I Walk Among Zombies 4

I Walk Among Zombies VN

ผู้แปล : คนเหงาและง่วง

Chapter : 4 คุโรเสะ

.

.

.

“…”

เธอไม่ได้ใส่ใจเขาเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าเขาจะเดินเข้าไปใกล้แล้วก็ตาม เธอเพียงยืนและจ้องไปที่พื้นอย่างว่างเปล่า

ความรู้สึกของเขายังคงประทับใจเช่นเดิม ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆ นอกจากนี้ หน้าอกของเธอยังใหญ่อีกด้วย อกที่อุดมสมบูรณ์นั่นราวกับจะระเบิดออกมาจากเสื้อถักไหมพรม

เขาเอื้อมมือซ้ายไปที่หน้าอกของเธออย่างเบามือ

มือของเขาได้พบกับสัมผัสกับความเด้งอันนุ่มนวล เขาสัมผัสได้ถึงการตอบสนองอันหนักแน่นของเสื้อชั้นในผ่านเสื้อไหมพรม

เขาเพิ่มแรงบีบมากขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ว่าจะบีบเท่าไหร่ เธอก็ยังคงยืนนิ่งและจ้องไปที่พื้น

การแสดงออกของเธอไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย

ยูสุเกะพ่นลมหายใจที่กลั้นเอาไว้แล้วยกมือออก

“บ้าเอ้ย…”

ล็อกประตูอพาร์ตเม้นไว้แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกลัวว่าจะถูดขัดจังหวะ

เขาจูงมือคุโรเสะที่เดินโซเซเบาๆ และพาไปที่ห้องนอน

เขาพลักเธอลงที่เตียง

มัดมือของเธอไว้ด้วยกันกับผ้าขนหนู และผูกไว้กับด้านบนหัวเตียง

เผื่อโอกาสที่เธอจะกัดเขา เขาจึงถอดเข็มขัดและมัดปากเธอไว้

คุโรเสะไม่ขัดขืนราวกับทุกอย่างนี่เป็นการกระทำเพื่อเธอ

ยูสุเกะยืนขึ้นเพื่อชื่นชมร่างท่อนบนที่ถูกมัดของเธอ

“อย่างกับหลุดมาจากหนังผู้ใหญ่แหน่ะ…”

ภาพที่ผู้หญิงอยู่ในห้องนอน และเธอถูกมัดไว้บนเตียง

มันดูเหลือเชื่อมาก

คุโรเสะจ้องมาที่เขาด้วยดวงตาไร้ชีวิต บางครั้งเธอก็ขยับราวกับต้องการจะลุกขึ้น

เขาตรึงขาเธอ ปลดกระดุมกางเกงยีนส์แล้วดึงลงมา

จุดลับอันเรียบเนียนของเธอถูกปกคลุมด้วยชุดชั้นในลูกไม้สีม่วง

ต้นขาอันอวบอิ่มของเธอถูกปลดปล่อยออกมา

ความแตกต่างระหว่างชุดชั้นในอันเรียบร้อยของเธอกับความลามกที่เผยออกมาทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น

เขาวางมือลงบนต้นขาและลูบไล้มัน สัมผัสอันเรียบเนียนราวกับต้องการดึงดูดเขาเข้าไป

เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่อีกต่อไปและกระโดดขึ้นบนเตียง

โอบกอดตัวเธอเขามาในอ้อมแขน

เขาสัมผัสได้ถึงก้อนบางอย่างที่กระแทกเข้ามา และเด้งกลับราวกับยาง เหมือนกับเป็นเบาะที่ยอดเยี่ยม

“แฮ่ก…ใจเย็น…”

เขาไม่ได้รู้สึกเหมือนกับกอดศพหรือตุ๊กตาเหมือนที่จินตนาการไว้

เธอนุ่มนวลและอ่อนโยน มีปฏิกิริยาตอบสนองเป็นครั้งคราวราวกับหมอนที่มีชีวิตขยับได้

“…”

คุโรเสะไม่สนใจสิ่งที่ยูสุเกะทำ เพียงจ้องเพดานอย่างว่างเปล่า

เขามองหน้าเธอขณะสอดมือเข้าไปใต้ชุดไหมพรม และปลดตะขอชุดชั้นในออกแล้วยกขึ้น

เขาเริ่มนวดคลึงหน้าอกของเธอภายใต้เสื้อไหมพรม มันนุ่ม และใหญ่เกินกว่าจะพอดีกับมือ มันสั่นกระเพื่อมทุกครั้งที่เขาขยับ

หลังจากพอใจ เขาก็ยกเสื้อไหมพรมขึ้นข้างหนึ่ง หน้าอกดินระเบิดของคุโรเสะล้นทะลักออกมา

“ว้าว สีชมพูล่ะ”

[TL : รูปในดิสคอร์ด]

เขาจับหัวนมของเธอด้วยหว่างนิ้วและเริ่มเอ็นดูมัน แต่ไม่ว่าจะบีบแรงแค่ไหน มันก็ยังคงนุ่มนวลอยู่

“อืม ใช่ว่าพวกเธอจะรู้สึกเจ็บได้สักหน่อยนี่นะ…”

แม้จะนอนราบลง รูปทรงหน้าอกของเธอก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก มันยังคงเด้งดึ๋ง และคงรูปร่างที่สวยงามไว้

เมื่อถึงจุดนี้ ยูสุเกะก็หยุดมือและยืนขึ้น

“เกือบไป เผลอตัวไปซะได้”

เขาเพียงตั้งใจจะมัดเธอไว้เท่านั้น แต่เมื่อเห็นเธอในสภาพยุ่งเหยิงทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่

“เอาล่ะ งั้นมาค้นสักหน่อยดีกว่า”

เขาพึมพำกับตัวเองขณะค้นข้าวของของคุโรเสะ

“จริงสิ ทำไมเธอถึงไม่หนีไปล่ะ?”

เขาเป็นเพียงแค่คนรู้จัก จึงอยากรู้ว่าเธอเป็นคนแบบไหน แล้วทำไมเธอถึงมากลายเป็นซอมบี้ได้

เขาดึงเอกสารออกมาจากชั้นวางแล้วเริ่มอ่านผ่านๆ

เขากางมันออกมาเพื่อที่จะมองในภาพรวมกว้างขึ้น

ชื่อเต็มของเธอคือ คุโรเสะ โทกิโกะ อายุ 23 ปี

เมื่อเดือนเมษายนนี้ เธอเริ่มเข้าทำงานที่บริษัทขนาดกลาง และเป็นพนักงานใหม่

บัตรพนักงานของเธอมีรูปของคุโรเสะในชุดสูทและสวมแว่นตา ขณะมองกล้องอย่างไร้รอยยิ้ม

“เธอเป็นพนักงานขายงั้นเหรอ? ไม่ลำบากสำหรับเธอไปหน่อยเหรอ โทกิโกะจัง?”

ยูสุเกะสันนิษฐานจากรูปลักษณ์ของเธอ

ทุกครั้งที่เธอทักทายเขา เธอมักจะดูเซื่องซึมอยู่ตลอด ดังนั้นยูสุเกะจึงไม่คาดคิดว่าเธอจะเป็นพนักงานขาย

“งั้นเธอก็อาศัยอยู่คนเดียวสินะ หืม? พ่อแม่ทั้งสองของเธอยังมีชีวิตอยู่ แล้วก็มีน้องสาวด้วย…สงสัยจังว่าจะน่ารักแบบเธอไหมนะ?”

“…”

คุโรเสะดูราวกับศพที่อยู่บนเตียงในสภาพกางเกงยีนส์ที่ถูกดึงลงมาที่เข่า

“ถ้าเธอใส่คอนแทคเลนส์สักหน่อย คงมีผู้ชายมาจีบไม่ขาดแหงเลยนะรู้ไหม?”

ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เธอก็ไม่ตอบสนอง

หลังอ่านเอกสารส่วนตัวของเธอจนหมด เขาเปิดแล็บท็อปของเธอ และเมื่อเข้าสู่ระบบก็พบกับวอลเปเปอร์รูปแมว

ดูเหมือนว่าในเครื่องจะมีแค่แอปพลิเคชั่นพื้นฐานในเดสก์ท็อป

เขาคลิ๊กไปที่ไอคอนบราวเซอร์แล้วมองไปที่ประวัติของเธอ

สิ่งสุดท้ายที่เธอเข้าไปดูเมื่อไม่นานมานี้เป็นเพียงแค่เว็บประจำวันปกติ

ขณะที่เขามองไปที่บุ๊คมาร์กของเธอไปทีละอัน ก็พบกับสำนักงานให้คำปรึกษาเรื่องการล่วงละเมิดทางเพศ

“อะไรล่ะเนี่ย?”

เขาคลิ๊กเข้าไปที่ลิงก์

“ดูเหมือนเธอจะติดต่อกับกระทรวงความยุติธรรมเกี่ยวกับการโดนล่วงละเมิดทางเพศงั้นเหรอ? น่าสงสารเป็นบ้า!”

จากนั้นเขาก็กดดูไฟล์ล่าสุดของเธอ

ไฟล์บนสุดคือไฟล์ที่มีชื่อว่าบันทึก เขาเปิดมันขึ้นมา

ข้างในเป็นรายละเอียดรายการของเรื่องที่คุโรเสะโดนล่วงละเมิดทางเพศในที่ทำงาน โดยแต่ละรายการจะมีบันทึกข้างๆกับวันที่

ผู้ชายจับขาเธอในรถแท็กซี่ หรือโดนจับที่ด้านหลังขณะต่อแถวใช้เครื่องพิมพ์

แม้กระทั่งไปถึงระดับบังคับให้เธอให้มาร่วมสนุก คุโรเสะก็ได้บันทึกเอาไว้ทั้งหมด

“นี่มันแย่ชะมัด แล้วก็นี่คือพวกผู้ชายที่เธอต้องคอยระวังสินะ หืม?”

ยูสุเกะมองรายชื่อพวกไอ้แก่สกปรกพวกนั้น

เธอคงจะลำบากที่ต้องเจอกับเพื่อนร่วมงานแบบนั้น

เขาเลื่อนลงจนกระทั่งถึงจุดล่างสุดของบันทึก

เธอบันทึกแค่เพียงข้อเท็จจริงเท่านั้น ในบันทึกแทบไม่มีอารมณ์หรือข้อเรียกร้องมาเกี่ยวข้องเลย คุโรเสะดูเป็นคนจริงจังมาก

แม้ว่าเธอจะไม่ได้เขียนลงในออนไลน์ แต่ก็ยังเก็บไว้เป็นไฟล์ข้อความ

มันคงเป็นเรื่องลำบากใจสำหรับเธอที่จะมองหาคนมาช่วย นั่นคือความรู้สึกที่แล่นเข้ามาหลังอ่านจบ

เมื่ออ่านจบ ยูสุเกะก็ปิดไฟล์ลง

“ก็นะ ฉันเดาว่าพวกเขาคงเอาเปรียบเพียงเพราะเธอดูอ่อนต่อโลกสินะ โทกิโกะจัง”

ดูเหมือนว่าเธอจะคุยเรื่องนี้กับหัวหน้าของเธอ แต่เมื่อมองจากสิ่งที่เธอบันทึกไว้แล้วคงจะไม่ได้เรื่อง

“ดังนั้นเธอก็เลยบักทึกการล่วงละเมิดทางเพศพวกนี้ไว้…เอาเถอะ เธอไม่ต้องไปทำงานที่นั่นอีกแล้ว ดีแล้วล่ะเนอะ โทกิโกะจัง?”

“…”

อาจจะเป็นเพราะขางเกงยีนส์ที่รัดขาไว้ ต้นขาของเธอจึงดูขยับเล็กน้อย

“เหมือนว่าสิ่งที่ฉันต้องการจะไม่ใช่นี่แฮะ…ไม่มีไดอารี่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเลย”

ดูจะไม่มีบุ๊คมาร์กอะไรของเธอที่น่าสนใจสักเท่าไหร่เช่นกัน

เขาเปิดโปรแกรมส่งอีเมลล์ขึ้นมา แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ใช้มันมากนัก

เขาพบสมุดบันทึกในกระเป๋าของเธอ แต่ก็ไม่มีอะไรเขียนนอกจากวันที่ ชื่อ และเบอร์โทรศัพท์ ดูเหมือนว่าจะใช้สำหรับทำงาน ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรใหม่ๆของเธอเลย

เธอมีโทรศัพท์สีชมพูเรียบๆอยู่ เขาเปิดและมองผ่าน

ไม่มีข้อมูลสำคัญในนั้นเช่นกัน

ข้อความสุดท้ายที่เธอส่งให้กับน้องสาวประมาณสิบวันก่อนก็ไม่ได้สำคัญอะไร

มีโทรศัพท์อีกเครื่องหนึ่ง ที่ดูเหมือนว่าจะเอาไว้ใช้สำหรับทำงาน เพราะส่วนใหญ่เป็นข้อความเกี่ยวกับงานและธุรกิจ

ทั้งสองเครื่องนั้นไร้สัญญาณ

โทรศัพท์ของยูสุเกะเองก็ไม่มีสัญญาณเช่นกัน และคงเป็นเพราะเครือข่ายล่ม

“มีแต่ข้อความจากครอบครัวทั้งนั้นเลย หืม? เธอไม่มีเพื่อนเลยสินะ”

ยูสุเกะเองก็ไม่มีใครที่สามารถเรียกได้ว่าเพื่อนเช่นกัน

เขาหมกตัวอยู่แต่ในอพาร์ตเม้นและหลีกเลี่ยงการติดต่อกับทุกคน

พ่อแม่ของเขาไม่ได้มีชีวิตอยู่แล้ว และญาติคนเดียวซึ่งคือปู่ก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางถนนไปเมื่อสองปีก่อน

เขาเก็บห้องขณะครุ่นคิดเกี่ยวกับข้อมูลที่รวบรวมได้

คุโรเสะอาศัยอยู่ที่นี่คนเดียว ดังนั้นการอยู่ที่นี่ก็ไม่ควรจะมีปัญหาอะไร ครอบครัวของเธอก็มาที่นี่ไม่ได้ จากความโกลาหลด้านนอก

หากเธอมีคนรู้จักที่สนิทสนมบางทีพวกเขาอาจจะมาเยี่ยมเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มี

“เอาเถอะ ถึงต่อให้มีก็คงจะโดนซอมบี้กินเอาหากมาที่นี่…”

พวกซอมบี้ที่โจมตีแม่ลูกนั่นเร็วมาก พวกมันไม่ได้ช้าไปกว่าคนปกติเลย ถึงจะโซซัดโซเซสักหน่อย แต่พวกมันก็พุ่งเข้าใส่ราวกับหมูป่า และถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถจัดการพวกมันได้ หากไม่ได้ทำลายหัวมัน

พวกมันค่อนข้างเป็นศัตรูตัวฉกาจ ยิ่งกว่านั้นคือพวกมันอยู่ทุกที่

ยูสุเกะคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไรหากเพลิดเพลินไปกับตัวเองสักหน่อย

“เอาล่ะ…”

————————————-

แปลผิดตรงไหนขออภัย พอดีไม่ช่ำ

ตอนหน้า Segg เพราะงั้นผมไปลงในเพจ

เนื่องจากเรื่องนี้เป็นเรท 18+ เพราะฉะนั้นตอนที่ถึงฉากนั้นผมจะไม่ลงในแมวดุ้นนะครับ แต่ถ้าอยากได้ก็เอาไปสิ ไปตามหาเอาเลย ฉันเอาทุกอย่างไปไว้ที่เพจหมดแล้ว(ถึง ณ วันที่ลงจะยังแปลไม่ถึงก็เถอะ)

คนเหงาและง่วง | Facebook

หรือจะเข้าดิสคอร์ดก็ได้

https://discord.gg/hMuzg9rz7v

 และถ้าอยากได้ภาพและเสียงชัดๆก็อุดหนุนเกมใน steam เลยครับ ชื่อเดียวกัน