ณ สนามบินปักกิ่ง
มีเด็กผู้หญิงสวมเสื้อคาร์ดิแกนและเสื้อคลุมสีอ่อนยืนอยู่ที่ทางเข้าสนามบินพร้อมกระเป๋าเดินทางอยู่ในมือ เธอบอกลาคนสองคนที่ส่งเธอไป
“พี่… อาจารย์ ฉันต้องไปแล้ว”
ลู่โจวมองหานเมิ่งฉีและให้กำลังใจเธอ
“โอเค เดินทางปลอดภัยนะ”
เฉินยู่ซานพูดด้วยสีหน้ากังวลใจไม่เหมือนกับเขาที่ไร้อารมณ์
“จำไว้ว่าให้ปลอดภัยไว้ก่อน ส่งข้อความถึงฉันด้วยถ้าถึงแล้ว และส่งข้อความหาฉันทุกคืนก่อนนอนด้วย”
“โอเค ฉันรู้… ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
หานเมิ่งฉีคว้ากระเป๋าเดินทางในมือของเธอและเดินไปที่ประตูเช็กอิน ในไม่ช้าร่างที่เล็กกะทัดรัดของเธอก็หายไปในฝูงชน
เฉินยู่ซานเฝ้าดูเธอหายตัวไปในฝูงชน เธอมองดูลู่โจวด้วยความกังวลและพูดขึ้น
“เมิ่งฉี…จะไม่เป็นไรใช่ไหม? ฉันได้ยินมาว่าตอนนี้อเมริกากำลังวุ่นวาย”
“ไม่ต้องห่วงหรอก” ลู่โจวยิ้ม หยุดโบกมือ แล้ววางมือลง เขากล่าวว่า “ทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี นี่เป็นโอกาสสำหรับเธอ”
เธอมองไปที่เขาและถามอย่างสับสน “โอกาสอะไร?”
“อืม แผนการลงจอดบนดาวอังคารคืบหน้ามาจนถึงตอนนี้ แต่นาซาก็ไม่ตอบสนองอะไรมาเลย เธอคิดว่าพวกเขากำลังแอบซ่อนการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่หรือเปล่า?”
เฉินยู่ซานจับคางของเธอด้วยมือขวาและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้น
“ไม่นะ นายหมายถึง…”
“ใช่ การคาดเดาของเธอถูกต้องแล้ว” ลู่โจวยิ้มอย่างแผ่วเบาและพยักหน้า “พวกเขาทำอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าจะให้พูดถูกก็คือทำเนียบขาวควรจะรอโอกาสที่จะปล่อยสัญญาณที่เป็นมิตรเพื่อแก้ไขความตึงเครียดที่เกิดจากการแข่งขันในอวกาศครั้งก่อนแน่ๆ หากทุกอย่างเป็นไปตามแผนเธอจะได้รับดูแลระดับสูงเมื่อเธอไปถึงอเมริกา… อาจมีของขวัญรอเธออยู่ก็ได้”
อันที่จริงนี่ไม่ใช่ความคิดของเขาเอง ผู้อำนวยการหลี่บอกเขาเรื่องนี้หลังจากที่เขาปฏิเสธรางวัลจากสมาคมวิจัยวัสดุระหว่างประเทศ
“จะให้ของขวัญอะไรเหรอ?”
“น่าจะเป็นรางวัลที่เหมาะสำหรับนักวิชาการรุ่นเยาว์หรือผู้มีเกียรติในระดับเดียวกัน ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน ยังไงซะมันน่าจะเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับอาชีพการงานของเธอในอนาคตแน่นอน”
หานเมิ่งฉีนั่งรออยู่ที่ประตูขึ้นเครื่องแล้ว
เธอไม่รู้ว่าการเดินทางไปสหรัฐอเมริกาของเธอนั้นซับซ้อนกว่าที่เธอคิดมาก แม้ว่าเที่ยวบินของเธอจะไม่ได้ขึ้นเครื่องด้วยซ้ำ แต่ขบวนรถไปรับของเธอก็รออยู่นอกสนามบินในอเมริกาแล้ว…
หลังจากส่งนักเรียนตัวน้อยของเขาไปที่สนามบิน ลู่โจวก็พาแฟนสาวไปที่สถานีแม็กเลฟ
พวกเขาอยู่ที่ปักกิ่งมาเกือบสองสัปดาห์แล้ว ทุกวันในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมาพ่อตาของลู่โจวลากพวกเขาไปดื่มตลอด ซึ่งมันเป็นการดื่มที่ไม่หยุดยั้งจนกว่าจะมีคนล้มลง
เนื่องจากคำนึงถึงสุขภาพของชายชรา ลู่โจวและเฉินยู่ซานจึงตัดสินใจอำลาคู่สามีภรรยาสูงอายุออกมา เมื่อพวกเขาจากไป เฉินยู่ซานก็ยังคงพูดถึงวิธีที่เขาไม่ประสบความสำเร็จในการทำให้ลู่โจวฉาบปูนอย่างสมบูรณ์และวิธีที่พวกเขาควรจะดื่มอีกในอนาคต
ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้นั่งรถไฟแม็กเลฟกลับไปที่จินหลิง ลู่โจวที่นอนไม่หลับกับเมื่อคืนนี้ เขาเอนหัวพิงเบาะนั่งและหลับตาลงเงียบๆ สำหรับแฟนสาวของเขาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เธอใช้มือหนุนศีรษะของเธอ ข้อศอกของเธอเอนไปบนโต๊ะตรงหน้าเธอราวกับว่าเธอกำลังนึกถึงอะไรบางอย่าง
“รู้สึกเหมือนช่วงสองสามวันที่ผ่านมาผ่านไปเร็วมากเลยนะ”
มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน
“ใช่ เร็วมาก”
เฉินยู่ซานไม่ได้สังเกตว่าลู่โจวกำลังจะหลับ เธอหมกมุ่นอยู่กับโลกของตัวเองอย่างสมบูรณ์ในขณะที่รอยยิ้มที่มีความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
“ราวกับว่า…”
ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอก็หยุดพูด
ลู่โจวอยากรู้สิ่งที่เธอต้องการจะพูด เขาลืมตาขึ้นครึ่งหนึ่งแล้วมองหน้าเธอ เขาจึงถามว่า “อะไรเหรอ?”
“อย่าหัวเราะเยาะฉันนะ”
“ไม่ต้องห่วง ฉันเคยหัวเราะเยาะเธอตอนไหน?”
“ทุกครั้ง! แบบว่า ‘นายไม่แก้ปัญหาง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง’…” เฉินยู่ซานกล่าว เธอจ้องลู่โจวอย่างดุเดือดขณะที่เธอนึกถึงอดีตเหล่านั้น
ไม่นานดวงตาที่คุกคามของเธอก็อ่อนลง
เธอมองลงไปที่โต๊ะและหวีผมของเธอขณะที่เธอกระซิบ “ที่ฉันอยากจะพูดก็คือนี่มันเหมือนกับการฮันนีมูนเลยนะ…”
อะไรนะ…
แค่นี้เหรอ?
ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งสำคัญเสียอีก
ลู่โจวมองเฉินยู่ซานที่รู้สึกเขินอาย เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้ม อย่างไรก็ตามเขาได้สังเกตเห็นว่าดวงตาที่สดใสคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมาที่เขา
ลู่โจวจำได้ว่าเมื่อกี้เขาสัญญาว่าจะไม่ล้อเลียนเธอ ทำให้ลู่โจวรีบลบรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาอย่างรวดเร็วและบังคับให้แสดงสีหน้าจริงจังในขณะที่เขาพยักหน้า
“อืม ใช่ ไม่เลว”
“หมายความว่าไงไม่เลว” เธอจ้องลู่โจวทันทีและพูดว่า “ทำไมวันนี้ฉันถึงรู้สึกว่านายทำตัวแปลกๆ ไปนะ?”
เพราะผมกลั้นหัวเรายังไงล่ะ…
ลู่โจวถอนหายใจในใจขณะที่กลั้นรอยยิ้มไว้ เขาไอแห้งๆ และเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว
“พูดถึงเรื่องนั้นนะ หลังจากที่เราแต่งงานกันตอนสิ้นปี เธออยากไปฮันนีมูนของเราที่ไหนเหรอ?”
“ดวงจันทร์เป็นไงล่ะ? โรงแรมที่สตาร์สกายเทคโนโลยีไปลงทุนบนดวงจันทร์ก็ใกล้เสร็จแล้วเช่นกัน”
ลู่โจวเหลือบมองเธออย่างแปลกใจ
“เธอลงทุนในโรงแรมบนดวงจันทร์จริงๆ เหรอ?”
“ใช่! ฉันมีความคิดนี้มานานแล้ว! นายไม่คิดว่าการไปพักผ่อนบนดวงจันทร์ฟังดูโรแมนติกมากเหรอ?”
ราวกับดวงตาที่สดใสของเธอเริ่มเปล่งแสง
ลู่โจวมองเธอและยิ้ม
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจเธอเลยแล้วกัน”
แล้ว “แล้วไม่มีที่ที่คุณอยากไปเหรอ? เราคุยกันได้นะ”
ลู่โจวถอนหายใจและพูดว่า “ฉันอยากอยู่ในห้องทดลองมากกว่า… แต่ถ้าฉันแนะนำอย่างนี้เธอคงจะตบหน้าฉันแน่”
“แล้วนายจะบอกทำไมเนี่ย!”
“เพราะผมจริงใจกับเธอไง”
ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
ลู่โจวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้ววางไว้ข้างหูของเขา
เธอแอบสังเกตการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเขาขณะที่เขารับสาย หลังจากที่ลู่โจววางสายเธอก็ถามเขาด้วยความสงสัย “ใครโทรมาเหรอ?”
“เกี่ยวกับจุดปล่อยยานอวกาศจินหลิง”
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“ซูฟูได้เข้าสู่ระบบดาวอังคารแล้ว หากทุกอย่างเป็นไปด้วยดีมันก็จะอยู่ในวงโคจรในอีกไม่กี่ชั่วโมง ผู้อำนวยการฉางถามว่าฉันจะกลับเมื่อไหร่ และฉันก็บอกเขาว่าฉันกำลังเดินทางกลับจินหลิงแล้ว”
เฉินยู่ซานพูดด้วยท่าทางผิดหวัง
“ดูเหมือนนายจะยุ่งเรื่องงานอีกแล้วนะ”
“ฉันยุ่งตลอดอยู่แล้ว…”
ลู่โจวมองดูป้ายโฆษณาดิจิทัลที่บินผ่านหน้าต่างขณะที่เขาพูดพร้อมกับถอนหายใจ
ไม่ว่าจะเป็นภารกิจของระบบหรือกองงานที่รอเขาอยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีเวลาว่างเลย
เขาแค่หวังว่าภายในสิ้นปีเขาจะสามารถทำงานให้เสร็จได้
แล้วเขาก็สามารถกลับไปบ้านเกิดและแต่งงานกับเธอ…
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
