เพราะอกหักผมเลยตัดสินใจจะเป็น Vtuber แต่ทำไมผมถึงเป็นที่นิยมในหมู่พี่สาวกันหละ 71 ถ่ายทำมูฟวี่ครั้งแรก!

71.ถ่ายทำมูฟวี่ครั้งแรก!

เสร็จจากการเปลี่ยนชุดแล้ว ก็ได้เวลาเริ่มถ่ายทำมูฟวี่

อันดับแรกก็เริ่มจากย้ายห้องเพื่อไปยังสตูดิโอถ่ายทำด้วยกันกับคาโตซังสตาฟที่อยู่ด้วยตอนเปลี่ยนชุด

「เอ่อ ตอนนี้ควรเรียกว่ายูกะจังดีหรือเปล่า?」

「นั่นสินะครับ ขอรบกวนด้วยครับ. ผมเองก็จะสับเปลี่ยนจิตนิดหน่อยครับ」

「สับเปลี่ยนจิต?」

「ซู่ว…」

หายใจเข้าลึกๆและเริ่มชี้นำตัวเอง

ผมคือชิราฮิเมะ ยูกะ

จากผม(僕โบคุ) กลายเป็นผม(ボクโบคุ)

『อื้ม เท่านี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว!』

「โอ้!?」

เซย์จิโอนี่จังส่งเสียงแปลกๆออกมาคงจะตกใจกับสภาพที่ผมเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันล่ะมั้ง

『เป็นอะไรไปเหรอ? โอนี่จัง?』

「มะ ไม่ไม่มีอะไรหรอก(นะ นี่มันชิราฮิเมะ ยูกะจัง…)」

『ถ้าอย่างนั้น เข้าไปได้เลยนะ?』

「อะ อืม ถึงเข้าไปก็ไม่มีปัญหาหรอก ไปกันเถอะ」

『อื้ม!』

ผมเข้าไปข้างในสตูดิโอด้วยความรู้สึกประหม่า

พอเข้าไปในสตูดิโอที่ตรงนั้นเป็นห้องพื้นไม้สไตล์ตะวันตกต่างกับที่ผมจินตนาการไว้

ค่อนข้างกว้างดูเหมือนจะติดแม้กระทั่งหน้าต่าง

『โอ้วว! สุดยอด!』

ผมเผลอตกใจโดยไม่ได้ตั้งใจต่อภาพนั้น

จากนั้นผู้ชายหนึ่งคนก็พาคุณสตาฟหลายคนเข้ามา

「เธอคือชิราฮิเมะ ยูกะสินะ?」

『ฮะ! ใช่แล้วฮะ!』

「ฉันโอสึกะเป็นตากล้องที่รับผิดชอบการถ่ายทำวันนี้ครับ ขอฝากตัวด้วย」

『ทางนี้เองก็เช่นกันขอบคุณมากฮะ! ผมชิราฮิเมะ ยูกะเป็นVtuberฮะ ตั้งแต่วันนี้ไปการถ่ายทำต้องขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยฮะ!』

「กำหนดการเบื้องต้นมีกำหนดการ3วันคือวันนี้ วันพรุ่งนี้และวันมะรืนนี้ แต่ถูกบอกมาว่าให้ถ่ายทำโดยสวมชุด3แบบเพราะงั้นมาพยายามกันเถอะ」

『ครับ!』

หลังจากนั้นก็ตัดสินการถ่ายทำโดยที่ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้

「ก่อนอื่นจะขอให้นั่งบนเก้าอี้ตัวนี้แต่หลังจากนั่งเก้าอี้แล้วจะเปิดกล้องเพราะงั้นให้ส่งสายตามาทางนี้ ตราบใดที่ไม่ได้ถ่ายจากด้านหน้าจะขอให้ช่วยโพสท่าไว้ทั้งๆแบบนั้นนะครับ」

『ฮะ!』

ผมนั่งบนเก้าอี้หุบขาและเอียงเข่าท่านั่งนั้นเป็นท่านั่งที่เด็กผู้หญิงมักจะทำบ่อยๆ

「โอ๊ะ ดีเลยวิธีนั่งแบบนั้น ถ้าอย่างนั้นจะเปิดกล้องเพราะงั้นระวังอย่างส่งเสียงดังเกินไปนะ!」

『ฮะ!』

โอนี่จังตากล้องขยับกล้องหมุนไปรอบๆผม

จ้อ-ง ถึงจะยังไม่คุ้นชินกับความรู้สึกที่ถูกจับจ้องแบบนี้แต่มันเป็นงานเพราะงั้นต้องอดทนไว้

หลังจากเสร็จสิ้นการเก็บภาพบรรยากาศรอบๆในระดับหนึ่งแล้วก็เป็นการถ่ายผมจากด้านหน้าดังนั้นผมก็เลยยิ้มแบบเขินอายให้กล้อง

「ดีเลยๆ! ตอนสุดท้ายที่ยิ้มเขินอายทั้งที่ไม่ได้สั่งอะไรเลยแท้ๆแต่เป็นไทม์มิ่งที่สมบูรณ์แบบเลยละ!」

『ขอบคุณมากฮะ! ประมาณนั้นไม่มีปัญหาเหรอ?』

「ไม่มีปัญหา! วัตถุดิบสำหรับจัดทำวิดีโอยังจำเป็นอยู่อีกเพราะงั้นมาถ่ายวัตถุดิบต่อไปเรื่อยๆกันเถอะ!」

『รับทราบฮะ!』

ต่อไปเริ่มถ่ายซีนเปิดหน้าต่างเพื่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง

ผมเปิดหน้าต่างแล้วลมก็พัดเส้นผม

เสริมให้นิดหน่อยลมนี้ดูเหมือนจะใช้เครื่องเป่าลมละ

และผมที่รับลมก็ปิดหน้าต่างอีกครั้งราวกับตกใจต่อความแรงของลม

แล้วหันไปทางกล้องและยิ้ม

หลายครั้งที่ออกมาใช้ไม่ได้ ลมแรงเกินไปจนผมหรือหน้าของผมประสบปัญหาแต่ก็สามารถถ่ายทำได้โดยไม่มีปัญหามากมาย

「เยี่ยม! ต่อไปมาถ่ายทำโดยปลดกระดุมเสื้อโค้ทแล้วเผยให้เห็นเสื้อท่อนบนกันเถอะ」

『ฮ-ะ!』

ตอนนี้กลายเป็นว่าสามารถพูดคุยกับพวกคุณสตาฟคนอื่นๆด้วยท่าทีปกติได้แล้วความประหม่าเองก็คลี่คลายแล้ว

「ยังไงก็เถอะยูกะจังไม่ค่อยมีเหงื่อเลยนะเนี่ย น่าอิจฉาจัง」

『ถ้าแค่นี้ไม่มีปัญหาหรอก!』

「อย่างฉันคงเป็นเพราะขยับกล้องไปมาล่ะมั้งเนี่ย…」

『เอาแต่เคลื่อนไหวก็เลยร้อนนี่นา คิดว่าคงช่วยไม่ได้ละ!』

「ก็คงงั้นจริงๆละน้า เอาเถอะหลังจากนี้จะปลดกระดุมออกแล้วด้วยสิคงจะเย็นขึ้นสักหน่อยน่าจะสบายขึ้นล่ะมั้งนะ」

『ค่อนข้างเย็นเลยนะฮะ!』

「ฮะฮะฮะ! แบบนั้นก็ดีแล้ว. ถ้าอย่างนั้นครั้งนี้จะเป่าลมจากทางนี้ด้วยเครื่องเป่าลมเพราะงั้นช่วยรับลมทางข้างหน้าได้ไหม หลังจากนี้ฉันจะไปทางแนวเฉียงข้างหน้าของยูกะจังเพราะงั้น เพราะงั้นช่วยโพสท่าน่ารักๆที่ให้บรรยากาศเหมือนรู้ตัวได้ไหม」

『ไม่มีกำหนดท่าโพสน่ารักๆเหรอ?』

「เป็นสิ่งที่ยูกะจังคิดว่าจะทำให้ตัวเองออกมาน่ารักที่สุดไม่มีปัญหาหรอก」

『อื้ม เข้าใจแล้ว!』

พอเริ่มถ่ายทำอีกครั้ง

ผมและชุดของผมที่รับลมก็ปลิวไสว

จากนั้นโอนี่จังตากล้องก็เริ่มขยับทีละนิด เข้ามาทางแนวเฉียงของผม

เมื่อผมที่หันไปข้างหน้าอยู่ตลอดแสร้งรู้สึกตัวถึงกล้อง ก็เข้าไปใกล้กล้องและทำท่ากระสับกระส่าย  

พอผมถามคุณตากล้องหน้ากล้องว่าได้ยินไหมเป็นยังไงบ้างดูดีหรือเปล่า? ด้วยเสียงเบาๆกล้องก็เลื่อนขึ้นลง

ผมแสดงรอยยิ้มเปล่งประกายพร้อมเคลื่อนไหวราวกับเช็ดน้ำตาในตาและการถ่ายทำก็สิ้นสุดลง

อย่างไรก็ตามนี่เองก็ต้องทำซ้ำหลายครั้งจนกว่าจะออกมาโอเคเพราะงั้นมันค่อนข้างเหนื่อยเลยละ!

ด้วยแบบนั้นแบบนี้ก็ผ่านมาประมาณ3ชั่วโมงแล้วที่ได้ถ่ายทำซีนต่างๆ เลยตัดสินใจว่าวันนี้จะแยกกองเพราะรวบรวมวัตถุดิบที่จำเป็นเรียบร้อยแล้ว

「ครั-บ! หน่อยหน่อยนะครั-บ!」

『เหนื่อยหน่อยนะฮะ!』

「ยูกะจังทำได้ดีเลยนะ พรุ่งนี้ก็ขอรบกวนอีกครั้งนะ」

『ฮะ! ทางนี้เองก็ขอรบกวนด้วยนะโอนี่จัง!』

『อยากจะถามหนึ่งเรื่องฮะ IVนี้กำหนดไว้ว่าจะทำเป็นวิดีโอสไตล์ไหนเหรอ?』

「ถึงจะเป็นแค่กำหนดการ แต่จะรวบรวมซีนการกระทำในชีวิตประจำวันทีละซีนที่สตูดิโอแห่งนี้ซึ่งให้ความรู้สึกถึงฤดูใบไม้ร่วง และจัดทำวิดีโอโดยเปลี่ยนชุด3ชุดที่กำหนดให้ใส่ในช่วงเวลา3วันคือวันนี้ วันพรุ่งนี้และวันมะรืนนี้ตามลำดับแล้วแสดงโลโก้ของทางเราในตอนท้ายได้ยินมาประมาณนั้นนะ」

『อะเร๊ะ? ก็หมายความว่าทำงานเหมือนเดิมเหรอ?』

「บอกว่าเหมือนก็เกือบจะเหมือนละนะ ต้องดึงดูดเพื่อให้รู้ว่ามีชุดแบบนี้อยู่ด้วยการตัดต่อเพราะงั้นพรุ่งนี้เองก็ขอให้ช่วยทำเหมือนเดิมได้ไหม」

『บะ แบบนั้นอาจจะเหนื่อย…』

「ที่เปลี่ยนไปก็มีแค่เสื้อผ้าเพราะงั้นคงช่วยไม่ได้หรอก」

『จะพยายามเท่าที่ทำได้นะ!!』

「คาดหวังอยู่นะ ถ้างั้นขอบคุณสำหรับความเหนื่อยยาก」

『ขอบคุณสำหรับความเหนื่อยยากโอนี่จัง!』

ในวันนั้นผมกลับบ้านเข้านอนเร็ว และพักผ่อนร่างกายให้เพียงพอ