Re : Seconds (SS 1) 3.5 The ancient book [ Part 2 ]

หลังจากที่ Charlotte อ่านเสร็จเธอจึงขึ้นไปนอนแผ่บนเตียงของเธอแล้วเผลอหลับไป จนเวลาล่วงเลยถึงช่วงเย็นที่ Stark กลับมาพอดี

ไม่นานนัก Leefa เดินเข้ามาในห้องของเธออย่างเงียบ ๆ สังเกตเห็นเธอนอนอยู่บนเตียง เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ Charlotte แล้วนั่งลงข้างเตียง “คุณ Charlotte ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วนะคะ” Leefa กระซิบเบา ๆ แต่ Charlotte ยังคงหลับสนิท

Leefa ตัดสินใจปล่อยให้ Charlotte พักผ่อนต่อ และเดินไปยังห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็น เมื่อเธอกำลังเดินเข้าไปในครัว เธอเห็น Joseph เปิดประตูบ้านเข้ามาโดยมี Stark เดินตามหลังมา

“ยินดีต้อนรักกลับนะคะ” Leefa กล่าวด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น

Joseph ยิ้มตอบ “ขอบคุณครับ Leefa วันนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“ก็เรียบร้อยดีค่ะ” Leefa ตอบเขาด้วยรอยยิ้ม

Stark เดินไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นก่อนที่จะพูดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ “นี่ Joseph นายยังจำคนปริศนาที่แอบสะกดรอยตามเมื่อวันก่อนไหม”

“ครับ..ผมไปขอดูกล้องวงจรปิดมาแล้วครับ”

“แต่ว่ากล้องวงจรปิดไม่พบใครเลยนอกจากพวกเรา” Joseph พูดพร้อมกับแสดงสีหน้าเครียด

Stark ขมวดคิ้ว “แปลกมาก..แปลว่าคนปริศนาที่จ้องมองมาเมื่อคืนนั้นอาจจะเป็นนักฆ่าจากกิลด์ Disaster ก็ได้”

“ผมเองก็สงสัยเหมือนกันครับ หรือว่าเขาอาจจะสนใจผลงานวิจัยของ Adam”

Stark คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น ” ถ้าเป็นนักฆ่าคงไม่หยุดแค่ผลงานวิจัยหรอก แต่อาจจะรีดเค้นสิ่งที่ตัวเองหรือไม่ก็ทางกิลด์อยากรู้จนได้แหละ “

“แต่ว่าอุปกรณ์ของ Adam ไม่ธรรมดาเลยสักชิ้น เป็นไปได้ยากที่จะผ่านระบบป้องกันภัยเข้าไปได้ง่ายๆ” Stark พูดขึ้นด้วยความมั่นใจ

“แต่ว่า…ถ้าเข้าไปถึงตัว Adam ได้ระหว่างที่เขาวิจัยอยู่ละก็ บางทีนักฆ่าคนนั้นอาจจะเลือกทางที่จะเป็นหนูทดลองให้เขาแทนก็ได้นะ” หลังจากที่ Stark พูดจบเขาก็หัวเราะออกมา

“แต่ถ้าผู้บุกรุกมันเก่งมากล่ะครับ? พวกเขาอาจมีฝีมือหรือแผนการที่ซับซ้อน” Joseph ยังคงกังวล

Stark ยิ้มเล็กน้อยและตอบกลับ “นั่นแหละที่ทำให้มันน่าสนใจไงล่ะ Joseph คนอย่าง Adam ไม่ใช่แค่นักวิทยาศาสตร์ธรรมดา ไม่สิ หมอนั่นไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ด้วยซ้ำ”

Joseph พยักหน้าเบาๆ แม้จะยังไม่ค่อยสบายใจนัก “ไม่ใช่…นักวิทยาศาสตร์หรอครับ?”

Stark ตบไหล่ Joseph อย่างให้กำลังใจ “อ่า…หมอนั่นน่ะคือผู้ครอบครอง Core of Genius ยังไงล่ะ”

” Core of Genius…หรอ ไม่ใช่ว่า Valecea ปีศาจแห่งจุดจบตนนั้นครอบครองอยู่หรอครับ?” Joseph ทำสีหน้าตกใจจนตัวสั่น

“อ่า… Valecea ก็เป็นปีศาจที่ฉลาดจริงๆนั่นแหละจึงได้ฉายาว่าผู้ครอง Core of Genius” Stark พูดขึ้นและอธิบายรายละเอียด “แต่ว่าความจริงเป็น Adam ต่างหาก มันเป็นสิ่งที่ทำให้ Adam มีความสามารถเหนือมนุษย์ทั่วไปในหลายด้านเลยหละ”

“ทั้งในด้านพลังกาย พลังเวทย์ ความสามารถ ความคิด การคำนวน การคาดการณ์และการตอบสนองต่อสถานการณ์ต่างๆอย่างรวดเร็วเลยล่ะ หมอนั่นไม่ได้มีแค่สมองที่อัจฉริยะหรอกนะ”

“นอกจากนั้น..หมอนั่นยังเป็น 1 คนที่อัจฉริยะที่สุดในจักรวาลอีก… แต่ว่าหมอนั่นเลือกทำข่าวว่าตัวเองเสียชีวิตน่ะสิ โดยที่หากเสียชีวิต Core of Genius ก็จะสูญสลายและไปอยู่สักที่นึงในจักรวาลน่ะ”

“ถึงมันจะดูเรียบง่ายแต่…เรื่องนี้ถูกปิดไว้มาหลายหมื่นปีที่แล้วน่ะ” 

“เอ๊ะถ้าถูกปิดไว้เมื่อ 10000 ปีที่แล้วก็แปลว่า…” Joseph ตกใจอีกครั้ง

“คุณ Adam อายุหลายหมื่นปีอย่างนั้นหรอครับ?”

“อืมม…ใช่แล้ว” Stark พูดด้วยเสียงเบาๆ

Joseph เบิกตากว้างด้วยความตกใจและสงสัย “แล้วทำไมเขายังดูเหมือนคนอายุแค่ 30 อยู่เลยล่ะครับ?”

“มันเป็นเพราะพลังจาก Core of Genius น่ะ”Stark กล่าว “Core of Genius ทำให้เขามีความเป็นอมตะน่ะสิ”

Joseph นั่งฟังอย่างตั้งใจ ความสงสัยยังคงอยู่ในสายตา “แล้วเขาได้รับพลังนี้มาได้ยังไงหรอครับ?”ก่อนที่ Stark จะได้ตอบ Leefa ก็เดินเข้ามาในห้องด้วยรอยยิ้ม

“พวกคุณสองคน ไปทานข้าวกันได้แล้วค่ะ อาหารพร้อมแล้ว”Joseph หันไปมอง Leefa แล้วหันกลับมาหา Stark

“เดี๋ยวเราค่อยมาคุยกันต่อทีหลังนะครับ ผมยังมีคำถามอีกเยอะเลย”Stark ยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้า

“ได้สิ ไปทานข้าวกันก่อนเถอะ”

ทั้งสามคนเดินออกจากห้องไปยังห้องอาหารที่มีโต๊ะจัดเตรียมไว้อย่างสวยงาม กลิ่นอาหารหอมฟุ้งไปทั่วห้อง ทำให้ท้องของ Joseph ร้องเสียงดัง เขาอดยิ้มไม่ได้จน Leefa ยิ้มขำและกล่าว “หวังว่าคุณจะชอบอาหารที่ฉันเตรียมไว้นะคะ”

Stark นั่งลงที่โต๊ะพร้อมกับ Joseph ทั้งสามคนเริ่มต้นมื้ออาหารด้วยบรรยากาศที่ผ่อนคลายและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

“แล้ว Yoshino กับ Charlotte ไปไหนล่ะ Leefa” Starkเอ่ยถามเธอ

“คุณ Yoshino ออกไปหาเบาะแสคดีการฟอกเงินค่ะ ส่วน…Charlotte หลับไปตั้งแต่ช่วงเที่ยงตอนนี้ยังไม่ตื่นเลยค่ะ”

ทันทีที่ Leefa พูดจบ Charlotte ก็ได้เดินลงมาที่ห้องอาหาร

ก่อนหน้านั้นที่เธอจะเดินลงมา

Charlotte ขยับตัว ตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาพลบค่ำที่แสงสลัว ๆ ลอดผ่านม่านหน้าต่างในห้องนอน กลิ่นหอมของหนังสือเก่าและกระดาษพวกนั้นยังคงลอยอยู่ในอากาศ ประกอบกับเสียงใบไม้ที่กรอบแกรบอยู่นอกหน้าต่าง เธอกะพริบตาเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงสีอำพันที่อาบไปทั่วห้อง ความทรงจำสุดท้ายของเธอยังจำได้ดีว่าเธอนอนหลับไปในช่วงเที่ยงหลังจากอ่านหนังสือเก่าเล่มนั้น

เธอหันไปมองนาฬิกาที่โต๊ะข้างเตียง—หกโมงเย็นสี่สิบห้านาที เธอหลับไปตอนประมาณเที่ยงวัน พลางหันไปมองหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะ

Charlotte ลุกขึ้นจากเตียงเพื่อยืดตัว ความรู้สึกเมื่อกล้ามเนื้อที่อยู่เฉยๆ นาน ๆ ได้รับการกระตุ้นช่างดีเหลือเกิน

ท้องของเธอร้อง เตือนว่าเธอพลาดมื้อกลางวันไปแล้ว เธอเดินลงบันไดไปยังชั้นล่างและได้พบกับทั้งสามคนที่ห้องอาหาร

“มาพอดีเลย Charlotte” Stark กล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “เรากำลังจะเริ่มทานกันพอดี มานั่งสิ”

ทางด้าน Leefa ที่เห็น Charlotte เดินลงมานั้นก็ได้เดินเข้าไปหาและเชิญให้มานั่งทามื้อเย็น

Charlotte ยิ้มและเดินไปนั่งที่โต๊ะ Leefa วางชามซุปไว้ตรงหน้าเธออย่างนุ่มนวล

“ขอบคุณนะ Leefa” Charlotte กล่าวพลางยิ้มให้

“ยินดีจ้ะ Charlotte” Leefa ตอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ว่าแต่ทำไมเธอถึงนอนหลับลึกขนาดนั้นล่ะ?”

“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ” Charlotte พูดพร้อมกับหยิบช้อนขึ้นมา “ฉันแค่ต้องการพักผ่อนนิดหน่อยน่ะ แต่ตอนนี้หิวมากเลย(^_^;)”

“งั้นรีบกินเถอะ” Joseph พูดขึ้น “วันนี้เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะ”

“ค่ะ…” Charlotte พูดด้วยรอยยิ้ม ขณะเดียวกันเธอก็เริ่มทานซุปที่ Leefa ตักมาให้ ความอบอุ่นของซุปที่ไหลลงคอทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที

“แล้วเรื่องที่จะคุยนี่อะไรคะ เกี่ยวกับฉันหรือเปล่า?” Charlotte ถามขณะที่เธอยังคงทานซุปอย่างเอร็ดอร่อย

Stark ละสายตาจากจานอาหาร มองไปที่ Charlotte อย่างจริงจัง “จริง ๆ แล้วมีบางส่วนที่เกี่ยวข้องกับเธอด้วย Charlotte”

Joseph เสริมขึ้น “มันเกี่ยวกับคุณ Adam สักส่วนมากน่ะไม่ต้องห่วงหรอก”

Charlotte หยุดทานซุปชั่วครู่ “หมายความว่าไงคะ?” เธอพูดด้วยความตกใจ

“พอก่อน Joseph ” Stark กล่าวขึ้นเพื่อให้ Charlotte สงบสติอารมณ์ลง

“ไม่ต้องตกใจนะ Charlotte มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่มีบางเรื่องที่อยากพูดกับเธอเฉย ๆ” Stark พยายามพูดอย่างอ่อนโยน

“งั้นหรอคะ” Charlotte สงบสติอารมณ์ลงและค่อยๆเริ่มฟัง

“ก่อนอื่นเลย…Charlotte ด้วยที่ว่าเธอคือหนึ่งในงานทดลองของ Adam ที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด และได้มีข่าวหลุดออกไปจนทำให้มีคนสนใจเข้า” Stark พุดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“แถมตอนนี้คนที่คอยติดตามเธอนั้นบุกไปที่ห้องแล็ปของ Adam น่ะ”

“และฉันก็คิดว่าเราควรจะรู้สึกกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเธอมากกว่าตัวของ Adam ” Stark เพิ่มเติมด้วยเสียงเป็นกังวล

Charlotte ที่ได้ยินดังนั้นกหัวเราะเบาๆออกมา “คุณ Stark ล้อเล่นใช่ไหมคะ ตั้งแต่ฉันเกิดมาก็เคยมีคนลอบเข้ามาที่แล็ปค่ะ แต่ว่าคุณพ่อน่ะ…”

“จับผู้บุกรุกทุกคนมาทดลองเลยค่ะ”

Joseph ที่ได้ยินก็ทำสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมาก่อนที่จะพูดขึ้น “นั่นสิครับ…ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆคงไม่มีใครมาตามล่าคุณ Charlotte หรอกครับ”

ทันทีที่ Joseph พูดจบก็ได้มีใครบางคนเทเลพอร์ตเข้ามาในบ้าน

“ไง…ขอโทษทีนะที่มากระทันหันโดยไม่แจ้งก่อนน่ะ Stark” ชายหนุ่มในชุดนักวิทยาศาสตร์ผมสีแดงเพลิง ตัดสั้นและยุ่งเหยิงเล็กน้อยพูดขึ้น

” A…Adam ทำไมถึงมานี่ล่ะ!!” Stark พูดขึ้นด้วยสีหน้าตกใจ

“พอดีฉันเอาเจ้านี่มาให้น่ะ…” ทันทีที่พูดจบ Adam ก็ได้โยนร่างของชายคนนึงมาให้ Stark

Stark ได้รับตัวชายคนนั้นเอาไว้ หลังจากที่เขารับชายคนนั้นแล้ว Adam ก็ได้พูดขึ้น “นี่ไงคนที่บุกรุกห้องแล็ปของฉัน…ถ้าเป็นไปได้จับเจ้านี่ส่งทางตำรวจซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจจับเจ้านี่มาทดลองแทน” Adam พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและได้หันไปทาง Charlotte

“ส่วนเธอ Nu-13…ไม่สิ Charlotte ยินดีด้วยกับการได้บ้านใหม่นะ สำหรับฉันแล้วเธอไม่ต่างจากลูกฉันหรอกแต่ว่าฉันอยาจะลองให้เธอมีชีวิตเหมือนมนุษย์ธรรมดาทั่วๆไปเลยฝากเธอไว้กับ Stark น่ะสิ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นกับเธอ จนทำให้ฉันรู้สึกว่ามันสองมาตรฐานยังไงไม่รู้เลย

เอาเป็นว่าเราควรดำเนินเรื่องต่อดีกว่านะนักอ่านทั้งหลาย

“ร…รู้จักชื่อใหม่ได้ยังไงคะ!!” Charlotte พูดด้วยความตกใจ

“ไม่นึกเลยว่านายจะจัดการได้เร็วขนาดนี้ Adam” Starkพูดขึ้นกับเขา

“เอาจริงแล้วฉันรอเวลาให้หนูเข้ามาหากับดักน่ะ เพราะว่ายังไงฉันก็กางเขตแดนปิดกันไม่ให้คนด้านนอกได้ยินสิ่งที่คุยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” Adam พูดด้วยน้ำเสียงโอ้อวด

“งั้นหรอ…ขอบคุณที่ส่งตัวคนร้ายมานะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจะจัดการเอง แล้วนายจะไปไหนต่อล่ะ”

“ฉันหรอ…ก็ทดลองไงล่ะ!!!” Adam พูดพรางแสยะยิ้มขึ้นมา

“ง…งั้นหร-” Starkที่พูดยังไม่ทันจะจบ Adam ก็ได้เทเลพอร์ตกลับไปซะแล้ว

“ให้มันได้อย่างงี้สิ… Joseph เราสองคนพาตัวคนร้ายไปส่งที่ศูนย์หลักของตำรวจกันเถอะ” Stark พูดขึ้นแต่ดูเหมือนว่า Joseph จะช็อกและสลบลงไปทันทีหลังจากที่ Adam โผล่มา

Stark ได้เดินไปหา Joseph และใช้พลังบางอย่างจนเขาตื่นขึ้นมา

“ค…คุณ Stark ข…เขาไปไหนแล้วครับ!! ล…แล้วนั่นคือใครกันครับ” Joseph ตื่นขึ้นและตื่นตูมอย่างหนัก

“ใจเย็นและตั้งสติก่อน Joseph แล้วขับรถไปที่ศูนย์หลักของตำรวจกับฉัน พาเจ้านี่ไปส่งตำรวจซะ!” Stark พูดกับ Joseph ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ค..ครับ!!!” Joseph พูดขึ้นและทั้งสองก็ได้พาคนร้ายไปศูนย์บัญชาการหลักตำรวจทันที

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” Charlotte บอกกับ Leefa และได้ขึ้นห้องไป

หลังจากที่พวกเขาออกไปกันนั้น Charlotte จึงรีบทานอาหารและได้ขึ้นไปที่ห้องแต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกกับ Leefa ก่อนที่จะไป

ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ได้เข้ามาที่ห้องและได้อ่านหนังสือเล่มนั้นต่อ เธอเปิดต่อจากหน้าที่เธออ่านล่าสุดและหน้าต่อไปนั้นมีเนื้อหาเกี่ยวกับ “Void” ในแต่งละระดับแต่ทว่า หน้าหนังสือกลับถูกฉีกขาดไปโดยหลงเหลือไว้แค่ข้อความว่า “Lord of the Void”

โดย Lord of the Void มีต้นกำเนิดจากการที่ Void พัฒนาทางด้านพลังและสติปัญญาให้เพิ่มมากขึ้อย่างไม่มีขีดจำกัด และได้วิวัฒนาการจาก Void King กลายมาเป็น Lord of the Void ในที่สุด

นอกเหนือจากการวิวัฒนาการแล้วยังมีอีกตัวแปรที่ทำให้พวกมันนั้นกลายเป็น Lord of the Void ได้ก็คือ…

ข้อความหลังจากหน้านี้มีร่องรอยการฉีกขาดด้วยอะไรบางอย่างที่ Charlotte ไม่เข้าใจ

Chalotte เริ่มเปิดหนังสือไปที่หน้าอื่นๆนั้นก็พบแต่ความว่างเปล่า “ทำไมกันล่ะ…ข้อความทั้งหมดหายไปไหน” เธอพูดด้วยความกังวลด้วยตัวคนเดียว

หลังจากนั้นเธอก็ได้ลุกขึ้นยืนและนำหนังสือ “ประวัติศาสตร์รอยแยกมิติปริศนา” เก็บเข้าที่เดิมและได้หยิบเล่มใหม่ออกมา

หนังสือที่เธอหยิบมาเป็นหนังสือเกี่ยวกับเวทย์มนต์ต่างๆ เธอได้อ่านมันอย่างสนุกสนานจนถึงรุ่งเช้า ราวกับว่าทุกหน้าเป็นประตูสู่โลกใหม่ที่เต็มไปด้วยความลึกลับและความมหัศจรรย์ แสงจากโคมไฟที่วางอยู่ข้างตัวส่องประกายชวนให้บรรยากาศอบอุ่น ทำให้บรรยากาศรอบตัวเธอดูโรแมนติกและเงียบสงบ

Charlotte ไม่สามารถละสายตาออกจากตัวหนังสือได้เลย ความรู้สึกตื่นเต้นและความสงสัยที่ไม่สิ้นสุดทำให้เธอรู้สึกกระชุ่มกระชวยอยู่ตลอดเวลา เมื่อเธออ่านถึงเวทย์มนต์ที่สามารถเรียกพลังแห่งธรรมชาติ เธอรู้สึกว่าตัวเองสามารถสัมผัสถึงพลังนั้นได้จริงๆ ราวกับว่าตัวอักษรกำลังมีชีวิต

เมื่อเวลาผ่านไปจนถึงรุ่งเช้า แสงอาทิตย์เริ่มส่องเข้ามาผ่านหน้าต่าง เธอรู้สึกว่าตัวเธอในคืนนั้นไม่ได้พักผ่อนเลย แต่แม้ว่าเธอจะรู้สึกเหนื่อยล้า แต่ความรู้สึกตื่นเต้นและความสุขจากการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

Charlotte ปิดหนังสือเบาๆ แล้ววางมันไว้ข้างเตียง ก่อนที่จะล้มลงนอนบนเตียง และเธอได้รู้ว่าการเรียนรู้และการสำรวจโลกเวทย์มนต์นี้จะทำให้ชีวิตของเธอเต็มไปด้วยความมหัศจรรย์ที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ไม่นานที่เธอพึ่งล้มตัวลงนอนบนเตียง โดยที่ตัวเธอยังไม่ทันหลับ Leefa ก็ได้เดินมาที่หน้าห้องและเรียกเธอ ” Charlotte ตื่นหรือยังคะ?”