เกิดใหม่กับคนรับใช้ 2 ผู้มาเยือน

ทาคุมิที่เริ่มรู้สึกตัวก็ค่อยๆลุกขึ้นมานั่งบนเตียง  

ทาคุมิ“…ที่นี่ที่ไหนกัน”

ทาคุมิก็ได้มองไปรอบๆก็พบว่าเหมือนตัวเองอยู่ในห้องอะไรสักอย่างเหมือนห้องนอนและอยู่ดีๆ พื้นของห้องก็โคลงเคลงขึ้นมา  

ทาคุมิ“เอ๊ะ นี่ฉันอยู่บนเรือหรอ”

ทาคุมิสงสัยก็ได้ทำการเดินไปเปิดประตูหน้าต่างของห้อง

ทาคุมิ“พระเจ้าวิวสวยสุดยอด”

สิ่งที่ทาคุมิเห็นนั้นก็คือทะเลสีครามเต็มไปด้วยปลานานาชนิดกำลังว่ายน้ำตามเรืออยู่และฝูงนกขนาดใหญ่ที่บินอยู่ไกลๆ  

ทาคุมิ“ได้เดี๋ยวก่อนนะฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง”

ทาคุมิที่พยายามคิดอยู่นั้น…

ทาคุมิ“อ๋อ จำได้แล้ว!”

ถ้าจำไม่ผิดหลังจากที่ฉันสร้างร่างกายเสร็จค่อยทำการกดยืนยันแล้วก็เหมือนจะหมดสติไป

ทาคุมิ“แล้วกระจกอยู่ไหนล่ะ”

ทาคุมิหันขวาเพื่อหากระจกก็ได้เจอตู้เสื้อผ้าที่มีกระจกติดอยู่  

ทาคุมิ“ขอดูหน่อยสิว่าจะสวยแค่ไหนกันเชียว”

สิ่งแรกที่ทาคุมิเห็นนั้นก็คือหญิงสาวใส่ชุดนอนเธอมีหน้าตาที่สวยงามดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลอมมะม่วงมีผมสีบรอนซ์ทองยาวสลวยถึงหลังความสุขประมาณ 171 ซม.หน้าอกประมาณหน้าอกคัพ ดี และมีหูที่ยาวบ่งบอกว่าเธอคนนี้เป็นเอลฟ์  

ทาคุมิ“พระเจ้า ดีจริงๆที่ยอมเสียเวลามากกว่า 5 ชั่วโมงในการสร้างสุดยอดสุดๆไปเลย”

และในขณะนั้นเองก็มีเสียงของของผู้หญิงดังขึ้นจากท่ออะไรบางอย่าง

เสียงของผู้หญิง“ผู้โดยสารโปรดทราบอีก 30 นาทีเราจะทำการเทียบท่าที่ชายฝั่งของทวีปใหญ่ที่ราชอาณาจักรลิเบเนีย ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านเก็บสัมภาระของตนและมารวมตัวที่ดาดฟ้าเรือด้วยค่ะย้ำอีกครั้ง…”  

และเสียงของผู้หญิงก็วนไป  

ทาคุมิ“เริ่มมาก็งานเข้าแล้–โอ๊ย!”

ทาคุมิพูดไม่ทันจบอยู่ดีๆทาคุมิก็มีอาการปวดหัวอย่างรุนแรงทำให้ตัวเธอทรุดลงไปกับพื้น และในขณะนั้นเองก็มีความทรงจำของใครบางคนเข้ามาในหัวของเธอ

ทาคุมิ“นี่…มัน-อะไรกัน!”

อยู่ดีๆก็มีภาพนึงผุดเข้ามาในหัวของเธอ…มีผู้ชายเอลฟ์ผมทองคนนึงนั่งพิงต้นไม้ตัวของเขาอาบไปด้วยเลือดและมีรอยแผลจากมีดและดาบเต็มตัวเขาไปหมด

ผู้ชายเอลฟ์“พ่อขอนั่ง…พักแป๊บนึงลูกไปก่อนเลย”

เด็กสาวเอลฟ์“ไม่ไปค่ะ พวกเราสองคนต้องไปด้วยกัน”

เด็กสาวร้องไห้และไม่อยากจากพ่อของเธอไป ชายปริศนาได้ยื่นกระเป๋าอะไรบางอย่างและดาบเล่ม 1 ให้เด็กสาว…และได้เอามือด้านขวาไปจับหน้าลูกสาวของตน

ผู้ชายเอลฟ์“ระบบเปิด, อินเตอร์เฟส…”

เด็กสาวเอลฟ์“พ่อพูดอะไรน่ะ”

เด็กสาวเอลฟ์ที่กำลังงงว่าพ่อของเธอพูดอะไรอยู่นั้น…แต่แล้วเธอก็หยุดร้องไห้และมีอะไรบางอย่างแสดงขึ้นมาในตาของเธอ  

เด็กสาวเอลฟ์“พ่อคะ…นี่มันอะไรเหรอคะ”

เด็กสาวเอลฟ์พูดออกมาด้วยความตกใจสิ่งที่เธอเห็นก็คือเข็มทิศที่บอกทิศทางอยู่ด้านบนสุดของตา ด้านล่างเป็นหลอดสีเขียวอะไรบางอย่าง…

ผู้ชายเอลฟ์“…ระบบ, ทำเครื่องหมายพิกัดตำแหน่ง บ้านแซนเดอร์สัน”

และหลังจากนั้นก็มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นในหัวของเด็กสาว

ระบบ“พิกัดล็อค, บ้านแซนเดอร์สันอยู่ห่างออกไป 7 กิโลเมตร ไปทางเหนือ…”

เด็กสาวเอลฟ์ที่กำลังงงและสับสนว่าเสียงในหัวของเธอคืออะไร อยู่ดีๆก็มีเสียงของระเบิดบางอย่างดังขึ้นในป่า พ่อของเด็กสาวที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้จับหน้าของเด็กสาว  

เด็กสาวเอลฟ์“พ่อคะนี่เสียงใครเหรอคะ”

ผู้ชายเอลฟ์“พ่อไม่มีเวลาอธิบายให้ฟังสักเท่าไหร่ ฟังนะแคโรไลน์…ตามเข็มทิศไปหาบ้านของแซนเดอร์สัน”

เด็กสาวเอลฟ์ส่ายหน้าได้ทำการพุ่งเข้าไปกอดพ่อของตนอย่างแน่น  

เด็กสาวเอลฟ์“หนูไม่ไปค่ะหนูอยู่กับพ่อ”

ผู้ชายเอลฟ์“ไม่ต้องห่วง…เดี๋ยวพ่อตามไป”

เด็กสาวเอลฟ์เงยหน้าขึ้นมาหาพ่อของเธอ

เด็กสาวเอลฟ์“จริงๆนะคะ”

ผู้ชายเอลฟ์“…ครับ”

เด็กสาวเอลฟ์ที่ได้ยินแบบนั้นก็โล่งใจเธอได้กอดดาบของพ่อของเธอและค่อยๆวิ่งเข้าไปในป่าลึกไปตามที่พ่อและเข็มทิศบอกเธอและภาพก็ตัดไป ตัดกลับมาที่ทาคุมิที่เริ่มรู้สึกตัวเธอก็ค่อยๆลุกขึ้น

ทาคุมิ“อะไรวะเนี่ย อย่าบอกนะว่านี่มัน…”

ทาคุมิที่กำลังสับสนอยู่นั้นก็ได้ไปนั่งบนเตียงและก็รู้สาเหตุแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ  

ทาคุมิ“นี่มัน…ความทรงจำของร่างกายนี้งั้นเหรอ แต่ว่าทำไมกันล่ะ”

เพราะร่างกายนี้ถูกสร้างขึ้นโดยทาคุมิก็ไม่น่ามีความทรงจำหรืออะไรแบบนี้เกิดขึ้น

ทาคุมิ“แล้วไอ้’ระบบ’มันคืออะไรกัน ลองเรียกออกมาดีกว่า…”

ทาคุมิไม่รอช้าได้ลุกขึ้นจากเตียงและพูดว่า  

ทาคุมิ“…เรียกระบบ.”

หลายนาทีตอบมาก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น  

ทาคุมิ“อะไรกันความทรงจำมันเพี้ยนไปเองหรือไง”

ทาคุมิคิดว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหาเสื้อผ้าของตน…แต่ในระหว่างที่เธอกำลังถอดชุดนอนอยู่นั้นก็ไม่มีบางอย่างเกิดขึ้น

ระบบ“กรุณา ล็อกอินระบบ…”

ทาคุมิ“เอ๋!“

จู่ๆก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นในหัวของทาคุมิทำให้เธอตกใจจนหัวของเธอไปกระแทกตู้เสื้อผ้า

ทาคุมิ“โอ๊ย!”

เธอได้ล้มลงไปนั่งกับพื้นและจากแรงกระแทกทำให้กระเป๋าเดินทางที่ตั้งอยู่ด้านบนหล่นลงมาทับเธออีก

ทาคุมิ“โอ๊ย อะไรอีกวะเนี่ย!”

ทาคุมิที่กำลังมึนๆงงๆก็ได้หยิบกระเป๋าที่หล่นใส่เธอขึ้นมาก็พบว่า…

“กระเป๋านี่…เหมือนกับกระเป๋าในความทรงจำแบบเป๊ะๆเลย”  

ทาคุมิได้ลุกขึ้นมาและได้มีหน้าต่างอะไรบางอย่างขึ้นมาต่อหน้าเธอ  

ระบบ“กรุณาเอามือมาไว้ตรงหน้าของท่านด้วยค่ะ”

ทาคุมิที่ได้ยินแบบนั้นก็งงๆนิดหน่อยก็ได้ทำตามที่มันบอก  

ระบบ“ทำการสแกน…ยืนยันแล้ว ทาคูมิ โรอิจิ ยินดีต้อนรับสู่ระบบค่ะมีอะไรให้ดิฉันช่วยไหมคะ”

ทาคูมิ“เออ”

แต่ในระหว่างที่ทาคุมิกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงกับสิ่งที่เรียกว่า’ระบบ’ดี ก็ได้มีคนมาเคาะประตูห้องของเธอ เธอก็สะดุ้งเล็กน้อย  

บุคคลปริศนา“ทาคุมิ-จัง เราใกล้เทียบท่าแล้วนะเตรียมตัวเสร็จยัง”

ก็ได้มีผู้หญิงคนนึงมาเคาะประตูเรียกเธอ ทาคุมิเลยตอบส่งๆไปก่อน  

ทาคูมิ“ค่ะใกล้เสร็จแล้วค่ะ”

บุคคลปริศนา“เหรอ รีบๆหน่อยคุณหนูรอเธออยู่”

ทาคูมิ“คุณหนูไหน”

บุคคลปริศนา“คุณหนูไหนอะไรของเธอเมาขี้ตาอยู่หรือไงไปเตรียมตัวได้แล้ว”

และผู้หญิงปริศนาคนนั้นก็เดินจากไป ทาคุมิไม่รอช้าเรียกเก็บข้าวของใส่เสื้อผ้าและเดินออกจากห้องไปทันที เพื่อไปพบกับใครบางคน  

คนรับใช้ผู้หญิง 1“ทำไมทาคุมิถึงช้าจัง”

คุณหนู“คงพึ่งตื่นสินะ“

คนรับใช้ผู้หญิง 1“ก็คงงั้นแหละค่ะคุณ“

มีผู้หญิง 2 คนดูเหมือนอีกคนนึงจะเป็นคุณหนูและอีกคนนึงจะเป็นคนรับใช้ของเธอกำลังเรียนชาให้กับเธออยู่  

คนรับใช้ผู้หญิง 2“กลับมาแล้วค่ะคุณหนู”

คุณหนู“เป็นไงบ้าง”

คนรับใช้ผู้หญิง 2“ดูเหมือนจะเพิ่งตื่นนะคะ“

ในระหว่างที่พวกเธอคือทั้งสามคนกำลังคุยอยู่นั้นก็ได้มีคนตะโกนขึ้นมา

ตัวตนปริศนา“นั่นไงเห็นเกาะแล้ว”

คุณหนู“ไปดูกันเถอะ”

คนรับใช้ผู้หญิง 1“ค่ะ”

คนรับใช้ของเธอกางร่มให้กับเธอและทั้งสามก็เดินออกไปดูวิว

คุณหนู“สวยจังเลยนะ”

คนรับใช้ผู้หญิง 1“ค่ะ”

วิวที่ทั้งสามเห็นก็คือเมืองชายฝั่งขนาดใหญ่ที่มีวิวสวยงามตระการตามีตึกเราบ้านช่องอันใหญ่โตมีเรือสัญจรกันอย่างมากมาย  

คุณหนู“ฉันมาแล้วทวีปใหญ่”