[WN]boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru 19

ชื่อเรื่อง:boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru

ตอนที่ 19

 

โคโมริ โชตะ 

 

[อย่ารังแกโชจังนะ!]

 

ความทรงจำในวัยเด็กนั้นปรากฏขึ้นมาต่อหน้า ดูยังไงก็เหมือนเป็นความฝัน

ร่างของพี่มายุที่กางมือปกป้องผมอยู่ที่ด้านหน้าของสายตา

—-ผมมีเรื่องในอดีตที่อยากจะลบออกไปจากความทรางจำ

 

แต่ก็ลืมไม่ได้ นั่นคือตอนประถมสาม

ผมนั้นธรรมดาๆมาตั้งแต่เด็กๆ

ไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตาการเรียนและกีฬา จะอันใหนก็ไม่โดดเด่น

ไม่ว่าจะทำอะไรก็มองไม่เห็นถึงพรสวรรค์

เพราะอย่างนั้นถึงได้เกลียดการที่ต้องถูกบังคับให้ทำไม่ว่าจะอะไร

 

ที่จริงก็แค่ผิดหวังที่ต้องแบกรับความควาดหวังไม่ว่าจะของครอบครัวหรือของคนอื่นๆ

ในตอนนั้น ผมถูกเด็กผู้ชายที่เป็นผู้นำของชั้นเรียนสั่งให้ไปสารภาพรักกับเด็กผู้หญิงที่ไม่ได้ชอบ

เป็นเรื่องที่บังเอิญได้ยินจากที่ใหนสักที่นั่นแหละ 

ในช่วงเวลานั้นผมปฏิเสธออกไปอย่างเด็ดขาด เพราะว่าไม่อยากทำยังไงละ

ทว่าในวันรุ่งขึ้น สิ่งที่รอผมอยู่นั้นก็คือการกลั่นแกล้ง

 

แล้วโคโมริก็รู้ตัวว่าโดนพวกเขาก่อกวน “ไม่น่าสนใจ” ”หน้าด้าน” ”ไม่อ่านบรรยากาศ”

ทั้งของหายและมีรอยเขียนทั้งบนโต๊ะและสมุดอยู่ตลอด

ในเวลาแบบนี้จริงๆก็ควรจะยืมพลังของผู้ใหญ่ แต่น่าเศร้าที่ผมไม่มีความกล้าที่จะบอกพ่อแม่ไปตรงๆ และร้องไห้อยู่คนเดียวตลอด

 

ในวันหนึ่ง

ผมถูกพาตัวไปที่สวนสาธารณะแล้วถูกใช้ความรุนแรง

คิดว่าต่อให้บอกว่าไม่ก็คงไม่ยอมง่ายๆ ผมเลยหมดความอดทนที่จะต้องรอ

เพราะอย่างนั้นถึงได้พยายามที่จะยอมแพ้ต่อพลังทางกาย

แต่ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือที่นั่นมันมีนักเรียนรุ่นพี่อยู่ด้วย

สำหรับเด็กประถมชั้นปีที่สูงกว่าไม่ได้มีอะไรมากไปกว่ากลุ่มที่น่าหวาดกลัว

 

จนถึนตอนนี้ก็ยังจำฉากนั้นได้แม่นฉากที่ถูกล้อมไปด้วยเด็กนักเรียนชายสี่,ห้าคน

นอกจากแผลใจก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีกแล้ว

ขนาดเผชิญหน้าก็ยังสู้ไม่ได้ ผมไม่สามารถที่จะสู้พลังของจำนวนได้และก็พัฒนาไปเป็นการถูกเล่นงานอยู่ฝั่งเดียว

 

เสื้อผ้าเปื้อนฝุ่น มีรสเลือดกระจายอยู่เต็มปาก และที่ตามีน้ำตาคลอเบ้า

อย่างกับนรกเลย

ว่าตามตรงคือไม่อยากจะไปโรงเรียนแล้ว

 

ไม่สิ คิดว่าอยากจะตายมากกว่า

แต่ว่าในตอนนั้นมีคนคอยฉุดผมจากสิ่งนั้นอยู่

ใช่แล้ว นั่นคือพี่มายุ

 

มีแค่เธอที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กกับผมเท่านั้นที่ไม่แสร้งทำเป็นไม่เห็น

ในตอนที่ผมถูกใช้ความรุนแรงพี่มายุก็รุดเข้ามาปกป้อง

หยัดยืนอยู่ข้างหน้าผมแล้วพูดออกมาว่า

 

[อย่ารังแกโชจังนะ!]

 

ปกติแล้วเรื่องแบบนี้ผู้ชายากับผู้หญิงตำแหน่งจะสลับกัน น่าอายจริงๆ

พวกเขาเองก็คงคิดว่าไม่ดีที่จะเข้าไปยุ่งกับเด็กผู้หญิง เพราะงั้นกลุ่มที่กลั่นแกล้งเลยแยกย้าย

ถึงจจะน่าสมเพชแต่เพราะเหตุการณ์นี้ทำให้ผมตกหลุมรักพี่มายุ นั่นเป็นรักแรก

จนถึงตอนนี้แผ่นหลังที่กล้าหาญของเธอก็ยังตราตรึงอยู่ในดวงตา

 

เพราะอย่างนั้นผมถึงได้ไม่ลืมเรื่องของวันนั้น

ในสักวันอยากที่จะตอบแทนพี่มายุ

ถ้าเกิดมีเรื่องที่ทำเพื่อเธอได้ไม่ว่าอะไรก็จะทำ

—ก็เพราะในวันนั้นผมยังไม่ได้ตอบแทนเธอเลยยังไงละ

 

ทาคามิเนะ มายูกะ

 

หวา…ทำเอานึกเรื่องมัยก่อนได้เยอะเลย

ปลุกร่างกายในขณะที่ยังสลืมสลือ

ความฝันที่เห็นจนถึงเมื่อกี้ยังคงแจ่มชัด

ในวันนั้นบังเอิญไปเห็นโคโมริโดนแกล้งและฉันก็ไปยืนต่อหน้าของหมอนั่นเร็วกว่าที่คิดซะอีก

 

เป็นการกระทำที่ตอนนี้ก็ไม่เข้าใจ มองย้อนกลับไปทำแล้วก็ไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิดว่าทำมต้องช่วย

บางทีคงทำไปเพราะความยุติธรรมเล็กๆน้อยๆนั่นแหละ

 

บางทีโคโมริคงไม่รู้หรอกมั้งแต่ว่าเหตุการณ์นั้นยังดำเนินต่อ

เพียงแต่ว่าที่ลำบากน่ะเป็นฉันแต่ไม่ใช่หมอนั่น

 

ต้องบอกว่าพอแยกกันอยู่คนละชั้นเรียนกับโคโมริ ข่าวลือที่ว่าเข้าไปช่วยหมอนั่นก็กระจายออกไปในพริบตา แล้วเป้าการกลั่นแกล้งก็เปลี่ยนเป็นฉันแทน

ไม่มีทางลืมได้เลย ที่โดนราชินีผู้ที่ครองตำแหน่งท็อปภายในห้องเกลียด

 

ตอนนั้นฉันก็เป็นคนเองก็เป็นคนที่ไม่มีหัวด้านการแต่งตัวพอๆกับโคโมรินั่นแหละ เป็นประเภทตกเป็นเป้าของการกลั่นแกล้งไงละ

ในตอนแรกก็ไม่เข้าใจหรอก ทำไมมนุษย์ที่ควรทำเรื่องที่ถุกถึงได้ไม่สมเหตสมผลกันละ ถ้าบอกว่าไม่ผิดหวังก็คงจะโกหก

 

แต่คำตอบมันก็ง่ายๆ

ไม่ว่าจะเรียงแถวได้สวยงามแค่ใหนสังคมก็ย่อมมีลำดับชนชั้นอยู่เสมอ

ความเสมอภาค ความเป็นธรรมอะไรนั่นโกหกทั้งเพ

 

ที่ครอบครองทั้งห้องเรียนก็คือพวกเรียจู พวกเขาเป็นคนตัดสินใจเรื่องบรรยากาศในห้องเรียน

เพราะอย่างนั้นฉันเลยขัดเกลาตัวเองแล้วปีนป่ายไปให้ถึงที่นั่น

ตั้งใส่ใจกับความงามเรียนรู้การแต่งหน้ากับแฟชั่นทั้งหมดที่ไม่เคยแม้แต่จะสนใจเลยด้วยซ้ำ

 

พอรู้ตัวฉันอยู่ระดับสูงๆแล้ว ทิวทัศน์ที่มองเห็นจากด้านบนช่างสวยงามหาที่เปลียบซะจริง

ด้านบนรีดไถจากด้านล่าง รูปแบบแบบนี้ใช้ได้ไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยใหน มีประวัติศาสตร์เป็นข้อพิสูจน์

เพราะอย่างนั้นเลยยกโทษให้พวกที่มีแค่สวยกับมีพรสวรรค์แล้วไม่ต้องพยายามดิ้นลนไม่ได้

 

แล้วก็ผู้หญิงที่แกล้งฉันนั้นเป็นผู้หญิงที่เหมือนกันนัตสึคาวะประการ

 

การแก้แค้นมันไม่เรื่องใหญ่อะไร

แต่ว่า ไม่ชอบเรื่องที่ว่านัตสึคาว่าได้โคโมริแบบที่ไม่มีอุปสรรคขวางกั้นเลยเท่านั้น

เพราะอย่างนั้นแหละเลยทำการเดิมพันไป

 

ฉันจะทำการเติมเสริมแต่งเหตุผลที่ต้องย้ายโรงเรียน

ว่าจริงๆแล้วเจอกับสตอล์กเกอร์

เพราะงั้นช่วยเป็นแฟนปลอมๆให้ทีนะ

======จบตอน======

เป็นแฟนปลอมๆอีกแล้วเราะ

_____________________________

ติดตามผลงานอื่นๆและสนับสนุนผู้แปลได้ที่

ดอกไม้ไฟ | Facebook

 

Favorite