เกิดใหม่เป็นไอหนุ่ม NTR ในเกมเอโรเกะ แต่ฉันไม่มีวันแย่งเธอมาเด็ดขาด 1.2 กินอาหารกลางวัน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและตอนนี้ก็เป็นเวลาพักเที่ยง

ทันทีที่ครูที่เพิ่งดูแลชั้นเรียนออกจากห้องเรียน ทุกคนก็เริ่มทำภารกิจของตัวเอง และนักเรียนบางกลุ่มก็รวมตัวกันเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน

ขณะที่ฉันหยิบกล่องอาหารกลางวันที่แม่ทำไว้ให้ออกจากกระเป๋า ฉันได้ยินเสียงที่ไพเราะในห้องเรียนซึ่งฟังเหมือนเสียงของนกน้อยดังขึ้น

“ขออนุญาต ซาซากิอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

ห้องเรียนซึ่งค่อนข้างอึกทึกครึกโครมกลับเงียบลงทันทีที่เสียงนั้นสะท้อนกลับมา

เสียงมาจากทางเข้าห้องเรียน ซึ่งนักเรียนหญิงคนหนึ่งกำลังมองไปรอบๆ ห้องเรียน เธอดูมีออร่าที่สง่าผ่าเผยมาก

การบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนแปลกหน้าในโรงเรียนนี้อาจจะเป็นเรื่องเกินจริงไปสักหน่อย แต่เมื่อพิจารณาจากตำแหน่งของเธอแล้ว มันยากที่จะบอกว่าเป็นไปไม่ได้ที่นักเรียนทั่วไปจะไม่รู้จักเธอ

เธอเป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้ และชื่อของเธอคือ อิโอริ ฮอนโจ รุ่นพี่สาวของพวกเรานั้นเอง

“……อา เธออยู่นี่”

อิโอริ ฮอนโจ – ฉันขอเรียกเธอว่าอิโอริสักพักละกัน เพราะเรื่องมันยาวนะ — เมื่อพบชูเธอมุ่งตรงไปหาเขา แต่ในขณะเดียวกัน มีเด็กผู้ชายหลายคนพยายามยืนขึ้นเพื่อคุยกับเธอ แต่พวกเขาทั้งหมดก็หยุดลง ราวกับว่าพวกเขายอมแพ้

เหตุผลก็คือบรรยากาศที่เย็นชาของอิโอริครอบงำพวกเขา ทำให้พวกเขาคุยกับเธอได้ยาก

ดูเหมือนการแสดงออกของอิโอริจะผ่อนคลายเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นชู

“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับการที่นายไม่ตอบกลับฉันในทันทีนะ”

“……ไม่ ผมแค่รู้สึกว่าผมอาจจะเจอปัญหาบางอย่างแน่”

“อย่าพูดอย่างนั้น ชูคุง นายมากับฉันได้ไหม? เอาข้าวกล่องติดตัวมาด้วย”

“แล้วก็การป้องกันของฉัน—”

“ไม่!”

“การป้องกันของฉัน….”

ไม่มีการป้องกันหรืออะไรเช่นนั้น เขาได้รับการบอกกล่าว และชูก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่และลุกขึ้นยืน

เขามองมาที่ฉันและอายานะแต่ฉันเดาว่าเขาไม่อยากปฏิเสธอิโอริในสถานการณ์นี้ ดังนั้นเขาจึงถูกพาตัวไปอย่างเงียบๆ

ขณะที่ฉันมองดูแผ่นหลังของพวกเขาขณะที่พวกเขาหายไป ฉันรู้สึกว่ามีสายตาจับจ้องมาที่ฉัน และฉันก็หันไปสนใจมัน

“….อ่า~”

ตัวตนที่แท้จริงของผู้จ้องมองคืออายานะ

เธอถือเบนโตะด้วยมือทั้งสองข้างและจ้องมองมาที่ฉัน ในขณะที่เพื่อนๆ ของเธอที่อยู่ข้างๆ หัวเราะคิกคักและยิ้มให้เธอ

ฉันรู้สึกถึงความแข็งกร้าวในดวงตาของอายานะ ว่าเธอจะไม่กินอาหารกลางวันเว้นแต่ฉันจะบอกให้เธอมากินอาหารกลางวันกับฉัน และฉันก็กวักมือเรียกเธอให้มาหา

ในขณะนั้นเธอวิ่งมาหาฉันด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ว่าไงโทวะคุง!”

“รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง”

“ฉันไม่เข้าใจจนกว่านายจะบอกฉันเพราะฉันเป็นคนโง่ไงล่ะ”

ถ้าอายานะซึ่งได้อันดับเลขหลักเดียวในชั้นเรียนของเธอในการสอบจำลองทุกครั้งเป็นคนโง่ คนในชั้นเรียนส่วนใหญ่รวมทั้งฉันด้วยก็คงเป็นพวกสมองตาย

ฉันลุกจากเก้าอี้และหาที่ว่างให้อายานะนั่งโดยยืมที่นั่งข้างๆที่ว่างอยู่

“เธอจะกินข้าวด้วยกันไหม”

“ได้สิ♪”

มันเป็นรอยยิ้มที่วิเศษที่สามารถทำให้เพศตรงข้ามตกหลุมรักเธอได้

(……พลังทำลายล้างมันมากเกินไป)

ฉันเกือบจะจมดิ่งไปกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะจับใจทุกคนได้ของเธอ

แม้ว่าฉันจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกนี้และสาบานว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาสองคน แต่ฉันก็ยังประหม่าเมื่อเห็นรอยยิ้มแบบนั้น

“มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?”

“ไม่มีอะไร รีบกินกันเถอะ”

ในที่สุดฉันก็เริ่มทานอาหารกลางวันกับอายานะ

“ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากเลย เมื่อวานนี้–”

“หึ.. เมื่อวาน–”

ฉันกำลังกินอาหารกลางวันในขณะที่คุยกับอายานะแต่นอกเหนือจากผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ฉันก็คิดถึงอาโอริอีกครั้งจากตอนก่อนหน้านี้

(อิโอริ ฮอนโจ …… เธอเป็นนางเอกอีกคนที่นอกใจพระเองนิ)

ใช่ อิโอริเป็นนางเอกอีกคนหนึ่งในโลกนี้

ฉันไม่รู้ว่าเธอไปชอบชูได้อย่างไง แต่ถึงอย่างนั้น ประธานสภานักเรียนแสนสวยจอมเย็นชาคนนั้นก็ยอมรับว่าชูเป็น”เพื่อน”ที่เท่าเทียมกันกับเธอ และความรู้สึกของเธอน่าจะพัฒนากลายเป็นเรื่องรักๆใคร่ๆ ระหว่างตอนนี้จนถึงช่วงเริ่มต้นของเรื่องราวของเกม

อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ของเอโรเกะนั้นค่อนข้างซับซ้อน เพราะแม้แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังลงเอยกับชายชู้ในตอนท้ายอยู่ดี

(ฉันจำได้ว่า เธอไปเรียนที่มหาวิทยาลัยและเข้าร่วมชมรมยาริซากิ เพื่อทำเรื่องนั้นตลอดเวลา)

[ T/N: ชมรมมหาวิทยาลัยเพื่อการสังสรรค์และมีเพศสัมพันธ์ เข้าใจง่ายๆก็พวกชอบดื่มกับมั่วไปเรื่อย]

เป็นเรื่องปกติที่เข้าร่วมชมรมยาริซากิแล้วจะถูกลวนลาม

เป็นเรื่องราวที่ขายดีในอุตสาหกรรมเกมเอโรเกะ: หญิงสาวเข้าร่วมชมรมยาริซากิโดยไม่รู้ว่าเป็นชมรมมีจุดประสงค์ดังกล่าว ได้รับแอลกอฮอล์ในปริมาณมากในงานเลี้ยงดื่มเหล้า และจากนั้นก็ถูกถ่ายรูปขณะที่เธอหลับ

มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันอยากจะพูด เช่น ให้ระวังวงดังกล่าว หรือหาข้อมูลก่อนล่วงหน้า แต่โดยพื้นฐานแล้วนางเอกแบบอีโรติกมักจะมีหัวสกรูสองสามตัวในหัวของเธอ ดังนั้นมันจึงไม่มีประโยชน์

“?”

ขณะที่ฉันกำลังจัดเรียงข้อมูลเกี่ยวกับอิโอริในหัวของฉัน ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างสัมผัสเท้าของฉันและฉันก็เงยหน้าขึ้น

“อายานะ?”

“…… เอะเฮะเฮะ♪”

อายานะ กำลังถอดรองเท้าแตะและถูเท้าของเธอกับเท้าของฉัน

มันจั๊กจี้นิดหน่อย และถ้ามีอะไรเกิดขึ้น มันน่าอายมากที่ทำแบบนี้ในห้องเรียน

เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ ไม่ได้สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นใต้โต๊ะ ดังนั้นจึงเหลือเพียงฉันกับ

อายานะเท่านั้น

(……ทำไมอายานะถึง……น่าดึงดูดจัง?)

อายานะจ้องมองที่ฉัน เธอค่อนข้างน่าหลงใหล……ฉันไม่รู้ว่าการจ้องมองนี้เรียกว่าร้อนแรงหรือไม่เพราะฉันไม่มีประสบการณ์กับมัน แต่ถึงอย่างนั้นการจ้องมองนี้ที่จ้องมองมาที่ฉันในขณะที่สัมผัสร่างกายของฉันแบบนั้ต้องมีความหมายอย่างแน่นอน

“……อายานะ?”

“คะ มีอะไรเหรอ♪”

เมื่อฉันเรียกชื่อเธอ อายานะก็โน้มตัวเข้ามาใกล้เพื่อปิดระยะห่างระหว่างเรา

โต๊ะสองตัวอยู่ระหว่างเรา ดังนั้นเธอจึงเข้าใกล้ฉันไม่ได้ ถึงกระนั้น ถ้าฉันยื่นมือออกไปแม้เพียงเล็กน้อย ฉันก็สามารถสัมผัสแก้มของอายานะได้

“……..เบนโตะของอายานะน่ากินจัง”

“เอ๊ะ? เบนโตะของฉัน?”

มันยากสำหรับฉันที่จะจ้องมองเธอ

แน่นอนว่าฉันไม่ได้รังเกียจที่จะถูกสาวสวยอย่างอายานะจ้องมอง แต่ฉันรู้ว่าในห้องเรียนมันจะดูโดดเด่นและอาจทำให้ชูรู้สึกอึดอัดในภายหลัง ดังนั้นฉันจึงฝืนพูดเรื่องนี้ไป

“อยากลองบ้างมั้ย”

“เธอโอเคเหรอ?”

“แน่นอน”

ฉันตื่นเต้นจนแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะได้เห็นว่าเธอมีอะไรอยู่ในกล่องอาหาร

กลางวัน

ฉันตัดสินใจที่จะทานไข่ม้วน เพราะกล่องอาหารกลางวันที่เธอยื่นมามันจะชนหน้าฉันอยู่แล้ว

นี่เป็นกล่องอาหารกลางวันโฮมเมดของอายานะอย่างแท้จริง

“อาม……อึม……ใช่ มันอร่อย”

“ขอบใจนะ”

ไข่ม้วนที่อายานะให้ฉันนั้นหวานปานกลางและถูกปากฉันอย่างมาก

“ถ้านายต้องการ ฉันจะทำอาหารกลางวันให้โทวะคุงด้วยก็ได้”

“จริงจัง !?”

สำหรับเด็กชายมัธยมปลาย กล่องอาหารกลางวันทำมือโดยเด็กผู้หญิงเป็นสิ่งที่พวกเขาปรารถนา

ฉันมีสิ่งล่อตาล่อใจอยู่ตรงหน้าซึ่งทำให้ใจฉันสั่นเล็กน้อย แต่ฉันก็ยังไม่ผงกหัว

ตอบรับ

“ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ ฉันขอผ่านดีกว่า แม่ของฉันชอบทำเบนโตะทุกวัน และเธอบอกว่าการทำเบนโตะสนุกกว่าการทำอย่างอื่น”

ฉันตอบเพื่อไว้เล็กน้อย แต่นั่นคือเหตุผลหลัก

“….อ อืม ผิดหวังจัง แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะสู้รสชาติของเบนโตะนั้นได้”

“แต่มันอร่อยจริงๆนะรู้ไหม ฉันจะกินมันทุกเมื่อถ้าฉันทำได้”

นี่เป็นคำพูดที่ไม่มีความเท็จหรือเสแสร้งแม้แต่น้อย

หลังจากที่อายานะคิดเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง เธอก็กระซิบบางอย่างเช่นนี้

“หากเป็นอย่างนั้น นายโทรหาฉันได้ตลอดเวลา เพื่อเห็นแก่มาสเตอร์ฉันจะทำอะไรมาให้กินเสมอ♪”

“…… มาสเตอร์?”

ใครเป็นมาสเตอร์…….

อายานะไม่ว่าเธอจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตามว่า ฉันตะลึงกับคำพูดของเธอมาก เธอยังคงพูดต่อไปพร้อมกับแก้มที่แดงเรื่อๆซึ่งทำให้ฉันฉงนไปไม่น้อย

“มาสเตอร์ก็คือมาสเตอร์ แม้ว่านายจะทำอย่างอื่นกับฉันนอกจากเรื่องทำเบนโตะ มันก็ไม่เป็นไรหรอก…… ว๊าย♪”

“……………”

ฉันไม่ได้พยายามที่จะไร้เดียงสา แต่ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร

เมื่อฉันได้ยินคำพูดของอายานะและพิจารณาถึงคำขอร้องของเธอ หรือการสัมผัสของเธอบนร่างกายของฉัน ฉันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างเชื่อมโยงกัน

(…… ฉันไม่อยากคิดอย่างนั้น แต่โทวะ ยูกิชิโระ นายอย่าบอกนะว่านายได้ทำอะไรกับเธอไปแล้วนะ?)

ฉันตะโกนสุดเสียงในใจ

หลังจากนั้นไม่นานอายานะก็กลับไปเป็นตัวเองตามปกติ แต่ฉันต้องคิดเรื่องนี้

อีกนาน