I Became Friends with the Second Cutest Girl in My Class 20 – อามามิซัง อาซานางิ และผม

ตอนที่ 20 – อามามิซัง อาซานางิ และผม

เหตุการณ์ในตอนเช้าที่อามามิซังพูดว่าผมรู้หมายเลขโทรศัพท์ของเธอกลายเป็นประเด็นร้อนในชั้นเรียนของเราอย่างรวดเร็ว

ไม่ว่าจะเป็นเวลาหมดคาบเรียนในช่วงเช้า เวลาพักกลางวัน หรือแม้แต่ตอนนี้ที่เป็นเวลาหลังเลิกเรียน ความอยากรู้อยากเห็นที่หลั่งไหลมาที่ผมไม่เคยหยุดนิ่ง การชำเลืองมองอย่างสงสัย การกระซิบกระซาบ หรือแม้แต่การใส่ร้ายป้ายสีก็มี และมันก็ยิ่งขยายวงกว้างขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป

เพื่อความชัดเจน ผมกับอามามิซังแทบจะไม่เคยติดต่อกันมาก่อน มีเพียงครั้งเดียวที่เราได้คุยกันก็คือตอนที่อาซานางิถูกสารภาพรัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการโทรคุยกัน หลังจากที่ผมได้เบอร์ติดต่อของอามามิซังมา ผมยังไม่เคยกดโทรออกเลยสักครั้งเดียว

‘เฮ้ อามามิซังกับมาฮาระคุงมีความสัมพันธ์กันแบบไหนกันนะ’

‘น่าแปลกใจมาก หรือว่าบางทีพวกเขาอาจจะกำลังเดทกันอยู่?’

‘ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่มีทางเกิดเรื่องอะไรแบบนั้นหรอก’

‘แล้วเกิดอะไรขึ้นเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว?’

‘ใครจะรู้? เรื่องรักๆใคร่ๆล่ะมั้ง’

อย่างไรก็ตาม คนอื่นๆไม่มีทางรู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเรา และหลงเข้าใจผิดกันไปเอง นอกจากนี้ยังพากันพูดไปเรื่อยเปื่อยในหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับผมและอามามิซัง

แม้จะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ก็ดูเหมือนพวกเขาจะว่างกันจนเกินไป

“รอก่อนนะ มาเอะฮาระคุง!…งั้นก็ไปกันเลย!”

“อ๊ะ…อะ-อืม..”

ทั้งชั้นเรียนกำลังพูดถึงเรื่องนี้ ดังนั้นแน่นอนว่าอามามิซังก็ต้องรู้ถึงสถานการณ์ดีอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจมันเลยสักนิด เธอยังคงมีรอยยิ้มร่าเริงเหมือนตามของเธอในขณะที่เดินเข้ามาหาผม

ไม่เหมือนกับผม เธอน่าจะเคยชินกับเรื่องทำนองนี้ดี

และแน่นอนว่าอาซานางิอยู่ข้างๆอามามิซังด้วย

“…ฉันขอโทษที่เข้ามาขัดเวลาคุยกันของพวกเธอนะ…แต่ว่าฉันขอไปกับยูด้วยได้ไหม”

“อ่า…เอ่อ…แน่นอน ผมไม่ว่าอะไรหรอก”

เป็นผมมากกว่าที่จะเดือดร้อน ถ้าหากอาซานางิไม่ได้ไปด้วย

แค่จินตนาการว่าตัวเองจะได้คุยกับอามามิซังที่สวยระดับเดียวกับไอดอลแบบตัวต่อตัวก็ทำให้ผมประหม่าแล้ว และแน่นอนว่าเราจะย้ายไปที่อื่นเพื่อพูดคุยกัน

“ฉันขอโทษนะ มาเอะฮาระคุง…ฉันจะรู้สึกประหม่าน่ะเวลาที่อยู่กับผู้ชายแค่สองคน…อ๊ะ ไม่ต้องห่วงนะ อุมิเป็นเด็กที่ปากแข็งมาก”

“เห…งั้นเหรอครับ”

แน่นอน ผมเชื่อเธออยู่แล้ว

เพราะท้ายที่สุดแล้ว อาซานางิก็ไม่ได้บอกเรื่องของเรากับเพื่อนสนิทของเธอด้วยซ้ำ

“งั้น ยินดีทีได้รู้จักนะ…มาเอะฮาระคุง”

“อะ อ่า ยินดีที่ได้รู้จักนะอาซานางิ…ซัง”

เราจับมือกันราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่เราได้คุยกัน

ผมรู้สึกว่าเธอจับมือผมแน่นกว่าปกติ…ไม่ เดี๋ยวนะ โอ้ย! เจ็บ!…ได้โปรด..ปล่อยผมไปเถอะครับ

ด้วยวิธีนี้「สาวน่ารักที่สุดในชั้นเรียน」「สาวน่ารักอันดับสองในชั้นเรียน」 และ「คนไม่มีเพื่อน」 จึงตัดสินใจออกจากโรงเรียนไปพร้อมกัน

การรวมกันแบบนี้…ใครจะคิดว่ามันเป็นไปได้?

จากทางซ้าย ผมอยู่คั่นระหว่างสาวสวยสองคน ในรูปแบบประมาณนี้ 『อามามิซัง』『ผม』และ『อาซานางิ』

ผมรู้สึกอยากจะวิ่งหนี แต่ก็ไม่อาจทำได้

“…ยู”

“อืม ฮะฮะ มาแล้วสินะ นีน่าคนเดิมนั่นแหละ”

“เอ๊ะ? นิตตะซัง?”

‘ใช่ เธอกำลังแอบตามเรามาจากทางด้านหลัง ทักษะสะกดรอยตามของเธอนั้นสุดยอดมากเลยใช่ไหมล่ะ?’

อาซานางิเอ่ยพึมพำเบาๆ

ผมไม่ได้สังเกตเลยสักนิด แต่ดูเหมือนอีกสองคนที่ใกล้ชิดกับนีน่าซังจะสามารถมองการสะกดรอยตามของเธอได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

พูดถึงเรื่องนี้ ดูเหมือนว่าตอนที่อาซานางิได้รับคำสารภาพรัก นีน่าซังก็ทำแบบเดียวกัน…ผมหวังจริงๆว่าเธอจะหยุดทำอะไรแบบนี้สักที

‘โอเค งั้นพวกเราทำเหมือนเดิมนะ…อุมิ’

‘รับทราบ รับทราบ’

อามามิซังและอาซานางิแอบกระซิบกันโดยที่ไม่สนใจผมที่กำลังเดินอยู่ตรงกลาง ดูเหมือนว่าพวกเธอกำลังวางแผนจะทำอะไรบางอย่าง

‘พวกเธอจะทำอะไรกับนิตตะซังน่ะ?’

‘เอ๊ะ? พวกเรากำลังจะหนีไง…ใช่ไหมอุมิ?’

‘ถ้าหากเรากำลังถูกติดตาม เราก็ควรจะวิ่งหนี…ไม่ใช่เหรอ?’

‘ไม่ ผมแน่ใจว่ามีแค่พวกเธอสองคนเท่านั้นแหละที่คิดแบบนี้’

อย่างไรก็ตาม การถูกสะกดรอยตามแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องน่ายินดี ผมจึงตัดสินใจจะทำตามแผนของพวกเธอ

‘พอถึงสุดถนน พวกเราจะรีบแยกกันออกเป็นสองกลุ่มนะ มาเอะฮาระกับฉันจะไปทางซ้าย ส่วนยู…เธอไปทางขวา’

‘เข้าใจแล้ว อ๊ะ แล้วจุดนัดพบล่ะ? เราคงไม่สามารถใช้ร้านใกล้ๆแถวนี้ได้…ตัวเลือกมันน้อยเกินไป…’

จุดนัดพบ ปกติจะเป็นร้านกาแฟหรือร้านคาราโอเกะที่ไหนสักแห่ง แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น มันก็มีความเป็นไปได้สูงที่นิตตะซังจะตามมาเจอเราที่นั่น

สถานที่ที่เพื่อนร่วมชั้นไม่รู้จัก และคนสามคนสามารถพูดคุยกันแบบเป็นความลับได้

…มีที่ที่นึงที่ผมนึกออก

‘อ๊ะ แล้วถ้าเป็นบ้านผมล่ะ? มันค่อนข้างใกล้แล้วก็ไม่มีใครรู้ว่ามันอยู่ที่ไหนด้วย’

แม่ของผมจะไม่กลับมาบ้านจนกว่าจะมืด ดังนั้นเราจึงมีเวลาที่จะพูดคุยกันได้นานตามที่ต้องการ

แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องอามามิซังไม่มีทางรู้ แต่เนื่องจากอาซานางิมาเที่ยวที่บ้านผมบ่อยๆ ห้องจึงค่อนข้างสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย

‘นี่ อุมิ เธอคิดว่าไง?’

‘ก็นะ มาเอะฮาระคุงเองก็ดูไม่เหมือนคนที่มีเจตนาไม่ดี งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก’

‘…?’

เนื่องจากมันไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆ และดูจะเป็นทางเลือกที่สมเหตุสมผล แต่ปฏิกิริยาของพวกเธอทั้งสองคนนั้นดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่

‘เอ๊ะ? ผมพูดอะไรไม่ดีไปหรือเปล่า?’

‘อ๊ะ? ไม่ใช่หรอก นายไม่ได้ทำอะไรผิด…มันก็แค่…’

‘เจ้าหญิงของเรากำลังสงสัยว่าการเชิญผู้หญิงที่พึ่งรู้จักกันให้เข้ามาในบ้านของนายจะเป็นความคิดที่ดีหรือไม่น่ะ…มาเอะฮาระคุง’

‘มะ โม่~~! อุมิ!’

‘อา…’

ผมตระหนักได้เมื่ออาซานางิชี้ให้เห็น…ว่าผมกับอาซานางิพึ่งจะได้พูดคุยกันเป็นครั้งแรกๆ และอามามิซังก็อยู่ในสถานะการคล้ายๆกัน

สำหรับอามามิซัง เรายังไม่ใช่เพื่อนกันด้วยซ้ำ แล้วจู่ๆผมก็เชิญพวกเธอให้มาที่บ้านของผม มันเป็นเรื่องปกติเธอที่จะคอยระวังตัวจากผม

เนื่องจากผมได้เชิญอาซานางิไปแล้ว…

…ตอนนี้จะทำอย่างไรดี

‘ขอโทษ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น…ผมแค่คิดว่ามันจะสะดวกกว่าถ้าเราไปคุยกันในบ้านของผม ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีจริงๆนะ!’

‘อ๊ะ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันไม่สงสัยมาเอะฮาระคุงหรอก…แค่แปลกใจนิดหน่อย!’

ถึงเธอพูดว่าไม่เป็นอะไร แต่ใบหน้าของเธอนั้นแดงจนถึงใบหู เนื่องจากเธอนั้นเป็นที่นิยมมาก ผมเลยคิดว่าเธอคงจะมีภูมิต้านทานกับเรื่องแบบนี้ในระดับหนึ่ง แต่เหมือนเรื่องนี้จะเป็นเรื่องใหม่ของเธอหรือเปล่านะ?

‘งะ้นเอาตามนี้นะ พบกันที่บ้านของมาเอะฮาระคุงตอนเวลา 17.00 น. ฉันจะไปกับเขาก่อน แล้วฉันจะส่งที่อยู่ไปให้เธอทีหลังนะ’

‘ระ-รับทราบ!’

‘…โอเค เตรียมตัวพร้อมนะ หนึ่ง…สอง…สาม!’

โดยใช้คำพูดของอาซานางิเป็นสัญญาณ ผมกับอาซานางิ และอามามิซังก็แยกออกเป็นสองกลุ่มแล้ววิ่งแยกกันออกไป

“อ๊ะ! วิ่งหนีไปแล้ว! รอฉันด้วยสิ~!”

ผมได้ยินเสียงของนิตตะซังจากทางด้านหลัง แต่เนื่องจากที่นี่เป็นย่านที่อยู่อาศัยและถนนมีความสลับซับซ้อน จึงเป็นเรื่องยากมากที่จะไล่ตามให้ทัน

“ใครจะไปฟังสิ่งที่ปาปารัสซี่พูดกัน? เอาล่ะ มาเอะฮาระ…ทางนี้!”

“อะ-โอ้ย!”

อาซานางิกับผมจับมือกันอย่างเป็นธรรมชาติราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา เราวิ่งเคียงข้างกันระหว่างทางกลับบ้านที่สว่างไสวด้วยแสงสีส้มของดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน

“อาซานางิ”

“อะไร?”

“สนุกดีเหมือนกันนะ”

“ฮะ? นายล้อกันเล่นใช่มั้ย~”

ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่ากำลังวิ่งหนีหรือเพราะผมแค่ประหม่า แต่ผมรู้สึกว่ามือของอาซานางินั้นชื้นเล็กน้อย

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆

ปล. จัดไปอีก 1 ตอนก่อนนอนครับ 

ปล2. ยังไม่ได้เช็คคำผิด กำสำนวนเหมือนเดิม แต่เดี่ยวพรุ่งนี้ว่างๆกลับมาเช็คครับ

ปล3. พึ่งสังเกตว่า font เวลาก็อบลงมันเพี้ยนในตัวอักษร แต่ช่างมันละกันนะครับ (ฮา) 

ปล4. มาเอะฮาระคุง นายเองก็เป็นได้นะ…พ่อบ้านใจกล้า…ยังไงล่ะ

สุดท้ายของวันนี้ ขอฝากเพจที่ไม่รู้จะอัพอะไรนอกจากตอนใหม่ไว้ด้วยครับ Durimtok Channel ขอบคุณครับ