BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++โคตร​เลว​ #52 -​ คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

"….." ร่างกายแข็งทื่ออยู่ในอาการช็อกในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ขณะที่ซบอยู่กลางอก แหงนหน้ามองผู้เป็นพ่อที่ยืนอยู่ใกล้ๆกัน ความใจหายพรั่งน้ำตาที่ยังไม่แห้งดีให้ไหลกลิ้งลงมาอัตโนมัติ

เนเน่ดันตัวออกจากอ้อมกอดหลังได้สติ​ ยก​มือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลลวกๆ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่หูฟาดไปหรือเปล่า

"ตะ..ตายเหรอคะ" เธอจึงทวนคำนั้นถามให้แน่ใจ

"ใช่​ มันตายไปแล้วป๊าเป็นคนฆ่ามันเอง"

"….." หัวใจดวงน้อยดับวูบทั้งน้ำตาไหลกลิ้งลงมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกบางอย่าง มันคือเรื่องจริงเธอไม่ได้หูฟาดเขาตายแล้วตายด้วยเงื้อมมือของผู้เป็นพ่อ ซึ่งไม่แปลกหรอกที่มีจุดจบแบบนี้เพราะท่านรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว แต่ทำไมการตายของเขากลับทำให้เธอรู้สึกเสียใจแปลกๆในเมื่อต้องการให้เขาตายอยู่แล้ว​ ต้องควรดีใจสิที่ได้หลุดพ้นจากคนเลวๆสักที ทว่าหัวใจกลับวิวๆคิดถึงภาพวันวานที่อยู่กับเขา​ ช่วงเวลาที่เขาอ่อนโยนดูแลเธอเสียอย่างนั้น​ เหมือนกับว่าไม่อยากให้เขาจากไป "ฮึก.."

"แล้วร้องไห้ทำไม? เสียใจเหรอที่มันตายหรือดีใจ" เสียงเยือกเย็นของโน่ดังขึ้น​ ทำเอาหญิงสาวที่กำลังจ้องหน้าเจ้าของคำพูดนั้นนิ่งสะดุ้งตกใจหลุดจากห้วงความคิด​

"ปะ..เปล่าค่ะ" เธอรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาพร้อมกับปฏิเสธ​ เธอไม่อยากตอบว่าเสียใจแล้วก็ไม่ได้ดีใจด้วยทั้งๆที่ควรจะตอบว่าดีใจด้วยซ้ำ​ มันบอกไม่ถูกเลยว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่คืออะไร​

"ลูกคงไม่ได้รักคนที่ทำร้ายตัวเองปางตายหรอกใช่ไหม" แค่เห็นอาการของลูกสาวโน่ก็ไม่เชื่อแล้ว ดูก็รู้ว่ากำลังเสียใจจะมาโกหกคนเป็นพ่อที่ผ่านทุกอย่างมาก่อนไม่ได้หรอก​ ​ซึ่งเขารู้จักนิสัยของคนของตัวเองดีเป็นอย่างดีทั้งเนเน่และเพลิงต่างก็ตกหลุมพรางตัวเองกันทั้งคู่

"มะ..ไม่ค่ะ​ หนูไม่มีทางรักคนที่ทำร้ายตัวเองได้" ใช่​ เธอจะไม่มีทางรักคนที่ทำร้ายตัวเองเด็ดขาด​ ไม่มีทาง

"ก็ดี​ ต่อจากนี้ไปหนูต้องตั้งใจบำบัดตัวเองให้หายเพื่อขาดและห้ามเครียดเพื่อหลานของป๊า เข้าใจไหม" ว่าแล้วมือหนาก็วางบนศีรษะทุยของลูกสาวเบาๆ

"ค่ะ" เธอพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ​ จะตั้งใจเลิกยานรกเพื่อลูกและจะเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวให้ดีที่สุดเท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้

ต่อให้ตอนนี้เพลิงจะยังมีชีวิตอยู่ยังไงเธอก็เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวอยู่ดี

"งั้นพวกเราออกไปกันเถอะ ปล่อยให้หมอได้เริ่มบำบัดเลย" นุพูดขึ้นหลังยืนเงียบฟังเรื่องทั้งหมดจนจบ แล้วเอื้อมมือเข้าไปลูบศีรษะของหลานเบาๆพร้อมกับเอ่ยให้กำลังใจ "สู้ๆนะคนเก่งของปู่"

"คนเก่งของย่าด้วย" นินว่าบ้าง​ ฟอด~ ก่อนจะโน้มใบหน้าหวานเข้าไปหอมขมับหลานสาวหนักๆหนึ่งที​ ทำให้เนเน่ยิ้มออกมาอีกครั้งรับรู้ถึงความรักที่คนในครอบครัวมีให้

"ขอบคุณคุณปู่คุณย่ามากนะคะ"

"อืม/จ้า" นุและนินพยักหน้ารับคำขอบคุณของหลานสาวด้วยรอยยิ้มเช่นกัน​ ก่อนทุกคนจะพากันเดินออกไปยกเว้นแนทคนเดียวที่ยังนั่งอยู่

"หนูไม่ต้องกลัวนะลูก​ หลานคนเดียวม๊ากับป๊าเลี้ยงได้" ไม่ว่าเปล่าแนทจับมือลูกสาวข้างหนึ่งยกขึ้นมาว่าบนฝ่ามือของตัวเองแล้วกุมไว้หลวมๆ​ กลัวลูกสาวจะคิดมากเรื่องลูกในท้องที่ไม่มีพ่อจึงอยากจะปลอบใจ

"หนูไม่กลัวเลยค่ะม๊า ลูกคนเดียวหนูก็เลี้ยงได้" แม้จะพูดไปแบบนั้นแต่ในใจกลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย มันแปลบๆอยู่ในอกข้างซ้าย​ กลัวอยู่เหมือนกันเวลาลูกโตขึ้นแล้วถามถึงพ่อเธอจะบอกไปยังไง

เนเน่ยกมือขึ้นไปกุมทับมือของผู้เป็นแม่ไว้เป็นการบอกว่าเธอโอเคไม่ต้องเป็นห่วง​ แนทพอเห็นอย่างนั้นก็พยักหน้าหน้าเบาๆ พลางคลี่ยิ้มออกมาอย่างหมดห่วง

"งั้นม๊าไปก่อนนะ​ สู้ๆนะลูก" เธอพูดแค่นั้นแล้วหยัดกายลุกขึ้น​ ไม่วายโน้มริมฝีปากอวบอิ่มเข้าไปจุมพิตลงบนกลางหน้าผากมนเบาๆ​ ก่อนสาวเท้าเดินออกไปสวนกับนายแพทย์หนุ่มและพยาบาลสาวเดินเข้ามาพอดี

"คุณเนเน่พร้อมจะเริ่มบำบัดหรือยังครับ" นายแพทย์หนุ่มเอ่ยถาม​ ขณะที่เอื้อมมือหยิบทิชชูเปียกบนโต๊ะของเตียงผู้ป่วยยื่นให้คนบนเตียงหลังเห็นคาบน้ำตาบนใบหน้าสวย

"พร้อมค่ะ" เจ้าตัวพยักหน้าตอบ พร้อมกับหยิบทิชชูเปียกมาเช็ดหน้า

"มึงว่าจะเจอร่างไอ้เพลิงไหมวะ​ ทะเลแม่งโคตรจะกว้างเลย" ตี๋เอ่ยถามเพื่อนรักทั้งสองคนขณะที่นั่งรอนักดำน้ำดำหาร่างของเพลิงอยู่บนเรือ​ ตอนนี้พวกเขาออกมาตามหาร่างของเพื่อนรักที่ถูกนำเอามาโยนทิ้งกลางทะเลพร้อมกับนักดำน้ำที่พวกเขาจ้างมา​ หลังรู้เรื่องทั้งหมดจากลูกน้องของเจ้านายที่เมื่อวานกลับเข้าฝั่งมาเจอกับพวกเขาพอดี

พอรู้ว่าเพลิงตายแล้วทุกคนน้ำตาไหลพรากแต่ก็ยังไม่ปักใจเชื่อ​ ก่อนจะได้เห็นศพว่าเพื่อนตัวเองนั้นได้ตายไปแล้วจริงๆ

"ถ้ามันตายจริงยังไงก็เจอ​ คลื่นซัดร่างมาเข้าเกยฝั่งอยู่แล้ว" เป็นเล้งตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด​ ในใจภาวนาอย่าให้เพื่อนรักเป็นอะไรไปเลย​ ถ้าขาดคนใดคนหนึ่งไปพวกเขาคงอยู่กันไม่ได้

"กลัวแม่งจะตายจริงอย่างที่ลูกน้องนายว่าว่ะ"

"ไอ้เพลิงต้องไม่เป็นอะไรเว้ย​ มึงอย่าคิดมากเลยไอ้เสือ"

"บอกกูอย่าคิดมากแต่มึงกลับคิดเองซะงั้น" เสือผลักไหล่ตี๋ปลอบใจเบาๆ​ ก่อนพวกเขาจะยืนมองนักดำน้ำดำหาร่างเพื่อนรัก นี่ก็เป็นจุดที่สองแล้วถ้าไม่เจออีกก็คงไปได้อีกจุดเดียวแล้วค่อยมาหาต่อวันถัดมา​ เพราะถ้าเข้าช่วงเย็นนักดำน้ำจะดำกันไม่ได้เนื่องจากพายุจะเข้าตามกรมอุตุนิยมวิทยาได้ประกาศไว้

ผ่านไปเกือบๆชั่วโมงนักดำน้ำก็โผล่ขึ้นมาทีละคน พร้อมกับถอดท่อหายใจออก​ ค่อยๆว่ายกลับมาขึ้นเรือโดยมีพวกเขาเดินไปช่วยดึง

"ตรงนี้ไม่เจอครับ" นักดำน้ำคนหนึ่งว่าด้วยน้ำเสียงเหนื่อยจากการใช้พลังงานไปเยอะ

"งั้นรีบไปหาอีกทีหนึ่งเลยเดี๋ยวจะไม่ทันเอา​ ลุงออกเรือเลยครับ" เล้งบอกนักดำน้ำ ก่อนจะหันไปตะโกนบอกคนขับเรือ

"ครับ" ลุงคนขับเรือตะโกนตอบ​ แล้วรีบแล่นออกไปยังอีกที่หนึ่งที่ได้ดิวกันไว้

—————————————