My Disciples Are All Villains 524 เจ้าน่ะเอาชนะข้าไม่ได้ด้วยซ้ำ!

　　ผู้ฝึกยุทธทั้งหลายต่างก็จ้องมองไปยังรถม้าล่องเมฆาที่กำลังพุ่งผ่านท้องฟ้าราวกับดาวตกไม่มีใครอยากจะละสายตาจากการต่อสู้อันยิ่งใหญ่ครั้งนี้
　　“มาแล้วสินะ”
　　“นี่มันต้องเป็นรถม้าของศาลาปีศาจลอยฟ้าของจริงแน่”
　　“ข้ารู้สึกกลัวเหลือเกินถ้าหากจีเทียนเด๋าใช้พลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบสังหารพวกเราทั้งหมดล่ะ”
　　“หุบปาก!”
　　ผู้ฝึกยุทธหลายคนมารวมตัวกันที่เชิงเขา
　　เมื่อหลินซินเห็นรถม้าล่องเมฆาตัวเขาก็ตกตะลึง จากนั้นหลินซินก็พูดออกมา “ได้เวลาแล้ว คนอื่นๆ ถอยไปซะ”
　　“ครับท่านประมุข”
　　สาวกของสถานศึกษาไท่ชูถอยกลับไปจนออกแท่นหินบนยอดเขา
　　ในตอนนี้หลินซินเป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่บนแท่นหิน
　　รถม้าลอยล่องเมฆาได้บินตรงมาอย่างรวดเร็วเพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นมันก็ได้ปรากฏขึ้นต่อสายตาของทุกๆ คน และใช้เวลาเพียงแค่ครู่เดียวมันก็มาถึงยอดเขาดัoยาง
　　หลินซินหัวเราะเยาะในขณะที่เงยหน้าขึ้น“จีเทียนเด๋า ในที่สุดเจ้าก็มาถึง”
　　ในตอนนั้นเองผู้ฝึกยุทธที่ซ่อนตัวอยู่ต่างก็เฝ้ามองอย่างใจจดใจจ่อ
　　รถม้าล่องเมฆายังคงลอยอยู่บนอากาศมันลอยนิ่งราวกับถูกแช่แข็งเอาไว้
　　“จีเทียนเด๋า…ให้ข้าได้เชยชมพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบของเจ้าหน่อยเถอะ!”ทันทีที่หลินซินพูดจบก็มีบางอย่างลอยตรงมา…
　　พรึ๊บ!
　　เงาของหอกได้พุ่งมาจากรถม้าลอยฟ้าหอกที่พุ่งมาเต็มไปด้วยพลังงานที่อัดแน่น
　　หลินซินที่เห็นแบบนั้นพูดออกมาอย่างไม่พอใจ“ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ป้องกันตัว แต่เจ้าก็ไม่สามารถทำอะไรข้าได้อยู่ดี” ท้ายที่สุดแล้วเกราะที่ตัวเขาสวมใส่อยู่ก็ถูกสร้างมาจากผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบ ลวดลายเขตแดนพลังบนชุดเกราะเองก็ซับซ้อนแยบยลจนน่าเหลือเชื่อ หลินซินได้ศึกษาเขตแดนมาเป็นอย่างดีจึงรู้ว่าชุดเกราะตัวนี้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่ไม่เหมือนชุดเกราะตัวไหน พลังวิเศษจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อถูกพลังการโจมตีของผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบเท่านั้น อะไรก็ตามที่เป็นพลังที่อยู่ต่ำไปกว่านั้นแทบที่จะไม่มีทางทะลุการป้องกันได้เลย เพราะแบบนั้นหลินซินจึงไม่หลบการโจมตี
　　ตัวเขายังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง
　　เมื่อปลายหอกมาใกล้หลินซินมากขึ้นมันก็เริ่มหมุนรอบตัวเองราวกับสว่านทำลายล้าง การโจมตีจากหอกได้เจาะทะลุเกราะที่หลินซินสวมใส่
　　“นี่มัน!”หลินซินตอบสนองอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เกราะของเขาถูกเจาะ ตัวเขาก็รีบปล่อยพลังลมปราณก่อนที่จะเริ่มหลบเลี่ยงหอก แต่น่าเสียดายที่หอกราชันย์อยู่ใกล้หลินซินมากจนเกินไป ตัวเขาไม่อาจที่จะเลี่ยงจุดสำคัญทั้งหมดได้ ปลายหอกได้แทงไปที่ด้านข้างเอวของหลินซินไปอย่างง่ายดาย
　　การต่อสู้จบลงแค่นั้น
　　ไม่มีพลังสุดยอดฝ่ามือหรือสุดยอดเคล็ดวิชาทถูกใช้แต่อย่างใดไม่มีการต่อสู้อันยิ่งใหญ่ที่จะทำให้ทั่วทั้งโลกต้องตกตะลึง
　　ผู้สังเกตการณ์จากทุกสำนักต่างก็ตกตะลึงทุกคนรู้สึกตกตะลึงและไม่เคยคาดคิดว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นเช่นนี้…
　　‘จบแล้วอย่างงั้นเหรอ’
　　บนรถม้าลอยฟ้าต้วนมู่เฉิงเองก็คิดเหมือนกัน แม้ว่ามันจะเป็นการโจมตีครั้งแรกก็ตาม แต่ต้วนมู่เฉิงได้เปิดฉากการโจมตีอย่างไม่ลังเล ตัวเขาได้ขว้างหอกราชันย์ออกไปอย่างสุดกำลัง แม้ว่าจะทุ่มแรงไปสักแค่ไหนแต่ต้วนมู่เฉิงก็ไม่คาดคิดว่าหอกราชันย์จะแทงทะลุร่างกายของผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบไปอย่างง่ายดาย ต้วนมู่เฉิงที่โจมตีสำเร็จหันมองฝ่ามือของตัวเองด้วยความสับสน ‘นี่ข้าแข็งแกร่งถึงขนาดนี้โดยที่ไม่รู้ตัวเลยอย่างงั้นเหรอ หรือนี่จะเป็นพลังที่ได้จากการฝึกฝนมาโดยตลอด?’
　　ต้วนมู่เฉิงสามารถจัดการกับผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบได้ด้วยการโจมตีเพียงแค่ครั้งเดียวใครจะเชื่อกันว่าตัวเขาสามารถทำได้..
　　ในเวลาเดียวกันหลินซินก็ล้มลงเปลือกตาของเขากระตุก
　　แสงอาทิตย์ได้สาดส่องไปยังอกของหลินซิน
　　หอกราชันย์ได้เสียบแทงเอวของหลินซินเลือดที่เปื้อนหอกราชันย์ได้ไหลอาบแท่นหิน
　　‘นี่มัน…เป็นไปได้ไง’หลินซินรีบฉีกกระชากชุดคลุมออก ไม่มีชุดเกราะวิเศษ มีเพียงชุดเกราะธรรมดาเท่านั้นที่หลินซินกำลังสวมใส่ มันเป็นชุดเกราะของทหารธรรมดานี่เอง
　　‘ของปลอมนี่มันของปลอม?’ ดวงตาของหลินซินเบิกกว้าง ริมฝีปากของเขาสั่นเครือ หลินซินรีบใช้พลังฝ่ามือของตัวเองผลักหอกราชันย์ออกมาจากตัว
　　แคล๊ง!
　　หอกราชันย์ได้ถูกผลักออกมาจากเอวหลินซินไม่ได้สนใจเลยว่าตัวเองจะได้รับบาดเจ็บเพิ่มมากแค่ไหนจากการผลักหอกราชันย์ออกมา
　　ต้วนมู่เฉิงได้กระโจนออกมาจากรถม้าลอยฟ้าตัวเขาได้ยกมือขึ้นก่อนที่จะเรียกหอกราชันย์ให้กลับมา มันกลับมาอย่างว่องไวก่อนที่จะลงสู่มือ
　　บนยอดเขาดันยางศิษย์คนที่สามแห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าอย่างต้วนมู่เฉิงกำลังถือหอกราชันย์ที่ชุ่มไปด้วยเลือด เขากำลังมองศัตรูที่อยู่ด้านหน้าอย่างกล้าหาญ
　　หลินซินหลังจากที่บาดเจ็บซ้ำซ้อนเดินเซไปที่ด้านหลังหลินซินพยายามสกัดจุดพลังลมปราณเอาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองล้ม แม้ว่าตัวเขาจะแก่มากแล้วแต่ผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบก็ยังเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบอยู่ดี
　　ผู้สังเกตการณ์ที่เห็นแบบนั้นต่างตกตะลึง
　　หลังจากที่ชะงักไปนานหลินซินก็จับหน้าอกของตนก่อนที่จะพึมพำออกมา“ข้าเข้าใจแล้ว…ข้าเข้าใจแล้ว…”
　　“เข้าใจอะไรกัน”ต้วนมู่เฉิงชี้มาทางหลินซินจากในระยะไกล
　　“ทุกคนต้องการให้ข้าตายผู้อาวุโสจากสถานศึกษาไท่ชู สาวกทั้งหลาย หรือแม้แต่องค์รัชทายาทเอง…ทุกคนล้วนต้องการให้ข้าตาย” หลินซินหัวเราะอย่างบ้าคลั่งราวกับตัวเขาได้เสียสติไปแล้ว
　　ต้วนมู่เฉิงที่ได้ฟังแบบนั้นพูดตอบ“แต่เจ้าสมควรตายอยู่แล้ว”
　　“ใช่ข้ามันสมควรตาย!” แม้ว่าหลินซินจะสกัดกั้นไม่ให้เลือดไหลได้ แต่หอกราชันย์ก็ได้ทำลายอวัยวะภายในไปมากแล้ว ตัวเขาเหลือบมองรถม้าลอยฟ้าก่อนที่จะพูดออกมา “ข้าต้องการคุยกับจีเทียนเด๋า”
　　หลังจากที่เงียบไปได้ครู่หนึ่งลู่โจวก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนบนรถม้าลอยฟ้า ตัวเขาที่ยืนขึ้นได้เหลือบมองมายังหลินซิน “หลินซิน เจ้ามีอะไรจะพูดอีก”
　　เมื่อหลินซินเห็นลู่โจวตัวเขาก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าอีกครั้ง “ข้าไม่เคยกลัวใครในชีวิต แต่มีเพียงเจ้าเท่านั้นจีเทียนเด๋า ข้าไม่ได้ต้องการที่จะแก้ตัวอะไรให้มากความหรอกนะ…”
　　ลู่โจวเอามือไขว้หลังก่อนที่จะถามอีกครั้ง“คำสั่งเสียของเจ้ามีเพียงแค่นี้สินะ”
　　“ถ้าเป็นไปได้ข้าก็อยากจะขอแลกพลังฝ่ามือกับเจ้าก่อนตาย!”หลินซินได้ปลดปล่อยพลังลมปราณที่หนาแน่นออกมา พลังลมปราณรอบตัวเขาเริ่มหนาแน่นมากขึ้น และหนาขึ้นไปอีก พลังรอบตัวของหลินซินแตกต่างจากก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนว่าหลินซินจะยอมเผาผลาญจุดพลังลมปราณของตัวเอง มันเป็นการต่อสู้ที่หลินซินยอมเอาชีวิตเข้าแลก
　　ผู้สังเกตการณ์ต่างก็ตกใจกับการตัดสินใจของหลินซินการต่อสู้ยังไม่ได้เริ่มต้นขึ้น แต่หลินซินเผาผลาญพลังลมปราณตั้งแต่แรกเริ่ม
　　ลู่โจวได้พูดออกมาอย่างไร้อารมณ์“เจ้ายังไม่สามารถเอาชนะศิษย์ของข้าได้ แต่เจ้ากลับคิดเพ้อฝันอยากจะต่อสู้กับข้า ไร้สาระสิ้นดี…”
　　“…”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของลู่โจวดวงตาของหลินซินก็เริ่มเบิกกว้างมากยิ่งขึ้น หลินซินสะดุดถอยกลับไป มันเป็นความจริง ตัวเขายังไม่อาจหยุดการโจมตีของศิษย์คนที่สามได้เลย แล้วตัวเขาจะไปมีสิทธิ์อะไรต่อสู้กับจีเทียนเด๋าผู้เป็นอาจารย์
　　ต้วนมู่เฉิงก้าวไปที่ด้านหน้าอย่างกล้าหาญตัวเขาไม่เคยเกรงกลัวศัตรู ไม่ว่าจะเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบ แน่นอนว่าไม่ต้องพูดถึงผู้ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างหลินซิน
　　หลินซินมองไปที่ต้วนมู่เฉิงก่อนที่จะพูดออกมา“ถ้าหากไม่ใช่เกราะตัวนี้ เจ้าคงไม่มีโอกาสได้ยืนหยัดแบบนี้แน่”
　　“มีแต่ผู้ที่อ่อนแอเท่านั้นแหละที่หาข้อแก้ตัว”ต้วนมู่เฉิงก้าวไปที่ด้านหน้าอย่างรวดเร็ว
　　เงาของหอกนับพันปรากฏขึ้น
　　พรึ๊บ!พรึ๊บ! พรึ๊บ!
　　หอกที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วถาโถมเข้าใส่หลินซินอย่างไม่หยุดพัก
　　“ไสหัวไปซะ!”
　　ตู๊ม!
　　ต้วนมู่เฉิงถูกผลักกลับมามันเป็นคลื่นพลังที่ทำให้เขาต้องล่าถอยกลับ
　　ผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบช่างทรงพลังจริงๆ!
　　ช่วงเวลาที่หลินซินปล่อยพลังลมปราณออกมาแผลที่เอวก็เริ่มฉีกขาดกว้างขึ้น หลินซินคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด
　　“ท่านประมุข!”ใครคนหนึ่งพุ่งเข้ามา
　　ฉั๊วะ!
　　คมเขี้ยวของอะไรบางอย่างเฉือนไปที่อกของหลินซินเข้าอย่างจังจุดพลังลมปราณที่หลินซินมีถูกตัดขาดในทันที ดวงตาของหลินซินเบิกกว้างและจับจ้องไปที่ใครอีกคน คนคนนั้นยิ้มให้ในขณะที่กวัดแกว่งอาวุธที่ไม่ได้ดูเหมือนทั้งดาบและเคียว อาวุธชิ้นนั้นถูกห่อหุ้มไว้ด้วยพลังลมปราณอันหนาแน่น
　　สาวกทั้งสองของสถานศึกษาไท่ชูยังไม่ทันจะได้เคลื่อนไหวไปไหน
　　ในฐานะที่เป็นประมุขของสถานศึกษาไท่ชูหลินซินได้ใช้เวลาอันยาวนานไปกับการใช้ชีวิตและไม่มีครั้งไหนเลยที่ตัวเขาจะต้องรู้สึกอับอาย ในตอนนี้หลินซินรู้สึกว่าตัวเองได้ติดกับดักของศัตรู ทุกอย่างล้วนแต่เป็นกลอุบาย
　　“นี่มันเล่นสกปรก!”
　　“ข้าต้องขอโทษด้วยแต่คำพูดของเจ้าไม่ได้ช่วยให้เจ้ารอดไปได้หรอก…เจ้าน่ะเอาชนะข้าไม่ได้ด้วยซ้ำ นับประสาอะไรจะขอสู้กับอาจารย์ข้า ช่างน่าขัน!”