[LN] Inchara na Ore to Ichatsukitaitte Majikayo… 2.2

ใครไม่เข้าใจก็จงย้อนไปอ่านตอนก่อนหน้านี้ซะ!!!

***คำเตือนตอนนี้ตัดจบแบบค้างคา :3

หลังจากนั้น—ผมก็ถูกลากไปตามความกระตือรือร้นของคาสุกะ…โดยพื้นฐานแล้วบางครั้งเธอก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเองเข้ามาแทรกนิดหน่อย—ได้ยินเกี่ยวกับเธอขณะที่เธอป้อนเค้กให้ผมเพียงเพื่อจะได้ยินว่า ‘ชิซึกิคุงจะไม่ทำเพื่อฉันหน่อยเหรอ’

…เเละเมื่อผมปฏิเสธไม่ให้ป้อนเค้กเธอ—แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้

ผมทำสิ่งที่คนโดดเดี่ยวอย่างผมไม่เคยแม้แต่จะฝันถึง…ผมต้องกลับใจ…ชำระตัวเองจากบาปเหล่านี้

เอ๊ะ…!?

การป้อนแบบนี้นี่มัน…เราจูบกันทางอ้อมไม่ใช่เหรอ!?

=====

“ขอบคุณมากๆสำหรับวันนี้นะ ชิซึกิคุง!”

“อะ..อึม..ทางนี้ก็เช่นกัน”

ที่สถานีรถไฟเซนได ผมกับคาสุกะจ่ายค่าตั๋วเสร็จแล้ว และยืนข้างกันที่เครื่องขายตั๋ว

ปกติตอนกลับบ้านผมต้องขึ้นรถไฟสาย เซนซัน ในขณะที่ คาสุกะ ต้องกลับบ้านด้วยสาย เซนเซกิ

“ชิซึกิคง…”

“….!?”

“ก่อนที่เราจะจากกัน..ฉันมีเรื่องอยากจะขอ…”

“เรื่องที่อยากจะขอ—?”

“..จ—จ”

“ขอโทษนะ..พูดใหม่ได้มั้ย..ฉันไม่ได้ยินเลย..”

“ฉ..—ฉันอยากจะจูบ..กับชิซึกิคุง…”

…….!!!!

….ฮะ? จูบ? ไม่…..หมายถึง ——? ผมรู้คำศัพท์นี้ ผมมองไปรอบๆ เพื่อยืนยันว่าเรายืนอยู่ตรงกลางสถานีเซนได สถานีนี้เพียงสถานีเดียวมีผู้โดยสารอย่างน้อย 80,000 ถึง 100,000 คนทุกวัน และขณะนี้ก็เป็นชั่วโมงเร่งด่วนเช่นกัน

“….นี่เธอ…เอาจริงเหรอ..”

“..อะ—อึม..”

มาเลย..! อย่าเริ่มหน้าแดงเหมือนสาวมีความรักได้มั้ย? ต่อให้เธอพยักหน้าน่ารักๆ ผมก็ไม่รู้จะตอบยังไง ผมไม่ได้ถามว่าเธอจริงจังกับการทำแบบนี้รึเปล่า แต่ถ้าเธอมีสติที่อยากทำ….

ไดโปรด!! ช่วยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกทีได้ไหม! ไม่มีทางที่ผมจะสามารถจูบเธอในฝูงชนจำนวนมากได้จริงๆ!

…ผมไม่ได้ผิดนี่ !?

“…เอ่อ..คือถ้าเราจะลองเป็นคู่รักกัน จูบอำลา…น่าจะทำได้…ฉันคิดว่านะ”

“ไม่..คือ ฉันเข้าใจดี แต่ว่า..”

“ฉันทนต่อความรักที่มีต่อชิซึกิคุงไม่ไหว ขอโทษนะ…!”

——ฟุบ!!!

เดี๋ยวนะ ทำไมจู่ๆเธอก็มากอดผมแบบนี้!? คนรอบข้างก็มองมาที่เรา! ผมคิดว่าเราควรแค่”บอกลากัน”ก่อนแล้วเจอกันที่โรงเรียน แต่ไม่นึกว่าเธอจริงจังกับการจูบกันจริงๆ!?

“เดี๋ยวก่อนนะ..!”

“ขอโทษ ฉันแค่…ทนไม่ไหว…”

“..เดี๋ยว…อะไรนะ—”

“ฉันชอบนายจริงๆนะ ฉันชอบนายจริงๆ”

คาสุกะเอาหน้าของเธอเข้ามาใกล้ผม หลับตาลง…

—เธอจูบผมจริงๆ กลางสถานีรถไฟฟ้า!… หนึ่ง… สอง สาม… สี่… ห้าวินาทีผ่านไป ในที่สุด คาสุกะก็ขยับริมฝีปากออกจากผม

แต่…ก๊าาาา อายจัง! นักศึกษา มนุษย์เงินเดือน แม้แต่พนักงานที่นี่ ต่างก็มองมาที่เรา! มันช่างน่าอึดอัดใจเหลือเกิน! มันเหมือนกับว่าร่างกายของผมกำลังเปลี่ยนเป็นดวงอาทิตย์เองแล้ว! ในขณะเดียวกัน คาสุกะก็…

“ฮะฮะ…ฉันทำมัน นั่นคือจูบแรกของฉัน รู้ไหม”

เธอพูดเหมือนตอนนี้เธออยู่บนสวรรค์ แต่..

ผมคิดว่ามันถึงขีดจำกัดแล้ว ผมทนไม่ไหวแล้ว ไม่เหมือนที่เราวางแผนไว้แต่แรก..

“คาสุกะ…”

“หึม…อะไรเหรอ..”

“เราเลิกกันเถอะ…”

……

…

..

.

สวัสดี—ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย…ฮือ~