สอนรักอดีตภรรยา 18 สามีเก่ามีค่าแค่ห้าสิบสตางค์

หนานซ่งโบกมือให้ พร้อมเงยหน้ามองยวี่จิ้นเหวินอย่างไร้ความรู้สึก “คุณผู้ชายคะ เรารู้จักกันเหรอคะ?”

ยวี่จิ้นเหวินอึ้ง

เธอพูดว่าไม่รู้จักเขางั้นเหรอ? การแต่งงานสามปีที่ผ่านมาไร้ประโยชน์งั้นเหรอ?

เขาแอบกำหมัดแน่น วู่วามจนอยากจะทำร้ายคน นิสัยที่พยายามหักห้ามมานานหลายปีเกือบจะปะทุออกมาเพราะผู้หญิงคนนี้ เขากัดฟันแน่น “ไม่รู้จักฉัน แล้วเมื่อกี้เธอจะมองฉันทำไม?”

หนานซ่งพูดอย่างจริงจัง “เห็นว่าหน้าตาคุณหล่อไงคะ ทำไมคะ หล่อแล้วคนอื่นมองไม่ได้เหรอ? ใบหน้าของคุณเป็นจุดชมวิว จะมองต้องจ่ายเงินเหรอคะ?”

ยวี่จิ้นเหวิน : “……”

ผู้หญิงใสซื่อคนนั้น ปากเก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

“มีเงินสดไหม?”

หนานซ่งหันไปถามผู้ช่วย

ผู้ช่วยสองคนล้วงกระเป๋าตั้งนาน สุดท้ายกลับมีแค่เหรียญห้าสิบสตางค์ จึงเอ่ยเสียงเบาว่า “มีแค่ห้าสิบสตางค์ค่ะ”

“พอแล้ว”  “ให้คุณห้าสิบสตางค์ ไม่ต้องทอนค่ะ”

จากนั้น เธอที่ใส่รองเท้าส้นสูง ก็เดินพาผู้ช่วยเดินจากไปอย่างสง่า เหมือนเป็นพระราชินีของทั้งโลก ไม่หันกลับมา ไม่มีความอาลัยอาวรณ์

ยวี่จิ้นเหวินถือเหรียญห้าสิบสตางค์ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เหมือนคนสติฟุ้งซ่าน เหมือนเขาไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน แตกต่างกับเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง

แต่หน้าตาของเธอไม่ผิดแน่นอน ไฝใต้ตายิ่งโกหกไม่ได้ด้วย

ข้างหูมีเสียงหัวเราะเยาะดังลอยมา ฟู่ยวี่ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดยืนหัวเราะอยู่หน้าลิฟต์จนหายใจผิดจังหวะ

รู้จักยวี่จิ้นเหวินมาตั้งนาน นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นเขาเป็นใบ้ขนาดนี้

เวลานี้ เขาควรจะจู๋จี๋กับสุดที่รักของเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมีเวลามาที่เมืองหนาน?

หรือว่ามาเพราะเธอโดยเฉพาะ……

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ ในโทรศัพท์จึงมีเสียงพึมพำของไป๋ชีดังขึ้น “เขารู้จักกับฟู่ยวี่เหรอ”

“ใครนะ?” หนานซ่งขมวดคิ้ว

ไป๋ชีมองภาพในกล้องวงจรที่พวกเขาสองคนกอดไหล่กัน แล้วเอ่ยว่า “ก็ไอ้เมื่อคืนที่จะจับก้นเธอแล้วโดนเธอขย้ำ แถมเธอยังอ้วกใส่เขาอีกไง ดูท่าทาง เหมือนเขาจะสนิทกับยวี่จิ้นเหวิน”

แววตาหนานซ่งเยือกเย็น “เขาเป็นคนขายฉันงั้นเหรอ?”

“เป็นไปได้”

ขณะที่ไป๋ชีพูด เขาก็เคาะแป้นพิมพ์ไปมา จากนั้นจึงถอนหายใจ “ตามคาด เมื่อคืนมีคนแฮกกล้องวงจรโซนเวทีเต้น น่าจะเป็นไอ้ฟู่ยวี่นั่น”

ไม่คิดเลยว่าฝีมือทางคอมพิวเตอร์ของหมอนั่นก็ไม่เลวเหมือนกัน

สีหน้าหนานซ่งเข้มขรึม เขาไม่รู้ว่ายวี่จิ้นเหวินรู้จักกับตระกูลฟู่เมืองหรง พูดให้ชัดๆคือแต่งงานสามปี เขาคิดว่าเธอเป็นคนล่องหน ไม่เคยพาเธอไปเจอเพื่อน หรือเข้าสังคมของเขาเลย

“เมื่อคืนวุ่นวายจนดึก ถ้าฟู่ยวี่เป็นคนจำเธอได้จริงๆ แล้วเอาไปบอกยวี่จิ้นเหวิน งั้นยวี่จิ้นเหวินคงรีบมาจากเมืองเป่ยตั้งแต่เมื่อคืน”

ไป๋ชีช่วยเธอวิเคราะห์ แล้วหัวเราะหึ “ไม่ใช่ว่าเธอออกมาตัวเปล่า แล้วไอ้ชั่วนี่นึกถึงความดีของเธอ แล้วอยากจะคืนนี้กับเธอหรอกมั้ง?”

ขนตาหนานซ่งกระตุก แล้วพูดเสียดสี “นายว่าเป็นไปได้เหรอ?”

“เป็นไปไม่ได้”

ไป๋ชีทำลายฝันหวานของเธอ “จากที่ฉันได้ข่าวมาเมื่อคืนที่คฤหาสน์ตระกูลยวี่มีปัญหากัน แม่ยายเก่าของเธอปะทะกับโจ๋มือที่สามนั่น แต่สุดท้ายสามีเก่าเธอกลับทำให้แม่ตัวเองจากไปอย่างโมโหเพื่อคนที่ตัวเองรัก”

ได้ยินแบบนี้ ใจของหนานซ่งจึงตกลงเหวอีกครั้ง แล้วมุมปากก็เลิกขึ้นอย่างเสียดสี

ยวี่จิ้นเหวินเป็นคนที่กตัญญูขนาดนั้น แต่กลับขัดใจแม่ตัวเองเพื่อโจ๋เซวียน มองออกเลยว่าเขารักโจ๋เซวียนมากแค่ไหน แล้วเธอที่เป็นภรรยาเก่าจะสำคัญได้ยังไง?

“ถ้าเขามาเพราะเธอ เธอคิดจะทำยังไง?” ไป๋ชีเอ่ยถาม

หนานซ่งสลัดความคิดบ้าบอต่างๆในใจทิ้ง แล้วกลับมาตั้งสติ “ในเมื่อหย่าแล้ว งั้นก็ทางใครทางมัน ฉันเอาแต่ใจมาสามปีแล้ว จะไม่เอาแต่ใจตัวเองอีก”