เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]บทที่ 1229 การคุ้มครองคูณสอง

บทที่ 1229 การคุ้มครองคูณสอง

บทที่ 1229 การคุ้มครองคูณสอง

วันนี้ยุ่งมากจนไม่ได้คุยกับรัฐมนตรีต้วนและรองหัวหน้าเหวยเลย ต้องหาเวลาเสียแล้ว

แผนการของประเทศญี่ปุ่นต้องไม่เล็กแน่ ๆ

ซูเสี่ยวเถียนคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธโดยสิ้นเชิง

“ขอคิดก่อนนะคะ อย่างที่คุณรู้ว่าฉันเป็นคนจีน ยังไงก็ต้องกลับบ้านไปใช้ชีวิตค่ะ”

เธอพยายามทำน้ำเสียงให้เข้ากับสถานการณ์ตอนนี้สุด ๆ

แน่นอนว่าความตื่นเต้นที่ว่าเป็นการแสดง

ตอนนี้กลัวมากว่าฝ่ายนั้นจะปฏิเสธแล้วไปหาคนอื่นแทน

คนผู้นั้นดูประหลาดใจ

เขาคิดว่าเสี่ยวเถียนกำลังหลอกล่อ เผลอ ๆ อาจกำลังต่อสู้เพื่อตัวเองด้วยซ้ำ

“คุณก็รู้ด้วยว่าฉันเป็นเพียงล่ามตัวเล็ก ๆ ไม่ได้มีบทบาทมากนักหรอกค่ะ”

“ผู้อาวุโสคงไม่ให้ฉันจับผ้าพวกนั้นแน่ ๆ ถ้าทำงานไม่เสร็จก็ไม่สามารถรับประกันอะไรได้อยู่ดีนะ”

ทว่าอีกฝ่ายกลับเข้าใจไปอีกแบบ

เฟิงอวี้ซูจะระวังตัวขนาดนั้นได้ยังไง?

ผู้ช่วยตัวเองแท้ ๆ ใจคอจะไม่ปล่อยให้หยิบจับอะไรเลยหรือ ดูเหมือนต้องไปหาคนอื่นเสียแล้ว!

แต่พอคิดว่าคนอื่นอาจจะเป็นเหมือนกัน ท่าทางก็เปลี่ยนไป

“เอาเถอะ ถึงยังไม่ได้ตอบตกลง แต่ถ้าเธอทำงานได้ดีตามที่เราคาดหวัง เราจะตกรางวัลให้อย่างงาม”

ซูเสี่ยวเถียนไม่เห็นด้วยเท่าไร

“งานที่ทำมันอันตรายมากนะคะ ถ้าไม่ระวังให้ดีอาจจะต้องชดใช้ไปตลอดชีวิตเลยก็ได้ แต่ถ้าฉันทำสำเร็จ ต้องเพิ่มรางวัลให้ฉันด้วยนะ”

คำพูดของเสี่ยวเถียนช่วยคลายความสงสัย

ถ้าไม่ต่อรองเนี่ยสิถึงจะแปลก

“ฉันไม่สามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้ แต่จะพยายามแล้วกัน เธอคิดหาวิธีไว้เยอะ ๆ ด้วยละ”

ว่าจบก็จากไป

ซูเสี่ยวเถียนตกเหยื่อได้ตัวใหญ่

ผู้อาวุโสเฟิงอวี้ซูถาม “เขามาตามหาคุณหรือ?”

เด็กสาวพยักหน้า เพราะกลัวจะมีพวกเจตนาไม่ดีหลงเหลืออยู่ จึงไม่ได้พูดต่อ

ฝั่งฟูจิวาระทราบเรื่องกลับรู้สึกแปลก ๆ

แต่บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร รู้แค่ว่าแปลกก็เท่านั้น

ส่วนตาแก่ตายยากอย่างเฟิงอวี้ซูไม่ยอมให้ใครเข้ามายุ่มย่ามกับงานเลย บ่งบอกเลยว่าให้ความสำคัญกับงานครั้งนี้มาก

งั้นก็สมเหตุสมผลแล้วละ

ถ้าไม่ใช่ผู้ช่วยประจำ จะไม่ได้รับความไว้วางใจใด ๆ ทั้งสิ้น

หลังจากกินข้าวเสร็จ ผู้อาวุโสเฟิงและซูเสี่ยวเถียนก็ทยอยกันกลับ ตามด้วยรัฐมนตรีต้วนและรองหัวหน้าเหวย

เมื่อพวกเขาแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครแถวนี้ถึงค่อยคุยกัน

ซูเสี่ยวเถียนเล่าคร่าว ๆ ถึงแผนการของประเทศญี่ปุ่น และบอกสิ่งที่พวกนั้นสั่งให้ทำ

รัฐมนตรีต้วนหัวเราะเสียงเย็น “รู้มาตั้งนานแล้วว่าความสามารถเจ้านั่นมันก็แค่นี้”

แต่วิธีการแบบนี้ ผลลัพธ์กลับออกมาดีเสียด้วย

หากสำเร็จจะส่งผลกระทบต่อจีนแน่

“เมื่อคืนนี้มีขโมยเข้าห้องฉันด้วยค่ะ”

เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นสั้น ๆ

สีหน้าของรัฐมนตรีต้วนเข้มขึ้น เช่นเดียวกับรอยยิ้มของรองหัวหน้าเหวยที่จางหายไป

ไปห้องซูเสี่ยวเถียนเลยหรือ?

“คุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?” เขารีบถาม

ซูเสี่ยวเถียนเป็นผู้หญิง ถ้ามีคนเข้าห้องไปแล้วเอาใส่สีตีไข่ ชื่อเสียงเธอจะเสื่อมเสียได้

แต่อีกฝ่ายดูไม่ได้คำนึงถึงเรื่องแบบนั้นเลย “เหมือนเขาจะกลัวฉันค่ะ พอได้ยินเสียงก็รีบหนีไปเลย”

น่าแปลก…

“คงเพราะคุณเคยจับโจรได้ล่ะมั้ง” รัฐมนตรีต้วนไม่รู้จะต้องรู้สึกยังไงดี

โชคดีจริง ๆ

คนฟังได้ยินก็เข้าใจ

ถ้าไม่กลัวจริง ผู้ใหญ่คนหนึ่งย่อมจัดการเด็กได้อยู่แล้ว

แต่นี่เลือกที่จะวิ่งหนีแทน หนึ่งคือกลัวความผิด สองคือกลัวเสี่ยวเถียน

เด็กสาวคาดไม่ถึงสักนิด

ถ้าฝ่ายนั้นรู้สถานการณ์ของเธอดี งั้นก็ต้องเป็นคนคุ้นเคยสิ ตัดความเกี่ยวข้องกับคนที่มาหาในวันนี้ได้เลย

เพื่อไม่ให้เป็นที่ต้องสงสัย หัวหน้าทั้งสองจึงรีบแยกย้าย

ซูเสี่ยวเถียนไม่ได้อยู่ต่อ

เธอทำเท่าที่ได้แล้ว ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้อาวุโสเถอะ

เด็กสาวกลับมาทำงาน

ในเวิร์กช็อปที่มีแค่ผู้อาวุโสคนเดียว สองคนหน้าประตูคอยเฝ้าเอาไว้

ส่วนคนที่ฟูจิวาระส่งมาคิดหาโอกาสและหมายหัวคนอื่นเอาไว้เพราะเสี่ยวเถียนไม่ได้ตอบรับ ฝ่ายนั้นต้องหาคนอื่นมาแน่

แต่ด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ไม่เอื้ออำนวย เพราะไม่มีใครเข้าใกล้ผ้าได้เลย

ฟูจิวาระไม่คิดว่ารัฐบาลจีนจะทำแบบนี้

ปล่อยให้ตาแก่นั่นทำอยู่คนเดียวไม่กลัวมันเหนื่อยตายหรือไง?

ประเด็นคือเราต้องทำลายผ้าให้ได้

ต้องหาวิธีอื่นเสียแล้ว

เราคงวางเพลิงให้มอดไหม้ไปทั้งบูทรวมถึงเวิร์กช็อปนั่นไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?

ถ้าบูทของเราไม่ได้ตั้งใกล้กันเกินไป เขาคงตัดสินใจไปแล้ว

สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิด

มีโอกาสอื่นอีกไหมนะ

ตามกำหนดการคือต้องเสร็จงานก่อนสี่โมงเย็น

หลังทำเสื้อผ้าเสร็จ จะต้องให้นางแบบเดินโชว์อีก ชุดไหนได้ผลโหวตมากที่สุดจะชนะไป

และถ้าชุดทั้งสามของทุก ๆ คณะผู้แทนได้คะแนน เราก็จะมาตัดสินต่อว่าใครจะได้รับรางวัลใหญ่

ผู้จัดงานหัวหมอจริง ๆ รางวัลใหญ่คือออเดอร์มูลค่าสิบล้าน

คณะผู้แทนที่คว้าแชมป์จะได้เซ็นสัญญาซื้อขาย สำหรับผู้จัดงานแล้วถือว่ามีประโยชน์มาก

แต่ไม่ว่าอย่างไร แม้เป็นรางวัลเล็กเราก็ยังต้องตั้งใจกับสิ่งที่ทำอยู่ดี

ฟูจิวาระไม่สนใจอะไรแบบนั้นหรอก เพราะสิ่งสำคัญสำหรับเขาคือโอกาสจัดการพวกจีนต่างหาก!