กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามีบทที่ 355 อยู่ไม่ได้ก็หย่าไปซะ

บทที่ 355 อยู่ไม่ได้ก็หย่าไปซะ

บทที่ 355 อยู่ไม่ได้ก็หย่าไปซะ

เฉินหลี่กลับบ้านด้วยความโกรธและเห็นฉินโย่วเหลียงนั่งอยู่บนโซฟา ที่กำลังสูบบุหรี่ด้วยสีหน้าหงุดหงิด

เธอโยนกระเป๋าใส่สามีทันที “ฉินโย่วเหลียง ที่พูดทางโทรศัพท์นั่นหมายถึงอะไร?”

ฉินโย่วเหลียงไม่ทันระวัง จึงโดนกระเป๋าเข้าที่หน้าของเขาเต็ม ๆ

เมื่อแม่บ้านที่อยู่ด้วยเห็นสิ่งนี้ เธอก็ก้มหน้าลงทันทีด้วยความกลัวและวิ่งไปที่ห้องครัวเพราะกลัวว่าจะโดนหางเลขไปด้วย

ฉินโย่วเหลียงโยนกระเป๋าของเฉินหลี่ลงบนพื้น หลังจากเห็นแม่บ้านจากไปแล้ว เขาก็ชี้ไปที่เฉินหลี่ด้วยมือที่ถือบุหรี่ และตวาดทันที “เฉินหลี่! อย่ามาบ้ากับผมแบบนี้นะ!”

เฉินหลี่ก้าวมาข้างหน้าแล้วจ้องเขม็ง “หรือฉันไม่มีสิทธิ์บ้า? คุณพูดแบบนั้นกับฉันทางโทรศัพท์แล้วฉันจะไม่โกรธได้ยังไง!”

ตั้งแต่แต่งงานกันมาหลายปี เฉินหลี่เป็นฝ่ายที่สามารถโกรธฉินโย่วเหลียงได้ แต่เมื่อไหร่กันที่ฉินโย่วเหลียงสามารถทำแบบนี้กับตัวเธอได้?

นอกจากนี้ สิ่งที่เซี่ยชิงหยวนพูดกับเธอในโรงพยาบาล มันทำให้เธอต้องการหาที่ระบาย

เมื่อมองดูใบหน้าที่ดุร้ายของเฉินหลี่แล้ว ฉินโย่วเหลียงก็รู้สึกคลื่นไส้ “คุณ…คุณมันอันธพาล!”

หลังจากถูกเรียกว่าเป็นอันธพาลหลายครั้งในวันเดียว เฉินหลี่ก็ไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป เธอกระโจนเข้าใส่ฉินโย่วเหลียงและเริ่มข่วนหน้าเขา

เธอกรีดร้องออกมา “ฉินโย่วเหลียง คุณมันไม่มีจิตสำนึก! ฉันไม่ได้ทำสิ่งนี้เพื่อครอบครัวของเรารึไง!”

ฉินโย่วเหลียงไม่สามารถหลบได้และถูกเฉินหลี่ข่วนจนมีรอยเลือดสีแดงหลายรอยปรากฏบนใบหน้าของเขา

เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วสัมผัสแผลบนใบหน้า ผลลัพธ์คือเขาหน้าบูดบึ้งด้วยความเจ็บปวด

แล้วแบบนี้เขาจะไปทำงานตอนบ่ายต่อได้ยังไง?

ฉินโย่วเหลียงไม่อดทนอีกต่อไปเช่นกัน และผลักเฉินหลี่ออก “ถ้าคุณมีเวลาบ้ากับผมที่นี่นัก ทำไมไม่ขึ้นไปดูลูกสาวคนดีของคุณล่ะ! ผมบอกให้คุณรู้ไว้นะ ถ้าคุณไม่จัดการปัญหานี้อย่างถูกต้อง คอยดูกันได้เลยว่าผมจะจัดการกับคุณยังไง!”

เฉินหลี่ตะเบ็งเสียงออกจากลำคอ “คุณกล้างั้นเหรอ!”

“ถ้าคุณมีความสามารถมากนัก ฉันก็คงไม่ต้องโกรธขนาดนี้ไหม?”

“คุณและเซี่ยเจิ้งเข้าทำงานที่สำนักงานมณฑลพร้อมกัน แต่ทำไมคนหนึ่งได้เป็นผู้อำนวยการใหญ่อันทรงเกียรติ แต่คุณกลับได้เป็นแค่ผู้อำนวยการแผนกเล็ก ๆ! แล้วตอนนี้คุณยังกล้ามาตะโกนใส่ฉันอีกเหรอ?”

“ฉันคิดว่าคุณมันก็เป็นแค่ไอ้คนไร้ประโยชน์เท่านั้นแหละ!”

ในฐานะผู้ชาย สิ่งที่ทนไม่ได้ที่สุดคือการถูกผู้หญิงของตัวเองเรียกว่าคนไร้ประโยชน์

เฉินหลี่กับภรรยาของเซี่ยเจิ้งเป็นเพื่อนสนิทกัน และมักถูกเปรียบเทียบกันเสมอ

เมื่อตำแหน่งของเซี่ยเจิ้งยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ เสียงนินทาก็น้อยลงเพราะไม่มีการเปรียบเทียบอีกต่อไป

ไม่ว่าฉินโย่วเหลียงจะแย่แค่ไหน เขาก็ยังคงเป็นผู้อำนวยการแผนกหนึ่งของแผนกมณฑลและได้รับการยกย่องจากคนมากมาย แต่ตอนนี้เฉินหลี่ดูถูกเขามากจนเขาโมโหอย่างที่สุดจนศีรษสั่นระริก และลุกขึ้นยืน

หน้าอกของเขาสั่นอย่างรุนแรงและชี้ไปที่เธอพลางพูดไม่ออก

เฉินหลี่ไม่คิดจะยอมแพ้และพยายามหาคำพูดใดก็ตามที่เจ็บปวดที่สุด เธอต้องทำให้ฉินโย่วเหลียงรู้สึกแย่เหมือนกับตัวเธอเอง “ทำไม คุณต้องการจะกินฉันรึไง?”

“มีแต่ผู้ชายที่ไม่มีความสามารถเท่านั้นที่จะเป็นเหมือนคุณ โทษทุกสิ่งทุกอย่างให้ภรรยาและลูก ๆ ของเขา”

“ฉันตาบอดจริง ๆ ตอนที่ฉันแต่งงานกับคุณ และฉัน…”

“ถ้าคุณอยู่ไม่ได้ก็หย่ากับผมไปซะ!”

ใบหน้าของฉินโย่วเหลียงซีดเซียวหลังจากพูดประโยคนี้ จากนั้นเขาก็กระแทกประตูแล้วออกไป

เฉินหลี่ตกใจมากในตอนแรก จากนั้นก็ได้สติและตะโกนไปทางประตู

“ถ้าแน่จริงนักก็ออกไปแล้วไม่ต้องกลับมา!”

สิ่งที่เธอได้รับการตอบกลับคือเสียงเดินจากไปของฉินโย่วเหลียง

เฉินหลี่และฉินโย่วเหลียงแตกหักแล้วจริง ๆ เธอทรุดตัวลงบนโซฟาและปิดหน้า ไม่รู้ว่าเธอร้องไห้หรือทำอะไรอยู่

เมื่อแม่บ้านได้ยินเสียงนั้น เธอเพียงยืนอยู่ที่ประตูห้องครัวและดูสถานการณ์เงียบ ๆ เหลือบมองแล้วรีบถอยกลับทันทีเพราะกลัวว่าจะถูกเฉินหลี่พบ

ทันใดนั้นเฉินหลี่ก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบน

มีน้ำตาอยู่ที่หางตาของเธอและใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ เธอก้าวขึ้นบันไดไปทีละขั้นอย่างหนักหน่วง

แม่บ้านซ่อนตัวอยู่ในห้องครัวฟังเสียงฝีเท้าของเฉินหลี่ และอดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับฉินซูอวี้

เฉินหลี่เดินขึ้นไปชั้นบนและไปที่ประตูห้องของฉินซูอวี้ จากนั้นก็เคาะประตูอย่างแรง

ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ที่ประตู

เฉินหลี่ระงับความโกรธของตนไว้ “ซูอวี้ นี่แม่เอง ช่วยเปิดประตูให้แม่หน่อยได้ไหม?”

ยังคงไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน

เฉินหลี่แนบหูไปที่ประตูแล้วเคาะอีกครั้ง

คราวนี้เธอได้ยินเสียงด้านใน แต่ฉินซูอวี้ก็ยังไม่มาเปิดประตูให้เธอ

จากนั้นเฉินหลี่ก็ไม่อดทนอีกต่อไป

เธอทุบประตูด้วยฝ่ามือและกระแทกเสียงดัง “ซูอวี้ แม่สั่งให้ลูกเปิดประตูเดี๋ยวนี้!”

…

สุดท้ายเซี่ยจื่ออี้ก็ไม่สามารถเมินเฉยต่อคำแนะนำที่เพื่อนร่วมงานที่มอบให้เธอได้

เธอขอลาจากหัวหน้าแผนกครึ่งวันแล้วกลับบ้าน

ตอนจะจากไป เหยาเป่ยเซิงพยายามพูดกับเธอด้วยความเป็นห่วง “จื่ออี้ อย่าเศร้าเลยนะ ตอนนี้คนเรามีอิสระที่จะเลือกรักใครก็ได้แล้ว ลุงเซี่ยจะต้องเข้าใจแน่นอน”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของเซี่ยจื่ออี้ก็ยิ่งดูน่าเกลียดมากขึ้น

เธอหันไปมองเหยาเป่ยเซิงด้วยสายตาเย็นชา “สหายเหยาคะ ฉันไม่รู้ว่าคุณหมายถึงอะไร ซูอวี้กับฉันแค่เข้าใจผิดกัน ซึ่งฉันจะไปอธิบายให้เธอเข้าใจอย่างชัดเจนหลังจากนี้ ส่วนที่คุณพูดเกี่ยวกับความรักที่อิสระ ฉันคิดว่าคุณคิดไปเองมากเกินไปนะคะ!”

นับตั้งแต่ฉินซูอวี้เข้ามาและสร้างความยุ่งยากเช่นนี้ คนเดียวที่ไม่เย็นชากับเธอ ทั้งยังพยายามช่วยเธอมากขึ้นก็คือเหยาเป่ยเซิง

แน่นอนว่าเซี่ยจื่ออี้รู้ดีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เขาแค่ฟังคำพูดของฉินซูอวี้และคิดว่าเธอชอบเขาจริง ๆ ถึงขั้นจะขอก้าวผ่านคำว่าเพื่อน

น่าเสียดายที่เธอไม่เคยมีความคิดรักใคร่กับเขาเลย

ตอนที่เรียนอยู่มัธยม เธอแอบจีบเขาโดยไม่บอกฉินซูอวี้ เพียงเพราะเธอไม่ชอบให้ใครมาขวางทางและแสดงความรักต่อฉินซูอวี้

โดยไม่คาดคิด เหยาเป่ยเซิงเด็กเนิร์ดติดกับอย่างจังและขอให้ฉินซูอวี้ส่งจดหมายรักให้เธอ

ผลที่ตามมาของการทำเช่นนี้ก็เหมือนกับการแหย่รังแตน

ฉินซูอวี้ทะเลาะกับเธอทันที และยังสร้างความยุ่งยากต่อหน้าพ่อแม่ทั้งสองอีกด้วย

ต่อมาเป็นเซี่ยเจิ้งที่ต้องก้าวเข้ามาประนีประนอมให้ทั้งสองคน และย้ายเหยาเป่ยเซิงไปโรงเรียนอื่น เขาเกลี้ยกล่อมทั้งสองฝั่ง ต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะทำให้ฉินซูอวี้เลิกคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากผ่านไปหลายปี ชายคนนี้และฉินซูอวี้ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

คนหนึ่งคิดว่าเธอชอบเขาทันทีที่แสดงความคลุมเครือออกมา และอีกคนยังคงทะเลาะกับเธอได้เพราะผู้ชายคนเดิม

ในความเป็นจริง เธอรู้สึกว่าเหยาเป่ยเซิงและฉินซูอวี้เป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบ

หากเธอรู้ก่อนว่าจะมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นเพราะเหยาเป่ยเซิง เธอคงจะไม่ยั่วยวนเขาตั้งแต่แรกแล้ว

ความเย็นชาบนใบหน้าของเซี่ยจื่ออี้ทำให้เหยาเป่ยเซิงตกตะลึง

เขาพูดว่า “จื่ออี้ ฉัน…”

“คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกต่อไปแล้ว” เซี่ยจื่ออี้ขัดจังหวะเขา “ฉันไม่รู้ว่าทำไมซูอวี้ถึงเข้าใจผิด และฉันไม่สามารถปกป้องตัวเองได้อีกต่อไป ฉันแค่หวังว่าคุณจะเข้าใจ ซูอวี้เป็นเพื่อนสนิทของฉัน และไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเธอ ดังนั้นฉันหวังว่าเราทั้งสองจะสามารถเปลี่ยนความคิดของตัวเอง และกลับไปใช้ชีวิตปกติของเราได้ดังเดิมนะคะ”

คำพูดของเธอนั้นฟังดูชอบธรรม และดวงตาของเธอก็กระจ่างใส

เธอทำตัวเหมือนเป็นผู้หญิงใจดีที่ไม่เพียงแต่ไม่สนใจตัวเองเมื่อถูกเพื่อนทำร้าย แถมยังให้ความสำคัญกับเพื่อนคนนั้นก่อนอีกด้วย

เพื่อนร่วมงานชายที่อยู่ใกล้ ๆ แสดงสีหน้าดูถูกเหยาเป่ยเซิง ราวกับว่าเขาเป็นคนที่คอยรบกวนเซี่ยจื่ออี้อยู่

ใบหน้าของเหยาเป่ยเซิงกลายเป็นน่าเกลียด แต่เขาไม่อาจที่จะตำหนิเซี่ยจื่ออี้ได้

นอกจากนี้เธอไม่เคยแสดงความรู้สึกอะไรกับตัวเขาเลยจริง ๆ ทุกอย่างเป็นเพียงความฝันโง่เง่าของเขาเอง

เขาหลีกทางให้เซี่ยจื่ออี้อย่างหดหู่และยิ้มอย่างเศร้าหมอง “ได้ ผมเข้าใจแล้ว ผมขอโทษจริง ๆ ที่สร้างปัญหาให้คุณครับ”

เซี่ยจื่ออี้พยักหน้า “ขอบคุณค่ะ”

จากนั้นเธอก็หยิบของแล้วเดินออกจากที่ทำงานไป

เมื่อเธอเดินผ่านโต๊ะของเพื่อนร่วมงานหญิงสองคน เพื่อนร่วมงานหญิงไม่ได้ทักทายเธอเหมือนเคย แต่ก้มหน้าลงราวกับว่าไม่ได้เห็นเธอ

ตอนนี้เซี่ยจื่ออี้ไม่มีเวลามาสนใจภาพลักษณ์ดี ๆ ที่สร้างมาแล้วว่าถูกทำลายมากน้อยเพียงใด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการไปอธิบายให้เซี่ยเจิ้งมั่นใจในตัวเธอ และค้นหาตัวคนที่ชักใยเรื่องนี้ทั้งหมด

เพราะด้วยไอคิวของฉินซูอวี้แล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะสามารถนึกออกได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ว่าเป็นเธอ

หญิงสาวหันไปมองและนึกถึงบุคคลที่เกี่ยวข้องกับเรื่องวันนี้ เซี่ยชิงหยวน!

ตั้งแต่มีข่าวลือจนถึงตอนนี้ ดูเหมือนเซี่ยชิงหยวนจะไม่ได้ทำอะไรเลยแม้แต่ออกมาพูดเพื่อปกป้องตัวเอง

เช่นเดียวกับเสิ่นอี้โจว เขารักเซี่ยชิงหยวนมากที่สุด เขาจะไม่สนใจได้ยังไง?

ดังนั้นนี่จึงเป็นครั้งแรกที่เธอประเมินคู่ต่อสู้ต่ำเกินไป ซึ่งนำไปสู่ความสูญเสียที่ใหญ่หลวงเป็นครั้งแรกเช่นวันนี้

เซี่ยชิงหยวน ฉันประเมินเธอต่ำไป!

————————————