เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]บทที่ 1235 กลับไปซะ อย่าอยู่ให้ขายขี้หน้าชาวบ้านเขาเลย

บทที่ 1235 กลับไปซะ อย่าอยู่ให้ขายขี้หน้าชาวบ้านเขาเลย

บทที่ 1235 กลับไปซะ อย่าอยู่ให้ขายขี้หน้าชาวบ้านเขาเลย

“เขียน!” ต้วนจื่อหมิงไม่พูดให้มากความ

หลี่เจี้ยนจวินไม่กล้าเอ่ยอะไรอีก

เขารู้จักนิสัยของรัฐมนตรีต้วนเป็นอย่างดี

อย่าเห็นว่าเขาเป็นกันเองเชียว เวลาโกรธขึ้นมาก็น่ากลัวไม่น้อย

สุดท้ายก็เขียนลงไปตามใจอยาก

แค่บอกว่าจำผิดเอาก็ได้ เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก

แต่เมื่อทั้งสองไม่ยอมเขียนเสียที รัฐมนตรีต้วนจึงยิ่งโกรธมากกว่าเก่า

“เขียนเวลา สถานที่ คนที่อยู่แถวนั้น และสถานการณ์ให้ชัดเจน เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ยังต้องให้สอนอีกหรือ?”

เมื่อท่าทางโง่เง่าของหลี่เจี้ยนจวิน รัฐมนตรีต้วนได้แต่สงสัยว่าตนทำถูกแล้วใช่ไหมที่พาคนคนนี้มา

ที่เจ้าตัวมาได้เพราะเส้นสายของครอบครัว มาเอาประสบการณ์ และไม่สร้างปัญหาต่อประเทศก็พอ

แต่ตอนนี้เหมือนจะไม่ใช่

ไม่เคยเห็นไอ้พวกทำทุกอย่างเพียงเพราะลุ่มหลงผู้หญิงมาก่อนเลย

แล้วถ้าอู๋เมิ่งหลานส่งสาวงามที่เป็นศัตรูกับตัวเอง ไม่อยากจินตนาการเลยว่าหลี่เจี้ยนจวินจะทำอะไรกันแน่

สีหน้าของรัฐมนตรีต้วนเคร่งขรึมมากขึ้น

ฝั่งอู๋เมิ่งหลานที่ไม่รู้สถานการณ์คนทั้งสามได้แต่ดีใจที่จะขับไล่ซูเสี่ยวเถียนออกไปได้

ตู้อวี่กั๋วและหลี่เจี้ยนจวินยืนนิ่งไม่ไหวติง

หญิงสาวร้อนใจที่ไม่เห็นพวกเขาเริ่มเขียน

จากนั้นหลี่เจี้ยนจวินจึงตัดสินใจลงมือทำ

มาจนถึงขั้นนี้แล้ว เรื่องอื่นค่อยว่ากัน

รัฐมนตรีต้วนคงไม่โกรธไปตลอดชีวิตใช่ไหมล่ะ?

เยี่ยม เรายังมีโอกาสขอโทษอยู่

ส่วนตู้อวี่กั๋วไม่กล้า

ถ้าผิดขึ้นมาจะทำยังไง?

แต่พอเห็นหลี่เจี้ยนจวินลงมือโดยไม่ลังเล จู่ ๆ ก็รู้สึกถึงทางเลือกอื่น

เขาตัดสินใจทันที

มือวางปากกา แล้วเงยหน้ามองรัฐมนตรีต้วน

คนเป็นหัวหน้ากำลังมองชายทั้งสอง

ฝ่ายนั้นดูประหลาดใจที่เห็นตู้อวี่กั๋ววางปากกา

ไม่น่าใช่หรอกมั้ง

แต่ไม่นานก็เข้าใจความหมาย

เป็นเรื่องลำบากใจสินะ

คนแบบนี้ไม่ควรเก็บเอาไว้ ไม่รู้ภายหลังจะสร้างเรื่องอะไรอีก

“ผมขอโทษครับ ผมโกหก ที่จริงผมไม่เห็นเลยว่าใครผลักอู๋เมิ่งหลาน”

ตู้อวี่กั๋วยอมรับผิด

จริงใจมากจนรัฐมนตรีสัมผัสได้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ

ส่วนอีกสองคนที่เหลือก็ตกใจ

รัฐมนตรีต้วนฟึดฟัด “ทำไมต้องโกหกล่ะ?”

ตู้อวี่กั๋วเหลือบมองหญิงสาว แล้วเอ่ยเขิน ๆ “ผมชอบอู๋เมิ่งหลานครับ อยากช่วยเพราะเธอน่าสงสารน่ะ”

ตู้อวี่กั๋วระมัดระวังการพูดมากและควบคุมน้ำเสียงไว้อย่างดี

แค่ประโยคเดียวก็รับรู้ถึงความรู้สึกหนุ่มสาว เป็นเรื่องธรรมดา

และการทำเรื่องไม่สมควรก็ปกติด้วย

รัฐมนตรีต้วนนิ่งไปครู่

หลี่เจี้ยนจวินเขียนด้วยความโมโห แทบเป็นลมกับสิ่งที่ได้ยิน

ตู้อวี่กั๋วช่างกล้า พูดออกมาได้ยังไง?

เพิ่งจะมาพูดเอาตอนนี้คิดจะแย่งของของเขาไปหรือ?

“ตู้อวี่กั๋ว แกนี่มันน่ารังเกียจจริง ๆ”

หลี่เจี้ยนจวินวางมือได้ก็พุ่งเข้าใส่ทันที

เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงออกหน้าเป็นพยานให้

ความคิดหลี่เจี้ยนจวินถูกเปิดเผยแล้ว

ไอ้คนที่หลงผู้หญิงสุด ๆ คือเจ้าโง่หลี่เจี้ยนจวินคนนี้เลย

พ่อมันก็ฉลาดแท้ ๆ ทำไมถึงมีลูกโง่ ๆ แบบนี้ออกมา?

‘โง่บรมจริง ๆ หลังจากนี้อย่าพาไปต่างประเทศให้ชาวบ้านเขาขายขี้หน้าจะดีกว่า’

กลับไปเมื่อไรต้องคุยกับพ่อของหลี่เจี้ยนจวินแล้ว

ถ้าไม่สั่งสอนให้ดี ในอนาคตคงจะตายเพราะความโง่ตัวเองแน่

โง่ไม่พอยังบ้าผู้หญิงอีก ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเสียเลย

ตู้อวี่กั๋วหาทางไม่ให้รัฐมนตรีต้วนหมายตาตัวเองกำลังโดนหลี่เจี้ยนจวินพุ่งเข้าใส่

แน่นอนว่าตนไม่ยอมแพ้ทันที

ทั้งสองจึงเริ่มสู้กัน

“หยุด!” รัฐมนตรีต้วนตวาดลั่น “พวกคุณสองคนกลับห้องไปซะ พรุ่งนี้ฉันจะส่งกลับจีนทันที”

กู่ไม่กลับแล้ว เรื่องอื่นไว้กลับไปค่อยว่ากัน

เหนื่อยเหลือเกิน

เพิ่งจะเป็นหัวหน้าพาคณะผู้แทนเดินทางมาครั้งแรกก็เจอแต่อะไรไม่รู้

งานไม่เหนื่อย แต่เหนื่อยเรื่องหยุมหยิมอื่น ๆ นี่แหละ

จู่ ๆ ก็นึกถึงซูเสี่ยวเถียนขึ้นมา

ถ้าทุกคนเป็นแบบนั้นได้บ้างก็คงดี

เด็กคนนี้ทำให้เขาประหยัดความเป็นห่วงไปได้เยอะ ไม่รู้เป็นลูกบ้านไหน

อู๋เมิ่งหลานปฏิเสธทันควัน

สองคนนี้เป็นตายร้ายดียังไงเธอไม่สน ต้องเอาตัวเองก่อน

และจะดีมากถ้าพาซูเสี่ยวเถียนกลับไปด้วย

เดิมทีอู๋เมิ่งหลานไม่ใช่คนฉลาด

คิดอะไรง่ายดาย ต่อให้ตู้อวี่กั๋วไม่เห็น ยังไงหลี่เจี้ยนจวินก็ต้องเห็นใช่ไหม?

เธอเชื่อมั่นในฝีมือคนทำมาก ๆ จะเป็นใครไปไม่ได้อยู่แล้วนอกจากเด็กนั่นที่คิดมาแทนที่

รัฐมนตรีต้วนเพิ่งนึกถึงอู๋เมิ่งหลานได้

เขามองไปที่ขาเธอ ดูเหมือนต้องส่งกลับด้วย

กลับ ๆ ไปซะจะได้ไม่ต้องเหนื่อยกังวล

“พรุ่งนี้คุณก็กลับไปด้วยซะ ปัญหาที่เกิดขึ้นไว้ว่ากันตอนถึงจีน”

หญิงสาวตกใจมาก

“คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันไม่ได้ทะเลาะด้วยสักหน่อย ทำไมต้องกลับก่อน?” ดวงตากลมโตมีน้ำตาคลออยู่ ดูเสียใจเป็นอย่างยิ่ง