[นิยายแปล(WN)] 狂乱令嬢ニア・リストン คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน 247 ไปที่ป่าหมีทางตะวันออกสุด

247 ไปที่ป่าทางตะวันออกสุด

หลังเลยเที่ยงมานิดหน่อย 

ฉันกับริโนกิสก็ตัดสินใจจอดม้าจักรกลสี่ล้อเพื่อทานอาหารกลางวันกัน

พวกเราพบหินขนาดกำลังพอดีจึงตัดสินใจนั่งบนนั้นข้าง ๆ กัน ฉันเปิดข้าวกล่องที่ซาคุมะตื่นมาเตรียมไว้ให้ฉันตั้งแต่เช้า

ยังไงก็ตาม จุดหมายปลายทางคือทิศตะวันออก

ก่อนอื่น ฉันวางแผนที่จะไปให้ถึงปลายสุดด้านทิศตะวันออกของทวีปมาเวเลีย หรือที่ไหนก็ตามที่ไกลที่สุดเท่าที่ม้าจักรกลจะไปได้

พวกเราผ่านป่าค้างคาวยักษ์ที่เข้ามาโจมตีไม่หยุดราวกับงานเลี้ยงต้อนรับ ต่อมาในสถานที่ที่พืชพรรณหนาแน่นจนเกือบจะรู้สึกเหมือนป่าทึบ พวกเราก็ถูกแมงมุมยักษ์โจมตีราวกับให้การต้อนรับอย่างอบอุ่นแก่พวกเรา และพวกเราก็พึ่งออกมากัน

ด้านหลังมีป่าทึบ ส่วนด้านหน้ามีทุ่งหญ้าเขียวขจีอยู่

มีบางจุดที่โล่งเตียน หญ้าที่ถูกเหยียบย่ำ นี่เป็นร่องรอยของสิ่งมีชีวิต

กะแล้วดินนั้นดี

ฉันคิดว่าทิวทัศน์จะเปลี่ยนไปตามฤดูกาล แต่สิ่งที่เห็นส่วนใหญ่ในตอนนี้เต็มไปด้วยความเขียวขจี

――นอกจากนี้ ยังได้ยืนยันสิ่งที่ได้ยินมาจากลิวิเซลด้วยว่า「มันมีต้นไม้ขนาดมหึมาอยู่」

ฉันเห็นหญ้าและดอกไม้ที่คุ้นเคย แต่ถึงแม้จะมีรูปร่างที่เหมือนกัน แต่มันก็ใหญ่มากจนฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกมันจะเป็นสายพันธุ์เดียวกัน 

อาจมีความแตกต่างของแต่ละชนิด แต่ฉันคิดว่าต้นที่ใหญ่เป็นพิเศษนั้นใหญ่กว่าขนาดดั้งเดิมมากกว่าสองเท่าอย่างแน่นอน จากนี้ไปน่าจะได้เห็นชัดมากขึ้น

ในกรณีนี้ ที่ฉันสันนิษฐานว่าสิ่งมีชีวิตจะเริ่มมีขนาดเพิ่มขึ้นตามคุณภาพของดินนั้น ฉันรู้สึกเหมือนพูดถูกต้องแล้ว

แม้ว่าตอนนี้ฉันจะยังไม่ถูกโจมตี แต่ฉันก็มองเห็นตั๊กแตนยักษ์ด้วย

ค้างคาว แมงมุม และตั๊กแตนต่างก็ตัวใหญ่มาก

อาจเป็นแมงมุมที่ทำให้มดและผีเสื้อกลางคืนต้องจนมุม ถ้าอย่างงั้นก็ค่อนข้างแย่เลย หากถูกล้อมและใยถูกกางจนปิดทางออกไว้หมด สำหรับสิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่แบบนั้นก็ถือว่าจบสิ้นแล้ว แน่นอนว่าทหารจักรกลก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน

“――จากที่ได้ยินมาดูเหมือนจะมีป่าอยู่ทางทิศตะวันออกค่ะ”

“――ใช่ใช่ ได้ยินมาว่าเป็นป่าทรงกลมที่ถูกล้อมรอบด้วยเส้นขอบสีขาวสิเน๊”

แม้ว่าจะเป็นดินแดนที่ยังไม่ได้รับการสำรวจ แต่ก็ยังสามารถมองเห็นได้จากด้านบน

แม้แต่มาเวเลียก็รู้ภูมิประเทศทั่วไป

ทว่า สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้คือการมองดูจากไกล ๆ เพราะมันอันตรายเกินกว่าจะลงไปได้

“ถึงอย่างงั้นแบบนี้จะไม่อันตรายเกินไปหน่อยเหรอคะ？　การที่ถูกเรียกว่าดินแดนที่ยังไม่ถูกสำรวจ ก็ยิ่งแปลว่ามีสัตว์อันตรายอยู่มากมาย……”

“อันตรายเหรอ？　แม้ว่าฉันจะอยู่ที่นี่น่ะเหรอ？”

“ดิฉันแน่ใจว่าคุณหนูจะต้องไม่เป็นไรแน่นอนค่ะ แต่ว่าาาาาา……ดิฉันจะตายเอาสิคะ ดิฉันไม่สามารถทำอะไรกับแมงมุมก่อนหน้านี้ได้เลยสักนิด”

“นั่นก็เพราะว่าเธอฝึกฝนมาไม่เพียงพอยังไงล่ะ？”

“กรุณาอย่าคิดว่าทุกสิ่งจะสามารถแก้ไขได้ด้วยศิลปะการต่อสู้สิคะ มนุษย์มีหลายสิ่งที่ทำได้และทำไม่ได้นะค๊า”

“หยุดแก้ตัวในสิ่งที่เธอทำไม่ได้ซะ เธอเป็นลูกศิษย์ที่ดีที่สุดของฉันไม่ใช่รึไง อย่ามาทำตัวน่าสงสารเลย”

“อะ งั้นเหรอคะ นั่นหมายความว่าดิฉันไม่จำเป็นต้องช่วยทำการบ้านในช่วงวันหยุดฤดูร้อนนี้แล้วสิเน๊”

“จริงด้วย มีหลายสิ่งที่ทำได้และทำไม่ได้ นี่เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ตราบที่ยังเป็นมนุษย์นะ”

ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้เกี่ยวกับการบ้าน

มันเหมือนกับยาพิษแมลง นั่นคือสิ่งที่หลงเหลืออยู่หลังจากใส่ความอาฆาตพยาบาทของมนุษย์ทุกชนิดลงในขวดโหลและปล่อยให้ต่อสู้กันเอง

เป็นเพราะเรื่องแบบนี้ ผู้คนจึงไม่หยุดต่อสู้ สงครามจะไม่มีวันหยุด

จริง ๆ เลย เกิดอะไรขึ้นกับคนสมัยใหม่กัน

หลังอาหารกลางวัน พวกเราก็มุ่งหน้าไปทางตะวันออกกันต่อ

ฉันระเบิดหมูป่าตัวใหญ่ที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมอง จัดการหมาป่า……ไม่สิ สุนัขป่าตัวใหญ่ด้วยการฟาดเพียงครั้งเดียว และส่งหัวของนกฮูกหูยาวสีขาวขนาดยักษ์ซึ่งตัวโตกว่าเหยี่ยวหรือแม้แต่นกอินทรีให้ลอยออกไป

ฉันสนุกมากกับการได้ขับม้าจักรกลซึ่งเป็นเครื่องจักรแสนสนุก และได้พบเจอสิ่งใหม่ ๆ ที่น่าสนุกมากมายตลอดทาง ดังนั้นทริปสองวันหนึ่งคืนนี้ของฉันจึงค่อนข้างดี ยังไงซะมันก็ไม่ทำให้ฉันเบื่อล่ะนะ

ก็เป็นอย่างงั้นแหละ

หากมีแมลงชนิดหนึ่งมีขนาดมหึมาอยู่ในวงจรการล่า ก็แสดงว่าต้องมีสิ่งมีชีวิตที่จะกินแมลงตัวนั้นเป็นอาหาร

อาจเป็นการดีกว่าหากคิดไว้เสมอว่าแมลงเหล่านี้ถูกนักล่ารายอื่นไล่ล่าไปทางทิศตะวันตก

แมลงนั้นอ่อนแอที่สุด

พวกมันถูกบังคับให้ออกจากดินแดนของตนเพื่อหลบหนีจากผู้ล่ารายอื่น ไปทางทิศตะวันตก――และถูกต้อนให้จนมุมเมื่อไปถึงป้อม

สำหรับมาเวเลีย หากพวกเขายังทำการสำรวจต่อไป เรื่องภัยคุกคามจากแมลงก็จะลดลง เรื่องอาจจะเป็นแบบนั้นจริง แต่บางแง่มุมก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

ก็ดินดีถึงขนาดนี้

ไม่สิ ดีเกินไปด้วยซ้ำ

เป็นระบบนิเวศน์ของโลกที่อุดมสมบูรณ์อย่างยิ่ง

มาเวเลียเมื่อปัญหาหนึ่งผ่านไป ปัญหาอีกอย่างหนึ่งก็ตามมา……สินะ

――พวกซิลมีเหตุผลที่จะแข็งแกร่งขึ้น ถ้าคุณเป็นลูกศิษย์ของฉัน ฉันก็อยากให้ลุกเป็นไฟ

กลางวันยาวนานหนึ่งในฤดูร้อน

ทั้งที่รู้สึกเหมือนน่าจะเป็นเวลาตอนเย็นแล้ว แต่ท้องฟ้ายังคงเป็นสีฟ้า

ขณะที่พวกเรามุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก ในที่สุดก็สามารถเห็นป่าอยู่ไกล ๆ นั่นน่าจะเป็นป่าทางทิศตะวันออกสุด

รูปลักษณ์ของป่าค่อย ๆ ปรากฎชัดเจนขึ้น――ในขณะเดียวกันก็ให้ความรู้สึกที่ไม่สบายใจอย่างมาก

เมื่อมองจากบนอากาศ ป่าจะมีลักษณะเป็นป่าทรงกลมมีขอบสีขาว

เท่าที่ฉันเห็นในภาพมาคือรู้สึกเหมือนกำลังมอง「ความเขียวขจีปลูกในกระถางกลมสีขาว」จากด้านบนโดยตรง

ด้วยเทคโนโลยีเรือเหาะที่มีระดับต่ำในมาเวเลีย ดูเหมือนว่าการปรับระดับความสูงอย่างละเอียดนั้นทำได้ยาก ทำให้ไม่สามารถตรวจสอบด้วยสายได้อย่างละเอียดมากกว่าไปกว่านั้นแล้ว แต่……

“――คุณหนูค่ะ！　กรุณาหยุดสักครู่！”

ไม่ใช่แค่ฉันที่สังเกตเห็นสิ่งแปลก ๆ แม้แต่ริโนกิสเองก็ด้วย

เมื่อมองเห็นภาพที่ไม่ธรรมดา ฉันเดาว่าพวกเราจำเป็นต้องแลกเปลี่ยนข้อมูลกันก่อน

สำหรับฉัน ฉันไม่สามารถหยุดตื่นเต้นได้เลยนับตั้งแต่เมื่อกี้เป็นต้นมา

หลังจากจอดม้าจักรกลสี่ล้อแล้ว ฉันกับริโนกิสก็จ้องมองดูป่าตรงหน้าพวกเรา

ว่าแล้วมันดูไม่เป็นธรรมชาติเลยไม่ว่าจะมองจากมุมไหน

ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งรู้สึกแปลก ๆ

“คุณหนูค่ะ สิ่งที่เป็นสีขาวนั้นคืออะไรกันคะ？”

เท่าที่ฉันเห็นในภาพ สิ่งที่เป็นสีขาวนั้นคือ「ขอบป่า」หรือ「ขอบกระถางดอกไม้」ล่ะนะ

ดูเหมือนเป็นกระถางที่วางอยู่บนพื้น และสามารถเห็นความเขียวขจีปกคลุมขอบ……

“นั่นคงจะเป็นกระดูกล่ะเน๊ะ”

เมื่อมองจากระยะไกลจะดูเหมือน「ขอบสีขาว」แต่ทว่ายิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งเห็นได้ชัดว่ามันคือการกองถับทมของวัสดุที่ผิดปกติ

กระดูกของสิ่งมีชีวิต

กล่าวอีกนัยหนึ่ง คือเป็นโครงกระดูก

มีโครงกระดูกที่ถูกทิ้งไว้ล้อมรอบป่าจำนวนมาก สินะ

ฉันรู้สึกเหมือนว่าในที่สุดพวกเราก็เข้าถึงหัวใจของเรื่องนี้สักที

ในป่านั้น มีสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดที่อาศัยอยู่บนดินแดนมาเวเลียที่ยังไม่เคยมีใครสำรวจมาก่อนที่ฉันกำลังตามหาอยู่

――เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่ตื่นเต้น

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ตอนเย็นพายุเข้าล๊า ฝนตกแรงชนิดสาดย้อนขึ้นประตูที่อยู่ใต้หลังคาเข้ามาลึกพอตัวได้เกิอบครึ่งเลย มีลูกเห็บตกด้วย ดีที่ลูกยังเล็กไม่แรงพอจะพังอะไรต่อมิอะไร แต่ตอนกระแทกหน้าต่าง เสียงดังเสียวแตกเหมือนกัน ที่แน่ๆคือเดี๋ยวได้ล้างบ้านล่ะ ลมแรงก่อนตกหอบฝุ่นมาเต็มพิกัด ฮา