Re : Seconds (SS 1) 0 Nu-13

คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาร้ายแต่อย่างใด อาจมีเนื้อหาเกินจริงหรือรุนแรงไปบ้าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ย้อนกลับไปเมื่อ 1000 ปีก่อนในการต่อสู้ระหว่าง  Human และ Void ในสงคราม

ได้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น การประทะกันระหว่างเวทย์มนต์ในสนามรบจำนวนมากก่อให้เกิดปรากฎการ OverSeconds เกิดขึ้นมา

ปรากฎการณ์ OverSeconds จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อจำนวน MPIA มีมากเกินไปจนเกิดการควบแน่นของ MPIA 

ทำให้เกิดรอยแยกของมิติและขยายวงกว้างตลอดเรื่อยมา

เพราะรอยแยกมิตินั้นทำให้ดาวMSRE-13เปลี่ยนไปตลอดกาล นอกจากนั้นยังได้ก่อกำเนิดเผ่าพันธุ์มากมายนอกจาก Human ประกอบไปด้วย Elf,Fairy,Orcs,Mermaidและอื่นๆ

ตัดมาที่ยุคปัจจุบัน

ปี 2313 ในยุคที่เทคโนโลยีพัฒนาไปพร้อมกับเวทย์มนต์ ยุคที่ Human และเผ่าพันธุ์อื่นๆต่างใช้ชีวิตกันอย่างสุขสบายในมหานคร Neutrallyใจกลางของดาวเคราะห์MSRE-13

เป็นเวลา 14 ชั่วโมงแล้วที่ Nu-13 หายตัวไป

/เธอหายไปไหนกันนะNu-13

/ถ้าเธอหนีไปข้างนอกระบบป้องกันความปลอดภัยก็ควรทำงานสิ!

ชายหนุ่ม วิตกกังวลอย่างมากเมื่อรู้ว่า Nu-13 หายออกจากห้องแล็ป

สักพันนึงมีเด็กผู้หญิงอายุราวๆ14ปีได้วิ่งเข้ามาในห้องแล็ปที่ชายคนนั้นอยู่

“พ่อคะ…ฉันออกไปตระเวรรอบนอกนอกห้องแล็ปแล้วก็ไม่พบกับ Nu เลยค่ะ”

“งั้นหรอ…”

“ผมควรทำยังไงให้พาตัว Nu กลับมาได้ล่ะเนี่ย”

ชายหนุ่มเริ่มวิตกกังวลมากขึ้นหลังจากที่ทราบข่าวจากเด็กคนนั้นเกี่ยวกับ Nu

“ไม่เป็นไรนะคุณพ่อฉันเข้าใจว่าคุณห่วงเด็กคนนั้นแค่ไหน ฉันจะช่วยตามหาอีกแรงนะคะ”

“อืม…ขอบคุณนะ Epsilon”

เด็กสาวคนนั้นได้เดินออกไปจากห้องแล็ปเพื่อตามหา Nu

ทางทิศใต้ของเมือง นูเทอรี่

เด็กสาวตัวเล็กผมเงินที่กำลังวิ่งหนีออกมาจากห้องแล็ปอยู่นั้น ได้พบกับมอนเตอร์แปลกประหลาด มีร่างกายคล้ายไดโนเสาร์แต่มีปีกเหมือนเหยี่ยว

นอกจากนั้นยังมีทหารกองร้อยกองหนึ่งที่กำลังต่อสู้กับมอนเตอร์ตัวนั้นอยู่ แต่ทว่านอกเหนือจากทหารแล้วยังมีคนที่เธอรู้จักอยู่อีกด้วย

นั่นก็คือ…

” Alpha!! “

หญิงสาวผมเงินรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ ตกใจกับเสียงเรียกนั้น

“เอ๊ะ…เสียงนี้มัน Nu ไม่ใช่หรอ”

Nu ตกใจกับ Alpha ทางด้านหน้าที่กำลังพยายามมองหาตัวเธอ

เธอนั้นก็รีบวิ่งไปแอบหลังพุ่มไม้ พรางนำมือปิดปากตัวเองไปด้วย ถึงอย่างนั้นเธอเองก็ไม่ลืมที่จะปกปิดตัวตนของเธอด้วยความสามารถพิเศษของเธอ

Alpha ได้ใช้เวทย์มนต์ตรวจจับเพื่อค้นหาตัวของ Nu พร้อมกับแสยะยิ้มออกมา

“ฉันจะหาตัวเธอแล้วส่งหาคุณพ่อให้ได้เลยเถอะ”

เธอกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงชวนขนหัวลุก แต่ว่าไม่ว่าเธอจะค้นหามากแค่ไหนก็ไม่พบร่อยรอยพลังเวทย์ของ Nu เลย

“เฮ้ออ…ยัยนี่หายไปไหนอีกแล้ว ฉันละเกลียดการปกปิดพลังเวทย์จำนวนมากขนาดนั้นในพริบตาจริงๆ”

ทันใดนั้นเองได้มีเสียงทหารนายหนึ่งตะโกนเรียก Alpha

“หัวหน้า Alpha ครับ…มอนเตอร์ตัวนี้เริ่มอาละวาดหนักขึ้นแล้วครับ!!”

มอนเตอร์ตัวนั้นเกิดอาการโกรธอย่างรุนแรงและได้ทำลายอาคารแถบนั้นพังราบ

“เฮ้อ…รู้แล้วน่า”

“ช่วยไม่ได้ล่ะนะ…ถ้าไม่รีบจัดการคงจะเกิดความเสียหายมากกว่านี้”

Alpha ชักดาบออกจากฝัก พร้อมกับแกว่งดาบเพื่อปล่อยคลื่นพลังเวทย์ออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งคลื่นดาบได้ตัดที่คอของมอนเตอร์ตัวนั้นจนตายในดาบเดียว

“เหลือจะเชื่อ”

“เธอฟันมันตายในดาบเดียวเลยหรอ”

“บ้าไปแล้วแน่ๆ…ขนาดพวกเราโจมตีกันแทบตายแต่เธอกลับจัดการมันอย่างง่ายดายเนี่ยนะ”

Alpha เก็บดาบของเธอก่อนที่จะบ่นพึมพำของเธอและออกคำสั่งกับทหารทั้งกองร้อย

“หมดปัญหาแล้วสินะคะ…เพราะงั้นการฝึกครั้งนี้จบกันแค่นี้ค่ะ เพราะงั้น ทุกคนไปรอฉันที่ค่ายทหายด้วยนะคะ”

“ขอย้ำอีกครั้งนะคะ…”

“กลับไปที่ค่ายด้วยค่ะ…ก่อนที่ฉันจะหั่นพวกคุณเป็นฝุ่น”

หลังจากที่สั่งให้ทหารกลับไปที่ค่ายแล้วเธอจึงเริ่มใช้เวทย์มนต์ซ่อมแซมอาคารที่เสียหายจากการฝึก นอกจากนั้นก็ช่วยรักษาผู้คนที่ได้รับบาดเจ็บจากความสะเพร่าของเธอ

อย่างน้อยเธอก็เป็นคนที่มีความรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นละนะ

หลังจากที่เธอทำทุกอย่างเสร็จสิ้นจึงเริ่มตามหา Nu ต่อทันทีอย่างไม่รีรอ

“เอาล่ะ…ตามหา Nu ต่อดีกว่า”

เธอพูดกับตัวเองก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าและเริ่มบินหา Nu ที่หายไปจากห้องแล็ป

ทางฝั่งของ Nu เมื่อรู้ว่า Alpha ได้ออกไปจากจุดนั้นแล้วจึงได้ลุกขึ้นวิ่งหนีต่อไปจนถึงพลบค่ำ

เมื่อแสงสว่างเริ่มลดน้อยลงได้มีใครบางคนกำลังเคลื่อนตัวในความมืด

ระหว่างที่ Nu เดินอยู่ในทางเดินระหว่างตึกสองตึกได้พบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาหาเธอ

เด็กคนนั้นมีแววตาสีชมพูและผมที่กระเซอะกระเซิงสีชมพู

เด็กคนนั้นเดินมาหาเธอและพูดบางอย่างกับเธอ

“หืม…เธอเป็นใคร”

“อย่าบอกฉันนะว่าเด็กหนีออกจากบ้านน่ะ ฮ่าๆๆ”

เธอถามคำถามพร้อมกับหัวเราะไปเรื่อยๆ

Nu ที่ได้ยินอย่างนั้นเริ่มรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

“ฉันชื่อ Nu พึ่งหนีออกมาจากห้องแล็ปทดลองของคุณพ่อน่ะ ส่วนเธอคือ…?”

“หืม…ชื่อคุ้นๆนะเรา?”

“Nu…หนีจากห้องแล็ป…คุณพ่อ?”

“อ๋อ…อย่างนี้นี่เอง Evolution Human ของ Adam สินะ”

“รู้จัก…ด้วยหรอ?”

Nu เกิดความสงสัยและเริ่มระวังตัวมากขึ้น

“แน่นอนสิ…ฉันจะช่วยเธอได้นะแต่ว่า เธอต้องมากับฉันก่อน พอดีมีคนคนหนึ่งอยากเจอเธอน่ะ”

หลังจากที่เด็กคนนั้นพูดจบ ได้เกิดเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น

ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดลงอยู่กับที่และได้มีชายคนหนึ่งโผล่ตัวออกมาจากมุมตึก

แม้กระทั่งเด็กคนนั้นก็หยุดนิ่งราวกับว่าเวลาทั้งหมดถูกหยุดลง

/อะไรกัน…ฉันขยับอะไรไม่ได้เลย

Nu ครุ่นคิดอยู่ในหัวด้วยความวิตกกังวลอย่างมาก

มีชายรูปร่างสูงคนหนึ่งกำลังเดินถือไม้เถ้าออกมาจากมุมมืดของตึกข้างหน้า Nu

“ทำดีมาก…Yoshino”

ชายคนนั้นพูดกับเด็กสาวหัวชมพูคนนั้น

“อย่างงี้นี่เอง… Nu-13 หนีออกมาจากห้องแล็ปของ Adum สินะ”

ชายคนนั้นเอ่ยถึงตัวของ Nu ทันทีที่มองหน้าเสร็จ

/ท…ทำไมเขาถึงรู้จักฉันล่ะ

/ข้อมูลจากห้องแล็ปไม่ได้เปิดเผยต่อคนนอกนี่

“ฮ่าๆๆๆ…ทำไมจะไม่รู้ล่ะ เพราะ Adam คือเพื่อนของฉันนี่ไง”

/เอ๊ะ…

ชายคนนั้นได้อ่านใจของ Nu ก่อนที่จะเกิดข้อสงสัยเกี่ยวกับเธอ

/พลังแปลกๆจากตัวเด็กคนนี้คืออะไรกัน… Adum นายสร้างอะไรขึ้นมาเนี่ย!

Nu เริ่มหมดหวังกับการหนีออกมาจากห้องแล็ปเธอเริ่มรู้สึกท้อแท้ก่อนจะพึมพำคนเดียวในความคิด

/ฉันมาได้แค่นี้หรอ

/โดนจับส่งคุณพ่อแน่ๆ

ชายคนนั้นได้อ่านใจก่อนที่จะคิดหาหนทางต่างๆเพื่อที่จะช่วยเด็กคนนี้

“เอาล่ะฉันคิดได้แล้วว่าจะทำยังไง…”

[เวลาจงเดิน]

ทันทีที่ชายคนนั้นพูดเสร็จทุกอย่างก็กลับสู่ปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ว่า…เด็กสาวผมชมพูกลับมีท่าทีแปลกไปจากเดิม

“อ๊ะ…พลังเวทย์นี้มัน….”

“คุณ Stark !!!”

เด็กสาวตกใจและรีบวิ่งเข้ามากอดชายคนนั้นด้วยความดีใจ

“ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่า…อยู่นอกบ้านห้ามมากอดฉันสุ่มสี่สุ่มห้าน่ะ!!!”

“ขะ…ขอโทษค่ะ~~!!”

“มันทำให้ฉันดูแย่นะรู้ไหม!”

เธอขอโทษ Stark ก่อนที่จะหันกลับมาหา Nu เพื่อทำการแนะนำตัว

“ค…คือว่า~”

“ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ ฉันชื่อ Yoshino ค่ะ”

“คุณ Stark นี่คุณ Nu ที่หนีออกมาจากห้องแล็ปคุณ Adam “

“อืม…ฉันรุ้แล้วหละ”

“ส่วนคนคนนี้ชื่อว่า Stark เป็นเจ้าของธุรกิจขนาดใหญ่ของดาวนี้น่ะค่ะคุณ Nu “

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ Nu “

“ค…ค่ะ”

Nu ลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะตอบกลับ

“งั้นวันนี้… Nu เธอกลับไปกับฉันก่อนและเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟัง ห้ามขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย”

“ถึงเวลาแล้วหละ…รถที่จะมารับไปโรงแรมก็จะถึที่นี่แล้ว”

ทันทีที่ Stark พูดจบรถหรูสีดำก็ได้มารับทั้งสามคนพอดี

เมื่อทั้งสามคนแนะนำตัวและทำความรู้จักกันเสร็จก็ได้ขึ้นรถหรูสีดำออกจากที่นั่นเพื่อไปยังRessyHotel

ระหว่างทางนั้น Nu ยังคงสงสัยกับการกระทำของ Stark ที่ช่วยเหลือเธอที่หนีจากห้องแล็ป

“คุณ Stark คะ…แล้วที่พาฉันมาด้วยหมายความว่ายังไงหรอคะ?”

เธอถามคำถามกับ Stark ด้วยความสงสัย

“ฮ่าๆๆๆ…ฉันไม่แปลกใจเลยละทำไมเธอถึงสงสัย”

“มันก็จริงที่อยู่ดีๆมีคนแปลกหน้าเข้ามาหาและทำการช่วยเหลือเธอน่ะ”

“แต่ว่า…ที่ฉันทำแบบนี้น่ะก็มีเหตุผลของฉันอยู่เมื่อถึงเวลานั้นเธอจะรู้เอง”

“ฉันคงจะบอกได้แค่ว่า Adam น่ะไม่ใช่คนชั่วร้ายอะไรหรอกแต่ว่าเมื่อเขาพบสิ่งที่เขาไม่เคยรู้จักนิสัยก็จะเปลี่ยนไปอย่างกับคนขาดสติ”

Stark พูดขึ้นมาทั้งหมดอย่างกับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเธอและ Adam

สักพักรถก็ได้มาถึงโรงแรม RessyHotel

Stark ลงจากรถไปก่อนเพื่อที่จะจองห้องพักสำหรับทั้งสองคน

“เอาละ..ทั้งสองคนนี่คีย์การ์ดห้องของพวกเธอ”

ทันทีที่ Stark ยื่นคีย์การ์ดให้ทั้งสอง Yoshino ก็ตัวสั่นแบบผิดปกติ

“เป็นอะไรไปล่ะ Yoshino “

“ไม่พอใจกับห้องหรอ?:

Stark สงสัยกับท่าทีของ Yoshino

“อ…อีกแล้วนะคะ…..”

“คุณ Stark เอาอีกแล้วนะคะ!!!”

“คิดยังไงถึงเลือกห้องระดับ SVIP ให้พวกเราละคะ!!”

Yoshino พูดออกมาเสียงดังใส่กับ Stark

“ฮ่าๆๆๆ..แปลกตรงไหนล่ะ ห้องราคาถูกจะตาย”

“ที่ว่าราคาถูกนี่เท่าไหร่กันคะ!”

“อืมม…ตกคนละ 2 ล้านCreditsเองนะฮ่าๆๆ”

Stark พูดออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ

“ค…คนละ2ล้าน เลย……”

“อืมม…ทำไมล่ะ นี่ยังไม่ถึง1%ของกำไรต่อวันของฉันเลยนะ”

“งั้นก็ตามใจเลยค่ะ…”

Yoshino หันหน้าหนี Stark อย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเธอกำลังโกรธเขา

“เอาละทั้งสองคนไปที่ห้องกันเถอะ…ฉันยังมีธุระของฉันอยู่ งั้นไว้เจอกันตอนเช้านะ”

“ส่วนเธอ… Nu ถ้าหากอยากได้อะไรให้เธอถาม Yoshino ได้เลย”

“ค…ค่ะ”

“งั้นฉันไปก่อนล่ะ”

ทันทีที่ Stark พูดจบเขาก็ได้เดินกลับไปที่รถก่อนที่จะออกจากโรงแรมไป

“งั้นคุณ Nu ขึ้นไปนอนกันดีกว่าค่ะ”

“ค่ะ”

หลังจากนั้นทั้งสองก็ได้ขึ้นลิฟต์ และแยกกันไปที่ห้องของตัวเอง

“ถึงแล้วละค่ะคุณ Nu “

“666เป็นห้องของเธอส่วน667ห้องของฉันค่ะ”

“งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ”

“ค่ะ~”

แล้วทั้งสองก็ได้แยกกันเข้าห้อง ไม่ทันไรนั้น Yoshino ก็ได้หันมาหา Nu

“เดี๋ยวก่อนค่ะ…”

เธอรีบเรียกก่อนที่ Nu จะปิดห้อง

“คุณ Nu ลืมชุดน่ะค่ะ…”

“เอ๊ะ…ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ”

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ได้แยกย้ายเข้าห้องโดยที่พวกเธอไม่รู้ว่ามีใครบางคนคอยจับตามองอยู่