Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร 380

[ติดตามข่าวสารได้ที่เพจ : จักรพรรดิ์เทพมังกร ]

บทที่ 380 : ตีงูต้องตีให้ตาย!

“อะไรนะ?! ไข่มุกราตรี?! นี่มัน..”

“จิวยื่อนี่นะมีไข่มุกราตรีอยู่ที่บ้านสิบกว่าเม็ด? เป็นไปได้ยังไง..”

“ถ้ามีไข่มุกราตรีอยู่ที่บ้านจริง ทำไมจิวยื่อถึงไม่เอาออกมาขาย? ทำไมต้องอยู่อย่างลำบากลำบนมาตั้งหลายปี?!”

“เด็กคนนี้เริ่มจะพูดจาเกินตัวมากขึ้นทุกที อยากได้เงินมากถึงกับกุเรื่องขึ้นมาเลยเหรอ..?”

คำพูดเพียงประโยคเดียวของหลิงหยุน ดูเหมือนจะสร้างความสั่นสะเทือนได้อย่างไม่คาดคิด ทุกคนต่างก็รู้สึกไม่ต่างกันว่า หลิงหยุนเปิดตัวยิ่งใหญ่น่าเกรงขาม แต่สุดท้ายก็กลับฉวยโอกาสขูดรีดคนอื่น!

หลงคุนที่ยืนอยู่ด้านหลังหลิงหยุนนั้น แววตามีร่อยรอยของความผิดหวังอยู่เล็กน้อย แต่ก็ได้แต่นิ่งเงียบคล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

ส่วนถังเมิ่งที่นิ่งเงียบมาตลอดก็ถึงกับเป่าลมออกจากปาก พร้อมกับอดที่จะคิดไมได้ว่า ‘พี่หยุน.. นี่ถึงกับกล้ากุเรื่องไข่มุกราตรีขึ้นมาเลยเหรอ.. น่าอายชะมัด!’

เหลียงเฟิงอี้เมื่อได้ฟังว่าหลิงหยุนได้เตรียมไข่มุกราตรีไว้ให้ภรรยาของเขา ก็ถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันที

ซูหลิงเฟยได้ยินผู้คนรอบๆตัวเธอ ต่างก็พากันวิพากษ์วิจารณ์หลิงหยุน เธอจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเต็มไปด้วยความรังเกรียจ

“หลิงหยุน.. สิ่งที่คุณพูดดูจะไม่เกินความจริงไปหน่อยเหรอ? พอบ้านของคุณถูกทุบทิ้ง คุณก็อ้างว่าในบ้านมีไข่มุกราตรีที่ประเมินค่าไม่ได้อยู่เป็นร้อยๆเม็ด คุณคิดว่าคนอื่นจะเชื่อคำพูดของคุณง่ายๆหรือยังไง?”

แต่หลิงหยุนกลับบส่ายหน้าแล้วตอบกลับไปว่า “คุณอย่ากล่าวหาผมนะครับคุณนักข่าว! แม่ผมสอนเสมอว่าให้เป็นคนซื่อสัตย์ ไม่ให้เป็นคนโกหกหลอกลวง อีกอย่างผมบอกว่ามีไข่มุกราตรีแค่สิบกว่าเม็ด.. ไม่ใช่หลายร้อยเม็ดอย่างที่คุณพูด..”

ซูหลิงเฟยถูกหลิงหยุนฉีกหน้าก็ถึงกับขุ่นเคือง และไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเธอจึงต้องโกรธหลิงหยุนมากมายถึงเพียงนี้ อาจเป็นเพราะจู่ๆหลิงหยุนที่ดูเหมือนพระเอกที่กล้าหาญชาญชัย และกล้าต่อกรกับผู้มีอำนาจเมื่อครู่ กลับกลายเป็นคนโลภมากจ้องจะขูดรีดเอาเงินจากผู้อื่นราววกับปีศาจ ซูหลิงเฟยจึงรู้สึกผิดหวังและอึดอัดกับพฤติกรรมของหลิงหยุนอย่างมาก!

จากนั้นหลิงหยุนก็พูดกับซูหลิงเฟยต่อว่า “นี่คุณนักข่าว.. ผมว่าคุณอย่าเพิ่งรีบสอดเท้าเข้ามายุ่งเรื่องของคนอื่นให้เร็วนักจะดีกว่า..”

ซูหลิงเฟยได้ฟังก็โกรธมาก เธอถอนหายใจและร้องตะโกนใส่หลิงหยุน

“หลิงหยุน.. คุณบอกว่าที่บ้านของคุณมีไข่มุกราตรีสิบกว่าเม็ด มีอะไรพิสูจน์ได้บ้างว่าคุณมีจริง? ถ้าคุณพิสูจน์ได้ พวกเราถึงจะยอมเชื่อ!”

หลิงหยุนเพียงแค่ยิ้มและโต้กลับไปว่า “งั้นเหรอ? แล้วถ้าผมพิสูจน์ได้ว่ามีจริง คุณจะยอมขอโทษผม หรือจะยอมแต่งงานเป็นเมียผมไม๊ล่ะ?”

“นี่คุณ..!” ซูหลิงเฟยหน้าแดงด้วยความโกรธ และจู่ๆก็หันไปมองเหลียงเฟิงอี้ที่ยืนอยู่ข้างหลิงหยุนด้วยแววตาที่ผิดหวังและขุ่นเคือง

สายตาของซูหลิงเฟยนั้นเหลียงเฟิงอี้เข้าใจดี นั่นเพราะระหว่างทางที่เดินทางมาที่นี่ เธอได้เล่าเรื่องระหว่างฉางหลิงกับหลิงหยุนให้ซูหลิงเฟยฟัง ทำให้ซูหลิงเฟยค่อนข้างอยากจะรู้จักหลิงหยุน และคาดหวังในตัวของเขาสูง

ในตอนแรก ซูหลิงเฟยรู้สึกชื่นชมหลิงหยุนมากจนแอบยกนิ้วโป้งให้กับเหลียงเฟิงอี้ แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึผิดหวัง และรังเกียจหลิงหยุน

หล่อแล้วยังไง? ความหล่อกินไม่ได้ ซูหลิงเฟยทำงานในวงการทีวี เธอเคยพบเจอชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลามามากมาย และแทบจะทุกวัน! อีกทั้งยังมีหนุ่มๆวิ่งตามซูหลิงเฟยไม่เว้นแต่ละวัน..

ผู้คนที่พากันมุงดูอยู่นั้นต่างก็ไม่เชื่อว่าหลิงหยุนจะสามารถพิสูจน์ให้ทุกคนเชื่อได้ จึงพากันพูดขึ้นมาว่า

“นั่นสิหลิงหยุน! ถ้าเธอสามารถพิสูจน์ได้ว่าครอบครัวของเธอมีไข่มุกราตรีอยู่จริงๆ พวกเราก็จะเชื่อเธอ แต่ถ้าพิสูจน์ไม่ได้ การที่เธอทุบบ้านของถังเทียนห่าวไปสองหลัง และยังได้บ้านไปฟรีๆอีกหนึ่งหลัง นั่นก็นับว่าเป็นการชดเชยที่ดีมากแล้ว..!”

หลิงหยุนยิ้มพร้อมกับเดินตรงยังฝูงชนที่มุงดูอยู่มากมาย และพูดขึ้นว่า

“พ่อแม่พี่น้อง วันนี้ผมจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นกับตาว่าผมไม่ใช่พวกสิบแปดมงกุฎอย่างที่ทุกคนคิด เอาล่ะ.. ดูกันให้เต็มตา..!”

พูดจบหลิงหยุนก็ทำท่าล้วงลงไปในกระเป๋า และมื่อดึงมือออกมา ก็มีไข่มุกราตรีอยู่ในฝ่ามือของเขาถึงสองเม็ด!

รอบตัวหลิงหยุนกลายเป็นแสงสีขาว แสงจากไข่มุกราตรีเปล่งประกายสว่างไสวราวกับคริสตัล และกลับสว่างไสวมากขึ้นเมื่อกระทบกับแสงแดดในยามบ่าย เป็นที่ดึงดูดสายตาและความสนใจของผู้คนจำนวนมาก!

หลิงหยุนพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “ทุกท่านเห็นรึยังว่าผมพูดความจริง! ดีนะว่าก่อนออกมาจากบ้าน ผมได้แอบหยิบไข่มุกราตรีติดตัวไปด้วยสองเม็ด ไม่อย่างนั้นคงถูกเจ้าสวะเถียนป๋อเตาทุบจนเสียหายยับเยินแน่!”

“นี่น่ะเหรอไข่มุกราตรีที่เธอบอกว่าเป็นสมบัติล้ำค่าที่ประเมินค่าไม่ได้..?”

ตอนนี้สายตาของทุกคนต่างก็จับจ้องอยู่ที่ไข่มุกขนาดใหญ่ในมือหลิงหยุน ทุกคนต่างก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก ไม่มีใครว่างพอที่จะถามอะไรหลิงหยุนอีกเลย

“นี่.. นี่มันไข่มุกราตรีจริงๆด้วย ทำไมถึงได้ใหญ่โตแบบนี้?”

“โอ้แม่เจ้า.. ดูจิวยื่อสิ เก็บงำเรื่องไข่มุกนี่มานนานหลายปี ที่แท้ครอบครัวของเธอก็มีสมบัติล้ำค่าอยู่นี่เอง..”

“มิน่าล่ะ.. จู่ๆหลิงหยุนก็มีเงินมากมายมาซื้อบ้านถึงสองหลัง ที่แท้ครอบครัวของเขาก็มีไข่มุกราตรีนี่เอง..”

“นั่นสิ.. ไม่แปลกเลยที่หลิงหยุนจะโกรธมากเมื่อมีคนมาทุบบ้านของเขา จนถึงกลับตามมาไล่ทุบคืนแบบนี้ จู่ๆสมบัติล้ำค่าแบบนี้ก็ต้องกลายเป็นผงไปในพริบตา ฉันเสียดายแทนเขาจริงๆ!”

“ช่างโชคร้ายจริงๆ เหลืออยู่แค่สองเม็ด..นี่หัวหน้าหวัง บ้านทั้งสามหลังยังเทียบเท่าไข่มุกหนึ่งเม็ดไม่ได้เลย แล้วคุณจะรับผิดชอบยังไง..?”

เมื่อชาวบ้านได้เห็นไข่มุกราตรีกับตา ทุกคนต่างก็ปักใจเชื่อคำพูดของหลิงหยุนทันที สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนเป็นตกใจสุดขีด ทั้งอยากได้ ทั้งทึ่ง ทั้งเสียดาย ทุกคนต่างก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา ผู้คนที่รุมล้อมอยู่ต่างก็ตีวงเข้ามาใกล้หลิงหยุนเพื่อดูไข่มุกราตรีในมือของเขา!

แม้แต่เหลียงเฟิงอี้และหลงหวู่เองก็ตกตะลึงเมื่อได้เห็นไข่มุกราตรี ทั้งคู่ถึงกับเอามือปิดปากและวิ่งตรงไปหาหลิงหยุนทันที

มีผู้หญิงคนใหนบ้างที่จะไม่สนใจและหลงใหลเพชรนิลจินดา? ยากที่จะหาผู้หญิงแบบนั้นในโลกใบนี้ได้ และไข่มุกราตรีนั้นก็เป็นไข่มุกที่ยากจะได้พบเจอในชีวิต!

หลิงหยุนยื่นไข่มุกราตรีสองเม็ดในมือผ่านหน้าของซูหลิงเฟยไปมา และลูกตาของเธอก็กรอกไปมาตามมือที่เคลื่อนไหวของหลิงหยุน จากนั้นแสงของไข่มุกราตรีก็ดับไป และกลับเข้าไปอยู่ในแหวนพื้นที่ของหลิงหยุน

“นี่คุณนักข่าว.. คุณนักข่าว?!”

หลิงหยุนมองดูซูหลิงเฟยที่ยืนนิ่ง พร้อมกับร้องเรียกเธอถึงสองครั้งให้ตื่นจากอาการตกตะลึง

“อ้าว.. ไข่มุกราตรีหายไปใหนแล้วล่ะ?” ซูหลิงเฟยถามขึ้นพร้อมกับมองหน้าหลิงหยุน

หลิงหยุนยิ้มให้พร้อมกับตอบไปว่า “ผมเก็บไปแล้ว.. ตอนนี้เชื่อผมหรือยัง? ผมเอาไข่มุกราตรีออกมาพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นแล้ว และมันก็เป็นสมบัติที่ไม่สามารถประเมินค่าได้ คงไม่คิดว่าผมเป็นพวกนักฉวยโอกาสแล้วสินะ?”

หลิงหยุนย้ำคำพูดของเขาต่อหน้าซูหลิงเฟย และทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น

เถียนป๋อเตาและกู่เหลียนซันต่างก็หน้าซีดไปตามๆกัน ไม่เว้นแม้แต่หลัวจ้งที่ถึงกับตกใจจนนิ่งไปเช่นกัน!

ตอนนี้หลิงหยุนได้พิสูจน์ให้หลัวจ้งเห็นกับตาแล้วว่า ทรัพย์สินของเขานั้นมีที่มาที่ไปอย่างไร? หลัวจ้งจึงไม่สามารถกล่าวหาหลิงหยุนได้อีกว่าได้เงินมาด้วยวิธีที่ไม่ถูกต้อง เพราะเพียงแค่ไข่มุกราตรีสองเม็ดที่อยู่ในมือของหลิงหยุนนั้น เขาจะต้องการบ้านอีกกี่หลังก็ไม่ใช่ปัญหา!

นี่กลับกลายเป็นว่า.. หลัวจ้งเองที่เป็นคนรีบร้อนยึดบ้าน และอายัดบัญชีธนาคารของหลิงหยุนทั้งที่ยังไม่สอบสวน เขารนหาที่เองชัดๆ!

หลิงหยุนไม่สนใจซูหลิงเฟยที่ยังคงอยู่ในอาการตกตะลึงอีก เขาหันหลังกลับไปมองเถียนป๋อเตาที่กำลังสั่นไปทั้งตัวพร้อมกับถามเสียงดังว่า

“ไข่มุกราตรีสิบกว่าเม็ดที่แกทุบทิ้งไป แกยังกล้าพูดว่าบ้านทั้งสามหลังพอจ่ายอีกไม๊? แล้วแกจะรับผิดชอบยังไง?”

“ถ้าแม่ของฉันกลับมาแล้วรู้ข่าว และเสียใจจนป่วยกะทันหันล่ะ จะทำยังไง? แล้วของรับหมั้นสำหรับน้องสาวของฉันล่ะ?! ใหนจะยังสินสอดที่ฉันจะใช้แต่งเมียอีกล่ะ?!”

“ใช่แล้ว.. หลิงหยุนพูดถูก! ต้องให้มันชดใช้ให้!”

“ใช่ๆ นี่เหลือแค่สองเม็ดเอง!”

ผู้คนที่อยู่รอบๆต่างพากันส่งเสียงเชียร์ จากนั้นทุกคนต่างก็เรียกร้องให้เถียนป๋อเตาชดใช้ให้กับหลิงหยุน!

“เอ่อ.. ฉัน..”

เถียนป๋อเตาได้แต่นั่งคอตกอยู่ที่พื้น สีหน้าของเขาเศร้าสลดและร่างของเขาก็สั่นเทิ้ม ส่วนริมฝีปากก็สั่นจนไม่สามารถพูดออกมาได้จบประโยค

แต่ท่ามกลางผู้คนทั้งหมดนั้น คนที่โกรธมากที่สุดกลับเป็นหลงหวู่!

หลังจากที่หลงหวู่หายจากอาการตกตะลึงที่ได้เห็นไข่มุกราตรี เมื่อนึกถึงว่าไข่มุกราตรีที่จะต้องกลายเป็นของเธอในอนาคตเหลือเพียงแค่สองเม็ด เธอก็ยิ่งโมโห!

หลงหวู่วิ่งเข้าไปเตะเถียนป๋อเตาด้วยความโกรธพร้อมกับตะโกนด่า “แก.. แกทำไข่มุกราตรีของฉันหาย!”

“ห๊ะ..อะไรกัน?” หลิงหยุนได้ฟังคำพูดของหลงหวู่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า

‘ไข่มุกของข้าต่างหาก กลายเป็นไข่มุกของเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?’

และในเมื่อโอกาสในการจัดการกับศัตรูของเขามาถึงแล้ว แน่นอนว่าหลิงหยุนย่อมไม่ปล่อยให้หลุดลอยไปอย่างแน่นอน เขาจึงย่อตัวลงพร้อมกับถามเถียนป๋อเตายิ้มๆ

“ตอบมา.. จะชดใช้ยังไง?”

ทันทีที่เห็นหลิงหยุนหยิบไข่มุกราตรีสองเม็ดออกมา เถียนป๋อเตาก็รู้ชะตากรรมของตัวเองได้ทันที เขารู้ว่าทุกอย่างมันจบลงแล้ว.. ทรัพย์สินทั้งหมดที่เขาได้มาจากการขูดรีดชาวบ้านนั้น ต่อให้นำมารวมกันทั้งหมด ก็ยังไม่เพียงพอที่จะชดใช้!

ตำแหน่งหน้าที่การงานของเขายังไม่ทันจะถูกทำลายย่อยยับ แต่เงินทองทรัพย์สินของเขากลับย่อยยับหมดเสียก่อน ภายในเวลาเพียงชั่วพริบตาเดียว.. เขากลับกลายเป็นคนที่ไม่เหลืออะไรเลย!

“ชดใช้.. ฉันต้องชดใช้ให้แน่..” เถียนป๋อเตานั่งอยู่บนพื้นอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง และได้แต่พูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมา

หลิงหยุนแสยะยิ้มและลุกขึ้นเดินเข้าไปหากู่เหลียนซันที่นอนอยู่บนพื้น พร้อมกับพูดขึ้นว่า

“กู่เหลียนซัน.. อย่าลืมว่าแกเองก็มีส่วนในเรื่องนี้!”

หลังจากที่หลิงหยุนพูดจบ เขาก็หันไปทางถังเมิ่งให้มาจัดการส่วนที่เหลือกับหลงหวู่ต่อ เพราะรู้ตัวว่าเรื่องนี้ถังเมิ่งทำได้ดีกว่าเขา

ภายในเวลาเพียงแค่สิบห้านาที ถังเมิ่งก็เดินมาหาหลิงหยุนพร้อมกับคำพูดสัญญาข้อตกลงของเถียนป๋อเตา

“พี่หยุน.. นี่สัญญาข้อตกลง”

หลิงหยุนรับหนังสือสัญญามาจากถังเมิ่ง เขาเพียงแค่เหลือบมองและหันไปยิ้มกับถังเมิ่งพร้อมกับกระซิบว่า

“เอาล่ะ.. ได้เวลาถอนรากถอนโคนมันแล้ว!” หลิงหยุนกระซิบพร้อมขยิบตาให้ถังเมิ่ง

ถังเมิ่งและหลิงหยุนต่างก็เข้าใจกันดี เขาหันไปมองเถียนป๋อเตาที่นั่งอยู่บนพื้น จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็จัดการเปิดคลิปวีดีโอที่เถียนป๋อเตาอยู่กับหญิงสาวทั้งเก้าคนในห้องนอน และยื่นให้กับนักข่าวบันทึกภาพพร้อมกับร้องตะโกนว่า

“ทุกท่าน.. มาดูกันเร็วเข้า เมื่อเช้าเถียนป๋อเตาทำเรื่องงามหน้า!”

ระหว่างที่ถังเมิ่งหยิบโทรศัพท์มือถือออกมานั้น แววตาของเถียนป๋อเตาที่กำลังนั่งอยู่บนพื้น กลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และจากนั้นเขาก็ล้มตึงไปข้างหลังทันที ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นลม!