“เมื่อรู้อย่างนี้ ยังอยากจะแต่งงานกับผมอยู่อีกไหม? ผมมันก็แค่เด็กถูกเก็บมาเลี้ยง”
รินนรีจ้องหน้าชายหนุ่มอึ้งๆ มึนงง
“ไม่เกี่ยวว่าคุณเล็กเป็นใคร แต่ว่าคุณเล็ก จงใจฆ่าคุณท่านงั้นหรือคะ?”
ราณนิ่งเงียบ เขาใช้สายตาแทนคำตอบ แล้วทันใดนั้นฝ่ามือเล็กๆ ก็ฟาดเปรี้ยงเข้าที่ใบหน้าของชายหนุ่ม
“เลว…แกฆ่าพี่สาวของฉัน”
ราณลุกขึ้นทันที แต่ก่อนที่เขาจะโต้ตอบด้วยการทำร้ายรินนรี มือแข็งแรงของรัณก็คว้าเอาไว้เสียก่อน
“นั่งลงเดี๋ยวนี้”
ราณฮึดฮัดแต่ก็นั่งลงโดยดี เขาจ้องหน้ารินนรีด้วยความโกรธแค้น
“ฉันเรียกตำรวจมาแล้ว หลักฐานทุกอย่างมันชี้ไปตัวแก หากแกทำกับฉันคนเดียว ฉันยังเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ได้ แต่นี่…แกฆ่าเมียกับลูกฉัน….ถ้าแกไม่ได้รับการลงโทษอะไรเลย มันก็คงไม่ยุติธรรมสำหรับพวกเขา”
รัณกดกริ่งสัญญาณในห้อง ชั่วครู่ เจ้าหน้าที่ตำรวจก็เดินเข้ามาภายในห้อง
“นำตัวเขาไปได้เลย เดี๋ยวทนายของผมจะจัดการแทนผม แล้วผมจะตามไปที่ สน.นะครับ”
ราณถูกนำตัวออกไปทันที รัณพยักหน้าให้ทนายของเขาตามออกไป ปราง์ทรายทำท่าจะออกไปด้วย แต่ชายหนุ่มรั้งมือของเธอไว้
“เธออยู่ก่อน”
ปรางค์ทิพย์ชะงัก กลืนน้ำลายเหนียวคอ เพราะเธอก็คือหนึ่งในแผนการของราณ เขาบอกแล้วว่าไม่เอาเรื่องเธอ แต่เธอก็ยังมีคดียักยอกเงินของบริษัทติดตัวอยู่ รัณจ้องใบหน้าของปรางค์ทิพย์ แล้วพยักหน้าให้เธอนั่งรอ ก่อนจะหันไปมองรินนรีที่นั่งระงับอารมณ์ของเธออย่างเต็มที่ ทว่าใบหน้าของเธอมีน้ำตารินไหลออกมาเงียบๆ แต่ไม่มีแม้เสียงสะอื้น
“ริน เรื่องคืนนั้น ผมถูกวางยา”
รินนรีเงยหน้ามองชายหนุ่มนิ่ง
“ผมแต่งงานแล้ว ไม่มีวันทำระยำกับผู้หญิงคนอื่นหรอก ผมรักนรีพี่สาวของคุณ”
“ถ้าเขาวางแผนฆ่าคุณท่านได้ เขาก็คงวางแผนล่อลวงให้รินติดกับเขาได้เหมือนกัน รินเข้าใจค่ะ”
รินนรีบอกเสียงสะท้าน นึกเจ็บใจที่เสียรู้คนเลวๆ อย่างราณ แต่เหตุการณ์วันนั้น มันเหมือนจริงเสียจนเธอตกหลุมพรางเอาง่ายๆ
“เมื่อรู้ความจริงอย่างนี้ รินคงให้อภัยฉันได้แล้วสินะ”
รินนรีนิ่งเงียบไป เธอเพิ่งช็อกกับสิ่งที่ราณทำ หัวใจของเธอแทบสลายเมื่อรู้ว่าสิ่งที่เขากับเธอร่วมกันวางแผน เธอให้เขาทั้งร่างกายและชีวิตของเธอกับเขา มันกลับกลายเป็นสิ่งหลอกลวง
“ฉันรู้ว่าเธอกับนายเล็กมีความสัมพันธ์กันถึงขั้นไหน แม้ว่านายเล็กจะได้รับโทษอย่างไร ฉันก็นับว่าเธอเป็นน้องสะใภ้ของฉัน”
“อย่าดีกว่าค่ะ ถ้าจะกรุณา รินไม่อยากให้ใครรู้ว่ารินต้องไปเกลือกลั้วกับคนเลวๆ อย่างเขา”
“นายเล็ก ไม่ได้เป็นคนเลวในสันดานหรอก เขาทำลงไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ และฉันเชื่อว่าเขารักเธอจริงๆ”
รินนรีส่ายหน้า แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มกับชายหนุ่ม
“ไม่ค่ะ รินว่ารินพอจะรู้ ว่าเขาต้องการอะไรจากริน เขาทำทุกอย่างเพื่อตัวของเขาเองทั้งหมด”
“หุ้นของนรีเมียฉัน ฉันจะให้ทนายโอนเป็นของเธอ”
“รินไม่ต้องการ”
“เอาไปเถอะ ยังไงเธอก็ควรได้”
รินนรีนิ่งเงียบ หัวสมองเธอตื้อไปหมด ชั่วครู่นั้น มือเล็กๆ ก็ยื่นมากุมมือของเธอเอาไว้
“คุณรินคะ…”
รินนรีหันมองหญิงสาว ปรางค์ทิพย์ หญิงสาวใสซื่อที่เธอกับราณส่งไปให้ชายหนุ่ม เธอผวาเยือก… เมื่อคิดได้ว่าผู้หญิงคนนี้สามารถเอาผิดกับเธอได้ในข้อหาค้ามนุษย์
“ปรางค์ทิพย์เขาไม่เอาผิดเธอหรอก ไม่ต้องห่วง”
รัณเอ่ยขึ้นราวรู้ถึงความคิดของเธอ
“คุณรัณ ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดเลยนะคะ และไม่ได้เป็นอย่างที่คุณราณกล่าวหา”
รินนรีหันมองชายหนุ่ม ก่อนจะหันกลับมามองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ราณส่งผู้หญิงคนนี้ไปยั่วรัณ เพื่อให้เขากดดันอับอาย ที่หมดสมรรถภาพทางเพศ แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างมันไม่ใช่อย่างที่เขาคิด
“นอกจากผมจะไม่พิการ ร่างกายของผมก็ปกติดี”
เป็นอีกครั้งที่รัณเดาความคิดของเธอถูก รินนรีถอนใจเฮือกใหญ่แล้วเมินมองไปทางอื่น
“คุณคงแค้นผมมากที่ผมจะปล้ำคุณในวันนั้น”
“ค่ะ รินต้องขอโทษคุณท่านด้วย”
“ฉันต้องขอโทษเธอต่างหาก เพราะฉันเป็นคนทำร้ายเธอ และเราต่างก็ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น เป็นเพราะเจ้าเล็กวางแผนเอาไว้”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
