เรื่องราวของการซื้อเพื่อนร่วมชั้นอาทิตย์ละครั้ง Shuu ni Ichido Kurasumeito wo Kau Hanashi 8 ที่บอกว่าเซ็นไดซังหวานน่ะ โกหกชัด ๆ 2

ที่บอกว่าเซ็นไดซังหวานน่ะ โกหกชัด ๆ ตอนที่ 2

　เซ็นไดซังใช้นิ้วที่เรียวยาวหยิบทรัฟเฟิลเข้ามาชนที่ริมฝีปากอย่างพอดีคำ แต่เพราะฉันจะกินนิ้วเธอด้วยเลยอ้าปากให้กว้างขึ้น แต่ทันทีที่ลิ้นได้สัมผัสกับช็อคโกแลต ก็โดนความหวานของน้ำตาลผงดึงความสนใจจนเผลอกัดช็อคโกแลตเข้า ฉันจึงคว้าข้อมือของเธอไว้

「ไม่กินเหรอ?」

　เธอถามขึ้นมาโดยเมินความเจตนาของฉันด้วยการยัดทรัฟเฟิลเข้ามาในปาก พอปล่อยข้อมือเธอออก รสชาติความหวานของน้ำตาลผงก็กระจายไปทั่วปากโดยที่ยังไม่ทันได้เคี้ยวด้วยซ้ำ

　ช็อคโกแลตเหลืออยู่อีก 5 ก้อน

　ฉันยอมปล่อยเรื่องนิ้วแสนซนของเธอไปก่อน แล้วค่อย ๆ เคี้ยวช็อคโกแลตที่อยู่ในปาก

　อร่อยจัง

　แม้ว่ามันจะหวาน แต่ความหวานนั้นก็อยู่ในปากได้ไม่นาน ทรัฟเฟิลที่ละลายบนลิ้นอย่างช้า ๆ ต่อให้กินสักกี่ก้อนก็ไม่เบื่อเลย

「ปากขาวหมดแล้ว」

　เซ็นไดซังยิ้มและยื่นมือที่เรียวยาวมาเช็ดที่ปากฉัน แต่ฉันปัดมือเธอออก

「หวานเกินไปรึเปล่า?」

　แทนที่จะบ่นเรื่องที่โดนปัดมือออก กลับมาถามเรื่องรสชาติแทน การทำแบบนี้มันทำให้ฉันโกรธ

　เหมือนกับเซ็นไดซังที่เห็นที่โรงเรียน

　ในห้องเรียนที่ไม่ว่าตอนไหนก็ยิ้มเสมอ ไม่เคยแสดงอาการโกรธให้เห็นสักครั้ง

　ฉันอยากจะฉุดเธอที่เอาแต่ทำตัวขีดเส้นกั้นอย่างกับมีว่าแค่ตัวเองที่อยู่คนละระดับกันให้ลงมาอยู่ในระดับเดียวกัน ทั้ง ๆ ที่อยู่ในห้องนี้ไม่ใช่ที่โรงเรียนแท้ ๆ

「ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนสักหน่อย」

　ฉันปรับระดับพัดลมฮีทเตอร์ขึ้นอีก 1 ระดับ แล้วดื่มไซเดอร์

「หมายความว่าไงเหรอ?」

「ก็เธอเล่นทำตัวเป็นคนดีอยู่นี่」

「ไม่ได้เล่นสักหน่อย คนดีจริง ๆ นี่นา」

　เซ็นไดซังยิ้มแย้มและพูดออกมาอย่างหน้าไม่อาย

「แต่ที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่คนดีใช่มั้ยล่ะ เพราะถ้าเป็นคนดีละก็ คงจะทำตัวหวานแหววกับฉันเหมือนกับช็อคโกแลตนี่แล้วล่ะ」

「เอ๋ ก็ทั้งใจดีและทำตัวหวานอยู่แล้วนี่ ถึงขนาดเอาช็อคโกแลตเพื่อนมาให้เลยเชียวนะ」

「ช็อคโกแลตเพื่อนอะไรล่ะ เดิมทีพวกเรา–」

　–ไม่ใช่เพื่อนกันสักหน่อย แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป

　บางทีเธออาจจะไม่ได้ตั้งใจพูดออกมาแต่แรก เรื่องที่เราจะเป็นเพื่อนกันหรือไม่ได้เป็นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร การเอาช็อคโกแลตเพื่อนมาให้ก็ไม่ได้เป็นตัวพิสูจน์ว่าเป็นเพื่อนกันสักหน่อย

　ไม่ว่าจะยังไงก็ช่างมันเถอะ

「อะไรเหรอ? พูดต่อสิ?」

「อยากกินอีกชิ้นแล้ว」

　พอฉันพูดกลบเกลื่อนไป เซ็นไดซังก็หยิบทรัฟเฟิลสีชมพูตามที่ฉันขอไปขึ้นมา

「อันนี้ได้มั้ย?」

「ก็ได้」

　ฉันมองไปที่นิ้วของเธอ

　วันนั้นที่สั่งให้เธอเลียเท้าให้ เธอกัดนิ้วฉัน

　แถมยังมาเลียตรงรอยที่กัดไปอีก

　เจ็บจนโวยวายออกไปเสียงดัง

　ทั้ง ๆ ที่รู้สึกแย่แท้ ๆ แต่กลับไม่ได้เกลียดอย่างที่คิด

　การได้รับความรู้สึกที่ไม่ต้องการนั้น แม้คิดว่าจะทำให้เธอได้รับสิ่งเดียวกันก็จริง แต่จะให้ไปเลียเท้าเธอน่ะ ไม่มีวันเด็ดขาด เพราะงั้นถ้าเป็นมือล่ะก็พอไหวอยู่

　ถึงจะมีวิธีการที่ไม่ต้องมาทำเรื่องยุ่งยากอย่างการป้อนช็อคโกแลตและสั่งไปตรง ๆ ก็ตาม แต่แบบนั้นมันน่าเบื่อ ความรู้สึกที่ยากจะอธิบายนั่นน่ะ มันต้องเกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว

「เชิญจ้ะ」

　ฉันอ้าปากกว้างตามเสียงหวาน ๆ ที่เชื้อเชิญ นิ้วของเซ็นไดซังและทรัฟเฟิลเข้ามาในปาก

　วางฟันลงบนช็อคโกแลตจากนั้นก็ “กัด” โดยใส่แรงไปเต็มที่

　สัมผัสความนุ่มของเนื้อที่กัด ทำให้นึกถึงความรู้ตื่นเต้นเหมือนกับตอนที่ลงมีดไปที่เนื้อสเต็กชิ้นหนาเลย จะว่าไป ช่วงนี้ไม่ได้กินสเต็กกับพ่อเท่าไหร่เลย

「มิยากิ มันเจ็บนะ」

　เสียงท้วงของเซ็นไดซังดังขึ้น

　แต่ว่า ไม่ปล่อยหรอก

　กัดให้แรงขึ้นจนรู้สึกสัมผัสโดนกระดูก

「เดี๋ยวเถอะ มิยากิ ก็บอกว่าเจ็บไง」

　เสียงที่เธอพูดต่างจากตอนอยู่ที่โรงเรียน ทั้งทุ้มและแข็งกว่า

　ห้องที่ไม่ค่อยร้อนตอนนี้กลับร้อนขึ้น ทั้งรสหวานของช็อคโกแลต และสัมผัสแข็ง ๆ ของกระดูก ‘มากกว่านี้’ ในหัวของฉันมันมีเสียงอย่างนั้นดังก้องอยู่

　ฉันเพิ่มแรงกัดลงไปบนนิ้วอีกนิด

　ขนาดที่อีกนิดจะกัดเข้าเนื้อแล้ว นิ้วของเซ็นไดซังสั่นเล็กน้อย

「มิยากิ !」

　ด้วยเสียงที่แหลมดังขึ้น ฉันก็ปล่อยนิ้วเธอออก หลังจากนั้นก็ค่อย ๆ ลิ้มรสช็อคโกแลตที่ยังหลงเหลืออยู่ในปาก

「……เอาคืนเหรอ?」

　เซ็นไดซังมองนิ้วแล้วพูดออกมาเบา ๆ

　ดูไม่เหมือนว่ากำลังโกรธ

　แต่ว่าเจ็บน่าดู

「ก็ไม่รู้สินะ ยืมมือหน่อยสิ」

　ฉันจัดการช็อคโกแลตที่ละลายลงท้องจนหมด พอฉันเร่งเข้า เซ็นไดซังทำหน้าไม่ชอบใจเท่าไหร่คงเพราะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่ก็ไม่ได้ต่อต้านฉัน เธอยื่นมือมาแตะที่ริมฝีปากของฉันอย่างเงียบ ๆ โดยที่ไม่ได้ออกคำสั่งด้วยซ้ำ

　ฉันเอาลิ้นเลียไปที่นิ้วของเธอ

　ในขณะที่กำลังเลียไปตามรอยฟันที่กัดเมื่อกี้ เซ็นไดซังก็ดึงผมหน้าม้าที่โดนตัดจนสั้น

「ตัดผมมาเหรอ?」

　ถึงจะบอกว่าตัดสั้นไปก็จริง แต่มันก็แค่นิดเดียว

　ไม่ได้มากถึงขนาดที่เซ็นไดซังจะรู้ตัวโดยที่ไม่คุยกันตอนอยู่โรงเรียนหรอก

　ช่องว่างระหว่างเรานั้นห่างกันราวกับแม่น้ำคงคานั่นแหละ –ถึงแม้จะจำไม่ได้ว่าแม่น้ำคงคามันกว้างขนาดไหนก็เถอะ เราถูกแบ่งกันอย่างชัดเจน 

　ทั้ง ๆ ที่มีช่องว่างขนาดนั้นแท้ ๆ แต่การที่เซ็นไดซังรู้ถึงหน้าม้าของฉันที่ตัดสั้นไปแค่นิดเดียวได้มันก็ทำให้ใจเต้นขึ้นมา

　ฉันกัดนิ้วเธอแรงขึ้นแทนคำตอบนั้น

　แต่ว่ากลับโดนยัดนิ้วเข้ามาในปากเร็วกว่า

　นิ้วที่ดันลึกเข้ามาราว 2 ข้อนิ้วก็ขยับราวกับว่ากำลังหาอะไรอยู่ ทันทีที่สัมผัสโดนที่กระพุ้งแก้ม ก็รู้สึกแปลบไปหมดทั้งตัว

　ความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้พวยพุ่งออกมา

　ทั้ง ๆ ที่รู้สึกแย่แท้ ๆ แต่ความรู้สึกแปลก ๆ ที่คิดว่าไม่อยากให้หยุดกลับค่อย ๆ โตขึ้นในจิตใจ

　แย่จริง ๆ

　ฉันกัดนิ้วนุ่ม ๆ ที่ขยับวนอยู่ในปาก แต่ไม่ทันจะได้เลีย นิ้วก็ถูกดึงออกไปอย่างแรง

「อร่อยมั้ย?」

　ฉันมองไปยังเซ็นไดซังที่ถามมาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

　ไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกเจ็บและเสียวแปลก ๆ เหมือนกับที่ฉันโดนเธอกัดที่เท้าหรือเปล่า

　ไม่รู้เลย

　บนใบหน้าของเซ็นไดซังมีรอยยิ้มที่ปิดบังอารมณ์ของเธอไว้

　ฉันที่ไม่ได้เห็นการตอบสนองเป็นไปตามที่คิด ก็ตอบไปอย่างเย็นชา

「ช็อคโกแลตอร่อยกว่าเยอะ」

「นั่นสิน้า เอาอีกมั้ย?」

　เซ็นไดซังพูดโดยไม่หุบยิ้ม

　ฉันล่ะเกลียดใบหน้าของเธอที่ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ

　เสียงร้องที่เจ็บเพราะโดนกัดนิ้วก็ไม่มี ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีทางที่เธอจะโอเคกับการโดนเลียนิ้วแบบนี้ด้วย เพราะงั้น ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องลบท่าทางที่ทำเป็นสบาย ๆ ของเธอออกไปให้ได้

「อันนั้น」

　ฉันชี้ไปยังทรัฟเฟิลสีน้ำตาลที่มีบางอย่างเหมือนกับผงโกโก้โรยอยู่

「อ้าปากสิ」

　เซ็นไดซังพูดขึ้นพร้อมหยิบช็อคโกแลตก้อนที่ 3 ตามที่ฉันขอขึ้นมา