(wnแปล)Shimotsuki-san wa mobu ga suki 4

ทำไมชิโมสึกิถึงพูดเก่งแค่กับผม

เธอบอกเหตุผลนั้นให้ฟัง

“ฉันน่ะหูดีมากเลยนะ”

นี่ไม่ใช่การพูดเรื่อยเปื่อย แต่เป็นคำพูดเหมือนจะแฝงความหมายเอาไว้ ทำให้ผมสนใจ

“มะ หมายความว่าอย่างไง?”

“หมายความตามที่พูดนั่นแหละ ฉันน่ะเพราะเกิดมาพร้อมกับหูที่ดี……ด้วยเสียงหรือเสียงหัวใจ ก็สามารถบอกบุคลิกของคนคนนั้นได้เลย เพราะอย่างงั้น เลยไม่ชอบริวซากิคุง เสียงของเขามันทั้งอู้อี้ และก็ไม่มีจังหวะ เป็นเสียงที่น่ารำคาญ”

ไม่รู้ว่าผ่านเส้นประสาทด้วยมั้ย หูของชิโมสึกิขยับไปมา ขณะที่โชว์ความสามารถ เธอก็เล่าต่อ

“ตรงจุดนั้น นากายะมะคุงน่ะ เปล่งเสียงที่อ่อนไหวออกมามากเลยล่ะ ได้ยินเสียงที่ทั้งเศร้าโศก เจ็บปวด ทุกข์ทรมานแสดงออกมา ในเวลาเดียวกันก็มีความชิงชังที่รุนแรง? อะไรทำนองนั้น……อุฟุฟุ เป็นเสียงที่ประหลาดดีนะ ทำเอาตัวสั่นเลย แล้วก็ยังมีท่วงทำนองอีกด้วย ทำเอาสนใจเลยล่ะ”

เธอปิดตาและฟังเสียงไปด้วย พร้อมกับขยับขาไปมา

ราวกับตรวจสอบเสียงของผมอยู่

“เพราะเป็นคนที่เปล่งเสียงที่ฉันไม่เข้าใจออกมาเลยสนใจน่ะ ฉันหายโอกาสที่จะได้คุยกันแบบนี้มาตลอดเลยนะ…..อุฟุฟุ กะแล้วเชียวนากายะมะคุงนี่อย่างที่คาดหวังไว้เลย ยอมรับฟังที่ฉันพูดด้วย เลยไม่คิดว่าเป็นคนไม่ดีหรอกนะ”

…..ถึงจะพูดออกมาแต่เรื่องเข้ายากก็เถอะนะ

สรุปก็คือ เธอคนนี้นั้นー

“สนใจตัวผมอยู่อย่างงั้นหรอ?”

“สรุปออกมาประโยคเดียวงั้นหรอ? แต่ว่านั่นน่ะ มันดูน่าเบื่อนะ ถ้าบอกว่า มีความรู้สึกที่ดีให้ จะน่าสนุกกว่าอีกนะ”

ดูเหมือนจะเป็นอย่างงั้นจริงๆด้วย

พอได้ยินคำพูดเหล่านั้น……ความรู้สึกอันดำมืดในใจผมเริ่มตื่นขึ้นมา

(เพื่อนสมัยเด็กที่ริวซากิชอบ กำลังสนใจผม…..!)

เหมือนกับว่า ได้โอกาสเอาคืนเแล้ว

ทำลายชีวิต ความคิดเหล่านั้นได้ก่อตัวขึ้นในใจผม ผมรู้ดีว่าไม่ควรที่จะคิดเรื่องแบบนี้ แต่มันก็อดใจไม่ได้

อารมณ์เหมือนได้ขโมยคนที่ชอบของคนที่ขโมยคนที่ผมชอบไป

ในเวลาเดียวกันกับที่ความคิดเหล่านี้ก่อตัวขึ้น ผมก็รู้สึกผิดด้วยที่คิดเรื่องแบบนี้ออกมา

เพราะมีนิสัยแบบนี้ด้วยละมั้ง ถึงโดนพวกนั้นเกลียด…..ในระหว่างที่กำลังคิดเรื่องแปลกๆพวกนี้ ชิโมสึกิก็เอามือวางที่หน้าอกของผมอย่างกระทันหัน

“อืม แล้วก็นะ…..นากายะมะคุงเนี่ย บางครั้งก็เปล่งเสียงแปลกๆออกมาด้วยล่ะ เต็มไปด้วยการเกลียดชังตัวเอง…หรือจะว่าไงดี ได้ยินเสียงเหมือนจะร้องไห้ออกมา เหมือนกับแมวน้อยถูกทิ้งไว้ในกล่องและร้องออกมาท่ามกลางวันที่ฝนตกอย่างสุดเสียง”

กำลังวิเคราะห์เสียงหัวใจอยู่อย่างงั้นหรอ

ถูกนิ้วมือที่บางและเล็กของเธอแตะ ทำให้รู้สึกใจเต้นเล็กน้อย

เห็นผมที่เป็นแบบนั้น เธอยิ้มมาอีกครั้ง

“ฉันนะ มีนิสัยชอบเยียวยาคนที่กำลังเศร้าอยู่น่ะ นากายะมะคุงเนี่ย ดูเหมือนเจ็บปวดมากๆอยู่ด้วย….ถึงจะแค่นิดหน่อย แต่ถ้าทำให้ดีขึ้นได้ก็จะดีมากเลย ไม่เป็นไรหรอก ฉันน่ะมีป่าป๊ากับหม่าม้าที่แสนวิเศษ เลี้ยงดูมาด้วยความรัก มีแต่ความรักเต็มไปหมดเลย ถ้าได้รับมามากขนาดนี้เดี๋ยวท่านเทพจะโมโหเอา เพราะฉะนั้นฉันจะแบ่งให้ส่วนนึงนะ”

ชิโมสึกิพูดออกมาพร้มยิ้มกว้าง นี่เหนือความคาดหมายมาก

จะว่าไงดี เธอเป็นเหมือนคนที่มองโลกในแบบของตนเอง

แต่ว่า ได้รับความสนใจจากคนแบบนั้น ก็ทำให้ผมดีใจเหมือนกัน

ไม่ใช่ความรู้สึกที่มีต่อริวซากิ แต่เป็นความสุขที่ออกมาจากใจจริง

“แล้วก็เป็นโอกาสที่ดีด้วยที่จะได้เป็นเพื่อนกัน อยากจะคุยด้วยกันด้วย และก็อยากจะเล่นเกมด้วยกัน ที่ผ่านมาโดดเดี่ยวมาตลอดด้วย อยากมีเพื่อนมากเลย แล้วก็นะ บางครั้งมีจับคู่กันในคาบด้วยใช่มั้ยล่ะ? อันนั้นฉันก็ชอบด้วย ตอนนั้นก็อยากจะให้ช่วยนะ”

“รู้สึกว่าโอกาสที่ดีนี่มีเยอะจังเลยนะ….”

คิดว่านี่น่าจะเป็นความต้องการจริงๆของเธอ

แต่ว่านะ ไม่มีอะไรจะดีกว่าการได้สนิทกับคนวิเศษอย่างเธอคนนี้อีกแล้ว

“จากนี้ไปฝากตัวด้วยนะ นากายะมะคุง”

เธอยื่นมือออกมาอย่างไร้เดียงสา

คนอย่างผมสามารถจับมือเธอได้ด้วยหรอ…..ผมหลงคิดไปชั่วขณะ แต่ตอนนั้นชิโมสึกิกับจับมือผมเรียบร้อยแล้ว

“ลังเลแบบนั้น เสียมารยาทนะ”

พอเห็นเธอแก้มป่องแบบนั้น ก็ทำเอาทางนี้ยิ้มกริ่มไปด้วย

“โทษที ฝากตัวด้วย นะ”

พูดเสร็จผมก็จับมือเธออย่างตั้งใจ

ด้วยเหตุนี้ ทำให้ผมมีเพื่อนแล้ว

ส่วนอีกฝ่ายก็ คนที่ชอบของคนที่ชอบของคนที่ผมชอบนั่นเอง……

(その相手は、俺の大好きな人が大好きになった人の、大好きな人だったคนอ่านไม่งงนะ ไม่อยากแปลซับซ้อน555)