คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา 563 ไม่ไป / 564 หูเฟิงคือจิ้นอ๋อง

ตอนที่ 563 ไม่ไป / ตอนที่ 564 หูเฟิงคือจิ้นอ๋อง

ตอนที่​ 563 ไม่ไป​

ไป๋​จื่อ​ง่วน​อยู่​ใน​ครัว​ นาง​ผสม​แป้ง​ นวดแป้ง​ ปรุง​ไส้ ทว่า​จิน​เสี่ยว​อัน​ที่อยู่​ข้างๆ​ กลับ​เรียนรู้​ไม่เข้า​หัว​เลย​สักนิด​ “ยาก​เกินไป​แล้ว​”

“ของ​อร่อย​ไม่มีสิ่งใด​ง่าย​ ทว่า​ความจริง​แล้วก็​ไม่ได้​ยาก​เช่นกัน​ ฝึกฝน​ให้​มาก​หน่อย​ก็​คุ้นชิน​เอง​เจ้าค่ะ​” ไป๋​จื่อ​ยิ้ม​กล่าว​

เมิ่งหนาน​ที่อยู่​อีก​ข้าง​หนึ่ง​ขยิบตา​ให้​จิน​เสี่ยว​อัน​ ทีแรก​องครักษ์​คนสนิท​ไม่ได้​สังเกต​ ทว่า​เมื่อ​มองเห็น​แล้ว​ ดวงตา​ของ​เมิ่งหนาน​ก็​ใกล้​จะเมื่อยล้า​เต็มที​

จิน​เสี่ยว​อัน​รับสัญญาณ​ลับ​ของ​คุณชาย​ เขา​กระแอม​เสียง​หนึ่ง​ เอ่ย​ถามไป๋​จื่อ​ว่า​ “หู​เฟิงเล่า​ ไย​ไม่เห็น​เขา​เลย​”

มือ​ที่​กำลัง​นวดแป้ง​ของ​นาง​หยุด​ลง​ จากนั้น​ก็​ยิ้ม​ว่า​ “ช่วง​ก่อน​มีการเกณฑ์ทหาร​ใน​หมู่บ้าน​ เขา​มีวรยุทธ์​สูงส่ง ไม่ควร​ปลูก​ผัก​ทำนา​อยู่​ใน​หมู่บ้าน​แห่ง​นี้​ นั่น​เท่ากับ​เสีย​ความสามารถ​ไป​เปล่าๆ​ เขา​คิด​ว่า​มีเหตุผล​ทีเดียว​ จึงไป​ออกรบ​แล้ว​เจ้าค่ะ​”

จิน​เสี่ยว​อัน​สบตา​กับ​เมิ่งหนาน​ ทั้งคู่​ต่าง​รู้สึก​ประหลาดใจ​อย่างยิ่ง​ ไป​ออกรบ​? หู​เฟิงน่ะ​หรือ​ไป​ออกรบ​

“แน่นอน​ว่า​เขา​จะกลับมา​ ไม่เป็นไร​หรอก​เจ้าค่ะ​” ไป๋​จื่อ​ยิ้ม​

เมิ่งหนาน​เร่ง​ถามทันที​ “หาก​เขา​ไม่กลับมา​เล่า​”

“เป็นไปไม่ได้​!” รอยยิ้ม​บน​ใบหน้า​ของ​ไป๋​จื่อ​จางหาย​ไป​ ขณะเดียวกัน​แรง​นวดแป้ง​กลับ​เพิ่มมากขึ้น​ พา​ให้​แป้ง​ของ​นาง​ใหญ่​ขึ้น​เรื่อยๆ​ แม้กระทั่ง​ตรงกลาง​ของ​มัน​ยังมี​รู​ขนาดใหญ่​ด้วย​

เมิ่งหนาน​รู้​แล้ว​ว่า​ไม่ควร​ถามคำถาม​นี้​ต่อไป​ ไม่เช่นนั้น​ไป๋​จื่อ​อาจจะ​ไม่สบอารมณ์​เอา​ได้​

เขา​ขยิบตา​ให้​จิน​เสี่ยว​อัน​อีกครั้ง​ ให้​จิน​เสี่ยว​อัน​ถามว่า​ “แม่นาง​ไป​ เจ้าดี​กับ​เสีย​นเอ๋อร์​ขนาด​นี้​ มิสู้ไป​เมืองหลวง​ด้วยกัน​เถอะ​ เช่นนั้น​แล้ว​พวก​เจ้าจะได้​พบ​หน้า​กัน​บ่อยๆ​”

ไป๋​จื่อ​เหล่​มอง​จิน​เสี่ยว​อัน​ครั้งหนึ่ง​ ก่อน​จะกวาดสายตา​ไป​มอง​เมิ่งหนาน​ เอ่ย​เสียง​เรียบ​ว่า​ “ไม่ไป​!”

เมิ่งหนาน​รีบ​ก้าว​ไป​ข้างหน้า​ เบียด​จิน​เสี่ยว​อัน​ที่​กำลัง​พยายาม​เรียน​ห่อ​เกี๊ยว​ให้​พ้น​ทาง​ “เพราะเหตุใด​กัน​ ไย​เจ้าไม่ไป​ ที่นี่​มีอะไร​ดี​อย่างนั้น​หรือ​”

นาง​คลึง​แป้ง​ก้อน​สุดท้าย​เป็น​แผ่น​บาง​ๆ ก่อน​จะวาง​ไม้คลึง​แป้ง​ลง​ แล้วกันไป​เผชิญหน้า​กับ​เมิ่งหนาน​ อีก​ฝ่าย​รูปร่าง​สูงคล้าย​กับ​หู​เฟิง เมื่อ​สนทนา​กัน​ใน​ระยะใกล้​ นาง​จึงจำต้อง​เงยหน้า​ขึ้น​ถึงจะใช้ได้​

“ที่นี่​คือ​บ้าน​ของ​ข้า​ ไม่ว่า​ที่นี่​จะดี​หรือไม่​ดี​ ข้า​ล้วน​จะอยู่​ที่​บ้าน​ของ​ตนเอง​ ก็​เหมือนกับ​ท่าน​นั่นแหละ​ จาก​บ้าน​มาไกล​เป็น​พัน​ลี้​ แต่​สุดท้าย​ก็​ต้อง​กลับบ้าน​ไม่ใช่หรือ​ไร​”

“ข้า​ไม่ได้​หมายความ​เช่นนั้น​ เจ้าไป​อยู่​ที่​เมืองหลวง​สัก​เดือน​ แค่​เดือน​เดียว​เท่านั้น​ หาก​เจ้าไม่ชอบ​จริงๆ​ ก็​ค่อย​กลับมา​ดี​หรือไม่​ เจ้าอาจจะ​ชอบ​เมืองหลวง​ก็ได้​นะ​” เขา​คิด​ว่า​จะไม่มีใคร​ไม่ชอบ​เมืองหลวง​ ที่​นั้น​คึกคัก​รื่นเริง​ มีเสื้อผ้า​ที่​งดงาม​ที่สุด​ มีเครื่องประดับ​ที่​ตระการตา​ที่สุด​ มีถนน​ที่​มีชีวิตชีวา​ที่สุด​ของ​แคว้น​ฉู่ อะไร​ก็​ล้วน​ดี​ไป​เสีย​หมด​

“หาก​เจ้าอยาก​เปิดร้าน​ จะเปิด​ที่​เมืองหลวง​ก็ได้​ กิจการ​ดีกว่า​ที่นี่​แน่นอน​”

ไป๋​จื่อ​ยังคง​ส่ายหน้า​ “ขอโทษ​เจ้าค่ะ​ ตอนนี้​ข้า​ยัง​ไม่อยาก​ไป​ วันหลัง​ค่อย​ว่า​กัน​เถอะ​”

เมิ่งหนาน​รู้สึก​โมโห​อยู่​บ้าง​ ทั้ง​ยัง​ไม่พอใจ​เป็น​อย่างยิ่ง​ เพราะ​เขา​ไม่เข้าใจ​เลย​จริงๆ​ ว่า​นาง​จะรั้ง​อยู่​ที่นี่​ด้วย​เหตุผล​ใด​ รอ​หู​เฟิงหรือ​

จิน​เสี่ยว​อัน​เห็น​บรรยากาศ​เริ่ม​อึมครึม​ จึงรีบ​หัวเราะ​แห้ง​ๆ กลบเกลื่อน​ แล้ว​ดัน​คุณชาย​ออก​ไป​อีก​ด้าน​หนึ่ง​ “ใกล้​จะนำ​เกี๊ยว​ลง​หม้อ​แล้ว​ ท่าน​ไป​รอ​ที่​ห้องโถง​ก่อน​เถอะ​”

เมื่อ​เมิ่งหนาน​ออก​ไป​แล้ว​ จิน​เสี่ยว​อัน​ก็​กลับมา​ที่​ห้องครัว​อีกครั้ง​ ไป๋​จื่อ​กำลัง​ห่อ​เกี๊ยว​อย่าง​คล่องแคล่ว​ สีหน้า​ของ​นางใน​ยาม​นี้​เฉยชา​ยิ่งนัก​ ราวกับว่า​เมื่อ​ครู่​ไม่ได้​มีเรื่อง​อะไร​เกิดขึ้น​ทั้งสิ้น​

เขา​กล่าว​กับ​ไป๋​จื่อ​ว่า​ “แม่นาง​ไป๋​ คุณชาย​ของ​ข้า​มีเจตนา​ดี​ เจ้าอย่า​ได้​ถือสา​เลย​นะ​”

ไป๋​จื่อ​ตอบ​เสียง​เบา​ “ข้า​รู้​เจ้าค่ะ​ ว่า​เขา​มีเจตนา​ดี​ และ​รู้​เช่นกัน​ว่า​เขา​คิด​กับ​ข้า​เช่นไร​ จิน​เสี่ยว​อัน​ เมื่อ​พวก​ท่าน​กลับ​ไป​แล้ว​ ท่าน​ช่วย​ข้า​บอก​กับ​เขา​ที​ ว่า​เรื่อง​บาง​เรื่อง​ต่อให้​บังคับ​กัน​ก็​ไม่มีทาง​เป็นไปได้​ หวัง​ว่า​เขา​จะเข้าใจ​ด้วย​ ข้า​อยู่​ห่าง​จาก​เขา​เท่าไร​ ก็​ยิ่ง​เป็นผลดี​กับ​เขา​เท่านั้น​ อย่า​ได้​เสียเวลา​มีใจให้​กับ​คน​ที่​เป็นไปไม่ได้​เลย​เจ้าค่ะ​ มัน​ไม่คุ้มกัน​หรอก​”

จิน​เสี่ยว​อัน​ถอนใจ​เสียง​หนึ่ง​ หลังจากนั้น​ก็​ไม่ได้​พูด​อะไร​อีก​ เพราะ​คล้าย​กับ​ว่า​พูด​อะไร​ก็​ล้วน​ไม่จำเป็น​อีกแล้ว​

……….

ตอนที่​ 564 หู​เฟิงคือ​จิ้น​อ๋อง​

เกี๊ยว​อร่อย​มาก​ ครั้งนี้​เป็น​ไส้แบบ​ใหม่​ ไม่เหมือนกับ​ไส้กุยช่าย​ที่​เคย​ได้​กิน​ก่อนหน้านี้​โดยสิ้นเชิง​ เมื่อ​ขึ้นโต๊ะ​แล้ว​เมิ่งหนาน​และ​จิน​เสี่ยว​อัน​จึงกิน​มัน​จน​เกลี้ยง​จาน​

เสีย​นเอ๋อร์​ไม่ค่อย​พอใจ​นัก​ “ไย​พวก​ท่าน​สอง​คน​ไม่เหลือ​ให้​พี่สาว​สักหน่อย​ พี่สาว​ยัง​ไม่ได้​กิน​เลย​นะ​!”

จิน​เสี่ยว​อัน​ยิ้ม​ว่า​ “ยังมี​อีก​ เดี๋ยว​พี่สาว​ของ​เจ้าจะยก​จาน​ใหญ่​ออกมา​”

เสีย​นเอ๋อร์​กับ​หรู​เอ๋อร์​ชอบ​กิน​เกี๋ยว​มาก​ ไป๋​จื่อ​จึงใส่จาน​มาให้​พวก​นาง​สอง​คน​อีก​

เมื่อ​เห็น​เกี๊ยว​เหลืออยู่​ใน​จาน​ไม่มาก​ จิน​เสี่ยว​อัน​นับ​อย่างไร​ก็​รู้สึก​ว่า​ไม่ถูกต้อง​ ก่อนหน้านี้​เขา​ห่อ​เกี๊ยว​ไว้​ตั้ง​มากมาย​ ไย​หมด​ลง​ที่สอง​จาน​นี้​เล่า​

“หมด​แล้ว​หรือ​” จิน​เสี่ยว​อัน​ถาม

ไป๋​จื่อ​ส่ายหน้า​ “ยังมี​อีก​เจ้าค่ะ​ พรุ่งนี้​ข้า​จะทำ​เกี๊ยว​ทอด​ ให้​พวก​ท่าน​นำ​ไป​กิน​ระหว่างทาง​”

เสีย​นเอ๋อร์​ปรบมือ​ทันที​ “ข้า​ชอบ​กิน​เกี๊ยว​ทอด​ที่สุด​ มัน​อร่อย​ยิ่งนัก​”

ไป๋​จื่อ​ลูบ​ศีรษะ​ของ​นาง​ “ชอบ​ก็​กิน​ให้​มาก​หน่อย​ จะได้​โต​ไว​ๆ นะ​”

เสีย​นเอ๋อร์​พยักหน้า​อย่าง​แรง​ “ตอนที่​พี่สาว​มาเยี่ยม​ข้า​ ข้า​จะต้อง​สูงขึ้น​กว่า​นี้​แน่​”

หลังจาก​กินข้าว​เสร็จ​ ท้องฟ้า​ข้างนอก​ก็​มืดสนิท​แล้ว​ เมิ่งหนาน​ไม่คิด​จะไป​ที่ไหน​โดยสิ้นเชิง​ เขา​ชมบ้าน​ทั้ง​หลัง​แล้ว​รอบ​หนึ่ง​ ก่อน​จะตัดสินใจ​ว่า​คืนนี้​จะนอน​บน​ชั้น​สาม

หรู​เอ๋อร์​เข้ากับ​คน​ได้​ยาก​ยิ่งกว่า​เสีย​นเอ๋อร์​ นาง​อยาก​บอก​เมิ่งหนาน​ว่า​ตน​กับ​แม่ของ​ตน​อาศัย​อยู่​ที่​ชั้น​สาม ทว่า​ก็​ไม่กล้า​พูด​ออกมา​

เสีย​นเอ๋อร์​พลัน​เอ่ย​เสียงดัง​ “ชั้น​สามไม่มีที่​ให้​ท่าน​นอน​หรอก​ ชั้นสอง​ก็​ไม่มีเช่นกัน​ บน​ชั้นลอย​ก็​ด้วย​ ดูท่า​ท่าน​ต้อง​นอน​ที่​ระเบียง​แล้ว​ละ​ ทว่า​บน​ระเบียง​หนาว​มาก​ พรุ่งนี้​เช้าท่าน​จะแข็ง​เป็น​กระบอง​น้ำแข็ง​หรือไม่​เล่า​”

เมิ่งหนาน​หัวเราะ​ “ใคร​บอ​กว่า​ข้า​ไม่มีที่นอน​กัน​ เด็ก​ๆ อย่าง​พวก​เจ้าสอง​คน​ไป​นอน​กับ​พี่สะใภ้​คืนนี้​ ก็​เท่ากับ​ว่า​ข้า​มีที่นอน​แล้ว​ไม่ใช่หรือ​ไร​”

หู​จ่างหลิน​นึกได้​ว่า​ไป๋​จื่อ​อาศัย​อยู่​ใน​บ้าน​หลัง​นี้​เช่นกัน​ จึงรู้สึก​ไม่สบายใจ​อยู่​บ้าง​ กล่าวว่า​ “ห้อง​ของ​หู​เฟิงว่าง​อยู่​ ท่าน​ไป​นอน​กับ​ข้า​ที่นั่น​ก็ได้​”

ขณะที่​เมิ่งหนาน​กำลังจะ​ปฏิเสธ​ ไป๋​จื่อ​ก็​รีบ​พูด​ขึ้น​มา “เช่นนั้น​ย่อ​มดี​ที่สุด​ อีก​เดี๋ยว​ข้า​จะนำ​เครื่อง​นอน​ไป​ให้​”

ดังนั้น​ทุกอย่าง​จึงจัดการ​เสร็จสิ้น​เช่นนี้​อย่าง​รวดเร็ว​…

สำหรับ​หู​จ่างหลิน​ ไป๋​จื่อ​เป็น​ลูกสะใภ้​ในอนาคต​ของ​เขา​ ส่วน​เมิ่งหนาน​คิด​อย่างไร​เขา​ล้วน​ชัดแจ้ง​แก่​ใจดี​ แล้ว​เขา​จะวางใจ​ให้​เมิ่งหนาน​พัก​อยู่​ที่นี่​ได้​อย่างไร​ ถึงแม้จะไม่มีทาง​มีเรื่อง​อะไร​เกิดขึ้น​ แต่​ชื่อเสียง​ของ​ไป๋​จื่อ​ก็​มีแต่​จะดู​ไม่ดี​เท่านั้น​

หู​จ่างหลิน​พา​ตัว​เมิ่งหนาน​ไป​โดยที่​เขา​ไม่ยินยอม​ ห้อง​ของ​หู​เฟิงยัง​เหมือนเดิม​ไม่มีเปลี่ยน​ สะอาด​เรียบร้อย​ เตียง​ของ​เขา​กว้าง​มาก​ พอ​จะให้​เมิ่งหนาน​และ​จิน​เสี่ยว​อัน​นอน​เบียด​กัน​สัก​คืนหนึ่ง​

ใน​ฐานะ​ที่​เป็น​เจ้าบ้าน​ หู​จ่างหลิน​จึงเป็น​คน​นำ​เครื่อง​นอน​ที่​ไป๋​จื่อ​นำมา​ให้​เข้ามา​ใน​ห้อง​ ก่อน​จะจัด​เตียง​ให้​พวกเขา​อย่าง​คุ้นชิน​

ตอนนี้​ใน​ห้อง​จุด​ตะเกียง​น้ำมัน​ไว้​แล้ว​ แสงไฟสีส้มเหลือง​ตก​กระทบ​ที่​ใบ​หน้าด้าน​ข้าง​ของ​หู​จ่างหลิน​

ใบหน้า​นี้​ยาก​จะเชื่อมโยง​ไป​ถึงโฉมหน้า​อัน​หล่อเหลา​องอาจ​ของ​หู​เฟิงเสีย​จริง​

เมิ่งหนาน​นึกถึง​เซียว​อ๋อง​ ยาม​เมื่อ​ตน​ได้​พบ​กับ​เขา​ก่อนหน้านี้​ ตั้งแต่​นั้น​ใน​ใจก็​มีแต่​ความสงสัย​ วันนี้​ได้​พบ​หู​จ่างหลิน​อีกครั้ง​แล้ว​ ความสงสัย​นั้น​ก็​ยิ่ง​ปรากฏ​ขึ้น​มาที่​ตรงหน้า​

เขา​ถามหู​จ่างหลิน​ว่า​ “ได้ยิน​ไป๋​จื่อ​บอ​กว่า​หู​เฟิงไป​ร่วม​รบ​หรือ​”

หู​จ่างหลิน​พยักหน้า​ “ถูกต้อง​ เขา​ไป​ได้​พัก​หนึ่ง​แล้ว​ ไม่รู้​เหมือนกัน​ว่า​จะกลับมา​เมื่อใด​”

“เจ้ามีบุตรชาย​แค่​คนเดียว​ ตัดใจ​ไหว​อยู่​หรือ​นี่​” เมิ่งหนาน​ถามอีก​

ฝ่าย​ถูก​ถามถอนใจ​ “ตัดใจ​ไม่ไหว​แล้ว​อย่างไร​ เขา​ยินยอม​จะไป​เอง​ ข้า​ขวาง​เขา​ไม่ได้​หรอก​”

เขา​ยินยอม​จะไป​เอง​? เพราะอะไร​กัน​ ที่​บ้าน​ก็​ไม่ได้​ลำบาก​อะไร​ ไฉน​ต้อง​ไป​ร่วม​รบ​ด้วย​

เมิ่งหนาน​ถามอี​กว่า​ “ข้า​รู้สึก​ว่า​หน้าตา​ของ​หู​เฟิงไม่ค่อย​เหมือน​เจ้าเท่าไร​นัก​ ดูท่าทาง​เขา​จะหน้า​เหมือน​แม่มากกว่า​กระมัง​”

หู​จ่างหลิน​ยิ้ม​พลาง​ส่ายหน้า​ “ไม่ใช่ๆ ไหน​เลย​พวก​ข้า​จะให้กำเนิด​บุตรชาย​เช่น​เขา​ได้​ ข้า​เก็บ​หู​เฟิงมาเลี้ยง​ เขา​ไม่ใช่ลูก​แท้ๆ​ ของ​ข้า​หรอก​” เขา​พูด​จบ​แล้ว​ถึงนึก​สิ่งที่​ไป๋​จื่อ​กำชับ​ไว้​ได้​ นาง​ห้ามไม่ให้​เขา​พูด​เรื่อง​นี้​กับ​คนนอก​ จึงกล่าว​เพิ่มเติม​ไป​อี​กว่า​ “เรื่อง​นี้​ไป๋​จื่อ​ไม่ให้​ข้า​บอก​ใคร​ ท่าน​ก็​ทำเป็น​ว่า​ไม่รู้​แล้วกัน​นะ​”

คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา

คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา

Score 10
Status: Completed

จู่ๆ แพทย์หญิงยอดฝีมือจากยุคปัจจุบัน ดันตื่นขึ้นมาในร่างของเด็กสาวชาวบ้านยุคโบราณที่ถูกย่าและป้าสะใภ้ตีจนตายทั้งเป็น

ครั้นรอดชีวิตมาได้ ก็ถูกโขกสับไม่ต่างกับสาวใช้ในบ้าน ทั้งยังจะถูกจับขายแลกเงินให้แต่งกับบุรุษอายุคราวพ่อ

แต่ไป๋จื่อคนใหม่นี้จะไม่ปล่อยให้พวกนางใช้งานข่มเหงรังแกได้ตามใจชอบอีกต่อไปแล้ว

ให้ตายอย่างไรก็ต้องออกจากบ้านที่เหมือนกับขุมนรกแห่งนี้ไปให้ได้ จึงตัดสินใจสร้างอุบายทำให้ตนเองเสียชื่อ

เพื่อแยกบ้านกับเหล่าคนสกุลไป๋ได้อย่างสมบูรณ์ เพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ เพื่อให้มีข้าวกินอิ่มท้องสักมื้อ

หญิงสาวที่เคยมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งประเทศในยุคปัจจุบันต้องถกแขนเสื้อทำไร่ทำนา ใช้วิชาแพทย์แผนปัจจุบันรักษาคนไข้

และจัดการกับเหล่าคนในหมู่บ้านที่เข้ามาเอารัดเอาเปรียบนางด้วย

แต่ขณะเดียวกัน… ก็ต้องรักษาโรคความจำเสื่อมให้ชายหนุ่มกล้ามโตขี้น้อยใจอีก!

เดิมทีคิดจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข หาเช้ากินค่ำ เลี้ยงชีพให้ตนและท่านแม่มีชีวิตที่ดี

แต่ความหวังพรรค์นั้นน่าจะไม่มีทางเป็นจริงได้ หนทางข้างหน้าไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเอาเสียเลย!

Options

not work with dark mode
Reset