ผู้กล้าคนก่อนอยากจะเกษียณ 79 ผู้กล้าคนก่อนกับรุ่นที่6

[ ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าคิดว่านายคงจะรู้ตัวแล้วสินะ ยู ว่าตระกูลเฮรีอ็อตและตระกูลชาเนฟของท่านพ่อท่านแม่ข้านั้นเกี่ยวดองกันมาหลายรุ่นแล้ว ข้าและคุออนคุงมีความสัมพันธ์กันตั้งแต่วัยเด็ก และนั้นคือเหตุผล เมื่อ 3 ปีก่อน หลังจากการต่อสู้จบลง หลังจากที่ข้าท่องเที่ยวไปเรื่อยจนมาถึงที่ Be Io แห่งนี้ ข้าได้เล่าเรื่องราวของนายในตำนานผู้กล้าให้เขาฟัง เล่าถึงว่านายขับไล่พวกปีศาจไปได้อย่างไร และอีกครั้งที่นายปราบปรามพวกชั่วร้ายอย่างไร ชายที่ไม่เหมือนใคร ชายผู้ที่ไม่เคยหวังสิ่งตอบแทน และนั้น คุออนได้รบเร้าข้า “ให้ข้าพบเขาที” ไม่ก็ “แนะนำข้าให้เขารู้จักที” …. ก็ มันก็ไม่เป็นอะไรสำหรับนายหรอกมั้ง ถ้าหากจะมีศิษย์เพิ่มอีกซักคน 2 คน นายก็ไม่มีอะไรจะเสียสักหน่อย จริงมั้ย ? ]

ตอนแรกกะว่าจะยกโทษให้จีนอยู่ตอนได้รับฟังคำอธิบายจากจีน แต่รู้สึกมันจะไม่จบแค่การยกโทษแล้วหละ

[ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน แล้วไอ้เรื่อง เกี่ยวกับ “ชายผู้ไม่มีใครเหมือน” นั้นหละ ? ]

[ อ้อ อย่างที่นายคาดเอาไว้ ข้าไม่สามารถเล่าเรื่องราวของนายในฐานะ “ผู้กล้า”ได้หรอกนะ ขืนข้าทำแบบนั้น ข้าคงถูกฆ่าตายโดยนายเหนือหัวซิลเวียพอดี ]

แค่นี้ก็ถูกซิลเวียฆ่าแน่ๆแล้วหละ

เอาหละ สำหรับ คุออนคุง ( ถึงมันจะน่าอายนิดหน่อยที่เรียกเขาแบบนี้ แต่ในเมื่อเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร ผมจะขอเปลี่ยนวิธีเรียกเขานะ ) ที่ดูเหมือนจะปราบปลื้มในตัวผมจากเรื่องราวตำนานของผู้กล้า เขาไม่ได้คิดที่จะต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายตั้งแต่เริ่มอยู่แล้ว ดูเหมือนว่าเขาแค่อยากจะรู้ว่าสิ่งที่จีนพูดนั้นเป็นความจริงหรือไม่

คุออนที่กล่าวออกมาเมื่อซักครู่ ตอนนี้กำลังจัดชุดฝึกที่ยุ่งเหยิงไปหมดให้กลับเข้าที่

[ เอ่อ ไอ้เรื่องศิษย์นั้นตอนนี้คงเป็นไปไม่ได้สำหรับผมหรอกนะ ผมกำลังอยู่ในระหว่างการผจญภัยหนะ ? ]

[ นายกำลังจะมุ่งตรงไป Galarie สินะ ? ถ้าในกรณีนี้ มันก็ไม่มีปัญหา ยังไงซะ คุออนคุงก็จะต้องไปที่นั้นในฐานะผู้ชนะประจำเขตอยู่แล้ว ]

หลังจากเตะกวาดไปที่ขาจีน ผู้ที่กำลังยืนหัวเราะ *ฮ่า ฮ่า ฮ่า* อย่างสบายใจ จนล้มคว่ำลงไปกองที่พื้น ผมก็มองไปยังคุออนคุง

[ ลูกพี่ยาชิโระ ! ]

ผมรู้สึกมีความสุขจริงๆที่เขานั้นมองมาที่ผมด้วยสายตาเคารพ แต่ว่า …. ใครใช้ให้แกเรียกผมว่าลูกพี่กันห๊ะ ! 

[ อ่า~….  โทษทีนะ ไอ้เรื่องลูกศิษย์นี้ไว้ค่อยคุยกันทีหลังดีกว่า ]

[ ถ้านั้นคือสิ่งที่ลูกพี่ขอมา กระผมก็ไม่มีปัญหาครับ! ลูกพี่ต้องการจะพบตาแก่สินะ ? ]

พระเจ้าช่วย ผมเผลอคิดไปว่าเขาจะบอกว่าจะไม่ให้พวกเราเข้าพบกับโวแดนชิถ้าหากผมไม่รับเขาเป็นศิษย์เสียอีก

[ กระผมได้ยินเหตุผลว่าทำไมลูกพี่ต้องการอยากจะพบตาแก่แล้วจากจีน เดี่ยวจะไม่ทันการ ดังนั้นลูกพี่ครับ เชิญทางนี้ ! ]

เมื่อกล่าวมาเช่นนั้น คุออนก็เป็นคนเดินนำพวกเราไป…. เอ่อคือ เขาในตอนนี้ช่างแตกต่างจากที่ผมจินตนาการเอาไว้ในตอนที่เราพบกันครั้งแรก

ผมว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่งและเชื่อฟังดีนะ

[ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย คุออนนั้นมีนิสัยที่เหมือนกับเด็ก เขาจะยอมทำทุกอย่างอย่างมีความสุขถ้าหากสิ่งนั้นสามารถสนับสนุนคนที่เป็นฮีโร่ในดวงใจของเขาได้ ข้าคิดว่าสิ่งที่เขากำลังทำนั้นเป็นการอธิบายได้อย่างดี ]

[ ไม่ใช่ว่าที่มันกลายเป็นแบบนี้เพราะแกโอ้อวดเรื่องของผมไว้เกินจริงเรอะ ? ]

[ ก็จริงอยู่ แต่เพราะแบบนั้น มันทำให้เขารู้สึกสนุกและขอร้องข้าว่า “ผมอยากจะลองสู้กับเขาดูสักครั้งไม่ว่าอย่างไรก็ตาม” หนะ ขอโทษด้วยเรื่องนี้ ]

ทำให้พวกเราต้องปรากฎตัวในงานแสดงศิลปะการต่อสู้-เวทย์มนตร์ ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีปัญหาอะไรถ้าหากพวกเราต่อสู้กันแบบคนธรรมดา เฮ้อ ผมเข้าใจดีว่าไอ้หมอนี้มักเป็นแบบนี้แหละ

[ ก็มันช่วยไม่ได้นี่ ? ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นนักดนตรี แต่ข้าก็เป็นนักแต่งเรื่องราวด้วยเหมือนกัน ]

จีนยืดอกออกมาอย่างภาคภูมิใจราวกับว่าสิ่งที่เขาพูดออกมามันเป็นเรื่องปกติ ไอ้หมอนี่ “เส้นทาง”การใช้ชีวิตของเขา ช่างเหมือนกับ โอลิเวียและพี่สาวคนโตของตาลุงกิลเล่เสียจริง

[ เห้อ , ช่วยไม่ได้งั้นเรอะ …… เบอร์นาเดส ? ]

หลังจากผมถอนหายใจออกมาให้กับข้ออ้างของจีน ผมเพิ่งจะรู้ว่าเบอร์นาเดสนั้นไม่ได้เดินมาพร้อมกับเรา 

[…… ]

เบอร์นาเดสเธอยังยืนอยู่ที่เดิม สายตาของเธอมองลงต่ำ เกิดอะไรขึ้นงั้นรึ ? 

[ นี่ๆ เบอร์นาเดสซางง~~ ]

「……」

[ เธอจะกวนประสาทผมด้วยการทำเป็นไม่สนใจผมเรอะ ยังบ๊องซิสเตอร์ ]

「……」

[….. ก็ได้ !! ท่าไม้ตาย ผ่ามือสังหารอปไป ! ]

*หมับ*

[ อิย๊าาา!? คะ , คุณทำอะไรเนี้ย ! ? ]

[ โอ้ว รู้ตัวสั– แอ๊ก !? ]

การรับรู้ของผมหมุนติ้วและแก้มของผมก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาในเวลาเดียวกัน และในขณะเดียวกัน ผมก็ล้มกลิ้งไปกองที่พื้น

ดูเหมือนว่าผมจะถูกตบเข้าที่หน้าแฮะ

[ คุณทำอะไรคะเนี้ย ไอ้บ้า !? ]

[ ไม่สิ เดี่ยวๆ ผมต้องเป็นคนพูดประโยคนั้นสิ !? ]

เบอร์นาเดสที่กำลังหน้าแดง เธอปกปิดหนองโพของเธอด้วย 2 มือ ฟูมุ, ก็ถือว่าเป็นการตอบสนองที่ปกติอยู่ ดูเหมือนว่าสติของเธอจะกลับคืนมาแล้วแฮะ

[ แล้ว ? เกิดอะไรขึ้นหรอ ? จู่ๆ เธอก็ดูซึมๆไปแบบนั้น ]

[ คะ , คือว่า … เอ่อ ]

ผมถามขึ้นในขณะที่ลุกขึ้นยืน แต่ดูเหมือนเบอร์นาเดสยังคงลังเลที่จะพูด อะไรกัน? เธอคิดอะไรอยู่ ? แล้วมันพูดออกมาไม่ได้งั้นรึ?

[ เอาเถอะไม่เป็นไร ไปกันเถอะ พวกเราต้องไปพบโวแดนชินะ ] 

「……」

แม้ว่าผมจะเร่งเธอ แต่เบอร์นาเดสก็ทำเพียงแค่หันสายตาหนีจากผมเท่านั้น 

[ ยู เธออยู่ในช่วงที่ต้องคิดอะไรสักอย่างด้วยตัวของเธอเอง ปล่อยให้เธอได้ใช้เวลาอยู่คนเดียวสักพักเถอะ ]

จีกล่าวกับผมออกมาเบาๆ ผู้ที่เริ่มจะหงุดหงิดในท่าทีของเบอร์นาเดส ….. หือ? จีนเข้าใจอะไรบางอย่างงั้นรึ ? 

[ เข้าใจแล้ว …. ถ้าหากเธอรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร กลับไปที่โรงแรมก่อนได้เลยนะ ? ]

[……ค่ะ ]

เบอร์นาเดสตอบตกลงออกมา และอีกครั้งที่เธอหันสายตาของตนต่ำลง

◇

หลังจากปล่อยเบอร์นาเดสทิ้งไว้ ด้วยการนำของคุออน พวกเราก็มาถึงยังห้องทำงานของท่านโวแดนชิ

และเมื่อพวกเรานั่งลงบนโซฟาหนังสีดำสุดหรูหรา ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดขึ้น พร้อมกับ กลุ่มชายฉกรรจ์หลายคนสวมสูทเดินเข้ามาก่อน และ ชายอีกคน เขาสวมอยู่ในชุดฮาโอริที่บนชุดกิโมโนะ ผู้ที่ผ่านชีวิตมาอย่างยาวนานและมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่อยู่บนใบหน้าได้เดินเข้ามา สิ่งที่ยื่นออกมานั้นคือหูของหมาป่าที่แสดงให้ผมรู้ว่าเขานั้นคือเผ่าหมาป่า

และนี่ คนๆนี้คือโวแดนชิ พร้อมกับแผลเป็นบนใบหน้าของเขา มันยิ่งทำให้เขาดูน่ากลัวโครตๆ

[ ข้าคือผู้นำตระกูลเฮรีอ็อต รุ่นที่ 6 [ โวแดน เฮรีอ็อต ] นายคือผู้ที่ได้รับความไว้วางใจจากท่านผู้อำนวยการให้มามอบของขวัญแสดงความยินดีสินะ ]

[ ค,ค ครับ! ผม ยู ยาชิโระ ! ]

สิ่งที่มาพร้อมกับเสียงที่เย็นเฉียบ มันคือดวงตาของโวแดนชิที่จ้องเขม่งมาทางผม ผมพลับลุกขึ้นตัวตรงจากโซฟาทันที เพราะใบหน้านั้นมันยิ่งกว่า ตาลุงกิลเล่เสียอีก

ขณะที่ผมส่งกล่องที่บรรจุกระดิ่งไว้จากภายในกระเป๋าของผมอย่างประหม่า โวแดนชิก็เปิดมันออก และเผยรอยยิ้มออกมา

[ อืม ข้าขอขอบคุณอย่างสุดหัวใจสำหรับของขวัญจากท่านผู้อำนวยการจริงๆ …. ดูสิ คุออน นี่คือกระดิ่งของเจ้า ]

ขณะที่ผมกำลังประหม่าและตัวสั่นเพราะกลัวอยู่ น้ำเสียงของโวแดนจู่ๆก็ได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากเสียบที่ทุ่มต่ำเย็นเฉียบกลายเป็นเสียงมุ้งมิ้ง

จากบรรยากาศอันโครตโหดที่เขาปล่อยออกมาบัดนี้กับถูกระเบิดหายไปเหลือเพียงใบหน้าที่ยิ้มกว้าง

[ คะ , ใครมันจะไปอยากไส่ไอ้กระดิ่งนี้กันฟร่ะ !! ]

[ ตะ, แต่ว่า ลูกอายุ 16 ปีแล้วนะ …. ]

[ ถึงจะ อายุ 16 ปี แต่ข้าก็ไม่อยากใส่ไอ้ของน่าอายนั้นหรอก !!! ]

ด้วยใบหน้าที่แดงแจ๋ นายหูจิ้งจอกยังยืนกรานจนจบ อาจเพราะจิตตกจากการโดนคุออนปฎิเสธ หูของโวแดนชิถึงกับลูบลง

….. นี่มันบ้าอะไรกัน ?

[ ภรรยาของโวแดนชินั้นได้เสียชีวิตลงตั้งแต่คุออนยังเด็ก และคุออนเองก็มีความเหมือนกับภรรยาของเขามากนัก มันยิ่งทำให้โวแดนหลงลูกของเขาสุดๆ ]

[ อืม ผมเข้าใจหละ แต่ที่ผมยังไม่เข้าใจคือตาผมกำลังดูอะไรอยู่เนี้ย ]

ในขณะที่ผมกำลังตะลึงอยู่ จีนจึงได้อธิบายออกมาเบาๆแก่ผม และนั้น ผมจึงเข้าใจได้ทันที โวแดนชินั้น เขาก็เหมือนกับพ่อแม่ทั่วๆไป นั้นเป็นเรื่องที่ช็อกสุดๆสำหรับผม

[ ใช่แล้ว เข้าเรื่องสำคัญเถอะ ! พวกเรามาพูดถึงเรื่องของ ลูกพี่ยาชิโระกันดีกว่า ]

คุออน ผู้ที่ตะกี้ยังปฎิเสธเสียงแข็งเรื่องกระดิ่ง จู่ๆก็เปลี่ยนหัวข้อเรื่องและ มีชื่อของผมถูกพูดขึ้นมา

[ ลูกพี่ยาชิโระนั้น ตอนนี้เขาไม่สามารถหาทางไปต่อได้เกี่ยวกับเหตุการณ์ลักพาตัวซึ่งตอนนี้ก็เป็นปัญหาในเมืองของเราเช่นกัน เพื่อไม่ให้เป็นการชักช้าเสียเวลา ในการหาทางแก้ไข ! ถ้าหากพวกเรายังนั่งดูดนิ้วเฉยๆไม่ทำอะไร มันคงจะเป็นความอับอายของทางตระกูลเฮรีอ็อตแน่ๆ ใช่มั้ย ท่านพ่อ ให้ความช่วยเหลือลูกพี่ด้วย !! ]

คุออนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นหน่อยๆ แต่ว่า โวแดนชิกับทำเพียงแค่หยิบไปร์ในปากของเขาออกและคำรามออกมา

หลังจาก 2 – 3 วิผ่านไป หลังจากที่คุออนกล่าวออกมา โซแดนชิก็หันสายตามาทางผม พร้อมกับเปิดปากขึ้นอย่างช้าๆ

[ ยาชิโระ สินะ ? …. ต้องขอโทษด้วย แต่ข้านั้นไม่สามารถเรียกรวมพลในตระกูลได้ในเวลานี้ …… นั้นคือเหตุผลที่ข้าไม่สามารถช่วยเจ้าได้ ]

ด้วยดวงตาที่เฉียบคมของเขาที่จ้องมองมา ถึงแม้มันจะเล็กมากๆ แต่ผมก็เห็นถึงความรู้สึกละลายใจในแววตาคู่นั้นเช่นกัน