิดจะเป็นเอกฉันท์

อยู่นี่ก็หมดหวัง หาที่ไปตั้งต้นชีวิตใหม่ดีกว่าอย่างเช่นไปจีนนี่ไง

“แต่ต้องบอกพรรคพวกที่เหลือเกินนะ”

เพราะพวกเขายังอยู่ในคุก ครั้งนี้คงไม่ง่ายแน่ เราเองก็อยู่รอไปตลอดไม่ได้เหมือนกัน

ซูเสี่ยวเถียนไม่รู้เลยว่าการเดินทางของเธอในครั้งนี้จะนำพาชาวต่างชาติเข้าสู่ประเทศ

การเดินทางปลอดภัยเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อเครื่องบินลงจอดเด็กสาวพลันได้กลิ่นหอมหวานในอากาศ

ไปต่างประเทศไม่ได้แย่ แต่อยู่บ้านดีกว่า

ออกจากสนามบินก็เจอรถมารอรับ บางส่วนเป็นของหน่วยงาน บางส่วนเป็นของบริษัทต่าง ๆ

ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เป็นที่รู้กันไปทั่ว ตอนนี้ทุกคนในประเทศรู้แล้วว่าเราได้เซ็นสัญญาไว้หลายฉบับ

ถือเป็นเกียรติที่ได้สร้างรายได้เป็นเงินตราของต่างประเทศ

ทางฝ่ายตัวแทนของแต่ละโรงงานไม่อยากจากไปเลย

ในมือถือของเอาไว้แล้วเดินมาหาซูเสี่ยวเถียน

“เสี่ยวเถียน ให้โอกาสฉันได้ไปส่งคุณกลับบ้านได้ไหม อยากขอบคุณมากจริง ๆ น่ะ”

หนึ่งในนั้นเอ่ยด้วยความจริงใจ

เด็กสาวรีบตอบ “ไม่เป็นไรค่ะ ๆ หน่วยงานของฉันส่งรถมารับแล้วน่ะค่ะ เดี๋ยวนั่งคันนั้นไปดีกว่า”

เธอไม่สนิทกับพวกเขา เลยทำได้แค่ปฏิเสธด้วยความสุภาพ

ฝ่ายตัวแทนต่างมองหน้ากัน

รัฐมนตรีต้วนยกยิ้ม

“คนพวกนี้ก็มนุษย์แหละน้อ!”

คนทำงานโรงงานมีแต่คนเก่ง ๆ ไม่ใช่ธรรมดาเลย

พวกเขามีความสามารถ รู้ว่าต้องสร้างสายสัมพันธ์กับใครด้วย

และเด็กสาวแบบซูเสี่ยวเถียนก็สมควรเป็นมิตรด้วย

น่าเสียดายที่เจ้าตัวมาจากกระทรวงต่างประเทศ ต่อให้พยายามมาเท่าไรก็ไม่อาจแย่งตัวไปได้หรอก

ในเมื่อสายสัมพันธ์เกิดขึ้นแล้ว หากมีการขอความช่วยเหลือเธอย่อมไม่ปฏิเสธแน่นอน

ทางฝ่ายตัวแทนของแต่ละโรงงานมอบของขวัญให้แก่เสี่ยวเถียน

ก่อนกลับพวกเราซื้อมาให้เธอโดยเฉพาะเลย

เลยกะใช้โอกาสตรงนี้มอบของเสร็จก็จะพาเธอไปส่งบ้าน แต่โดนปฏิเสธกลับมาแทน

ซูเสี่ยวเถียนเบิกตากว้าง

แบบนี้ไม่เหมาะนะ

เธอไปในนามกระทรวงต่างประเทศ ไม่ควรรับของโดยไม่ได้รับอนุญาต

ตอนนั้นเองที่รัฐมนตรีต้วนออกหน้าให้ “รับไปเถอะ มันเป็นสิ่งที่พวกเขาสมควรทำแล้วละ เพราะได้เธอช่วยเอาไว้ก็เลยหาเงินได้เยอะกว่าเดิม ไม่ต้องเป็นกังวลหรอก”

เรื่องที่คนกลุ่มนี้อยากสร้างสายสัมพันธ์กับซูเสี่ยวเถียนเขารู้อยู่แล้ว น่าดีใจจริง ๆ

ตัวเสี่ยวเถียนก็ควรรับไว้ด้วย เหมือนคำพูดที่ว่า ‘ไร้ผลงานไร้ลาภยศ’*[1]

ในเมื่อซูเสี่ยวเถียนมีบุญคุณต่อพวกเรา ย่อมได้รับรางวัลตอบแทนอยู่แล้ว

เหล่าตัวแทนเห็นรัฐมนตรีต้วนก็ได้แต่ละอายใจ

เราเตรียมมาให้แค่ซูเสี่ยวเถียนเท่านั้น ไม่ได้เตรียมไว้ให้หัวหน้าทั้งสองเลย

“ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากเตรียมของขวัญให้พวกคุณนะครับ แต่ถ้าทำแบบนั้นมันจะดูไม่ดีน่ะ”

กลับประเทศจีนเมื่อไรเราเตรียมไว้ให้แน่ แต่ถ้าให้ต่อหน้าผู้คนแบบนี้จะดูไม่งามเอา

รัฐมนตรีต้วนเอ่ยยิ้ม ๆ “ไม่อยากให้ต่างหากละ พอเห็นซูเสี่ยวเถียนก็ลืมกันหมดแล้ว”

พวกเขาไม่ได้ติดใจอะไร เพราะตัวรัฐมนตรีเป็นคนใจดีมากเวลาอารมณ์ดีน่ะ

[1] ไร้ผลงานไร้ลาภยศ หมายถึง หากไม่ได้ทำประโยชน์แก่ผู้อื่นก็ไม่ควรรับรางวัล