เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]บทที่ 1092 ใครกันแน่ที่ต้องขอโทษ

บทที่ 1092 ใครกันแน่ที่ต้องขอโทษ

บทที่ 1092 ใครกันแน่ที่ต้องขอโทษ

ในเสี้ยววินาทีที่ทุกคนได้ยินเสียงร้องลั่นของเถียนเสี่ยวเหอจึงพากันแห่ออกมาชมความสนุกสนาน

ต่อให้เป็นช่วงปีใหม่ แต่ในหมู่บ้านเราก็ไม่ได้มีสิ่งบันเทิงมากมาย ทุกคนเลยคึกคักกันไม่น้อย

ยิ่งผู้ใหญ่บ้านที่ดูจะคึกคักเป็นพิเศษ

สองสามีภรรยาคู่นี้เป็นคู่ที่แข็งแกร่งมาโดยตลอด แล้วทำไมถึงมีลูกชายลูกสะใภ้แบบนี้ล่ะ?

เรื่องชาวบ้านดูเฉย ๆ ก็พอ หรือจะเอาไว้คุยหลังมื้อเย็นก็ได้ ดีจะตาย

“แม่! แม่ทำอะไรเนี่ย?”

ซูผิงอันเหยียดแขนออกไปขวางทางมารดาเอาไว้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

แม่เปลี่ยนไปขนาดนี้ได้ยังไง ก่อนหน้านี้ไม่เคยลงไม้ลงมือกับลูกสะใภ้ด้วยซ้ำ แถมยังเอาแต่พูดอีกว่าแม่ผัวทำแบบนั้นไม่ได้

แล้วตอนนี้แกทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้ได้ยังไง?

เหอะ! สงสัยไปใช้ชีวิตอยู่เมืองหลวงนาน เลยรับความคิดแบบผิด ๆ มาจากตระกูลซูสินะ

เด็กเวรซูเสี่ยวเถียนมันไม่ชอบภรรยาเขา แม้แต่คนตระกูลซูก็ไม่ชอบ

แม่คงสนิทกับพวกมันเกินไปถึงได้ทำเรื่องแบบนี้!

“ซูผิงอัน ควบคุมเมียให้ดี ๆ หน่อย สิ่งที่มันทำเนี่ยใช่เรื่องที่มนุษย์เขาทำกันหรือ?”

พอเห็นลูกชายออกมายืนขวางเอาไว้ จูหลานฮวาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นจนตะคอกออกไป

ตัวเธอในตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากให้ลูกชายดูภรรยาให้มันดี ๆ อย่าปล่อยให้มันออกมาทำตัวบ้าบอจนชาวบ้านเขาขบขัน

แต่ซูผิงอันคิดอีกอย่าง

มันเป็นความผิดของแม่ที่เอาไม้ปัดขนไก่มาตีภรรยาตัวเอง

“แม่ทำอะไร? เสี่ยวเหอเขามีหลานชายให้แม่นะ เธอทำอะไรผิด? ถึงทำให้แม่ต้องมาไล่ตีเธอแบบนี้?”

“เสี่ยวเหอบากบั่นทำงานในครอบครัวเรามาตั้งหลายปี ค่าตอบแทนก็ไม่มีให้ แล้วแม่ลงมือลงไม้กับเธอได้ยังไง? เธอก็มีพ่อมีแม่เลี้ยงมานะ ถ้าพวกเขารู้ว่าแม่กับพ่อตี จะไม่ปวดใจตายเลยหรือ?”

“ใคร ๆ ก็บอกว่าแม่ที่ไม่มีลูกสาวมักจิตใจโหดเหี้ยม ทีแรกก็ไม่เชื่อหรอก มาตอนนี้ได้เห็นแล้วละ แม่เลิกฟังคำยุยงชาวบ้านสักที จะได้ไม่ใช้ชีวิตแบบนี้”

ซูผิงอันจ้องเขม็งไปยังซูเสี่ยวเถียน

ความนัยชัดเจน ทุกอย่างล้วนแต่เป็นเพราะซูเสี่ยวเถียน

เด็กสาวหอบหายใจ พลางเหลือบมองอาจารย์เซี่ยหนาน

จู่ ๆ เธอก็โดนโบ้ยโดยไม่ทราบสาเหตุ

เซี่ยหนานมองกลับอย่างปลอบใจ

เถียนเสี่ยวเหอที่อยู่ข้าง ๆ สามีได้รับแรงสนับสนุน เจ้าตัวจึงยืดตัวขึ้นด้วยความมั่นใจแล้วแหกปากลั่น

“ฉันไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไปแล้ว นี่มันยุคสมัยไหนกัน มีใครเคยเห็นแม่ผัวตบตีลูกสะใภ้บ้าง มันเป็นกฎเกณฑ์ของบ้านไหนหรือ! ฉันจะเอาเรื่องทารุณกรรมไปฟ้องเบื้องบนให้หมดเลย!”

“ให้ตำรวจมันมาจับเจ้าพวกไร้จิตสำนึกให้หมด ถอดตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านมันออกไปเลย!”

“ไอ้เลวซูผิงอัน ฉันอยู่กับแกต่อไปไม่ได้แล้ว วันนี้เราหย่ากัน หย่าเสร็จฉันจะกลับบ้าน ต่อให้ต้องอดตายก็เอาจะได้ไม่ต้องทนกับอะไรแบบนี้อีก!”

“ทำไมชีวิตฉันถึงน่าสังเวชนัก แม่ผัวไร้เหตุผล ผัวก็พึ่งพาไม่ได้ โว้ย จะให้ฉันอยู่ต่อได้ยังไง!”

เถียนเสี่ยวเหอไม่สนใจอะไรเอาแต่ดีดดิ้นอยู่บนพื้น

คนเริ่มมามุงมากขึ้นเรื่อย ๆ รู้สึกตื่นเต้นกับกลเม็ดที่เถียนเสี่ยวเหอขุดเอามาใช้

พรสวรรค์มากล้นจริง ๆ แต่ไม่เห็นหรือว่าสีหน้าซูผิงอันแย่ลงเรื่อย ๆ น่ะ?

“แม่ดูสิ นี่คิดจะทำลายครอบครัวผมไม่พอ ยังคิดให้ผมต้องอยู่ตัวคนเดียวไปจนแก่ใช่ไหม?”

“ผมเป็นลูกชายแท้ ๆ นะ แล้วแม่มาทำร้ายกันแบบนี้ได้ยังไง ครอบครัวเราอยู่ดี ๆ แท้ ๆ โดนแม่ทำลายหมดเลย!”

คนอื่น ๆ ได้ยินกันหมด ซูเสี่ยวเถียนรู้สึกว่าถือเป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าซูผิงอันจะเป็นคนแบบนี้

เมื่อก่อนก็ปกติดีนะ อย่างน้อยก็ไม่ได้แย่แบบนี้หรอก

ไม่แปลกใจที่เถียนเสี่ยวเหอทำตัวก้าวร้าวขึ้นไปเรื่อย ๆ ที่แท้สามีก็ให้ท้ายอยู่

ถ้าไม่ตามใจจนเสียคน ป่านนี้เจ้าตัวไม่กล้าสร้างปัญหาให้พ่อแม่สามีหรอก

เหมือนว่าต้นตอจะมาจากซูผิงอัน

เด็กสาวทอดถอนใจ ลุงฉางจิ่วทุ่มเทชีวิตให้กับหมู่บ้าน มีผลงานของความตั้งใจสะสมมาตลอดหลายปี

ท่านมีคุณสมบัติในการเป็นเจ้าหน้าที่ แต่ไม่มีคุณสมบัติในการเป็นพ่อ

เขาขาดสิ่งนี้!

จูหลานฮวามองลูกชายด้วยความตกใจ

นี่คือสิ่งที่ลูกชายของเธอพูดออกมาหรือ?

ได้ยินผิดเองหรือเปล่านะ?

“แม่ ถือเสียว่าลูกชายคนนี้ร้องขอแล้วกัน ยอมรับสิ่งที่แม่ทำเสีย แล้วสัญญาว่าจะไม่ตีเธออีก เข้าใจไหม?”

“หรือคิดจะปล่อยให้เราแตกแยกถึงจะมีความสุข? แม่ยังเป็นแม่ผมอยู่ไหม?”

ใบหน้าเขาเจ็บปวดราวกับจูหลานฮวาทำเรื่องผิดพลาดใหญ่โต

คนเป็นแม่แทบไม่อยากจะเชื่อ อยากยกมือขึ้นปิดหู

นี่ต้องไม่ใช่สิ่งที่ลูกชายของเธอพูดแน่!

เป็นไปไม่ได้!

ตอนที่ลูกสะใภ้ขู่ว่าจะหย่า ตนคิดจะพูดเหมือนกันว่าเอาเลยสิ

โชคดีที่ไม่ได้กล่าวออกไป ไม่อย่างนั้นคงรู้สึกอึดอัดใจแย่

จูหลานฮวาเป็นคนฉลาด มีหรือจะไม่เข้าใจว่าลูกชายลูกสะใภ้กำลังร่วมมือกัน

จู่ ๆ ก็คิดว่าลูกชายคนนี้เกิดมาเสียเปล่าจริง ๆ

“ซูผิงอัน ขอโทษแม่แกซะ!” สุรเสียงอันทรงพลังของซูฉางจิ่วดังลั่น แววตาจ้องมองลูกชาย

ซูผิงอันทำตัวไม่ถูกตอนที่โดนพ่อมอง

“ทำไมต้องขอโทษผู้หญิงใจเหี้ยมแบบนี้ด้วย? ทำไมผิงอันต้องขอโทษเหมือนกัน? ฝ่ายนั้นต่างหากที่ควรทำเพราะเขาตีฉัน” เถียนเสี่ยวเหอไม่เต็มใจ

ในฐานะพ่อตา ซูฉางจิ่วหน้าบางเกินกว่าจะบอกสะใภ้เลยมองแต่ซูผิงอันแทน

ตอนนี้หัวใจเขาเย็นเฉียบ ไม่นึกเลยว่าจะต้องเผชิญกับเรื่องน่าอับอายนี้อีกครั้งหลังจากชีวิตดีขึ้น!

กลายเป็นที่ขบขันแล้ว!

หน้าเน่อไม่เหลือเลยสักนิดเดียว

แล้วอนาคตจะเอาหน้าไปไว้ไหน?

“แกก็คิดแบบนั้นเหมือนกันสินะ?” เขากัดฟันกรอด

ที่จริงซูผิงอันกลัวพ่อนิดหน่อย อยากจะบอกว่าไม่ได้คิดเช่นนั้น

แต่พอหันไปเจอสายตาภรรยาสุดท้ายจึงตัดสินใจ

—————————————————————–