Double รักร้ายคูณสอง 12

เอริคที่เดินมายืนอยู่ข้างๆ หันมาถามฉันอีกครั้ง ฉันถอนหายใจอย่างเซ็งๆ พลางหยิบแก้วกาแฟจิบเบาๆ เพื่อให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง “ฉันไปถามเลวี่มาค่ะ”

“หึ เลยตามมาถึงที่นี่เลยงั้นเหรอ?”

“ใช่ แต่ฉันไม่เข้าใจเลย คุณจะทำให้มันยุ่งยากทำไมเนี่ย” ฉันขมวดคิ้วมุ่นมองเอริคอย่างไม่เข้าใจ เขาจะมาไกลถึงที่นี่เพื่ออะไรกัน แค่เซ็นเอกสารที่บริษัทนิดหน่อยก็เสร็จแล้ว

“ฉันไม่ชอบ”

“ให้ตายสิเอริค”

สายตาคมดุดันที่มองฉันอยู่ก่อนแล้ววาววับอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเพิ่งรู้ว่าเผลอเรียกเขาอย่างสนิทสนมเกินไป ก่อนจะรีบเม้มริมฝีปากด้วยความประหม่าและทำเป็นไม่สนใจสายตาคมของเอริค เขาหัวเราะในลำคอแกร่งแล้วยักไหล่ จากนั้นก็เดินเอาแก้วกาแฟที่ดื่มหมดแล้วไปวางไว้ที่อ่างล่างจาน และเอ่ยบอกท่าทางสบายๆ

“ฉันไม่ชอบเข้าบริษัท เธอก็รู้”

“ถ้าคุณไม่มาดูแลบริษัทแทนท่านประธาน แล้วคุณจะทำอะไรคะ?”

ฉันหันไปมองหน้าเอริคที่ยืนอยู่ข้างๆ กะพริบตาปริบๆ มองเขาอย่างสงสัยและอยากรู้เล็กน้อย “ก็คอยให้คำปรึกษาแผนกช่างในบริษัท”

“ไหนคุณไม่ชอบเข้าบริษัทไง“ อะไรของเขากันล่ะเนี่ย ฉันไม่เข้าใจเอริคเลยจริงๆ สิน่า

“มันคนละส่วนกัน แผนกช่างมันต้องคอยซ่อมกับวางแผนทำส่วนประกอบต่างๆ แต่ที่พ่อฉันทำมันยุ่งอยู่แต่กับเอกสาร และการเงิน ฉันไม่ถนัด ยุ่งยาก วุ่นวาย”

เปรี้ยง!

เอริคยังอธิบายให้ฟังไม่ทันจบประโยค ฉันก็ต้องสะดุ้งโหยงจนกาแฟในแก้วเกือบหก หัวใจเต้นระรัวขึ้นมาอย่างตระหนกตกใจ ทันทีที่ได้ยินเสียงฟ้าร้องฟ้าฝ่าจากนอกบ้าน ไอ้ฟ้าบ้านี่ก็จะร้องดังไปถึงไหนกันยะ! ฉันสูดหายใจเพื่อตั้งสติ พอหันมามองเอริคก็เห็นว่าเขาเลิกคิ้วมองฉันด้วยความกังวลปนสงสัย

“กลัวเสียงฟ้าร้องเหรอ”

“ก็… ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ แค่ตกใจนิดหน่อยน่ะ”

ฉันกัดริมฝีปากล่างอย่างเลิกลั่กไม่หาย สายตาคมคู่สวยจ้องใบหน้าฉันนิ่งจนฉันทำตัวไม่ค่อยถูกเลยรีบหันไปล้างแก้วกาแฟของตัวเองลงที่อ่างล้างจานแทน

“ฉันจะเข้าไปทำงานต่อ แต่ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้องครัวฉันก็จับท่อนแขนแข็งแรงเอาไว้ซะก่อน

“คือฉัน… ขอยืมเสื้อยืดคุณสักตัวได้มั้ยคะ ที่จริงฉันมีเสื้อผ้าสำรองอยู่รถ แต่ตอนนี้ฝนตกแรง แล้วก็…”

“เดี๋ยวไปดูงานที่ค้างก่อนแล้วจะเอาไปให้ที่ห้อง”

“โอเคค่ะ”

ฉันพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ พอหันไปมองที่หน้าต่างก็ยังคงเห็นแต่ท้องฟ้ามืดครึ้มกับสายฝนที่เทลงมาอย่างแรงไม่หยุด ให้ตายสิ ฉันถอนหายใจอีกรอบแล้วเดินมาที่ห้องรับแขกตามที่เอริคบอก เปิดประตูมาก็เจอกับห้องนอนกว้างขวางดูเป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนมีแม่บ้านมาทำความสะอาดให้ตลอด การตกแต่งก็ไม่มีอะไรหรูหรา ออกจะดูสบายๆ เรียบง่าย และผ่อนคลายเป็นธรรมชาติจนฉันยิ้มกว้าง ที่นี่ก็ดูน่าอยู่ดีนะเนี่ย

“หนาวจัง”

ฉันปิดประตูห้องแล้วยืนลูบแขนตัวเองป้อยเพื่อคลายความหนาว และพอมองเห็นหน้าต่างที่เปิดม่านอยู่ฉันก็รีบเดินดุ่มๆ ไปปิดทันที แสงจากฟ้าแล่บเมื่อกี้ทำให้ฉันรู้สึกตื่นๆ อย่างบอกไม่ถูก ฉันไม่ใช่คนกลัวฝนหรืออะไรหรอก แต่ฉันไม่ชอบสายฟ้าที่มันมากับเสียงฟ้าร้องเลยให้ตายเถอะ ถ้าฟ้าผ่าฉันขึ้นมานี่คงไม่น่ารอด แค่คิดก็ต้องกลืนน้ำลายดังอึก

พอเข้ามาอาบน้ำได้ไม่นาน ฉันกำลังจะเอื้อมมือสั่นๆ ของตัวเองไปหยิบผ้าขนหนูที่แขวนอยู่มาเช็ดตัวต้องสะดุ้งตกใจ ชะงักมือค้างอากาศไว้อย่างทำตัวไม่ถูกเมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้องดังสนั่นอยู่ด้านนอก บ้าจริง เมื่อไรเสียงฟ้าร้องฟ้าแล่บบ้าๆ นั่นจะหยุดสักทีเนี่ย!

พรึ่บ!

“อึก…”

และเหมือนวันนี้จะเป็นวันซวยของฉันจริงจู่ ๆ ไฟในห้องน้ำก็ดับโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวซะงั้น ความมืดมิดทำให้ต้องกะพริบตาปริบๆ อยู่หลายครั้งเพื่อปรับสายตา ยังดีนะที่ฉันดึงผ้าขนหนูมาพันรอบตัวเอาไว้แล้วเรียบร้อย อยากจะบ้าตาย ฉันสูดหายใจลึกๆ เพื่อตั้งสติ ก่อนจะฉันค่อยๆ ก้าวเท้าอย่างระมัดระวัง มือก็คลำไปทั่วมั่วไปหมดอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว เพราะไม่คุ้นชินกับสถานที่สักเท่าไหร่ อะไรอยู่ตรงไหนฉันยังไม่รู้เลยเนี่ย ให้ตายเถอะ

“บ้าชะมัด…”

ระหว่างที่คลำทางเพื่อเดินออกจากห้องน้ำ ฉันก็บ่นพึมพำกับตัวเองอย่างหงุดหงิด เสียงฝนที่ตกอยู่ข้างนอกก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกเลยสักนิด ก็เข้าใจอยู่ว่าบ้านหลังนี้ตั้งอยู่บนถูเขาสูงและต้นไม้ร่มรื่น สดชื่นมาก แต่ฝนมันก็ไม่จำเป็นต้องมาตกในวันที่ฉันมาแบบนี้สิยะ ไอ้ฝนตกน่ะไม่เท่าไร แต่ฟ้าร้องฟ้าแล่บนี่ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ

พอบอกเขาเสียงแข็งจบ เอริคก็หันกลับมามองใบหน้าฉันพร้อมกับยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ จนฉันอยากจะเอาเล็บไปข่วนหน้าหล่อๆ ของเขาให้หายหงุดหงิดชะมัด!

“ฉันจะลงไปดูงานที่ทำค้างไว้หน่อย เธอจะเข้านอนเลยหรือเปล่า”

ฉันนิ่งคิดสักพักก็ตัดสินใจว่าอยากจะดื่มอะไรร้อนๆ หน่อย แถมอากาศเริ่มเย็นลงจนฉันรู้สึกหนาวขึ้นมาทันที “ฉันอยากดื่มกาแฟหน่อยค่ะ”

“เดี๋ยวพาไป”

“คุณไม่มีไฟฉายอีกอันเหรอคะ อันที่จริงฉันขอยืมสักอันก็ไปเองได้ คุณจะได้ไปทำงานที่ค้างไว้ไง”

“มีแค่อันเดียว ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวจะมีทำไมเยอะแยะ”

เสียงเข้มต่ำพูดเรียบนิ่ง แล้วมือหนาก็จับข้อมือฉันไว้ จากนั้นเขาก็จูงฉันให้เดินตามหลังเขาไปช้าๆ ฉันถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายแล้วดินตามเอริคโดยไม่พูดอะไรอีก ทำได้เพียงมองแผ่นหลังกว้างกำยำพร้อมกับความอบอุ่นจากการที่เขาจับมือฉันไว้แน่น ไออุ่นร้อนๆจากร่างสูงใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ ทำให้หัวใจฉันรู้สึกปลอดภัย อุ่นวาบภายในอกอย่างบอกไม่ถูก ฉันเม้มริมฝีปากด้วยความประหม่าก่อนจะเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ถึงแล้ว”

ฉันกะพริบตาปริบๆ พลางสะบัดหัวไล่ความคิดเพ้อเจ้อของตัวเองแล้วมองไปรอบห้องครัวมืดมิดที่มีเพียงแสงจากไฟฉายของเอริคที่ทำให้เห็นเพียงสลัวๆ อย่างมึนงง นี่ฉันมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนานขนาดไหนกันน่ะ ให้ตายสิ

“เอ่อ… คุณปล่อยมือฉันก่อนสิคะ”

เอริคเหลือบมองลงไปยังมือหนาที่ยังคงจับมือฉันเอาไวแน่นแล้วยกยิ้มมุมปาก จากนั้นก็หันมามองใบหน้าฉันด้วยสายตาคมเจ้าเล่ห์ “หึ ทำกาแฟเผื่อด้วย”

ฉันพยักหน้าเข้าใจ หลบสายตาคมวาววับอย่างประหม่าหน่อยๆ แล้วหันไปชงกาแฟด้วยอาการเลิ่กลั่ก บ้าจริง ทำไมหัวใจฉันถึงเต้นระรัวเพียงแค่เผลอสบสายตากับเอริคด้วยล่ะ! ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อรวบรวมสมาธิ พอทำกาแฟเสร็จก็ยื่นไปให้เอริคแก้วหนึ่ง เอริคยกขึ้นจิบ ฉันเลยหันไปถามเขาเพื่อทำลายความเงียบและอาการทำตัวไม่ถูกของตัวเอง

“คุณต้องกลับไปที่ห้องทำงานใช่มั้ยคะ?”

“อือ เหลืออีกนิดหน่อย”

ฉันจิบกาแฟในมือ ขมวดคิ้วมุ่นแล้วหันไปมองทางเอริคทันที “ไฟดับแบบนี้คุณจะทำงานยังไงล่ะคะ?”

“ที่ห้องทำงานมีตะเกียงอยู่ แค่นั้นก็สว่างพอแล้ว”

“ระ… เหรอคะ”

“ไปด้วยกันมั้ย”

เสียงเข้มต่ำเลิกคิ้วถาม พอฉันพยักหน้าหงึกหงักเบาๆ กลับไปให้แทนคำตอบ เอริคก็ยกยิ้มพอใจ ฝ่ามือหนาเอื้อมมาจับข้อมือบางไว้หลวมๆ แล้วพาฉันเดินไปที่ห้องทำงานของเขาโดยที่มืออีกข้างก็ถือทั้งแก้วกาแฟของเขาและไฟฉายเอาไว้…

พรึ่บ!

พอเอริคพาฉันเดินมาถึงห้องทำงานของเขา เจ้าของมือหนาที่จับข้อมือฉันไว้ตลอดทางก็เดินไปจุดตะเกียงที่อยู่มุมห้องทั้งสองฝั่งด้วยความเคยชิน ฉันหันไปมองสำรวจรอบห้องทำงานของเอริคด้วยความอยากรู้และตื่นเต้นแปลกๆ ทุกอย่างในห้องนี้ส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับเครื่องบิน ส่วนประกอบเครื่องบิน มีโมเดลเครื่องบินเกือบจะทุกประเภทจนฉันรู้สึกทึ้งไม่น้อยเลย เห็นแบบนี้แล้ว… เอริคคงจะชอบมันมากจริง ๆ

เปรี้ยง!

และแล้วความคิดและขาของฉันก็ชะงักกึก รวมทั้งการกระทำทุกอย่างหยุดนิ่งทันทีที่ฉันได้ยินเสียงฟ้าร้องดังสนั่นจากด้านนอกจนบ้านหลังแทบสั่นสะเทือนไปทั้งหลัง

“ฝนจะตกหนักมากขึ้นอีก”

เสียงทุ้มต่ำที่ดังอยู่ด้านหลังในระยะใกล้ชิดเกินไปจนรับรู้ถึงไออุ่นจากแผงอกกำยำที่แนบชิดอยู่กับแผ่นหลังบางโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว ให้ตายเถอะ เอริคมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ…

“แล้ว… แล้วไฟจะดับแบบนี้อีกนานมั้ยคะ?”

ฉันสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดลึกๆ เพื่อตั้งสติ จากนั้นก็ถามเอริคน้ำเสียงแผ่วเบาอุบอิบและยังคงยืนหันหลังให้เขาอยู่ แล้วทำไมเขาต้องมายืนแนบชิดกับฉันขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้

“อาจจะถึงเช้า”

พอได้ยินคำตอบของเอริคฉันก็ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยหน่าย นี่คงเป็นคำตอบที่ฉันไม่อยากได้ยินตอนนี้มากที่สุดเลยล่ะ บ้าชะมัด ฝนตกหนักกว่าเดิมว่าแย่แล้ว ไฟยังจะดับยาวถึงเช้าของอีกวันเลยเหรอเนี่ย ฉันอยากจะบ้าตายจริงๆ!

“ว่าแต่… คุณไม่ไปทำงานที่ค้างอยู่เหรอคะ?”

ฉันหันไปเลิกคิ้วถามเอริคที่ยืนแนบชิดอยู่ด้านหลังไม่ห่าง แล้วก็อยากจะทึ้งหัวตัวเองแรงๆ สักทีเมื่อระยะห่างระหว่างฉันกับเขามันน้อยนิดจนน่าใจหาย หัวใจไม่รักดีของฉันก็เต้นตึกตักรุนแรงขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้อีกครั้ง…

หมับ

“หนาวเหรอ” ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ เมื่อจู่ๆ นิ้วเรียวก็ปัดเส้นผมที่ปรกใบหน้าไปทัดใบหูให้ฉัน เสียงเข้มต่ำเอ่ยถามโดยไม่สนใจจะตอบคำถามฉันสักนิดเดียว เอริคขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ ความอบอุ่นจากร่างสูงใหญ่และสัมผัสแผ่วเบาของเขา ทำให้ฉันรู้สึกประหม่าอย่างควบคุมได้ยากเย็นนัก

“นิดหน่อยค่ะ อากาศมันเริ่มเย็น…”

ฉันเม้มริมฝีปากแน่น เงยหน้าสบกับสายตาคมดุดันวาววับด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เอริคยกยิ้มมุมปากท่าทางเจ้าเล่ห์ ก่อนฝ่ามือหนาจะลูบไล้เส้นผมฉันลงมาจนถึงหัวไหล่บางแผ่วเบา ฉันไม่รู้จะทำตัวยังไงเลยได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ให้ตาย อากาศเย็นมันควรทำให้ฉันหนาวแทบขนลุกสิ แต่ทำไมตอนนี้ร่างกายฉันมันถึงได้รู้สึกร้อนรุ่มแปลกๆ กันล่ะ…