ตอนที่ 115 ไปทํางาน (5)
การสัมภาษณ์ดําเนินไปอย่างราบรื่นและจบลงด้วยดี ผมประหลาดใจที่พบว่า มีคนที่มีความสามารถเช่นคิมมิยองมากกว่าที่ผมคิดไว้ตอนแรก
แน่นอน ผมไม่มีเหตุผลที่จะไล่เธอออก ผมรู้ว่าคนที่สิ้นหวังจะจบลงด้วยการทํางานให้มากขึ้น
ในขณะเดียวกัน บางคนก็พบว่าคําถามแปลก ๆ ที่ผมถามออกไปนั้นไม่ยุติธรรม ผมไม่สามารถตําหนิพวกเขาได้เพราะแม้แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าคําตอบที่ถูกต้องคืออะไร
“ถ้าสมาชิกกิลด์บลูทั้งหมดตกลงไปในน้ําอธิบายหน่อยได้ไหมครับว่าคุณจะมองหาใครและทําไม?”
“ถ้าคุณถูกขอให้ทําความสะอาดกิลด์ทั้งหมดในลินเดลคุณคิดว่าจํานวนเงินที่เหมาะสมในการเรียกเก็บคือเท่าไหร่?”
“ถ้าคุณไปสํารวจดันเจี้ยนกับเพื่อนร่วมงานของคุณ สมมติว่ามีคนคนหนึ่งเสียชีวิตระหว่างการสํารวจ คุณจะทํางานต่อไปในการโจมตีดันเจี้ยนไหม?”
“คุณจะอธิบายอะไรให้เด็ก 5 ขวบฟังยังไง ถ้าเขาถามว่าการเล่นแร่แปรธาตุคืออะไร?”
คําถามทั้งหมดของผมเป็นเรื่องไร้สาระ แต่คําถามทั้งหมดมุ่งเป้าไปที่คําเดียวคือการพัฒนา
มันไม่สําคัญตั้งแต่แรก เพราะผมถามคําถามเหล่านี้กับคนที่ผมไม่ได้ตั้งใจจะเก็บเอาไว้ แต่คําตอบบางอย่างของพวกเขากลับทําให้ผมประหลาดใจ ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะเก็บไว้บางส่วนอย่างแรกผมใช้คําถามทั้งหมดจากคําถามทั่วไปที่บริษัทต่าง ๆบนโลกถาม
ในท้ายที่สุด ผมสามารถระงับความขัดแย้งก่อนหน้าของบลูด้วยการสร้างกิลด์ให้เป็นสถานที่ทํางานในฝันสําหรับทุกคน และขั้นตอนการสัมภาษณ์นี้เป็นไป เพื่อทําให้แน่ใจในขั้นตอนเหล่านั้น
“ในกรณีที่คุณไม่ได้ถูกรับเลือก ช่วยติดต่อผมกลับมาต่างหากด้วยนะครับ”
” ทําไมล่ะครับ?”
“คุณอาจจะสงสัยว่าทําไมถึงไม่ได้ถูกเลือก โปรดดูประวัติส่วนตัวของคุณและบอกผมว่า ทําไมคุณถึงคิดว่าตัวเองไม่ได้รับเลือกช่วยเขียนจดหมายถึงผมเกี่ยวกับเรื่องนี้ นี่อาจจะช่วยคุณในการสัมภาษณ์ครั้งต่อไป”
“เอ่อ …..ขอบคุณครับ”
“ไม่มีปัญหา
ผมทําให้แน่ใจว่าบลูเป็นที่รู้จักในฐานะกิลด์ที่ดูแลแม้กระทั่งคนที่ไม่ได้ถูกรับเลือก มันแตกต่างจากกิลด์อื่นๆที่ส่งคนเหล่านี้กลับบ้านโดยไม่บอกว่าทําไมพวกเขาถึงถูกคัด ออก
ในเวลาเดียวกัน ผมไม่ได้ละเลยที่จะใช้ประโยชน์จากเพื่อนนักข่าวของผม
[ทําไมบลูถึงแตกต่าง?]
ผมส่งบทความในรูปแบบของการสัมภาษณ์นี้ออกไปเพื่อให้พวกเขาและถูกตอบรับอย่างร้อนแรง
เมื่อมาถึงจุดนี้ อดีตสมาชิกที่ทิ้งบลูไปหลังจากเหตุการณ์ของลีซอลโฮก็เริ่มติดต่อเรากลับมาอีกครั้ง
แน่นอน ผมปฏิเสธที่จะให้พวกเขาเข้าร่วม
“ผมไม่ต้องการฝูงนกอพยพ
เป็นการดีกว่าที่จะจ้างคนกลุ่มใหม่ที่รักการทํางานกับบลูอย่างแท้จริงซึ่งหมายความว่าพวกเขาเต็มไปด้วยกําลังใจในการทํางาน
แต่พวกเขาก็มีความสุขกับสิ่งอํานวยความสะดวกและสิทธิพิเศษที่บลูมอบให้ นอกจากนี้พวกเขายังได้รับรางวัลทุกครั้งที่แสดงผลลัพธ์ที่ดี
ระบบที่เรียบง่ายนี้สนับสนุนมิยองและเด็กฝึกงานคนอื่นๆหลังจากที่พวกเขาปรับตัวได้สําเร็จ พวกเขาก็ได้หมกมุ่นอยู่กับงานของตน
ดังนั้นจึงสร้างบรรยากาศที่แปลกประหลาดของการแข่งขันภายในที่ทํางาน
ในระยะสั้นทุกอย่างดําเนินไปอย่างราบรื่น
แต่ถึงอย่างนั้น
“ผมยังรู้สึกเหมือนตัวเองกําลังจะตาย”
ความจริงที่ว่าผมยังยุ่งอยู่นั้นปฏิเสธไม่ได้ กิจวัตรประจําวันของผมเรียบง่ายในบางมุม
ผมไม่รู้ว่าทําไม แต่ผมมักพบว่าตัวเองกําลังแก้ตัวเพียงเพื่อที่จะได้พบจองฮายันในห้องพยาบาล เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ตื่นผมรู้สึกเหมือนว่าถ้าไม่ทําอย่างนั้น ผมก็จะไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้อีกต่อไป
มันมาจนถึงจุดที่ผมรู้สึกทุกข์ทรมาณจนผมนอนอยู่ข้าง ๆ เธอผมยังเพ้อถึงขั้นใคร่ครวญโดยคิดว่าจองฮายันจะชอบมันถ้าเธอตื่นขึ้น
อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดที่ผมได้จากการทําเช่นนั้นคือความรู้สึกของการเผาผลาญตัวเอง
หลังจากพักช่วงสั้น ๆ ผมยังมีเวลาไปเวิร์คช็อปและศึกษายาที่จะส่งออกไปขายเร็ว ๆ นี้
แม้ว่าทีมเล่นแร่แปรธาตุที่เพิ่งได้รับคัดเลือกจะทํางานอย่างหนัก แต่ก็ยากที่จะบอกว่าภาระของผมลดลงเนื่องจากพวกเขาไม่สามารถทําอะไรได้มากมายตั้งแต่แรก
ในบรรดาผู้ที่ทํามันเป็นอาชีพที่สอง พวกเขายังไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นนักวิจัย หลังจากนั้นยังมีการประชุมการจัดการและสั่งงานโดยละเอียด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งผมทําให้แน่ใจว่าจะให้ฮวังจองยอนทํางานเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อยและให้เวลาพักกับตัวเองบ้าง
ถัดไป เพื่อให้ราบรื่นขึ้น กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์การวางแผนในอนาคต ฝ่ายกฎหมายของจักรวรรดิและการวางแผนกําลังพลสําหรับกองกําลังต่อสู้ในอนาคต
ผมพยายามทํางานให้เสร็จ ซึ่งผู้ฝึกงานยังทําแบบผมไม่ได้
แน่นอน ผมไม่สามารถเพิกเฉยบางเรื่องที่ต้องได้รับการอนุมัติจากคิมฮยอนซอง
“คิมฮยอนซอง… ไอ้สารเวรนั่น…”
ขณะที่ผมพึมพําโดยไม่รู้ตัว ผมก็ได้ยินเสียงหนึ่งพูดขึ้น
“มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณกียอง?”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณมิยอง ผมได้ยินมาว่าคุณทํางานได้ดีมากเมื่อเร็ว ๆ นี้”
“เอ่อ ขอบคุณค่ะรองหัวหน้า”
“แล้วลูก ๆ ของคุณล่ะ พวกเขาเป็นยังไงบ้าง?”
“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีความสุขมากเพราะคุณขอบคุณมากค่ะที่ช่วยเหลือพวกเรา”
“อ่า ไม่หรอก ผมสิต้องรู้สึกขอบคุณมากกว่า”
มันน่าสนใจมากที่เธอรู้สึกขอบคุณ เพียงเพราะผมช่วยลูกๆของเธอไว้ในบรรดาคนที่ผมเลือกมาทํางานให้กับบลูคิมมิยองเป็นคนที่ดีที่สุด
ถ้าให้เวลาเพียงพอ ผมมั่นใจว่าเธอจะมีความสามารถมากกว่าที่จะเป็นหัวหน้าทีม
“ไม่เลย ผมอยากจะขอบคุณจริง ๆ ที่คุณมากิลด์ของเรา”
“แน่นอนค่ะ อย่างไรก็ตามนี่คือเอกสารใหม่”
“อา คุณทําได้ดีมาก แต่ผมคิดว่าคุณควรพักผ่อนบ้างสาหรับวันนี้”
“แต่การแก้ไข..”
“ผมยังต้องปรึกษากับหัวหน้าก่อน อย่างไรก็ตามคุณแทบจะไม่ได้ใช้เวลากับลูก ๆ ของคุณเลยไม่ใช่เหรอ?”
ขอบคุณค่ะ”
ด้วยเหตุนี้ ใบหน้าของคิมมิยองก็แดงขึ้น
“ไว้เจอกันใหม่พรุ่งนี้ครับ”
“ค่ะ รองหัวหน้า”
หลังจากที่คิมมิยองจากไป ผมก็ยืนขึ้นหลังจากจัดเอกสารเสร็จมีบางเรื่องที่ต้องการการอนุมัติจากหัวหน้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งสําหรับเรื่องที่มีความเสี่ยง
หรืออย่างน้อยถ้าผลลัพธ์ออกมาไม่ดีพวกระดับสูงคงโทษผมไม่ได้ขณะที่ผมเดินขึ้นไปพร้อมกับความคิดที่ฝังอยู่ในหัวก็มีฉากแปลกประหลาดปรากฏขึ้นตรงหน้า
“ฮะ?”
ผมสามารถเห็นสมาชิกของกิลด์เรดเมอร์เซนนารีคนเดียวกันกับที่ชาฮีราส่งมาเพื่อปกป้องผมในกรณีที่การลอบสังหารเกิดขึ้นอีกครั้ง
เมอร์เซนนารีคนหนึ่งเปิดปากพูดขึ้นและผมกังวลว่าทําไมพวกเขาถึงมาที่นี่อีก
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”
“ครับ มันเป็นเวลาสักพักแล้ว อะไรทําให้คุณมาที่นี?”
“หัวหน้าของเราอยู่ที่นี่ครับ”
“ชาฮีรา?”
“ครับ เธอกําลังคุยกับคุณฮยอนซอง หัวหน้ากิลด์บลู”
ทันทีที่เขาพูดจบ ประตูที่เปิดออกก็เผยให้เห็นชาฮีรานานมากแล้วตั้งแต่ผมเจอเธอครั้งสุดท้าย แต่ผมก็ยังปรับตัวเข้ากับท่าทางที่ยิ้มแย้มของเธอไม่ได้
“เฮ้ นี่ไง”
“ฮีรา?”
“นี่เป็นช่วงเวลาที่สมบูรณ์แบบ ฉันกําลังจะไปหาเธอพ อดี”
เสียงของคิมฮยอนซองดังออกมาจากประตูที่เปิดอยู่
“กียอง เข้ามาสิ”
“เอ่อ ครับ”
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ความวิตกกังวลรุมเร้าเข้ามาในร่างกายผมอย่างแน่นอน ผมไม่รู้ว่าชาฮีราพูดอะไรกับคิมฮยอนซองไปบ้าง
บทสนทนาระหว่างหัวหน้ากิลด์สองคนเป็นเรื่องปกติแต่การเจรจาส่วนใหญ่กับพวกเรดเมอร์เซนนารีผ่านพ้นผมไป
นี้ไม่ได้เท่ากับการแสดงออกทางสีหน้าของคิมฮยอนซองที่ดูราวกับว่าท้องฟ้ากําลังถล่มลงมา
“เกิดอะไรขึ้น?
ผมไม่เคยเห็นท่าทีแบบนี้ของเขามาก่อน
สิ่งที่แปลกก็คือการแสดงออกของชาฮีรานั้นตรงกันข้าม
“บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?”
ขณะที่ความวิตกกังวลของผมเริ่มก่อตัว คิมฮยอนซองก็ พูดขึ้น
“ไม่มีอะไรเลย เรากําลังพูดถึงการประชุม
“นั่นคือการประชุมที่สําคัญใช่ไหมครับ?”
“ครับ ผมไม่รู้ว่าคุณเคยได้ยินเรื่องนี้หรือเปล่าแต่มันคงจะดีกว่าถ้าผมจะอธิบายตั้งแต่แรกว่ากันว่าอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์เบนิกอร์จัดงานเลี้ยงทุกปี โดยเชิญหัวหน้ากิ ลด์ขนาดใหญ่ที่อยู่ในนครอิสระแต่ละเมืองมันเป็นงานสังคมที่ผู้คนจะพบปะพูดคุยกัน”
“อืม…”
ผมเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนจากชาฮีราไม่น้อย
แน่นอนว่าเรื่องนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับเรา เฉพาะกิลด์เช่นแบล็คสวอนและเรดเมอร์เซนนารีเท่านั้นที่ถูกรับเชิญบลูเป็นเหมือนกิลด์ที่เพิ่งเริ่มต้นใหม่อย่างแท้จริง อย่างไรก็ตามจากสีหน้าของชาฮีราดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ
เมื่อเห็นผมมองเธอ ผู้หญิงที่เป็นปัญหาก็พูดขึ้น
“แน่นอนเรดเมอร์เซนนารีของฉันและแบล็คสวอนต่างก็ถูกรับเชิญ
อา..”
“แต่เรดเมอร์เซนนารีควีนได้ร้องขออย่างเป็นทางการให้พาคุณลีกียองไปด้วย”
“อันที่จริงมันเป็นการต่อรองมากกว่าการขอ…”
“อ-อ๊ะ!”
ผมตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้นในทันที ผมยังสามารถเข้าใจได้ว่าทําไมคิมฮยอนซองดูราวกับเขาเสียหน้า
“ไอ้บ้าเอ๊ย! ชาฮีรา ผมรักคุณ!”
นี่หมายความว่าผมจะได้พักจากงานของตัวเอง!
ผมต้องต่อต้านความอยากจูบเส้นผมสีแดงของเธอและริมฝีปากที่ยิ้มแย้มด้วยความชื่นชมอย่างบริสุทธิ์ใจ
“ผมพอจะเข้าใจแล้ว…”
ผมต่อต้านความอยากที่จะควบคุมการแสดงออกทางสีหน้าของตัวเองสิ่งนี้จะทําให้ผมได้พักหายใจจากงานสนุกกับกิจกรรมทางสังคมได้ใช้เวลาร่วมกับชาฮูราและเดินเตร่ไปทั่วอาณาจักร
ผมคิดถึงการได้พักผ่อนมาก
“ชาฮีรา…”
“แต่ถ้าวียองที่ดูแลธุรกิจโดยรวมในกิลด์เราหายไป.
สถานการณ์ของเราอาจเปลี่ยนเป็นเรื่องยาก แต่มันจะเป็นประโยชน์สาหรับเขาที่จะไปที่เมืองหลวง เพื่อพบปะผู้มีอิทธิพล
ขณะที่เขาพูด การแสดงออกของคิมฮยอนซองนั้นเลวร้ายลง
ผมไม่ได้มั่นใจในความสามารถของตัวเองมากเกินไปแต่ความจริงแล้ว มันไม่ใช่การพูดเกินจริงที่จะบอกว่าเหตุผลที่กิลด์ทํางานได้ดีก็เป็นเพราะผมลีกียอง
เห็นได้ชัดว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าผมหลุดออกจากสถานการณ์ในตอนนี้งานบนบ่าสมาชิกกิลด์ที่เหลือจะหนักขึ้นไปอีก
ความยุติธรรมมีชัย
มันคงเป็นเรื่องปกติที่คิมฮยอนซองจะไม่ปล่อยผมไปแต่มันเป็นเรื่องดีที่จะแลกเปลี่ยน ถ้ามันหมายถึงการประชาสัมพันธ์พวกเราบ้างนั่นคือเหตุผลที่การแสดงออกทางสีหน้า ของเขาดูซับซ้อนและละเอียดอ่อน
“เมอร์เซนนารีควีนบอกว่าถ้ากียองปฏิเสธ เธอก็จะไม่รับ เขาไป”
“ขอบคุณที่มานะครับ”
“ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง…”
เมื่อพิจารณาถึงบลูซึ่งได้รับความช่วยเหลือจากเรดเมอร์เซนนารีมาโดยตลอดนี่เป็นเรื่องทั่วไปที่จะตอบรับคําของ่าย ๆ เช่นนี้ผมไม่ได้ทําสิ่งนี้เพียงเพราะผมต้องการหนีจากหน้าที่ของตัวเอง
“ตัดสินใจแล้วเหรอ? ฮยอนซอง?”
“ครับ ผมอยากจะขอบคุณคุณจริง ๆ ชาฮีราโอกาสแบบนี้เป็นสิ่งหายาก”
“คุณดูขมขึ้นเล็กน้อย เมื่อพูดแบบนั้น”
“เพราะว่ากียองมีบทบาทมากมายในกิลด์…ฮ่าฮ่า เมื่อเขาไม่อยู่งานของเราจะยากขึ้นมาก”
“ตอนนี้เป็นเวลาของแกแล้วที่จะร้องไห้เรื่องงาน
ในเวลานี้ผมรู้สึกถึงชัยชนะ หมดเวลาการเป็นแม่บ้านแล้วแม้จะเป็นเพียงชั่วครู่ก็ตาม
“เฮ้ เธอโอเคไหม คุณฮียอง”
“ค่ะ ฉันไม่แน่ใจว่าทําไมเธอถึงยังไม่ตื่น แต่ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอจะไม่มีอะไรผิดปกติ”
“เป็นเรื่องดีที่ได้ยินว่าเธอแข็งแรง แต่ผมค่อนข้างกังวลว่าเธอจะไม่ตื่นขึ้น ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติกับสภาพร่างกายของเธอด้วย”
“คุณไม่ต้องกังวลเลยค่ะ ร่างกายของแข็งแรงขึ้นมาก
“ว่าไงนะ ได้ยินไหม? ดูเหมือนว่าลีกียองจะไปที่เมืองหลวงในครั้งนี้”
“อาใช่ ต้องขอบคุณกิลด์ที่มีงานล้นมือ พวกเขาไม่ได้บอกเหรอว่าเขาจะหายไปสักพัก?”
“ก็อาจจะ ผมได้ยินมาว่าเขากําลังจะไปกับเรดเมอร์เซนนารี่ควีนดูเหมือนว่าหัวหน้าที่ร้อนแรงจะไม่อยู่ที่นี่สักระยะเช่นกัน”
“อ๊ะ … ไม่นะ!”
“ห-ห้ะ!
“จ-จองฮายัน?!
“ช่วยอธิบายให้ฉันฟังอย่างละเอียดด้วยค่ะ!”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
