เช้าวันใหม่ภายในห้องนอนบนเตียงกว้างสองร่างเปลือยเปล่ากำลังร่วมกันบรรเลงบทพิศวาสอันเร่าร้อนพร้อมกับเปล่งเสียงครวญครางออกมาอย่างสุขสม
“อื้อ…อร๊าย..อ๊าส์” ร่างบางเปล่งเสียงออกมาด้วยความเสียวซ่านเมื่อถูกท่อนเอ็นร้อนกระแทกเข้าหาช่องรักอย่างหนักหน่วง
“ซี๊ด…ตับๆๆ” ร่างหนากระเด้าเอวสอบกระแทกกระทั้นเข้าหาช่องรักรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงปรารถนาภายในกายที่ใกล้จะระเบิดออกมา
สองร่างกอดแนบชิดกันเมื่อใกล้จะถึงฝั่งฝันพร้อมกับจูบแลกลิ้นกันไปมาอย่างดูดดื่ม ไม่กี่อึดใจร่างหนาก็เปล่งเสียงคำรามเกร็งกระตุกปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งแตกกระจายภายในช่องรักที่ตอดบีบรัดแน่นเสร็จสมไปพร้อมๆ กัน จากนั้นก็ค่อยๆ ผละออกจากกัน
“ฉันว่าเธอเปลี่ยนไปนะ เร่าร้อนกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นพลางลุกลงจากเตียงทั้งที่ล่อนจ้อนอยู่
“มุกอยากเอาใจคุณค่ะ คุณจะได้ไม่เบื่อ” หลบสายตาชายหนุ่มที่หันมามอง
“แค่เธอไม่ทำตัวงี่เง่าฉันก็พอใจแล้วล่ะ ไม่ต้องทำอะไรมากหรอก”
“แล้วถ้ามุกจะไปหาคุณที่บริษัทอีกได้ไหมคะ”
“จะไปก็โทรบอกก่อนก็แล้วกัน ไม่ใช่อยู่ๆ ก็โผล่ไปเหมือนเมื่อวาน”
“ค่ะ” ลุกลงจากเตียงยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากฟอดหนึ่งด้วยรอยยิ้มกว้าง
“เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะกลับมาจัดการเธออีกให้สาสม เตรียมตัวเอาไว้ให้ดีๆ ล่ะ” ภพกระซิบข้างใบหูบางพลางใช้จมูกถูไถไปมาเบาๆ แล้วเดินตรงไปทางห้องน้ำ
มุกมองตามแผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปกปิดด้วยใบหน้าร้อนผ่าวแดงก่ำเขินอายไปกับคำพูดของชายหนุ่มที่เพิ่งจะมอบความสุขให้แก่เธอหมาดๆ
ตกเย็นภายในร้านอาหารแห่งหนึ่งในห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง มุกออกมาทานข้าวกับบุษบาและทิพตามคำชวน ซึ่งก่อนที่เธอจะมาเธอได้โทรบอกภพแล้ว ทั้งสามคนนั่งทานส้มตำ เมนูยำต่างๆ อย่างเอร็ดอร่อยพร้อมกับพูดคุยถามสาระทุกข์สุขดิบกันตามประสาเพื่อน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็หนีไม่พ้นเรื่องระหว่างมุกกับภพ
“ว่าไงตกลงมุกกับคุณภพคบกันแล้วใช่ไหม” บุษบาเอ่ยถามขึ้น
“เปล่าจ้ะ” มุกปฏิเสธทันที
“เปล่าแล้วทำไมอยู่คอนโดด้วยกันล่ะ แถมคุณภพยังดูจะเป็นห่วงเป็นใยมุกเอามากด้วย” ทิพเอ่ยเสริมขึ้นอีกคน
“มุกไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง เพราะคุณภพเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับมุกจนพัฒนาไปเป็นความรักได้หรอกจ้ะ มีแต่มุกที่รักเขาข้างเดียว”
“ก็ไม่แน่หรอกนะ อะไรก็เปลี่ยนแปลงกันได้” ทิพส่งยิ้มให้มุก
“ขอบใจจ้ะ” มุกยิ้มรับ
“ไม่ว่าคุณภพจะให้มุกอยู่ในฐานะอะไร พี่ก็อยากให้มุกเผื่อใจเอาไว้บ้างนะ” บุษบาเอ่ยเตือน
“มุกพร้อมที่จะรับผลของมันจ้ะ มุกตัดสินใจเดินหน้าแล้ว จะต้องเสียใจมุกก็ยอม”
“จ้ะ พี่ขอให้สมหวังก็แล้วกันนะ” บุษบาเอ่ยด้วยความเป็นห่วง
ทางด้านภพกำลังนั่งทานมื้อเที่ยงกับปรางและแม็กซ์ในร้านอาหารชื่อดังร้านหนึ่ง ระหว่างที่ทานกันไปก็ต่างพูดคุยกันถึงเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวของตนเองบ้าง ซึ่งภพโดนเพื่อนทั้งสองคนซักไซ้เรื่องเขากับมุกไม่ยอมหยุด
“ทำไมไม่พามุกมาด้วยล่ะ” ปรางเอ่ยเปิดประเด็นขึ้น
“นั่นสิ ทำไมไม่ชวนว่ะ”
“ไปหาเพื่อนในห้างโน้นน่ะ ทานข้าวกันมั้ง”
“เหรอ ตกลงจะกิ๊ก หรือจะซุกจะซ่อนดีล่ะ” ปรางเอ่ยประชดภพ
“อะไร” ภพขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ก็มุกไง” ปรางทำหน้าเอือมระอา
“เรื่องของฉันสองคน ไม่ต้องอยากรู้หรอก” ภพเอ่ยขึ้นด้วยความหงุดหงิดรำคาญ
“ฉันก็ไม่อยากยุ่งนักหรอก ถ้าแกจริงใจกับมุกมากกว่านี้” แม็กซ์เอ่ยขึ้น
“นั่นสิ ในสายตาคนนอกเขาจะมองมุกยังไง” ปรางเอ่ยเสริมขึ้นอีกคน
“ฉันไม่สนใจหรอก มุกอยากจะอยู่กับฉันเอง เธอไม่ยอมไปง่ายๆ หรอก” ภพพูดพลางหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มสีหน้าเรียบเฉย
“ถึงมุกเขาอยากจะไป แกก็ไม่ยอมให้ไปหรอก ฉันรู้ ปากจะแข็งไปไหนว่ะ” แม็กซ์ส่ายหน้า
“เปลี่ยนเรื่องคุยเถอะ รำคาญวะ”
“หึ สักวันถ้ามุกหายไปแล้วจะรู้สึก ” ปรางยกยิ้มมุมปาก
“ไม่มีทาง” ภพยักไหล่ไม่ยี่หระ
“แล้วจะคอยดู” ปรางเอ่ยยิ้มๆ
อีกด้านหนึ่งของเมืองใหญ่ในบ้านหลังขนาดกลาง ปานทองเดินไปทิ้งตัวนั่งลงข้างอนันต์ด้วยสีหน้ากลัดกลุ้มเล็กน้อย อนันต์ที่อ่านหนังสืออยู่จึงวางมือลงมองหน้าภรรยาข้างกายหมายจะเอ่ยถามขึ้น แต่เจ้าตัวเอ่ยขึ้นเสียก่อน
“ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณค่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอ”
“คือจริงๆ แล้ว ปานมีหลานสาวคนหนึ่งค่ะ เกิดจากอนงค์น้องสาวของปานเอง แต่อนงค์กับสามีเสียไปด้วยอุบัติเหตุหลายปีแล้ว หลายปีก่อนก่อนที่ปานจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับสามีเก่า หลานสาวปานอายุประมาณห้าขวบค่ะ ตอนนี้ปานให้นักสืบตามหาอยู่”
“จริงเหรอ ว่าแต่หลานคุณชื่ออะไรเหรอ ผมจะให้เพื่อนผมช่วยตามหาอีกแรง”
“ชื่อมุกค่ะ”
“ชื่อมุก ทำไมมันบังเอิญเหมือนชื่อหนูมุกที่เจ้าภพกำลังติดพันเลย”
“ไม่ใช่คนเดียวกันหรอกค่ะ เพราะอนงค์มีลูกคนเดียว หนูมุกคนนั้นมีน้องชายด้วยไม่ใช่เหรอคะ” คุณไม่ได้กลับมาเลยเหรอ ถึงไม่รู้ว่าหลานตนเองไปอยู่ไหนแล้ว”
“ค่ะ ปานไม่ได้กลับมาอีกเลย เพราะคิดว่าขาดปานไปคนเดียวก็คงไม่เป็นไร และอีกอย่างปานทะเลาะกับทุกคนก่อนย้ายไปอยู่ต่างประเทศด้วยจึงขาดการติดต่อจากทุกคน คิดว่าญาติๆ จะเอามุกไปเลี้ยงดูอย่างดี แต่ที่ไหนได้ไม่มีใครรับเลี้ยงเลยสักคน ปานรู้สึกผิดจังเลยค่ะ ไม่รู้ว่าป่านนี้มุกจะเป็นยังไงบ้าง อยู่กับใครลำบากแค่ไหนก็ไม่รู้”
“แล้วปานได้ถามพวกเขาไหม ว่าหลานอยู่ที่ไหน”
“ไม่ทันได้ถามหรอกค่ะ ทันทีที่เห็นหน้าปานพวกเขาก็ไล่ปานออกมาเลย”
“มันคงเป็นโชคซะตา ค่อยๆ หาไปนะ ผมเชื่อว่าอีกไม่นานก็คงจะเจอ ” อนันต์จับกุมมือปานทองเป็นกำลังใจให้
“ค่ะ” ปานทองยิ้มน้ำตาคลอเบ้า
ตกเย็นภายในคอนโดหรูหลังจากที่มุกทำมื้อเย็นพร้อมกับจัดโต๊ะอย่างสวยงาม ระหว่างนั้นเธอกลับเข้าไปในห้องนอนเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้ภพใส่หลังจากอาบน้ำ ร่างบางนั่งลงบนเตียงหยิบเสื้อเซิ้ตสีขาวกับสีฟ้าอ่อนที่เธอซื้อมาจากห้างออกมาพร้อมกับยิ้มกว้าง เธอตั้งใจซื้อให้ภพใส่ไปทำงานเธอหวังว่าชายหนุ่มจะชอบมัน สีขาวกับสีฟ้า”
“อืม” พูดพลางหยิบเสื้อผ้าที่มุกเตรียมไว้ให้มาใส่ด้วยความรวดเร็ว
“เดี๋ยวมุกจะซักแล้วรีด คุณอย่าลืมใส่ไปทำงานนะคะ”
“ไปทานข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว” พูดจบร่างหนาก็เดินนำออกไปทันที
มุกเห็นว่าชายหนุ่มแสดงสีหน้าท่าทางไม่ค่อยอยากจะคุยกับเธอก็เกิดอาการน้อยใจขึ้นมาจึงทำได้แต่เพียงนั่งทานข้าวตรงหน้าไปเงียบๆ แต่สุดท้ายเธอก็เป็นฝ่ายทนความเงียบไม่ไหว
“มุกทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่าคะ”
“เปล่า”
“บอกมาตรงๆ เถอะค่ะ มุกกับคุณจะได้ไม่อึดอัดต่อกัน”
“เธอแน่ใจนะว่าเธอรักฉัน และอยากจะอยู่กับฉันแบบนี้ไปนานๆ ”
“ค่ะ” มุกรับคำหนักแน่น
“แล้วถ้าวันหนึ่งฉันเบื่อเธอ ไม่อยากให้เธออยู่ด้วยแล้ว เธอจะทำยังไงต่อไป”
“ถึงตอนนั้นมุกคงจะทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ นอกจากหาที่อยู่ใหม่และหางานทำ และมุกจะเลือกที่มันไกลจากที่นี้ให้ได้มากที่สุด”
“ทำไม” ภพขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ถ้ามุกยังวนเวียนอยู่ที่นี้ ถ้าบังเอิญวันหนึ่งมุกเห็นคุณควงคนที่คุณรักมุกคงจะทนดูไม่ไหวและคงจะเสียใจมาก สู้มุกไม่เห็นจะดีกว่าค่ะ” มุกฝืนยิ้มน้ำตาคลอเบ้า
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ” พูดพลางลุกขึ้นยืนหันหลังให้มุกหมายจะเดินออกไป
“มุกขอเวลาทำใจก่อนนะคะ อย่าเพิ่งให้มุกไปจากคุณตอนนี้เลย มุกขอร้อง” ร่างบางลุกเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มจากทางด้านหลังทั้งน้ำตา
“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ ว่าจะให้เธอไป”
“ขอบคุณมากนะคะ ที่เห็นใจมุก” กอดรัดชายหนุ่มเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“ฉันก็ต้องขอบคุณเธอเหมือนกันที่ให้ความสุขกับฉัน และก็ทำตามขอบเขตที่ฉันต้องการ” ภพหันไปมองร่างบางตรงๆ
ชายหนุ่มจ้องมองร่างบางอยู่สักครู่จนมุกเริ่มเกิดอาการประหม่าทำตัวไม่ถูกทำได้เพียงแค่ก้มหน้าลงหลบสายตาชายหนุ่มเท่านั้น รู้ตัวอีกทีเธอก็ถูกท่อนแขนแกร่งอุ้มลอยขึ้นจากพื้นตรงดิ่งเข้าไปในห้องนอนเสียแล้ว ร่างบางถูกวางนอนราบลงบนเตียงตามด้วยร่างหนาทาบทับลงไปติดๆ ทั้งสองคนมองสบตากันไปมาจากนั้นก็ค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปประกบจูบริมฝีปากกันและกันโดยพร้อมเพรียงอย่างคนรู้ใจ จากนั้นก็ร่วมกันบรรเลงบทพิศวาสไปตามแรงปรารถนาภายในกายร่วมกันอย่างสุขสม
“คุณคิดจะมีลูกบ้างไหมคะ” มุกเปิดประเด็นขึ้นหลังจากจบบทรักพลางกกกอดร่างหนาไปด้วย
“ไม่ ฉันยังไม่คิดถึงเรื่องแต่งงานหรอก”
“แล้วผู้หญิงแบบไหนที่คุณจะรักและแต่งงานด้วยคะ” ถามออกไปด้วยความฝืนใจ
“ไม่รู้สิ มันยังไม่ถึงเวลา”
“คงจะเลือกยากสินะคะ มีแต่ผู้หญิงอยากจะเข้าหาคุณ”
“เลิกพูดเรื่องไร้สาระเถอะ” พูดพลางลุกลงจากเตียงตรงเข้าห้องน้ำไป
สองเดือนต่อมา
เช้าวันใหม่ภพลืมตาตื่นขึ้นเมื่อไม่เห็นมุกนอนข้างกาย ชายหนุ่มจึงลุกลงจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำเพื่อจะทำธุระส่วนตัวแต่ประตูกลับปิดล็อคไว้จากทางด้านใน ระหว่างที่ชายหนุ่มยืนรอให้คนข้างในออกมา เขาก็ได้ยินเสียงอาเจียนของคนข้างในออกมาเป็นระยะ
“มุก! เธอเป็นอะไรหรือเปล่า!” ชายหนุ่มตะโกนถามพลางเคาะประตูเรียกไปด้วย
“เปล่าค่ะ!” หญิงสาวตะโกนตอบพลางเช็ดปากที่เพิ่งจะอาเจียนเสร็จไปด้วย
“เธอไม่สบายหรือเปล่า!” ภพถามด้วยความเป็นห่วง
“มุกแค่คลื่นไส้นิดหน่อยค่ะ เดี๋ยวสักพักก็คงจะหาย” ร่างบางเปิดออกมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่ม
“แน่ใจนะ ว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ ” จ้องมองใบหน้าเนียนที่ซีดเซียว
“ค่ะ คุณเข้าไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวมุกจะไปเตรียมมื้อเช้ารอ”
“อืม” ภพพยักหน้าแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที
มุกเดินตรงไปยังห้องครัวพลางยกมือบางขึ้นมาลูบหน้าท้องราบแบนของตนไปมาเบาๆ พร้อมกับยิ้มแก้มปริ เธอรู้ตัวเองดีว่ากำลังจะเป็นแม่คนแล้ว ในที่สุดการรอคอยของเธอก็สิ้นสุดลงสักที เหลือก็แค่ตรวจและบอกความจริงทุกอย่างกับภพไป ซึ่งเธอตั้งใจจะบอกชายหนุ่มเย็นนี้ เธอหวังว่าชายหนุ่มจะให้อภัยเธอและยอมรับเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาที่อยู่ในท้องของเธอด้วยความยินดีและเต็มใจ
“ฉันว่าเธอแปลกๆ ไปนะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นระหว่างที่นั่งทานมื้อเช้าด้วยกัน
“เอ่อ…แปลกยังไงคะ”
“ช่วงนี้ฉันเห็นเธอชอบยิ้มคนเดียว และชอบจับท้องของตัวเองบ่อยๆ น่ะ”
“พอดีช่วงนี้มุกปวดท้องบ่อยค่ะ ไม่มีอะไร”
“แล้วที่คลื่นไส้ อาเจียนเมื่อกี้ล่ะ ถ้าไม่สบายฉันจะได้พาไปหาหมอตรวจดูว่าเป็นอะไรกันแน่”
“คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ ถ้ามุกไม่ไหวมุกจะบอกคุณเองค่ะ”
“อืม อย่าปล่อยไว้นานล่ะ”
“ค่ะ” รับคำด้วยความเป็นกังวลใจเล็กน้อย
คล้อยหลังภพออกไปทำงานมุกก็ตรงดิ่งไปยังร้านขายยาซื้อที่ตรวจครรภ์สองสามอันกลับไปตรวจที่คอนโดผลปรากฏว่าเธอตั้งครรภ์จริงๆ มือบางจับมองที่ตรวจครรภ์ทั้งสามอันที่ผลออกมาตรงกันด้วยรอยยิ้มกว้างดีใจที่ตนเองกำลังจะได้เป็นแม่คน และที่สำคัญยังเป็นลูกที่เกิดจากคนที่เธอรักหมดหัวใจอีกด้วย
ตกเย็นหลังทานมื้อเย็นเสร็จซึ่งมุกทานไปแค่เล็กน้อย ด้วยความเปรี้ยวปากเธอจึงนำมะม่วงเปรี้ยวออกมาจากตู้เย็นนั่งทานด้วยความเอร็ดอร่อยโดยไม่สนสิ่งรอบข้าง แม้กระทั่งภพที่ยืนมองเธออยู่ด้วยความสงสัยในพฤติกรรมของเธอที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเจน
“ตกลงเธอเป็นอะไรกันแน่” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น
“คุณภพ” มุกตกใจเล็กน้อย
“เธอกำลังมีอะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า” จ้องมองร่างบางและถ้วยมะม่วงบนโต๊ะไปมา
“คุณเข้าไปรอมุกในห้องก่อนได้ไหมคะ”
“ทำไม”
“มุกมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณค่ะ แต่ตรงนี้มันไม่สะดวก”
“ก็ได้” ร่างหนาเดินตรงไปยังห้องนอนทันทีโดยไม่ได้คิดอะไรมาก
มุกเดินตามหลังชายหนุ่มเข้าไปในห้องนอนด้วยความตื่นเต้นประหม่าเล็กน้อย เธอเดินเลยร่างชายหนุ่มไปเปิดลิ้นชักตรงโต๊ะเครื่องแป้งพร้อมกับค่อยๆ หยิบที่ตรวจครรภ์ทั้งสามอันออกมาถือไว้ในมือเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าภพพร้อมกับมองหน้าอันหล่อเหลานั้นด้วยความหลงใหล
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
