Paragon of Destruction 46: งานฉลองสมบัติ

นิยาย Paragon of Destruction

chapter 46: งานฉลองสมบัติ

อาร์รันและเจียงเฟยเดินตามหลังขุนนางเจียงและในที่สุดพวกเขาก็มาถึงอาคารไม้ขนาดใหญ่ที่อาร์รันไม่เคยเห็นมาก่อน

ภายในมีห้องโถงขนาดใหญ่และภายในมีโต๊ะยาวหลายตัวเต็มไปด้วยอาหารหลากหลายชนิดเมื่อมองเพียงชั่วพริบตาอาร์รัน สามารถเห็นซี่โครงย่างนกย่างแผ่นขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนเนื้อวัว หรือเนื้อกวางผักและผลไม้ทุกชนิด

อาร์รันรู้สึกงงเมื่อตระหนักว่าแม้ว่าอาหารจะดูเหมือนเพิ่งเตรียมไว้ไม่นานแต่ก็ไม่มีคนรับใช้อยู่ที่ใดเลย

“คุณได้เตรียมการสําหรับวันนี้มานานหรือยัง?” เขาถาม

“แน่นอน” ขุนนางเจียง พูด “เรามีบางอย่างที่จะเฉลิมฉลอง
“แต่คุณรู้ได้อย่างไรว่าวันนี้ฉันจะประสบความสําเร็จ” เจียงเฟย ถาม

เธอดูงงพอ ๆกับอาร์รันเพราะทั้งคู่เข้าใจว่าการเตรียมงานเลี้ยงต้องเริ่มขึ้น หลายชั่วโมงก่อนที่เธอจะบรรลุเป้าหมายจริง ๆ

“ประสบการณ์” ขุนนางเจียงตอบ “เมื่อเธอได้เห็นบางสิ่งบางอย่างสองสามครั้งเธอจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” เขาชี้ไปที่โต๊ะ“ไปดูอาหารคืนนี้กัน”

อาร์รันและเจียงเฟย ทําตามที่เขาพูดในขณะที่อาร์รันรู้สึกประหลาดใจกับปริมาณอาหารของพวกเขาทั้งสามคนเจียงเฟยก็มองอย่างตกตะลึง

“นั่นคือ…รากมังกรทอง?!” เธอพูดพร้อมกับอ้าปากค้าง“และเบอร์รี่แม่มดสีแดงเข้ม!”

ด้วยความตื่นเต้นเธอเริ่มตรวจสอบอาหารอื่นๆ บนโต๊ะบางครั้งก็อุทานด้วยความตกใจหรือแปลกใจเมื่อพบสิ่งที่น่าสังเกตเป็นพิเศษ

อาร์รัน ไม่คุ้นเคยกับพืชและผลไม่ใด ๆที่เธอพูดถึงแต่จากน้ําเสียงของเธอเขาคิดว่ามันต้องเป็นของหายากมาก

“อาหารแต่ละอย่าง” ขุนนางเจียงพูดด้วยน้ําเสียงภาคภูมิใจในน้ําเสียงของเขา “เป็นสมบัติทางยาเนื้อมาจากสัตว์อสูรที่ทรงพลัง ส่วนผลไม้สมุนไพรและผักนั้นมาจากพืชหายากที่ฉันปลูกเองหรือพบในป่า”

“ทําไมพวกคุณถึงเตรียมของทั้งหมดนี้ ให้พวกเราล่ะ?” แม้จะเป็นงานเฉลิมฉล อง แต่มันก็ดูมากเกินไปสําหรับอาร์รัน

“ฉันบอกนายแล้วว่าการรับประทานอาหารที่ดีเป็นส่วนสําคัญของการปรับแต่ง ร่างกาย”ขุนนางเจียงพูด“หลังจากทานอาหารนี้แล้ว เธอทั้งคู่จะสามารถกําหนดก้าวแรกที่แท้จริงของเธอบนเส้นทางสู่การเป็นผู้ปรับแต่งร่างกายได้

“การกินนี้จะช่วยเราได้อย่างไร?” อาร์ รันถามแม้ว่าขุนนางเจียงจะบอกว่าการกินเป็นส่วนสําคัญของการปรับแต่งร่างกายแต่เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าการกินจะช่วยในการแสดงเทคนิคที่เขาฝึกฝนมาตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาได้อย่างไร

“นั่งลงทั้งสองคน” ขุนนางเจียงพูด “ฉันจะอธิบายในขณะที่เรากิน”

ทั้ง อาร์รัน และ เจียงเฟยทําตามที่เขาพูดหลังจากที่พวกเขานั่งลง ขุนนางเจียงก็วางจานขนาดใหญ่หลายใบลงต่อหน้าพวกเขาแต่ละคนจากนั้นก็เริ่มวางซ้อนอาหาร เมื่อถึงเวลาที่เขาหยุดในที่สุดอาร์รันมีอาหารมากกว่าหนึ่งสัปดาห์นั่งอยู่ตรงหน้าเขาและเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนักใจ
“ในขณะที่นายกินให้ใช้เทคนิคการหมุนเวียน” ขุนนางเจียงพูด “และตอนนี้ฉันจะอธิบาย”

เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเริ่มพูด

“เมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ฉันเป็นเพียงปรมาจารย์นักเวทย์มีคําพูดออกมาว่า หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งถูกมอนสเตอร์จากเทือกเขาใกล้เคียงคุกคาม ย้อนกลับ ไปตอนนั้นฉันกระตือรือร้นที่จะพิสูจน์ ความแข็งแกร่งของตัวเองและออกเดินทางไปกับกลุ่มนักเวทย์คนอื่น ๆ เพื่อ เอาชนะมอนสเตอร์ เมื่อเราไปถึงเราพบว่ามอนสเตอร์ที่โจมตีหมู่บ้านนั้นเป็นหมี ปีศาจขนาดเท่าบ้านหลังเล็ก มีพวกเราเกือบสิบคนและเรามั่นใจในความ แข็งแกร่งของเรา ดังนั้น เราจึงโจมตี”

ขุนนางเจียง ส่ายหัวด้วยความเสียใจ

“มันเป็นเหตุการณ์นองเลือด ผู้ที่เดินทางมามีเพียงฉันเท่านั้นที่รอดชีวิตและแทบจะไม่รอดจากที่นั่นหมีตัวนั้นมีภูมิคุ้มกันต่อเวทมนตร์ใด ๆ ที่เราร่ายใส่มันและยักไหล่ราวกับว่าฝนตกใส่
เขามองไปที่อาร์รันและเจียงเฟย

“ฉันคิดว่าพวกเธอสองคนรู้ว่าเมื่อผู้ใช้เวทมนตร์มีพลังมากขึ้นการสัมผัสกับแก่นพลังอย่างต่อเนื่องก็ทําให้ร่างกายของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้นเช่นกันใช่ไหม?”

อาร์รัน พยักหน้า เขายังจําการต่อสู้ที่ อารามของวินด์ซอง ได้ ซึ่งมันทําให้ เขาและอีกหลายคนเริ่มใช้ดาบหลายสิบครั้งเพื่อกําจัดอาจารย์ที่ได้รับบาดเจ็บหนักเพียงคนเดียว

“หมีที่เราต่อสู้นั้นทนต่ออันตรายได้เช่นเดียวกับปรมาจารย์หรือแม้แต่จอมเวทย์”ขุนนางเจียงพูดต่อ

“แต่มันไม่มีอาณาจักรแล้วมันจะแข็งแกร่งขนาดนั้นได้ยังไงฉันใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะหาคําตอบได้

เขายิ้มและมองไปที่อาร์รันและเจียงเฟยซึ่งรอคําอธิบายของเขาอย่างใจจดใจจ่อ“ในที่สุดฉันก็พบว่าคําตอบคือแก่นพลังธรรมชาติ” เขาพูดในที่สุด

“แก่นพลังธรรมชาติ?”อาร์รันไม่เคยได้ยินวลีนี้มาก่อน “นั่นคืออะไร?”

“แก่นพลังธรรมชาติ” ขุนนางเจียงพูด “คือ แก่นพลังที่มาจากโลกของเราเองไม่ใช่จากอาณาจักรมันสามารถพบได้ในทุกสิ่งแต่ในปริมาณเล็กน้อยที่นักเวทย์ส่วนใหญ่มองข้ามมันไปอย่างไร้ประโยชน์

“แล้วมันจะเสริมพลังให้หมีมากขนาดนั้นได้ยังไง?” อาร์รันถาม

“หมีมาจากเทือกเขาที่มีคนเพียงไม่กี่คน” ขุนนางเจียงพูด “สถานที่ที่ต้นไม้ และต้นไม้มีหลายร้อยปีเพื่อดูดซับแก่นพลังอย่างช้า ๆ ในที่สุดพืชและต้นไม้เหล่านั้นก็ถูกกินโดยสัตว์และพวกมันได้ รับแก่นพลังที่ถูกดูดซับมาเป็นเวลานับไม่ถ้วนจากนั้นในที่สุดหมีก็กินมันและรับพลังทั้งหมดนั้นเพื่อตัวมันเอง”

อาร์รัน พยักหน้า คําอธิบายนั้นสมเหตุสมผล “แล้วคุณก็ทําแบบเดียวกันเหรอ?” เขาถาม

“บางส่วน” ขุนนางเจียง พูด “แต่ฉันได้สร้างเทคนิคเพื่อใช้แก่นพลังธรรมชาติ ให้ดีขึ้น หากไม่มีเทคนิคเหล่านี้แก่นพลังส่วนใหญ่จะสูญเปล่าแม้ว่านายจะกินเข้าไปแต่กับพวกมันเกือบทั้งหมด จะถูกดูดซึมเข้าสู่ร่างกายของนายสิ่งเหล่านี้เป็นเทคนิคที่ฉันได้สอนนาย”

อาร์รัน ขมวดคิ้ว “แต่เราเคยใช้แต่แก่นพลังปกติ”เขาพูด

“จนถึงตอนนี้ นายใช้แก่นพลังปกติ” ขุนนางเจียงตอบ “แต่เริ่มตั้งแต่วันนี้ นายจะใช้เทคนิคตามที่พวกเขาตั้งใจจะใช้: ด้วยแก่นพลังธรรมชาติแล้วนายจะพบว่าแก่นพลังธรรมชาติมีผลที่ลึกซึ้ง กว่ามาก”

“ในความเป็นจริง”เขาพูดต่อและรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา “ลองดูสิว่า เกิดอะไรขึ้นจนถึงตอนนี้”

ในขณะที่ ขุนนางเจียง พูดคุยกับพวกเขาทั้งคู่กินอาหารและใช้เทคนิคการหมุนเวียนทั้งคู่หันเหความสนใจไปที่การสนทนา

ในขณะที่เขาให้ความสนใจมากขึ้นอาร์รันก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่าเขาสัมผัสได้ถึงแสงอบอุ่นภายในร่างกายของเขาแม้ว่าเขาจะไม่สามารถสร้างแก่นพลังธรรมชาติโดยเฉพาะได้แต่เขาก็ตระหนักว่าเขาจะแพร่กระจายผ่านร่างกายของเขาโดยใช้เทคนิคการไหลเวียน

รู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขาได้รับการเติมพลังด้วยพลังงานที่คุ้นเคยและเขาเกือบจะคิดว่าเขารู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อและกระดูกของเขาแข็งแรงขึ้น

“สิ่งนี้ถาวรหรือไม่?” เจียงเฟย ถาม

ขุนนางเจียง พยักหน้า “แก่นพลังธรรมชาติคือพลังที่ค้ําจุนชีวิตบนโลกนี้ เมื่อ เธอรับประทานเข้าไปและปรับแต่งมันจะกลายเป็นพลังงานส่วนหนึ่งของ ร่างกายของเธอเองทําให้ร่างกายแข็งแรงและเพิ่มพลังชีวิตของเธอ”

เขาหันไปหา อาร์รัน จากนั้นพูดเสริม ว่า “นี่คือเหตุผลว่าทําไมเทคนิคนี้จึงมีป ระโยชน์กับเธอเป็นอย่างยิ่งแก่นพลังเวทย์สามารถเสริมความแข็งแกร่งให้กับร่างกายได้แต่จะทําได้โดยการรัดมันอยู่ ตลอดเวลาและเมื่อมีมากเกินไปสําหรับร่างกายของเธอที่จะจัดการมันก็อาจเป็นอันตรายได้หรือแม้แต่ฆ่าเธอในทางกลับกันแก่นพลังธรรมชาติจะแปลงร่าง และเสริมความแข็งแกร่งให้กับร่างกายของเธอทันทีซึ่งจะช่วยให้ต้านทานแก่นพลังเวทย์ของเธอเองได้ง่ายขึ้นด้วย”

อาร์รัน พยักหน้าอย่างเข้าใจตอนนี้เขาตระหนักแล้วว่าด้วยความช่วยเหลือของขุนนางเจียงเขาสามารถเสริมสร้างร่างกายของเขาจนถึงจุดที่เขาสามารถอยู่รอดต่ออาณาจักรไฟและลมได้หากพวกเขาปลดผนึก

“แต่คุยกันพอได้แล้ว”ขุนนางเจียงพูด“มีของกินอีกเพียบ!”

เขาไม่ได้โกหกอาร์รันเห็นแม้ว่าพวกเขาจะกินอะไรไปแล้วก็ยังมีเหลือเพียงพอที่จะเลี้ยงกองทัพเล็กๆตอนนี้เขารู้แล้วว่าอาหารมีค่าแค่ไหนสําหรับเขาเขาก็ตั้งใจที่จะกินให้มากที่สุดเท่าที่จะทําได้

ใบหน้าแน่วแน่ด้วยความมุ่งมั่น เขาจับท่อนเนื้อแล้วก้มลงเล็กน้อย
“เกิดอะไรขึ้นกับหมี” เจียงเฟยถามในเวลาต่อมาและอาร์รันก็หยุดกินอาหารสักครู่ด้วยความสงสัยเกี่ยวกับคําตอบสําหรับคําถามของเธอ

“ฉันล้มมันลง” ขุนนางเจียง พูด “จากนั้นฉันก็ฆ่ามันและกินมัน” เขาหัวเราะคํารามออกมาและกัดขาเนื้อชิ้นใหญ่ที่เขาถืออยู่