Genius Doctor Black Belly Miss 1330

ตอนที่ 1330  อยากกอด

สิ่งต่างๆที่อยู่ด้านล่างของผาสุดสวรรค์นั้น  บางอย่างก็น่าเกลียดน่ากลัวน่าขนลุก  บางอย่างก็สวยงามน่าหลงใหล  แต่ทั้งหมดล้วนมีอย่างหนึ่งที่เหมือนกัน

นั่นคือ  พวกมันอันตรายถึงตาย

ถ้าให้พวกเขานึกถึงสถานที่ที่อันตรายที่สุดที่พวกเขาเคยพบมาตลอดชีวิตล่ะก็  มันจะต้องเป็นที่นี่อย่างแน่นอน

สภาพของจวินอู๋เสียนั้นยังนับว่าดี  อารมณ์ของนางไม่ได้แปรปรวนไปมาก  การควบคุมพลังวิญญาณแม่นยำและละเอียดรอบคอบมาก  เมื่อเทียบกับเฉียวฉู่และเฟยเหยียนแล้ว  นับว่าสภาพนางค่อนข้างดีทีเดียว  เมื่อมีโอกาสพักที่หาได้ยากนี้  นางก็ไม่ได้หยุดคิดเลยสักนิด  นางกางแผนที่ออกตรวจสอบตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขา

“ไม่พักสักหน่อยล่ะ?”  จวินอู๋เหยานั่งลงข้างๆจวินอู๋เสีย  เขามองใบหน้าด้านข้างที่ดื้อรั้นของเด็กน้อยของเขา  แล้วก็รู้สึกสงสารนาง

ตลอดการเดินทาง  จวินอู๋เสียไม่เคยคิดที่จะขอความช่วยเหลือจากเขาแม้แต่ครั้งเดียว  แม้ว่านางจะรู้ว่าสิ่งต่างๆจะง่ายขึ้นมากถ้าเขาช่วย  แต่นางก็เลือกที่จะไม่ใช้ทางลัดนั้น

ถ้าอุปสรรคพวกนี้ยังต้องพึ่งคนอื่นให้แก้ปัญหาให้  แล้วนางยังจะมีหน้าพูดว่าอยากจะสู้กับสิบสองวิหารได้อย่างไร?

นางไม่ได้อยากเป็นดอกไม้ที่ถูกปกป้องอยู่ใต้ปีกของผู้ที่แข็งแกร่ง  แต่อยากเป็นผู้แข็งแกร่งที่พุ่งทะยานไปในท้องฟ้าและเมินทุกอย่างที่อยู่ใต้ตัวนาง

จวินอู๋เสียส่ายหัวและพูดว่า  “ข้าไม่เหนื่อย”

แต่จวินอู๋เหยากอดนางเอาไว้และหยิบแผนที่ออกจากมือของนาง  พร้อมกับพูดอย่างหนักแน่นแต่อ่อนโยนว่า  “แต่ข้าว่าเจ้าเหนื่อยแล้ว”

จวินอู๋เสียประหลาดใจเล็กน้อย  นางเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของจวินอู๋เหยา  ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมอ่อนข้อ  นางเอนตัวพิงอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เหยาและมองดูเสี่ยวเจว๋ที่หลับไปแล้วบนตักของเย่ฉา

“เราเกือบถึงที่นั่นแล้ว  ข้าไม่อยากเสียเวลา”  ยิ่งพวกเขาหาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเจอเร็วเท่าไร  พวกเขาก็จะได้รับพลังที่แข็งแกร่งเร็วขึ้นเท่านั้น  ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา  จวินอู๋เหยาไม่ได้ช่วยเหลือพวกเขามากนัก  แต่ทุกครั้งที่เขาทำ  มันทำให้จวินอู๋เสียยิ่งตระหนักถึงพลังที่ยิ่งใหญ่ของเขา

นางไม่อยากยืนอยู่ข้างหลังเขาตลอดไป  มองดูเขาปกป้องนางจากพายุที่รุนแรงโหมกระหน่ำ  นั่นไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ

“ถ้าเจ้าไม่พักผ่อนให้ดี  การเดินทางที่เหลือข้าก็ไม่รังเกียจที่จะอุ้มเจ้าไปหรอก”  จวินอู๋เหยาพูดพลางเลิกคิ้ว  บางครั้งเด็กน้อยนี่ก็ดื้อซะจนทำให้เขาอยากกัดนางจริงๆ

“แบบนี้เหรอ?”  จู่ๆจวินอู๋เสียก็ยกแขนสองข้างขึ้นมาคล้องรอบคอของจวินอู๋เหยา  ดวงตาใสกระจ่างของนางเปล่งประกายชั่วร้ายแวบหนึ่ง

คราวนี้เป็นตาจวินอู๋เหยาที่ประหลาดใจบ้าง  มือเล็กๆที่คล้องรอบคอเขาออกแรงเล็กน้อย  ทำให้ระยะห่างระหว่างเขาและนางใกล้กันมากขึ้นจนเขาสามารถมองเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในดวงตาคู่งามของนาง

“ถ้าเจ้าชอบ  ข้าทำแบบนี้ได้ตลอดเลยนะ”  จวินอู๋เหยาหัวเราะพร้อมกับยกแขนอุ้มนางขึ้นมาในแนวนอน

เด็กน้อยนี่ยิ่งร้ายขึ้นทุกที

จวินอู๋เสียกระพริบตาและย่นจมูกให้จวินอู๋เหยา  นางหาตำแหน่งที่สบายภายในอ้อมกอดของเขา แล้วซุกตัวเข้าไป  ใบหน้าเล็กๆของนางซบลงที่หน้าอกของเขา  แล้วหลับตาลงช้าๆ

“อีกเดี๋ยวปลุกข้าด้วยนะ”

การทำตามใจชอบแบบนี้เป็นครั้งคราวก็ไม่เลวใช่ไหม?

จวินอู๋เหยาหัวเราะเยาะตัวเอง  เขาอุ้มจวินอู๋เสียที่ค่อยๆเข้าสู่โลกแห่งความฝัน  มองใบหน้าด้านข้างที่งดงามและเงียบสงบของนาง  แล้วจู่ๆก็รู้สึกว่า……ตัวเขาเองช่างสรรหางานที่ทั้งเจ็บปวดและมีความสุขมาให้ตัวเองทำซะเหลือเกิน

เย่ฉาและเย่เหม่ยที่อยู่ด้านข้างแอบภาวนาให้นายท่านของพวกเขาอย่างเงียบๆ

ที่นี่พวกเขาไม่มีน้ำเย็นมากพอมาดับความร้อนของนายท่านเจว๋หรอกนะ!  นายท่านเจว๋  ท่านต้องระงับตัวเองเอาไว้ให้ดีๆนะขอรับ!

เมื่อเห็นจวินอู๋เสียนอนหลับไปในอ้อมกอดของจวินอู๋เหยา  เฟยเหยียนก็นั่งตัวตรงขึ้นทันที  ดวงตาที่เปล่งประกายของเขามองไปที่หรงรั่ว

“……….”  หรงรั่วขยับตัวอย่างเงียบๆและหันกลับไปกอดก้อนหินใหญ่ที่อยู่ข้างหลังเพื่อนอนพักผ่อน