เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]บทที่ 1227 ได้รับการปรับปรุง

บทที่ 1227 ได้รับการปรับปรุง

Content Warning: มีเนื้อหาเหยียดสีผิว, ความคิดตัวละครมีความรุนแรง

บทที่ 1227 ได้รับการปรับปรุง

ชายชราทำงานอยู่กับผ้ามาตลอดชีวิต แค่มองก็รู้ถึงคุณภาพของมัน

ผ้าผืนนี้ดัดแปลงมาจากกระบวนการผลิตของผ้ายกซ่ง

ในฐานะหนึ่งในสี่ผ้าปักที่มีชื่อเสียงของราชวงศ์ซ่ง ความงามของมันไม่ใช่สิ่งที่น่าสงสัย แต่ข้อบกพร่องเองก็เห็นได้ชัด

นั่นคือสวยงามเกินกว่าจะใช้ได้จริง

ผ้ายกซ่งคือผ้าที่รุ่นต่อมาได้เลียนแบบการทอผ้าหลากสีสันที่ถักทอในสมัยราชวงศ์ซ่งจนกลายมาเป็นดั่งปัจจุบัน

ความพิเศษของมันคือรูปดอกไม้อันซับซ้อน ในรูปวงกลมหรือลวดลายอื่น ๆ ที่เป็นลวดลายธรรมดาจะใส่ลายมังกร กิเลน ดอกไม้และตัวอักษร รูปแบบส่วนใหญ่จะเป็นดอกไม้ประดับ และข้อความ กราฟิกส่วนใหญ่จะจัดเรียงเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัสและสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน แลดูวิจิตรยิ่ง

ผ้ายกซ่งเป็นผ้าที่งดงาม เรียบง่าย สีสันและลวดลายชัดเจน ไม่เหมาะกับการทำเสื้อผ้า ส่วนใหญ่จะนำไปทำเป็นเครื่องแต่งกาย ผ้าบุกล่อง เย็บตัวอักษร รูปเล่มหนังสือ และอีกหลายอย่าง

ซึ่งผ้ายกซ่งที่ได้รับการปรับปรุงแล้วได้เพิ่มประสิทธิภาพในการใช้สอยมากขึ้น

ไม่รู้จะพัฒนาดีได้ขนาดไหน แต่จากที่ดูเฟิงอวี้ซูรู้สึกว่าผ้านี้เหมาะจะนำมาใส่มาก

เอามาทำเป็นกระโปรงหม่าเมี่ยนอาจดีกว่าใช้ผ้าไหมและผ้าซาตินธรรมดาทำเสียอีก

และอาจเป็นชุดที่สวยที่สุดที่เคยทำในชีวิตเลยก็ว่าได้

ชายชราตื่นเต้นจนมือสั่น ถึงกับคิดว่าอยากจะนำเสนอความงดงามของผ้าชิ้นนี้ให้ทุกคนได้ทราบทั่วกันถึงความงดงามของผ้าจีน!

“ผมต้องการผู้ช่วยครับ”

เฟิงอวี้ซูมองต้วนจื่อหมิง

รัฐมนตรีต้วนตกใจไม่น้อย

ปกติผู้อาวุโสเฟิงไม่เคยขอลูกมือมาก่อนเลย แล้วเราจะไปหาจากที่ไหน?

อาจมีอู๋เมิ่งหลานที่ทำเป็นคนเดียวด้วยซ้ำ

แต่เขาไม่เชื่อใจเธอเท่าไร!

แม้ระหว่างตรวจสอบจะไม่เจอความผิดปกติ แต่เขาไม่เชื่อใจจริง ๆ

ไม่อยากมอบงานสำคัญแบบนี้ให้เลย แค่นิดเดียวก็ไม่เอา!

รัฐมนตรีต้วนทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ผมหมายถึงให้เสี่ยวเถียนมาเป็นลูกมือช่วยผม!”

เฟิงอวี้ซูรีบไขความเข้าใจผิดทันที

เขาไม่สนใจคนอื่น ถ้าไม่ใช่มืออาชีพ เรื่องก็มีแต่จะยุ่งยากขึ้นเท่านั้น

รัฐมนตรีต้วนลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยอมตกลง

หลังจากฝ่ายดีไซเนอร์ไปทำเสื้อผ้า คนอื่น ๆ ได้แต่ดื่มชาอดทนรอต่อไป ระหว่างรอการเจรจา

การเดินทางในครั้งนี้นอกจากจะมีล่ามของแต่ละโรงงาน มีแค่ซูเสี่ยวเถียนที่เป็นเจ้าหน้าที่

หลังจากนี้งานหนักแล้วละ แต่ก็เข้าใจความหมายของเฟิงอวี้ซูนะ

เพราะคนออกแบบจริง ๆ คือเด็กคนนั้น ต่อให้เฟิงอวี้ซูเก่งแค่ไหนก็ไม่สามารถเข้าใจความคิดคนทำได้อย่างถ่องแท้

ที่เสนอขอตัวซูเสี่ยวเถียน เพราะเชื่อว่าระหว่างทำเสื้อผ้าต้องได้คุยกันแน่นอน

“ได้ครับ”

รัฐมนตรีต้วนเข้าใจดีว่าต้องลำดับความสำคัญของธุระนั้น ๆ จึงพยักหน้าตกลง

เฟิงอวี้ซูรีบเอ่ยว่า “ใช้เวลาแค่ครู่เดียวครับ”

เขาไม่ได้โง่ ซูเสี่ยวเถียนเป็นล่ามของคณะ จึงไม่อาจเสียเวลาไปกับเรื่องนี้ได้

ยิ่งเจ้าตัวบอกว่าทำไม่เป็นด้วย จะต้องยุ่งวุ่นวายแน่นอน

รัฐมนตรีต้วนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

จะดีที่สุดหากใช้เวลาเพียงครู่หนึ่ง เพราะการเจรจาสำคัญจำเป็นต้องใช้ซูเสี่ยวเถียน

ผู้อาวุโสเฟิงอวี้ซูพอได้รับการอนุมัติก็เรียกเด็กคนนั้นไปที่เวิร์กช็อปทันที

ตอนนี้เขาตื่นเต้นมาก หากเด็กสาวไม่คอยประคองเอาไว้ รัฐมนตรีต้วนกลัวจริง ๆ ว่าตาแก่นี่จะล้ม

เมื่อเห็นอีกฝ่ายถือผ้าอย่างทะนุถนอมราวกับสมบัติล้ำค่า ใจก็คิดว่าชุดต้องดีกว่าที่จินตนาการไว้แน่ ๆ

ถึงจะค้นคว้าเรื่องผ้ามาบ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่มีความรู้เท่าไร

รู้เพียงว่ามีค่าแน่ ๆ แต่มีระดับมากแค่ไหนอันนี้ไม่รู้จริง ๆ

ถ้าไม่ได้ทำงานด้านนี้คงไม่มีทางรู้หรอก

จะรู้ก็แค่ผิวเผินก็เท่านั้น

ต้วนจื่อหมิงเหลือบมองฟูจิวาระโดยไม่รู้ตัว

ดีมาก สีหน้าเจ้านั่นเข้มเชียว

โชคดีที่ไม่มีคนจากทวีปอื่นเข้าร่วมด้วย ไม่อย่างนั้นคงได้โดนวัดสีผิวพร้อมฟูจิวาระแน่

รอยยิ้มมีนัยแฝงของรัฐมนตรีต้วนกระแทกสายตาของฟูจิวาระมาก

เจ้าตัวแต่ได้กัดฟันกรอด กำหมัดแน่น

ต้วนจื่อหมิงสมควรตายจริง ๆ ยังมาหัวเราะเยาะเย้ยกันอีก

ทำไมถึงทำตัวได้น่ารังเกียจขนาดนี้?

สมควรตาย สมควรตายนัก!

แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไร สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นตามที่คิด

ถึงเวลาที่คณะผู้แทนเข้าร่วมเจรจา

ฝั่งจีนอย่างรัฐมนตรีต้วนและรองหัวหน้าเหวยยังนิ่งไม่ไหวติง ดูไม่อยากออกไปเจรจา

คนอื่น ๆ คิดว่าตัวแทนรัฐบาลจีนหยิ่งผยอง แต่ไม่รู้เลยว่าพวกเขาสื่อสารกับผู้อื่นไม่ได้หากไม่มีล่าม

บางส่วนก็ได้ริเริ่มสนใจกันเอง

สองปีมานี้ อุตสาหกรรมผ้าในประเทศเราเริ่มถึงจุดอิ่มตัว เปลี่ยนจากผู้ขายมาเป็นผู้ซื้อ

หากไม่ส่งเสริมอย่างจริงจัง โรงงานจะได้รับผลกระทบ

เพราะงั้นผู้ผลิตจึงให้ความสำคัญกับงานนิทรรศการในครั้งนี้มาก

เพื่อให้การเจรจาเป็นไปอย่างราบรื่นจึงพาล่ามมาด้วย

แต่การที่ซูเสี่ยวเถียนไม่อยู่ ยังไม่ค่อยส่งผลกระทบกับพวกเราเท่าไร

“รัฐมนตรีต้วน เราไปเดินเล่นดูผ้าที่บูทอื่นกันไหมครับ?”

“เราจะไม่ไปไหนจนกว่าเสี่ยวเถียนจะเสร็จงานนะ”

เขาเข้าใจภาษาต่างประเทศ แต่นอกจากภาษาของประเทศญี่ปุ่นแล้ว ก็ไม่ชำนาญภาษาใดอีก

ถ้าไม่มีล่ามเก่ง ๆ อยู่ด้วยเราต้องเสียเปรียบแน่

แม้จะสนิทกับซูเสี่ยวเถียนได้ไม่กี่วัน แต่สัมผัสได้ว่าเราไว้วางใจเธอได้

รองหัวหน้าเหวยมองไปทางเวิร์กช็อปด้วยความกังวลใจ

ไม่มีทางสงบสุขแบบนี้แน่ ๆ

ต้องมีอะไรเกิดขึ้นเหมือนกับกระเป๋าที่โดนฉกไปเมื่อเช้า

เจ้าพวกบ้านั่นต้องมีแผนการอื่นอีกแน่