[WN]boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru 15

ชื่อเรื่อง:boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru

ตอนที่ 15

 

ในสภาวะที่แสนจะตึงเครียดโคโมริ โชตะ ถูกประกบด้วยนัตสึคาวะ ชิสุคุและทาคามิเนะ มายูกะ

(นี่หรือว่าจะให้กินข้าวกล่องในบรรยากาศแบบนี้น่ะเหรอ? ทำเอาท้องไส้ปั่นป่วนจนกินไม่-)

 

-เป๊าะ

 

ในตอนที่ทาคามิเนะ มายูกะเปิดกล่องข้าวออกก็มีสัญลักษณ์รูปหัวใจวาดไว้อยู่บนข้าว

 

(เหวยยยยยยยยยยยยยยย! เดี๋ยว..พี่มายุ!? ถึงอยากจะเอาให้เห็นแค่ใหนก็เถอะ! ถึงจะดีใจก็เถอะ! แต่ต่อให้เป็นคู่รักปลอมๆมันก็ต่อหน้าต่อตาเธอเลยไม่ใช่เราะนี่น่ะ–)

 

-แป๊ก

 

(อ๊ะ! ตะเกียบที่คุณนัตสึคาวะถืออยู่มัน! หักไปแล้วเว้ยเห้ย! แล้วยังจิ๊ปากอีก!? อะไรวะเนี่ย? ไหงแฟนเก่ากับแฟนคนปัจจุบันถึงดูจะฆ่ากันเอาให้ได้ละ!? ไหงเป็นงี้ไปได้ละ!? แล้วจะเป็นแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ละ!?)

 

[เริ่มจากไข่ม้วน่อนเน๊าะโชจัง? เอ้า อ้ามมม]

 

(แล้วที่นี่คือนรกงั้นเหรอออออออออออออออ!) 

 

ถ้าเกิดดูจากข้างๆจะต้องเป็นสถานการณ์ที่แสนจะน่าอิจฉาแน่นอน

แต่ทว่าไม่มีนักเรียนชายคนใหนที่อิจฉาเลยแม้แต่เดียว

สิ่งที่พวกเข้าปราถนานั้นคือการเป็นที่นิยมไม่มีเงื่อนไขใดๆ แต่ถ้าให้อยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้วทำให้กินข้าวไม่ลงก็ขอบาย

 

[เอ่อ..พี่มายุ? แค่กับข้าวเองกินเองได้อยู่ครับ]

 

[เอ้า อ้ามม]

 

(ตาโกรธอยู่!? ทำไมละ!? ยังไงก็เถอะอ้าปากแล้วรู้สึกเหมือน*ฮันเปอร์เลยไม่ใช่รึไง)

*ハンパมุกของชวเกาะแหละมั้งไม่เข้าใจเหมือนกัน

 

โคโมริ โชตะไม่เต็มใจที่จะทำอ้ามต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้น

แล้วข้างๆก็ยังมีนัตสึคาวะ ชิสุคุอยู่ด้วย ความกดดันแบบเงียบๆช่างน่ากลัว

ทว่าดูเหมือนทาคามิเนะ มายูกะเองก็ไม่ได้อยากดึงความสนใจมาที่ตัวเอง

 

[อ้าม(อย่าให้ต้องพูดซ้ำสิวะ!)]

 

(ไม่ได้สิ! นอกจากทำแบบนี้ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว)

 

เขาเลยตัดสินใจใช้เสียงสองเป็นเสียงต่ำ

 

[อ๊ะ]

 

เสียงเล็ดมาจากนัตสึคาวะ ชิสุคุที่ชายอันเป็นที่รักกำลังถูกหญิงอื่นป้อนอยู่

ทาคามิเนะ มายูกะนั้นฉวยโอกาสตรวจสอบสถานะการณ์ทั้งแถมยังสุมไฟเข้าไฟอีก

 

[อร่อยมั้ย?]

 

[อร่อย..ครับ]

โคโมริ โชตะตอบแบบเขินๆ

 

นัตสึคาวะ ชิสุคุรับรู้ได้ถึงจุดวิกฤตของสถานการณ์จึงรีบเข้าร่วมในสงคราม

 

[ไข่ม้วนของเองก็เป็นยังไงบ้างละ?]

 

[เอ่อ..]

 

โคโมริไม่สามารถอ่านเจตนาของนัตสึคาวะ ชิสุคุได้

เขาเค้นสมองไม่พอในขณะที่มีแต่ความสับสน

 

(ข้าวกล่องของข้ารับใช้..? อ่อ แบบนี้นี่เอง! ต้องชิมก่อนที่จะเอาให้แฟนสินะ!? อะไรกันถ้าแบบนั้นล่ะก็–)

 

[–ถ้าเป็นการชิมล่ะก็ไว้ใจได้เลยครับ!]

 

((( ชิม!? )))

 

ข้ารับใช้ต่อมาก็นักชิม เหล่านักเรียนโลดเต้นกันอย่างยุ่งเหยิง

 

((((โคโมริกำลังทำอะไรอยู่น่ะ? โดนให้ทำอะไรมาจนถึงตอนนี้น่ะ!?))))

 

พวกเขาไม่มีความรู้สึกอิจฉาอีกต่อไปแล้ว ที่มีอยู่นั้นก็คือความสงสาร

แน่นอนว่าไม่ใช่แค่พวกเขาที่ตอบสนองต่อคำว่าชิม

นัตสึคาวะ ชิสุคุและทาคามิเนะ มายูกะเองก็ด้วย

(ช ชิมนี่หมายความว่าไงน่ะ!? แบบนั้นก็เหมือนว่าฉันมีผู้ชายอีกคนที่อยากจะให้กินเลยไม่ใช่รึไง!)

 

(หา? ชิมงั้นเหรอ? ไหงเรื่องถึงออกมาเป็นแบบนี้ไปได้กันเล่า…ไม่สิ งั้นเหรอ รู้สึกว่าโคโมริจะคิดว่านัตสึคาวะมีผู้ชายอีกคนอยู่ ถ้าเกิดความเข้าใจผิดนั่นถูกแก้ล่ะก็ มันก็จะเป็นข้อเสียเปลี่ยบของฉัน บางทีนัตสึคาวะเองก็คงรู้สึกแย่กับการเลือกใช้คำแน่ๆ ไม่ว่ายังไงก็ต้องหลอกตบตาให้ได้)

 

[ช ชิมนี่หมายความว่ายัง–]

 

[นี่โชจัง ต่อไปเป็นไส้กรอกคุณหมึกเน๊าะ?]

 

[อ๊ะ!?]

 

ทาคามิเนะ มายูกะใช้อ้ามเพื่อที่จะเบนความสนใจของนัตสึคาวะ

นัตสึคาวะที่ร้อนใจ

แล้วคำพูดที่หลุดออกมาก็คือ

 

[ช่วยชิมก่อนสิ!]

 

(((( โคโมรี้! ))))

 

คำร้องขอของเพื่อนร่วมชั้นต่างก็เป็นเหมือนกัน

โคโมริเอ๋ย ขอให้อยู่รอดปลอดภัยนะ

 

[อ อือ เข้าใจแล้วครับคุณนัตสึคาวะ]

 

ด้วยเพราะแรงใจที่เกินร้อยโคโมริไม่มีทางอื่นนอกจากต้องเชื่อฟัง

ในขณะที่งงกับ”อ้าม”จากนัตสึคาวะที่ควรจะมีแฟนแล้วนั้นก็กินไข่ม้วนไปฃ

 

[ป เป็นยังไงบ้าง?]

 

นัตสึคาวะประทับใจกับอ้ามที่ตามหามานานแต่ก็เครียดจนขึ้นสมองจนต้องถามถึงความเห็นของรสชาติ

หลังจากได้ลิ้มรสอย่างดีแล้วโคโมริก็ประเมินสิ่งที่กลืนลงไป

 

[อ อร่อย..!]

 

(ว้ายยยยยยยยยยยยยย! นี่มันอะไรอะ เหมือนจะร้องไห้เลยอะ แค่พูดว่าอร่อยก็เหมือนได้ขึ้นสวรรค์แล้วเลยอะ อย่างนี้นี้เอง นี่สินะความรัก ทำเอาทั้งป่วยทั้งเป็นบ้ายเลย)

 

นัตสึคาวะ ชิสุคุกำลังฉีกยิ้มที่เหมือนกับไดฟุคุที่กำลังละลาย

น้ำลายแห่งความสุขล้นก็กำลังไหลออกมา

โคโมริ โชตะกังวลกับสิ่งที่พูดและทำโดยที่ไม่ได้คิดว่าเป็น<เจ้าหญิงน้ำแข็งสังหาร>

 

[คือว่าคุณ…นัตสึคาวะ? น้ำลายมัน–]

 

[ม ไม่ได้ทำมาเพื่อโคโมริคุงสักหน่อย!]

 

((((ซึนเดเระแบบโจ่งแจ้งก็มาเว้ยเห้ยยยยย!))))

 

[น่ะ นั่นสินะครับ ไม่ ได้ เพื่อ ผม สัก หน่อย นี่นะ ห่ะๆ อะห่ะห่ะ…]

 

ข้าวกล่องอันนี้นั้นไม่ได้ทำมาเพื่อโคโมริ โชตะ เขายิ้มแห้งๆไม่ต้องสงสัยเลยว่านัตสึคาวะนั้นมีแฟนแล้ว

 

ในตอนนี้นัตสึคาวะ ชิสุคุนั้นได้ทำผิดพลาดลงไป

 

(ย แย่แล้ว ไม่ว่าทำยังไงหน้ามันก็ร้อนไปหมดเลย มองหน้าโชตะคุงตรงๆไม่ได้เลยอะ!)

 

สุขล้นจนเหมือนจะเสียตัวตนไปเลย

 

ถ้าเกิดเป็นแฟนสาวที่จิตใจปกติหัวก็อาจจะทำงานกับเหตุการณ์แปลกๆของโคโมริ โชตะได้

ทว่านัตสึคาวะที่สุขจรขั้นสวรรค์ไปแล้วไม่อาจรับรู้ได้

 

(เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย…โคโมริตัดใจปล่อยมือแบบจริงๆแล้วนะเฮ้ยยัยนี่นิ ถึงจะแค่สงสัยแต่ว่าไม่เก่งเรื่องรักๆไคร่ๆเลยนะเธอเนี่ย ช่างเถ๊อะ แบบนั้นมันก็สะดวกสำหรับฉันด้วยแหละนะ)

 

[อ๊ะ แต่ตัวผมเองดีใจนะที่ได้กินของทั้งคู่ ของพี่มายุหวานของคุณนัตสึคาวะเผ็ด ยากที่จะบอกอันใหนดีกว่าอันใหนเลยล่ะครับ]

 

[[เอ๊ะ?]]

 

ความเห็นแบบทั่วๆไปที่โคโมริ โชตะพุดออกมาแบบลวกๆ—

 

[[แล้วชอบรสใหนมากกว่ากันละ(ละยะ)!?]]

 

-พูดเกินความจำเป็นซะแล้ว

(อ๊ะ ชิบหาย เหยียบกับระเบิดจนได้!!)

 

======จบตอน======

ขอบคุณที่อ่านกันนะครับติชมกันได้นะจะได้เอาไปแก้

ติดตามผลงานอื่นๆกับสนับสนุนคนแปลได้ที่

ดอกไม้ไฟ | Facebook

Favorite