I Became Friends with the Second Cutest Girl in My Class 2 – แรกพบ (1)

บทที่ 2 – แรกพบ (1)

เพื่อนคนแรกของผม เธอคือ อะสะนางิซัง สิ่งที่จุดประกายมิตรภาพระหว่างเราสองคนเป็นเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงจนน่าประหลาดใจ

มันเกิดขึ้นหลังจากพิธีเปิดการศึกษา ในระหว่างโฮมรูมคาบแรกของชั้นเรียน

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ 

“ เอ่อ … ทะ…ทุคะ- คะคน … ทุกคน…!”

“อาจารย์ อาจารย์กัดลิ้นเพื่อสร้างความประทับใจแรกพบใช่ไหมคะ~? ”

บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความกังวลในชั้นเรียนผ่อนคลายลงทันที เมื่อมีนักเรียนหญิงคนหนึ่งซึ่งตอนนั้นผมยังจำชื่อและใบหน้าไม่ได้พูดขึ้นมา 

“ขอโทษนะทุกคน…ครูประหม่านิดหน่อยเพราะพึ่งได้มาเป็นครูประจำชั้นครั้งแรกน่ะ… อ๊ะ~ ฉันชื่อ「ยากิซาวะ มิกิ」หนึ่งปีจากนี้ไปขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ….ฟุฟุ ฉันทำได้!!”

“…เราจะไม่เป็นไรใช่ไหมนะ ~ ? ”

เป็นครั้งแรกที่ชั้นเรียนได้ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

ถึงเธอจะดูเป็นครูประจำชั้นที่ดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือสักเท่าไหร่ แต่เธอก็ดูจะเป็นที่ชื่นชอบของทุกคน

แม้แต่ตอนที่นักเรียนในชั้นล้อเลียนเธอ เธอก็ยังยิ้มอย่างสดใส บางทีเธออาจเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก เธออาจจะเข้าใจนิสัยเงอะงะของตัวเอง และเลือกที่จะตัดสินใจยอมรับมัน

อาจารย์ยากิซาวะพึ่งจะอายุยี่สิบห้าปี และเป็นครูมาเพียงสามปีเท่านั้น และดูเหมือนเธอจะเป็นคนไม่ค่อยเข้มงวดเท่าไหร่ แต่จะถือว่าเป็นเรื่องดีหรือไม่ดีค่อยมาว่ากันทีหลังแล้วกัน

“เอาล่ะ….พอแล้วๆ พวกเธอจะได้รู้เรื่องเกี่ยวกับครูได้อีกในอนาคต แต่ว่าวันนี้ ครูอยากให้ทุกคนแนะนำตัวเองก่อน และนั่นคือเหตุผลที่เมื่อวานครูตัดสินใจทำสิ่งนี้ขึ้นมา… โอเค ส่งต่อให้คนที่อยู่ข้างหลังนะ”

นักเรียนที่นั่งแถวหน้าส่งกระดาษที่พวกเขาได้รับจากอาจารย์ยากิซาวะไปรอบๆห้อง

『 บัตรแนะนำตัว 』

ชื่อ:

โรงเรียนม.ต้น:

งานอดิเรก:

สิ่งที่ชอบ (อาหาร,คน) :

คำพูดถึงทุกคนในชั้นเรียน: 

“เฮ้ออ…”

เมื่อผมได้เห็นสิ่งที่อยู่ในกระดาษ ผมก็ถอนหายใจ

ผมมีความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับสิ่งนี้

“ทุกคนจะต้องกรอกข้อมูลลงในบัตร หลังจากนั้นครูจะสุ่มหยิบบัตรออกมา และถามสิ่งที่พวกเธอเขียนลงไปในบัตรแนะนำตัว พวกเธอมีความเห็นว่ายังไง ครูคิดขึ้นมาได้หลังจากพยายามคิดอย่างหนักเลยนะรู้ไหม? เพื่อที่จะสามารถทลายกำแพงในใจของพวกเธอในโฮมรูมครั้งแรก”

นั่นสินะ

ในห้องเรียนมีนักเรียนอยู่ 30 คน ถ้าให้นักเรียนแต่ละคนแนะนำตัวเองคนละ 2 นาทีก็สามารถเติมเต็มคาบโฮมรูมได้พอดี แต่อย่างไรก็ตาม สำหรับคนอย่างผมที่อยู่คนเดียวมาตั้งแต่สมัยเรียนประถม เรื่องนี้มันค่อนข้างน่ารำคาญนิดหน่อย

ในตอนที่ผมเล่นเกม เวลาหนึ่งนาทีนั้น ผมรู้สึกเหมือนผ่านไปเร็วราวกับหนึ่งวินาที แต่เมื่อผมต้องไปพูดต่อหน้าคนจำนวนมากแบบนี้ หนึ่งนาทีนั้นราวกับนิรันดร์ 

และตั้งแต่ที่อาจารย์ให้เวลาเราคนละสองนาที นั่นหมายถึงผมต้องแบกความภาระเป็นสองเท่า นี่มันคือการทรมานกันชัดๆ

นักเรียนบางคนบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้

ถูกต้อง การแนะนำตัวด้วยชื่อและโรงเรียนม.ต้นของคุณ พูดขอบคุณสักสองสามคำก็น่าจะเพียงพอสำหรับการแนะนำตัวเองอย่างง่ายๆ ถ้าทำแบบนี้ก็จะช่วยประหยัดเวลา และนอกจากนั้น เวลาที่เหลือจะทำให้เราสามารถขอสลับที่นั่งกันได้อีกด้วย

“หนูไม่มีปัญหาค่ะอาจารย์! ปกติเวลาแนะนำตัวเอง หนูก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีเหมือนกัน แต่การทำตามคำแนะนำของอาจารย์มันช่วยได้มากเลยค่ะ!” 

(TL:จริงๆในส่วนนี้ถ้าแปลแบบตรงๆจะแทนตัวเองด้วยคำว่า ฉัน นะครับ แต่ผมอิงจากบุคลิคของตัวละคร แล้วแปลเป็นสำนวนไทยอีกทีเลยแทนด้วยคำว่า หนู แทน)

“ข-ขอบคุณนะ แล้วคุณคือ… เอ่อ…?”

“อามามิค่ะ อามามิ ยู , อาจารย์…ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ!”

สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่เด็กสาวคนหนึ่งที่ยกมือขึ้น แน่นอนว่าผมเองก็เช่นกัน

สาวสวยผมบลอนด์ตาสีฟ้า เธอนั้นโดดเด่นตั้งแต่ในพิธีเปิดการศึกษาแล้ว และดูน่ารักยิ่งขึ้นเมื่อได้มามองใกล้ๆ สามารถพูดได้เลยว่าเธอสวยในระดับเดียวกันกับไอดอล

เมื่อเธอแสดงความคิดเห็น คนที่บ่นก็เงียบไปทันที

เห็นได้ชัดว่าเด็กสาวคนนี้จะกลายมาเป็นศูนย์กลางของชั้นเรียน ดังนั้นจึงไม่มีใครบ้าพอที่จะไปพูดขัดกับคำพูดของเธอ

หลังจากนั้น การ์ดแนะนำตัวเอง ก็ถูกส่งกลับคืนไปให้อาจารย์ยากิซาวะทันที

“ถ้าอย่างนั้น ครูจะเริ่มสุ่มแล้วนะ… อันดับแรก…อามามิซัง….เริ่มด้วยดาวเด่นเลย~!”

“ค่า~~ อาจารย์ ถามมาได้เลยค่ะ!”

อามามิซัง เป็นคนแรก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอจะผ่านมันไปอย่างสบายๆ

“โอเค เริ่มจากคุณชื่ออามามิ ยู…เป็นชื่อที่ดี คุณมาจาก… โรงเรียนสตรีทาจิบานะ…เป็นโรงเรียนสตรีล้วนทั้งม.ต้นและม.ปลาย…เอ๊ะ..ทำไมคุณถึงเลือกเข้าเรียนที่นี่ล่ะ” 

“หนูคิดว่าน่าจะดีกว่าถ้าได้เข้าโรงเรียนสหศึกษาในตอนม.ปลายค่ะ หนูหมายถึง หนูเป็นนักเรียนม.ปลายแล้วใช่ไหมล่ะคะ แล้วหนูก็สนใจเรื่องแบบนั้นด้วยค่ะ”

“เข้าใจแล้วล่ะ อามามิซังก็เป็นผู้หญิงนี่นะ~”

เมื่อได้ยินคำตอบของอามามิ เด็กผู้ชายบางคนก็หน้าแดงด้วยความตื่นเต้น อย่างไรก็ตาม ผมมั่นใจว่าเธอจะเดทกับหนุ่มหล่อจากโรงเรียนอื่นอยู่แล้ว นอกจากนี้ผมยังจะรู้สึกสบายกว่าที่ได้เป็นแค่คนแปลกหน้า

คำตอบอื่นๆ ของเธอคือ …

งานอดิเรก: ร้องคาราโอเกะ ฉันชอบร้องเพลง ไปกันเถอะหลังเลิกเรียนด้วยกัน!

สิ่งที่ชอบ (อาหาร,คน): ของหวาน! แต่ฉันน้ำหนักขึ้นง่าย ตอนนี้ฉันกำลังลดน้ำหนัก…

คำพูดถึงทุกคนในชั้นเรียน: มาเป็นเพื่อนกันเถอะ!

อืม…ก็สมกับเป็นพวกระดับสูงของชั้นเรียนล่ะนะ

ดูเหมือนคนอื่นๆจะอยากรู้เกี่ยวกับเธอมากกว่านี้ แต่น่าเสียดายสำหรับพวกเขา สองนาทีนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้น อาจารย์ยากิซาวะก็เรียกชื่อนักเรียนคนต่อไป…

“คนต่อไป… เป็นเด็กผู้ชายล่ะ…มาเอะฮาระคุง”

“…ครับ…”

ผมนั่นเอง

ผมคิดว่าจะต้องรอคิวอีกสักหน่อย ไม่ได้คาดคิดเลยว่าผมจะต้องมาแนะนำตัวเป็นคนต่อไปหลังจากอามามิซัง

“มาเอะฮาระคุง…มาจากโรงเรียนมัธยมต้นมัตสึบาระ…ที่ไหนน่ะ?”

“โรงเรียนมัธยมต้นมัตสึบาระอยู่ในจังหวัดใกล้เคียงครับ ผมเพิ่งย้ายมาที่นี่ตอนช่วงฤดูหนาวของชั้นม.สามครับ”

ผมไม่อยากลงรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากนัก ผมเลยพูดไปอย่างคลุมเครือ ในช่วงเวลานั้นพ่อแม่ของผมหย่าร้างกันพอดี ผมจึงต้องย้ายตามแม่มาอยู่ที่นี่

“เห~ หายากเหมือนกันนะ ถ้าอย่างนั้น ต่อไปก็…”

ผมประทับใจในความละเอียดอ่อนของอาจารย์ที่ไม่ถามรายละเอียด

คำตอบอื่นๆของผมมีดังนี้

งานอดิเรก:  เล่นเกม

สิ่งที่ชอบ: ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ

คำพูดถึงทุกคนในชั้นเรียน: ขอแสดงความนับถือ

“อืมม…..”

อาจารย์ดูจะไม่ค่อยพอใจกับคำตอบของผม

อย่างไรก็ตาม ผมไม่ได้ชอบหรือไม่ชอบอะไรเป็นพิเศษ ปกติแล้วกิจกรรมอื่นๆที่ผมทำนอกจากเล่นเกมก็จะเป็นพวกฟังเพลง อ่านหนังสือ หรือดูหนัง แต่นั่นมันก็ทำแค่เพื่อฆ่าเวลาในบางโอกาส ผมไม่สามารถพิจารณากิจกรรมเหล่านี้ว่าเป็นงานอดิเรกได้

ผมก็แค่ตอบไปตรงๆกับความคิดของตัวเอง

“เกมงั้นหรือ…ก็ดีนะ บางครั้งครูก็เล่นเกมดังๆพวกเกมสร้างหมู่บ้านอะไรทำนองนั้นบ้าง…แต่ว่านะ  ‘ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ’ นี่หมายความว่ายังไง ไม่มีอะไรที่ชอบทำเลยหรอ เช่นอะไรที่ชอบทำในวันหยุดสุดสัปดาห์อะไรแบบนี้…?”

“…อา…มีอย่างนึงครับ”

“มะ-มีงั้นเหรอ ดีจัง…ว่าแต่มันคืออะไรกันนะ?”

จริงๆแล้วผมไม่อยากพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ก็หลุดปากออกไปแล้ว ตอนนี้มันอยู่ในจุดที่หวนกลับไม่ได้แล้ว

“ในวันศุกร์ที่ผมบ้านอยู่คนเดียว ผมจะสั่งพิซซ่ามา จากนั้นผมก็จะเล่นเกมหรือดูหนังบนทีวีจอใหญ่ในห้องนั่งเล่นพร้อมกับดื่มโค้กไปด้วยครับ…”

“ เอ๋~~~~ … อืม … เรื่องนั้นจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมนะ…?”

บางทีอาจารย์อาจจะไม่อยากให้ผมใช้เวลามากเกินไป เธอจึงยอมปล่อยผมไป

ทั้งชั้นเรียนถูกห่อหุ้มไปด้วยบรรยากาศที่แปลกประหลาด แต่ผมก็แค่พูดตอบไปตามความจริง ผมเลยเลือกที่จะไม่สนใจ

เพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่จะมากจากโรงเรียนมัธยมต้นเดียวกัน แต่เนื่องจากผมพึ่งย้ายมาและผมยังเป็นคนที่เข้ากับสังคมได้แย่ ผมจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ที่โรงเรียนอย่างเงียบๆ จะมีก็แต่โอยามะคุงที่เป็นข้อยกเว้น เพราะเราคุยกันค่อนข้างบ่อย

เรื่องราวดำเนินไปในลักษณะนี้จนถึงเย็นวันศุกร์

ตามปกติแล้ว ผมจะแวะซื้อโค้กที่ร้านสะดวกซื้อระหว่างทางกลับบ้าน และสั่งพิซซ่าทางโทรศัพท์ และเอนกายนอนลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นใน และนอนดูหนัง ทันใดนั้นเสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

“พิซซ่ามาส่ง…? ไม่สิ… พึ่งโทรไปสั่งแปบเดียวเอง…”

ผมกดปุ่มบนหน้าจออินเตอร์คอมในขณะที่สงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น

“…นี่ ฉันซื้อพิซซ่ากับโค้กมาแล้ว…มาฮาระคุง…นั่น..ยะ.อยากจะทานด้วยกันกับฉันไหม…?”

“เอ~โต~… อะสะนางิซัง?”

“อะ-อืม…”

ไม่ใช่คนส่งของธรรมดาที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านพร้อมกับพิซซ่าไซต์ L และโค้กขนาดสองลิตร 2 ขวดในมือ แต่เป็นเพื่อนร่วมชั้นที่ผมไม่เคยคุยด้วยมาก่อน เธอคือ อะสะนางิซัง

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ 

ปล. ผมยังติดใจกับชื่อของ อะสะนางิซัง อยู่เลยครับว่าจะพิมพ์แบบออกเสียงญี่ปุ่น หรือจะพิมพ์ว่า อาซานางิซัง เพื่อความสวยงามดี

ปล2. ผมลองสร้างเพจเล่นๆดู https://www.facebook.com/Durimtok  ถ้าถูกใจยังไงฝากเพื่อนๆกดติดตามกันได้นะครับ