หม่ามี๊ตัวร้ายกับเสนาบดีตื๊อรักตอนพิเศษ 29-3 ท่านแม่มาแล้ว จับแขวนเฆี่ยนตี

ตอนพิเศษ 29-3 ท่านแม่มาแล้ว จับแขวนเฆี่ยนตี

แสงจันทร์ฉายอ่อน

สตรีนางนั้นอุ้มเฉียวเวยเวยกลับไปยังถ้ำของตน

ถ้ำของนางใหญ่มาก ตรงปากถ้ำใช้พลังปราณของปีศาจจิ้งจอกตั้งเป็นค่ายกลเอาไว้

ภายในถ้ำตรงจุดที่อ่อนนุ่มที่สุดมีกลุ่มจิ้งจอกเงินตัวน้อยกำลังร้องครวญด้วยความหิวโหย

จิ้งจอกเงินตัวน้อยรับรู้ได้ถึงความเคลื่อนไหวตรงปากประตู จึงพากันส่งเสียงเรียกขึ้นมา

สตรีนางนั้นลูบลูกตัวน้อยของตนเบาๆ “ชู่ว์ๆๆ ไม่ต้องร้อง ข้ารู้ว่าพวกเจ้าหิวแล้ว วันนี้ได้กินเนื้อมังกรนะ”

เหล่าจิ้งจอกเงินตัวน้อยเริ่มรู้เรื่องแล้ว พอฟังเข้าใจว่าสิ่งที่สตรีนางนี้นำกลับมาเป็นของดี จึงพากันหันไปมองเฉียวเวยเวยด้วยสายตาหิวโหย

สตรีนางนั้นวางเฉียวเวยเวยลงบนเตียงหิน เพื่อป้องกันไม่ให้เฉียวเวยเวยรู้สึกตัว นางยังร่ายวิชาหลับไหลเพิ่มเข้าไปด้วย อันที่จริงที่นางทำนั้นหาได้จำเป็นไม่ เฉียวเวยเวยหากได้นอนหลับแล้ว นอกจากนางอยากทำธุระเบาแล้ว ต่อให้ฟ้าผ่าลงมานางก็ไม่ตื่น

สตรีนางนั้นโน้มตัวลงไปสูดดมกลิ่นเนื้อหอมหวานจากตัวเฉียวเวยเวย สมแล้วที่เป็นมังกรน้อย นางแค่สูดดมเท่านั้นน้ำลายก็สอไปหมดแล้ว

มังกรน้อยนับเป็นของบำรุงชั้นดี หากได้กินเนื้อเม็ดเน่ยตันของนางลงไป นางก็สามารถลอยขึ้นไปเป็นเซียนจิ้งจอกได้แล้ว

สตรีนางนั้นนึกยินดี แต่กลับไม่ยินดีจนเลินเล่อไปเพราะเหตุนี้ ที่นางสามารถหลบซ่อนตัวอยู่ใต้สายตาของสหพันธ์มาได้นานปีเพียงนี้ หากไม่ใช่เพราะมีจิตใจที่กล้าแกร่งคงเป็นไปไม่ได้

นางรีบเก็บไอปีศาจอันน้อยนิดที่แผ่ออกไปโดยไม่ทันระวังกลับมา ยิ้มกริ่มมองเด็กหญิงตัวน้อยบนเตียงหิน เม็ดเน่ยตันจะต้องควักออกมาตอนมีชีวิตถึงจะดี มิเช่นนั้นจะสูญเสียประสิทธิภาพไป

สตรีนางนั้นยื่นมือออกไป พอนิ้วทั้งห้ากางออก ปลายเล็บคมกริบก็งอกออกมา

ในขณะที่นางกำลังจะลงมือ ตรงขอบฟ้าก็ปรากฏเสียงตะคอกที่สะท้อนก้องราวกับเสียงสายฟ้า… “บังอาจนักนะเจ้าปีศาจ! ยังไม่รีบส่งตัวลูกศิษย์สำนักเชียนหลันมาอีกหรือ!”

เป็นเสียงของเจ้าสำนักสวี่!

หลังจากเฉียวเวยเวยถูกปีศาจสาวจับตัวไป หลิงจือก็ไม่สนใจอาวุธวิเศษอีก รีบกำไข่มุกกลับไปยังแท่นครึ่งวงเดือนและแจ้งให้กับผู้อาวุโสของสำนักเชียนหลันทราบ

พวกเจ้าสำนักสวี่รีบกำไข่มุกเข้ามาทันที

คนที่มาพร้อมกับเขายังมีคนอื่นๆ ของสำนักว่านเซี่ยงอย่างชิวอีซาน รวมถึงผู้ฝึกตนที่เป็นยอดฝีมือของสำนักต่างๆ อีกสิบกว่าคน

เจ้าสำนักสวี่ยังไม่อยากเผาบ้านเพื่อไล่หนู ไม่กล้าใช้วิชารุนแรงแต่ส่งพลังครึ่งเซียนออกไปข่มขู่ก่อน

สตรีนางนั้นส่งเสียงหึเย็นๆ “ข้ายังคิดว่าใครเสียอีก ก็แค่ครึ่งเซียนที่เพิ่งเลื่อนชั้นขึ้นมาเท่านั้น กล้ามาโอ้อวดวิชาต่อหน้าปีศาจอย่างข้าด้วยหรือ!”

สตรีนางนั้นกางสองมือออกเพื่อตั้งข่ายอาคมคลอบยอดเขาทั้งหมดเอาไว้

พลังกดดันของเจ้าสำนักสวี่ถูกข่ายอาคมสะท้อนกลับมา

ชิวอีซานก็รีบแผ่พลังกดดันของครึ่งเซียนออกไป แต่ก็ถูกข่ายอาคมสะท้อนกลับมาเช่นกัน

สตรีนางนั้นเอ่ยอย่างหยิ่งผยอง “เมื่อครั้งข้าข้ามผ่านอุปสรรค พวกเจ้าอยู่กันที่ไหนยังไม่รู้เลย หากรู้ตัวก็รีบหนีไปเสีย คืนนี้ข้าอารมณ์ดี ไม่อยากถือสาหาความกับพวกเจ้า!”

ประมุขเหลยเอ่ยด้วยสีหน้าหนักอึ้ง “นางก็เป็นครึ่งเซียนเช่นกัน แต่นางเผชิญอัสนีวิบากมามากกว่าพวกเจ้าหนึ่งครั้ง เป็นครึ่งเซียนที่ข้ามผ่านอุปสรรคมาสองครั้ง พวกเจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง”

มีคนที่ลอยขึ้นแดนบนไม่สำเร็จครั้งหนึ่ง จะลองดูอีกครั้งหนึ่ง มหาอัสนีวิบากครั้งที่สองจะรุนแรงกว่าครั้งแรกมาก น้อยนักที่จะมีคนอดทนจนผ่านไปได้ โดยเฉพาะคนที่เป็นเผ่าปีศาจหรือเผ่ามาร มหาอัสนีวิบากครั้งแรกก็แทบจะเอาชีวิตพวกเขาไปอยู่แล้ว ครั้งที่สองยิ่งไม่ต้องพูดถึง แต่ปีศาจจิ้งจอกตนนี้สามารถทนมหาอัสนีวิบากได้ถึงสองครั้ง ความสามารถของนางไม่เป็นรองผู้เป็นเซียนโดยแท้จริงแล้ว

เจ้าสำนักสวี่กำหมัดแน่นจนได้ยินเสียงเนื้อ “หากเจ้าปล่อยเด็กคนนั้นมา เจ้าจะมีเงื่อนไขเช่นไรก็คุยกันง่ายทั้งสิ้น!”

“เด็ก?” สตรีนางนั้นอึ้งไปก่อน แล้วถึงพอเข้าใจบางอย่าง จึงหงายหน้าหัวเราะเสียงก้อง เจ้าพวกมนุษย์ที่โง่เขลาเอ๋ย ดูไม่ออกเชียวหรือว่านี่เป็นมังกรตัวหนึ่งน่ะ

สตรีนางนั้นคร้านจะเสียเวลาคุยกับพวกเขา หากนางได้กินเม็ดเน่ยตันของมังกรน้อยเข้าไป คืนนี้นางก็ลอยขึ้นแดนบนได้แล้ว ผู้ฝึกตนเหล่านี้หากยังไม่ไป ก็คงถูกมหาอัสนีวิบากของนางฟาดตายเท่านั้น!

สตรีนางนั้นไม่สนใจกลุ่มคนที่อยู่ด้านนอกเหล่านั้นอีก

เจ้าสำนักสวี่โจมตีใส่ข่ายอาคมของปีศาจจิ้งจอกอย่างไม่กลัวตาย ผู้ฝึกตนทุกคนก็ใช้ความสามารถตนเองอย่างเต็มที่ แต่ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามมากเพียงใด ข่ายอาคมของปีศาจจิ้งจอกก็ไม่สะทกสะท้านสักนิด

“จะสู้กับข้า พวกเจ้ายังอ่อนหัดนัก!” สตรีนางนั้นเลิกคิ้วอย่างถือดีแล้วเริ่มสนุกสนานกับเหยื่อของตน

เล็บของนางกรีดลงเบาๆ ที่ถุงเฉียนคุนตรงเอวของเฉียวเวยเวยจนขาด ถุงเฉียนคุนหล่นลงกับพื้น ภาพวาดที่อยู่ด้านในกลิ้งออกมา

สตรีนางนั้นไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง แหวกชุดนอนของเฉียวเวยเวยออก เล็งตรงไปที่หน้าท้องอวบอ้วนของเฉียวเวยเวยแล้วค่อยๆ ควักลงไป

ในขณะที่นางกำลังจะควักเอาเม็ดเน่ยตันของเฉียวเวยเวยออกมานั้น ไม่ทันสังเกตว่าสตรีในภาพค่อยๆ ลอยขึ้นมาจากกระดาษคล้ายกับเศษฝุ่น เศษฝุ่นชิ้นละเอียดเหล่านี้ค่อยๆ ลอยขึ้นจากซอกผาหิน

ด้านนอกถ้ำเกิดลมหอบใหญ่พัดพาให้เศษไม้ใบหญ้าปลิวว่อน

เมฆดำเคลื่อนตัวมาจากทั่วสารทิศ ปกคลุมยอดเขาทั้งหมดเอาไว้

แสงจันทร์ที่เดิมทีสะท้อนอยู่บนพื้นดินหายวับไป ภายในถ้ำมีเพียงความมืดมิด

ในใจสตรีนางนั้นพลันกระตุก ปลายนิ้วขยับร่ายวิชาประกายไฟขึ้นมา แต่ประกายไฟยังไม่ทันได้ก่อตัวถูกลมพัดดับไปอย่างรวดเร็ว!

สตรีนางนั้นเปลี่ยนเป็นหยิบไข่มุกราตรีออกมา แต่ไข่มุกราตรีก็ส่งเสียงดังเปรี๊ยะพร้อมระเบิดแตก!

หัวใจสตรีนางนั้นเต็นระรัว

อีกด้านหนึ่งของถ้ำ จิ้งจอกน้อยร่ำร้องด้วยความทรมาน

สตรีนางนั้นเดินออกจาถ้ำไปด้วยสายตาดุดัน “มันผู้ใดกัน ถึงขั้นอาจหาญเข้ามาในถิ่นของ…”

คำว่า “ข้า” ยังไม่ทันหลุดออกจากปาก ลำคอนางก็ถูกบีบไว้เสียแล้ว

เห็นเพียงเหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่บนยอดเขาไม่รู้หายกันไปหมดเมื่อไร ที่เข้ามาแทนที่คือมารมังกรสีดำตลอดตัวตัวหนึ่ง

มารมังกรตัวใหญ่จนน่าอัศจรรย์ มันแทบจะพันตัวรอบภูเขาได้ทั้งลูก ตัวของมันคดเคี้ยวจนดูคล้ายจักรวาลที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้ยังไม่พอให้มันได้ทอดตัวอย่างสบายด้วยซ้ำ

มันเกียจคร้านกระทั่งจะลืมตา แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น พลังมังกรอันยิ่งใหญ่ก็ยังทำให้ทั้งผสุธาต้องสั่นสะเทือน

สัตว์อสูรในทิวเขาพากันร้องคำรามด้วยความขวัญผวา

เหล่านกกากระพือปีกโผบินด้วยความตกใจ แต่บินไปได้ไม่เท่าไรตัวมันแข็งกลายเป็นหิน!

ข่ายอาคมที่ปีศาจจิ้งจอกภูมิใจนักภูมิใจหนาก็คล้ายก้อนน้ำแข็งแรกแห่งฤดูใบไม้ผลิ ปริแตกเป็นชิ้นๆ ต่อหน้าต่อตาปีศาจจิ้งจอก

สตรีนางนั้นตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่าง หากถึงขนาดนี้แล้วยังมองฐานะของอีกฝ่ายไม่ออกก็คงจะเกินไปหน่อยแล้ว ที่แท้ตำนานที่เล่าลือกันก็เป็นเรื่องจริง จอมมารปรากฏตัวขึ้นบนโลกแล้ว!

สองขานางอ่อนยวบ ตัวฟุบลงกับพื้นแล้วคืนร่างที่แท้จริงกลับมา “น้อมกายต้อนรับ น้อมกายต้อนรับใต้เท้าจอมมาร! ข้าไม่รู้ว่าจอมมารเสด็จมา จึงไม่ได้ออกมาต้อนรับ ข้าน้อยฝึกตนมานับพันปี หนทางไม่ง่ายเลย หากมีตรงใดที่บกพร่อง ขอท่านจอมมารได้โปรดปราณีด้วย ข้าน้อยเพิ่งได้มังกรละอ่อนตัวหนึ่งมา ยินดีมอบนางให้กับท่านจอมมาร…”

มารมังกรเผยอเปลือกตาขึ้น แค่เพียงปรายตามองนางเล็กน้อย นางก็ถูกสายตาของมารมังกรแทงทะลุหัวใจไปทันที!

นางเป็นครึ่งเซียน แค่เพียงสายตาของจอมมารก็ถูกสังหารตายได้แล้วหรือ!

แต่เหตุใดจอมมารต้องฆ่านาง

สตรีนางนั้นตกใจมาก ที่ตกใจยิ่งกว่าคือนางไม่ได้ตายในทันที แต่ยังเหลือลมหายใจอยู่เฮือกหนึ่ง

ลมหายใจที่เหลืออยู่นี้ทำให้นางได้เห็นกับตาว่ามารมังกรใช้กรงเล็บกรีดตัวนางออกแล้วเอาเม็ดเน่ยตันของนางไป

จังหวะนั้นนางพลันเข้าใจทุกอย่าง

มังกรน้อยในถ้ำนั่นเป็นมารมังกรตัวหนึ่ง!

ทั้งยังเป็นบุตรของจอมมารด้วย!

จอมมารโกรธแค้นที่ตนหมายใจในเม็ดเน่ยตันของมังกรน้อย จึงเอาคืนด้วยวิธีการเดียวกัน มารมังกรต้องการเอาเม็ดเน่ยตันของนางไปป้อนให้มังกรน้อย!

“เชอะ เศษสวะ ควรค่าให้บุตรสาวข้ากินหรือ”

เศษ เศษสวะ?

เม็ดเน่ยตันของครึ่งเซียนที่ผ่านวิบากมาสองครั้ง ถึงกับถูกเรียกว่า…เศษสวะ?!

ปีศาจจิ้งจอกยังเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายอยู่จริงๆ แต่นางถูกมารมังกรทำให้โมโหตายเสียแล้ว