บทที่ 2
เนอิ นักสู้แห่งปาร์ตี้ [ ไวท์แฟงค์ ] ที่นำโดยเซอิน
เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉัน เพื่อนเก่า
เธอเป็นคนสดใสร่าเริงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และฉันก็ปฎิบัติตัวต่อเธอเหมือนที่ปฎิบัติกับคนอื่นๆโดยไม่สนเพศสภาพ
เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจนกระทั่งถึงจุดหนึ่งที่เธอเริ่มตีตัวออกห่างไป
ฉันจำได้ว่าในตอนที่ฉันเศร้าเสียใจ เธอก็คอยหัวเราะอยู่ข้างๆและช่วยให้กำลังใจฉันอยู่เสมอ
เธอเป็นคนที่ช่วยฝึกให้กับฉันในตอนที่ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระในปาร์ตี้
ในตอนที่ฉันกังวลว่าควรจะสารภาพรักกับลิซ่าดีหรือเปล่า เธอก็เป็นคนที่พูดว่า “ถ้านายเป็นผู้ชายก็จงลงมือทำซะ!”
ถึงแม้ว่าพวกเราจะแยกจากกันในแบบที่มันแย่ แต่ฉันก็ยังมีความทรงจำดีๆเหลืออยู่อีกมากมาย
เนอิคือคนที่คอยสร้างอารมณ์ด้วยบวกให้กับปาร์ตี้ เป็นสีสันให้กับปาร์ตี้
“ท่านดาร์ม ดูเหมือนว่าจะมีคนเก่งๆโผล่มาอีกคนแล้ว”
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะเก่งกล้าสามารถ มากกว่าปาร์ตี้ของผู้กล้าเสียอีกนะ. จัดการมันซะ!”
“””โอ้”””
ทหารปีศาจประมาณ 10 ตัวก็ชักดาบออกมา
ข้างหลังพวกนั้น ปีศาจที่ชื่อดาร์มโยนเนอิทิ้งเหมือนเป็นเพียงขยะชิ้นหนึ่ง
เป็นเพราะมันสนใจในตัวฉันมากกว่าการฆ่าเธอ
อารมณ์โกรธในตัวฉันมันพุ่งพล่าน
เซอินไปไหน
ทำไมถึงปล่อยให้เนอิสู้อยู่คนเดียว
ทำไมถึงไม่ช่วยเธอ
เนอิเป็นคนรักของนายไม่ใช่รึไง
“เฮ้ย ไอ้เจ้ามนุษย์!”
พวกปีศาจล้อมรอบตัวฉันจากนั้นก็แทงดาบใส่ฉันเกือบจะพร้อมๆกัน แต่ฉันไม่ได้ขยับ
“หา!? ทำไมถึงแทงมันไม่เข้า!”
“ไอ้มนุษย์นี่มันแข็งแกร่งเป็นบ้าเลย!”
“ใบมีดกระเด้งออกมา!?”
“ท่านดาร์ม เจ้ามนุษย์นี่มันแปลกๆนะครับ!”
ฉันชักดาบออกมาแล้วฟันใส่พวกปลาซิวทั้งหมดในดาบเดียว
พวกแกมันไร้ค่าสำหรับฉัน
แล้วก็แก ไอ้ยักษ์! ฉันควรจะกำจัดแกทิ้งด้วย
“โฮ่ ดูเหมือนว่าเจ้าจะทลายกำแพงของเลเวล 100 ไปแล้วสินะ แล้วยังกำไลข้อมือนั่นอีก เข้าใจแล้ว เจ้าคือมนุษย์ผู้ที่ได้รับฉายาว่าผู้กล้า”
“แกเป็นบริวารของราชาปีศาจงั้นเหรอ?”
“แน่นอน ข้าคือดาร์ม 1 ใน 6 แม่ทัพแห่งกองทัพปีศาจ”
อีกนัยนึง มันคือศัตรูระดับเดียวกันกับตัวที่ฉันเคยฆ่าไป
แต่ทำไม่กองทัพปีศาจถึงมาอยู่ที่นี่ได้
ฉันมีคำถามที่อยากจะถามกับมันสักหน่อย
“เจ้าสงสัยงั้นหรือว่าทำไมคนระดับข้าถึงมาอยู่ในที่แห่งนี้ได้ คำตอบก็ง่ายมาก ข้าต้องการเห็นทะเลเลือด ข้าอยากฉีกกระชากเนื้อมนุษย์ให้เป็นชิ้นๆ อยากได้ยินเสียงกรีดร้องที่แสนไพเราะเสนาะหู มันไม่แฟร์ที่มีเพียงพวกปลายแถวได้ลิ้มรสชาติอันสุนทรีนี้ เจ้าเองก็คิดเหมือนกันกับข้าใช่มั้ยล่ะ?”
“อย่าคิดว่าฉันจะเห็นด้วยกับแก”
“เฮอะ นั่นสินะ ผิดหวังจริงๆ”
ดาร์มหยิบขวานออกมาจากเอวของมัน
มันมีสีม่วงแดงทั้งอัน และตรงกลางของขวานก็มีบางสิ่งที่คล้ายกับหัวใจกำลังเต้นอยู่
บางทีมันอาจเป็นดาบปีศาจที่เอาไว้ใช้ต่อต้านดาบศักดิ์สิทธิ์รึเปล่า
การต่อสู้ระหว่างฉันกับมันเริ่มต้นขึ้นโดยไม่มีสัญญาณเตือน
“ฮึ้บ!”
“ฮ่าห์!”
ยักษ์นี่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง พร้อมกับเหวี่ยงขวานเข้าใส่
ฉันป้องกันการโจมตีของมันด้วยดาบใหญ่ การโจมตีแต่ละครั้งเกิดคลื่นกระแทกของอากาศจนทำให้อาคารรอบๆสั่นสะเทือนอย่างแรง
มันมีเลเวลเกิน 100 อย่างแน่นอน
เราปะทะกันอย่างต่อเนื่อง เกิดประกายไฟกระจัดกระจาย และเสียงแหลมของโลหะที่กระทบกันก็ดังไปทั่วบริเวณ
“ข้าไม่อยากทำตัวเป็นคนขี้สงสัยนะ แต่เจ้าเป็นผู้กล้าตัวจริงงั้นสินะ?”
“ฉันเป็นแค่นักรบ”
“เจ้าแข็งแกร่งเกินกว่าที่จะเป็นเพียงนักรบธรรมดา ข้าเลเวล 150”
“ฉันไม่สน”
สมองของฉันมันกำลังโล่ง มีเพียงแค่ไฟแห่งความเดือดดาลที่กำลังปะทุอยู่ภายใน
ฉันไม่ยกโทษให้ใครก็ตามที่ทำให้เนอิเป็นแบบนั้น
ฉันก้าวพริบตาเข้าไปหามัน จากนั้นก็ฟันดาบเข้าไปตัดแขนซ้ายของมันออก
เลือดสาดกระเซ็นและแขนของมันก็ลอยเคว้งอยู่ในอากาศ
“อั่ก…แขนข้า ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!?”
“ฉันไม่แน่ใจแล้วสิว่าแกคือแม่ทัพรึเปล่า เพราะแกมันเต็มไปด้วยช่องว่าง”
ดาร์มเหวี่ยงขวานขึ้นด้วยความโกรธ
“ไอซ์ ร๊อค” [ Ice Rock ]
แขนขวาของมันก็เป็นนํ้าแข็ง จากนั้น..
“ค้อนทำลายล้าง!”
มันถูกค้อนหวดด้วยความเร็วเสียงจนปลิวเข้าไปในอาคาร
คาเอเดะกับพัดเหล็กร่อนลงบนหลังคาอย่างนุ่มนวล
และเฟราที่เอาค้อนพาดไหล่ของตัวเอง พร้อมกับเส้นผมที่ปลิวไสว
“ขอโทษที่มาช้านะคะนายท่าน”
“ชาวบ้านอพยพเสร็จแล้วเฟราก็เลยมานี่!”
“ขอบใจนะทั้งสองคน”
ดาร์มโผล่ออกมาจากซากอาคารพร้อมทั้งพ่นเลือดออกมาจากปาก
“เจ้ามีปาร์ตี้ด้วยงั้นเหรอ?”
“ฉันไม่ปล่อยให้แกหนีแน่!”
“ข้าไม่มีแผนที่จะหนีอยู่แล้ว จงตอบสนองต่อเสียงเรียก เกราะเวทมนตร์!”
มีบางสิ่งที่ดูเหมือนรากโผล่ออกมาจากแขนขวาของมัน และมีสิ่งที่เหมือนหนามและเปลือกหอยโผล่ออกมาจากที่ไหล่และที่แขน
ถ้านั่นเป็นพลังของอาวุธปีศาจมันคงจะแย่มากแน่ๆ
ฉันรู้สึกได้ว่ามันแข็งแกร่งขึ้น
“ข้าจะบอกอะไรให้เจ้าฟัง นี่คืออาวุธปีศาจที่จะเพิ่มพลังให้แก่ผู้ใช้ ชั่วคราว 30% เอาล่ะ จงสิ้นหวังซะสิ! คุคุคุ”
ก็แค่ 150 ที่เพิ่มมาอีก 30% ก็เป็น 195 แค่เพิ่มมานิดนึงมันจะเป็นภัยคุกคามอะไร
ฟึ่บ
ทันให้นั้นฉันก็พุ่งเข้าไปตัดแขนขวามันอีกข้างหนึ่ง
ดาร์มเบิกตากว้างให้กับฉันที่อยู่ๆก็ปรากฎขึ้นต่อหน้าของมันแทนที่จะรู้สึกเจ็บปวด
เป็นการโจมตีที่รวดเร็วและไร้เสียงโดยใช้อาชีพ [ จอมโจร ] และ [ อัศวินมังกร ] พร้อมกัน
“ฉันลืมบอกไปว่า [ ฉันเลเวล 300 ]”
“เป็นไปไม่ได้!!!!!!”
ก่อนที่มันจะพูดจบ ฉันก็ผ่ามันออกเป็นสองซีกแล้ว
ที่จริงฉันอยากทรมานมัน ให้มันรู้สึกถึงความเจ็บปวดและหวาดกลัวแบบเดียวกับที่มันทำเนอิก่อนแล้วจึงฆ่ามันทีหลัง แต่เพราะฉันคิดว่ามันอาจเป็นเรื่องยาก
ไม่ว่าเลเวลฉันจะสูงมากกว่าแค่ไหนก็ตาม แต่ในด้านประสบการณ์ด้านต่อสู้นั้นเป็นอีกเรื่อง
ฉันคิดว่าดาร์มมันมีประสบการณ์มากกว่าฉัน
และอีกอย่างพวกที่สู้เก่งก็มักจะหลบหนีเก่งเช่นกัน
ฉันคิดว่าการกำจัดมันให้เร็วที่สุดจะเป็นผลดีกว่าการที่จะปล่อยให้อารมณ์พาไป
ฉันเก็บดาบเข้าฝักแล้ววิ่งไปหาเนอิ
“เนอิ! เนอิ!”
“ทะ…..โ..ท…รุ…..”
“อย่าพึ่งพูดอะไร! อดทนเอาไว้ก่อน!”
สภาพของเธอแย่มากจากอาการบาดเจ็บสาหัส ชีพจรของเธอเริ่มอ่อนลงทุกที
ฉันต้องรีบรักษาเธอ
“แพนด้า!”
“คิ้ว!?”
ฉันเรียกแพนด้ามาแล้ววางเธอบนตัวเขา
แพนด้าเปลี่ยนรูปร่างให้เป็นแผ่นวงกลมอย่างนุ่มนวล
ฉันต้องพาเธอไปในที่ที่ทำการรักษาได้ทันที
◇
ความทรงจำตั้งแต่เริ่มอุ้มเนอิมามันเริ่มคลุมเครือ ฉันจำรายละเอียดบางส่วนไม่ได้
ตอนนั้นฉันเจอเข้ากับโรงเตี้ยมที่ว่างเปล่า จากนั้นก็อุ้มเธอไปวางไว้บนเตียง และเอาโพชั่นระดับสูงที่เก็บไว้ให้เธอดื่ม แล้วให้คาเอเดะใช้สกิลรักษาเพื่อหยุดเลือด
โพชั่นระดับสูงเป็นยาที่ดีมาก
มันสามารถรักษาบาดแผลให้หายได้เกือบจะทันที แต่ขอเสียคือมันไม่สามารถฟื้นคืนอวัยวะส่วนที่ขาดหายไปได้
แอ๊ด….
เสียงประตูเปิดออก และหมอก็เดินออกมาจากห้อง หลังจากที่เขาโค้งคำนับให้ฉันแล้วเขาก็ออกจากโรงเตี้ยมไป
[ คนแปล : หมอมาตอนไหนเนี่ย? ]
ฉันเข้าไปในห้อง
“เธอเป็นยังไงบ้าง?”
“ดูเหมือนว่าโพชั่นระดับสูงจะใช้ได้ผลดีค่ะ ตอนนี้เธอไม่เป็นอะไรแล้ว เธอแค่หลับไป”
“งั้นเหรอ”
ฉันมองดูเนอิที่กำลังหลับอยู่
ความเจ็บปวดคงลดลงแล้ว เพราะเธอมีสีหน้าที่ดูเงียบสงบ
ฉันดีใจมากที่ยานี่สามารถรักษาเธอจากสภาพที่บาดเจ็บสาหัสได้
“นี่พวกเธออย่าทะเลาะกันนะ!”
“คิ้ว-”
“คิช่า-”
แพนด้ากับโรสุเกะกำลังทะเลาะกันอยู่
แต่แพนด้าสู้ไม่ได้ก็เลยไปแอบอยู่ข้างหลังเฟรา
ถ้านายกลัวก็อย่าไปสู้กับชาวบ้านเขาสิ
“นายท่านคุยกันสักครู่ได้มั้ยคะ?”
“มีอะไรงั้นเหรอ?”
คาเอเดะพาฉันมาที่มุมห้อง
ฉันคิดว่าเธอคงมีเรื่องสำคัญจะบอกและคงไม่อยากให้เฟราได้ยิน
“คือว่าฉันประเมินค่าสถานะของเนอิซัง แล้วฉันเห็นบางอย่างน่ะค่ะ”
“เห็นอะไรงั้นเหรอ”
“อย่าพึ่งตกใจและตั้งใจฟังให้ดีนะคะ”
ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่
คาเอเดะหายใจเข้าและออกอย่างช้าๆ
“เนอิซังอยู่ในสภาวะที่ถูกล้างสมองอยู่ค่ะ”
“ห๊ะ!?”
“มันมีความผิดปกติในค่าสถานะของเธอ เป็นไปได้ว่าเธอกำลังถูกควบคุมความคิดอยู่ เนื่องด้วยเวทมนตร์หรือสารเคมี”
ฉันมองดูเนอิที่หลับอยู่ นึกภาพไม่ออกเลย
เนอิโดนล้างสมองเหรอ? จากใครล่ะ? ใครมันเป็นคนทำ?
แล้วก็มีคนหนึ่งแว๊บเข้ามาในความคิดฉัน
ไม่! มันเป็นไปไม่ได้ ถึงไอ้หมอนั่นมันจะเลวมากแค่ไหนมันก็ไม่น่าล้างสมองเพื่อนสมัยเด็กที่โตมาด้วยกัน
แต่ถ้าเป็นมันล่ะก็-
ฉันจะฆ่าแกซะ! เซอิน!
เห็นเฟราตัวเล็กๆแบบนี้แต่เฟราโหดนะ ตัวเท่ายุงแต่หวดยักษ์ปลิวได้
![เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]](https://i0.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2021/09/6135f1d6JOYBxlF5.jpeg?resize=151,215 "เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
