เช้าวันใหม่มุกลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดศีรษะเล็กน้อย ร่างบางขยับลุกขึ้นนั่งทั้งที่ร่างเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปกปิดกายใต้ผ้าห่มพร้อมกับยกมือบางขึ้นกุมขมับ ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วห้องที่ไม่คุ้นตาพร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
"ตื่นแล้วเหรอ" ภพเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวพันเอวผืนเดียว
"ค่ะ มุกขอโทษนะคะที่รบกวนคุณเมื่อคืน"
"รบกวนอะไรกัน เมื่อคืนเธอก็ตอบแทนฉันทั้งคืนแล้ว ถือว่าหายกันก็แล้วกัน" ภพยักไหล่
"ค่ะ มุกขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ"
"อืม ไปเถอะ เธอจะพามิคไปกินหรือทำอะไรก็ตามสบายเลยนะ อยู่ต่ออีกสักวันสองวันค่อยกลับก็แล้วกัน"
"ค่ะ" รับคำพร้อมกับขยับตัวไปตรงปลายเตียงหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ทีละตัว
"เมื่อคืนเธอจำได้ไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกมาบ้าง" ชายหนุ่มมองแผ่นหลังขาวเนียนเปลือยไม่ยอมละสายตา
"ค่ะ มุกจำได้ทุกอย่าง"
"ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าฉันจะเบื่อเธอเมื่อไหร่ และจะเจอใครที่ถูกใจตอนไหน แต่ฉันอยากให้เธอตัดใจจากฉันซะ เอาแต่ตัวมาก็พอไม่ต้องเอาหัวใจมาด้วยเพราะเธอนั้นแหละที่จะเจ็บไม่ใช่ฉัน"
"มุกจะพยายามค่ะ แต่การที่จะให้เลิกชอบใครสักคนมันไม่ง่ายหรอกนะคะ"
"สักวันเธอจะทำได้เอง" หมุนตัวหันหน้าไปทางตู้เสื้อผ้า
มุกตรงกลับห้องของตนเองก็พบว่ามิคกำลังหลับสนิทอยู่บนเตียง เธอจึงพาตนเองเข้าไปในห้องน้ำชำระล้างร่างกายแต่งตัวจนเสร็จสรรพเรียบร้อยด้วยชุดกระโปรงสีฟ้าลายดอกไม้สดใส จากนั้นก็เดินออกไปรับลมทะเลตรงชายหาดเพียงลำพังเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ระหว่างรอน้องชายตื่นนอน
ด้านภพหลังจากที่มุกออกไปจากห้องเขาก็พาตนเองไปนั่งจิบกาแฟร้อนๆ อยู่ในห้องอาหารที่เปิดโล่งกว้างมองเห็นน้ำทะเลสีครามอย่างชัดเจน นั่งไปได้สักพักซินดี้ก็เดินตรงเข้ามานั่งลงตรงข้ามชายหนุ่มพร้อมกับส่งยิ้มหยาดเยิ้มให้เขา
"ซินดี้ขอนั่งทานมื้อเช้าด้วยคนนะคะ"
"อืม ตามสบาย" พูดพลางจิบกาแฟไปด้วย
"ว่าแต่ภพจะกลับวันไหนคะ"
"อีกวันสองวันนี่แหละ ทำไมเหรอ"
"น่าเสียดายจัง พอดีซินดี้มีงานคงต้องกลับวันพรุ่งนี้แล้วค่ะ"
"อืม" ชายหนุ่มพยักหน้ารับ
"ทานเสร็จแล้ว ไปเดินเล่นกับซินดี้ตรงชายหาดหน่อยนะคะ"
"ได้สิ"
ซินดี้นั่งทานมื้อเช้ากับภพไปสักพักทั้งสองคนก็พากันไปเดินเล่นตรงชายหาดระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังเดินเลียบไปเรื่อยๆ ก็บังเอิญเจอมุกกำลังก้มเก็บเปลือกหอยอยู่เบื้องหน้า ร่างบางในชุดกระโปรงสีฟ้าถูกแรงลมทะเลพัดส่งให้ผมดำขลับปลิวสยายไปตามลมเผยให้เห็นใบหน้านวลผ่องชวนให้หลงใหลราวกับภาพวาดจิตกรชื่อดัง ภพยืนนิ่งมองหญิงสาวที่ลุกขึ้นยืนไม่วางตาแต่เมื่อเธอหันมาทางเขาชายหนุ่มก็หันหน้าไปสนใจหญิงสาวข้างกายแทน
"ไงจ้ะ เมื่อไหร่เธอกับน้องชายของเธอจะกลับสักที" ซินดี้เดินเข้าไปหยุดตรงหน้ามุก
"เอ่อ…อีกวันสองวันค่ะ"
"หึ งั้นเหรอ ถ้าภพเขาไม่ใจดีให้น้องชายเธอมาด้วย น้องชายเธอคงจะไม่มีโอกาสได้มาเหยียบที่นี้หรอกนะ"
"ค่ะ ฉันขอตัวนะคะ" มุกทำท่าจะเดินออกไป
"เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหนล่ะ"
"ซินดี้คุณจะทำอะไร" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
"ซินดี้ก็แค่อยากจะคุยกับพนักงานของคุณ ก็แค่นั้น"
"คุณซินดี้อยากจะพูดอะไร ก็พูดมาเถอะค่ะ ฉันพร้อมจะรับฟัง" มุกหันกลับไปมองหน้าซินดี้กับภพสลับกันไปมา
"ดี ฉันขอถามตรงๆ เลยก็แล้วกันนะ เธอชอบภพใช่ไหม"
"ไม่ค่ะ" มุกตอบออกมาอย่างฝืนความรู้สึก
"แล้วภพล่ะคะ ชอบมุกไหม" ซินดี้หันไปถามชายหนุ่มข้างกาย
"ไม่" เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"โอเค ฉันได้คำตอบแล้ว เธอจะไปไหนก็ไปเถอะ"
มุกหันไปมองหน้าเจ้านายหนุ่มที่เมื่อคืนเพิ่งจะตักตวงความสุขจากกายเธอแวบหนึ่งแล้วเดินจากไปเงียบๆ ส่วนซินดี้ก็ยิ้มดีใจคล้องแขนแนบกายเข้าหาชายหนุ่มเหมือนที่เคยทำทันที
"ซินดี้หวังว่าภพจะไม่ชอบจริงๆ อย่างที่พูดนะคะ"
"จริงๆ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ จะถามให้ได้อะไรขึ้นมา" ภพเริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด
"ก็ซินดี้อยากรู้นี่ค่ะ อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นจะได้เลิกคิดเลิกหวังในตัวคุณด้วย ไม่ใช่ว่าคุณทำดีด้วยหน่อยก็มโนไปว่าคุณชอบ ไม่ดีเหรอคะ"
"กลับกันเถอะ ผมขี้เกียจเดินแล้ว" เดินหนีหญิงสาวไปเสียดื้อๆ
ภายในห้องอาหารหลังจากที่มิคตื่นนอนมุกก็พาน้องชายมาทานมื้อเช้าพร้อมกันกับบุษบาและทิพ มิคเห็นว่าพี่สาวทานน้อยกว่าทุกวันก็หันไปตักกับข้าวใส่จานให้พี่สาวด้วยความเป็นห่วง
"พี่กินอีกสิครับ"
"พี่อิ่มแล้ว"
"แต่มิคอุตส่าห์ตักให้"
"ก็ได้ แค่คำเดียวนะ" พูดพลางตักอาหารคำสุดท้ายเข้าปากเอาใจน้องชาย
"วันนี้ดูมุกไม่ค่อยสดใสเลยเป็นอะไรหรือเปล่า" บุษบาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"เปล่าจ้ะ " เธอส่ายหน้าปฏิเสธ
"เธอมีอะไรก็ระบายให้ฉันฟังได้นะมุก ไม่ต้องเกรงใจ" ทิพเอ่ยขึ้น
"ขอบใจนะทิพ แต่ฉันไม่เป็นไรสงสัยเพราะเมื่อคืนดื่มเยอะไปหน่อย"
"ใช่สิ เมื่อคืนคุณภพเขาอุ้มเธอไปส่งถึงที่ห้องเลยใช่ไหมล่ะ"ทิพพูดไปยิ้มไป
"อืม" มุกพยักหน้ารับด้วยความอึดอัดใจ
"พี่ไม่คิดเลยว่าคุณภพเขาจะใจดีกับมุกถึงขนาดนี้ พี่หวังว่าจะเป็นสัญญาณที่ดีนะ" บุษบาส่งยิ้มให้มุก
"นั่นสิ ฉันล่ะอิจฉาจังเลย" ทิพเอ่ยเสริมขึ้น
"มันไม่มีอะไรพิเศษหรอกจ้ะ ผู้ชายเพียบพร้อมอย่างคุณภพเขาไม่มีทางมาสนใจผู้หญิงธรรมดาอย่างมุกหรอก"
"ก็ไม่แน่นะ วันพรุ่งนี้เราสองคนก็จะกลับแล้ว มุกกับมิคก็อยู่พักผ่อนกับคุณภพเขาดีๆ ล่ะ นานๆ ทีเจ้านายจะใจดีแบบนี้" บุษบาส่งยิ้มให้มุกกับน้องชาย
"จ้ะ" มุกพยักหน้ารับ
วันต่อมามุกกับมิคไปส่งบุษบากับทิพขึ้นรถตู้รีสอร์ทเพื่อไปยังสนามบินหนึ่งในนั้นก็มีซินดี้ด้วย ซึ่งภพเจ้านายหนุ่มก็มาส่งเธอขึ้นรถเช่นกัน มุกหมายจะเดินพามิคออกไปให้พ้นสายตาคมกริบของชายหนุ่มแต่กลับถูกเรียกเอาไว้เสียก่อน
"ฉันขอคุยด้วยหน่อยสิ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
"มิคไปรอพี่ทางโน้นก่อนนะ" มุกชี้ไปตรงต้นไม้ริมชายหาด
"ครับ" มิคเดินไปอย่างว่าง่าย
"คืนนี้ไปหาฉันที่ห้องหน่อยนะ "ชายหนุ่มมองใบหน้าเนียนไม่วางตา
"ค่ะ แต่ต้องรอมิคหลับก่อนนะคะ"
"อืม" พยักหน้ารับแล้วเดินออกไป
มุกมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความงงงวยเธอไม่เข้าใจอารมณ์และท่าทางของชายหนุ่มเลย นึกอยากจะคุยก็คุยนึกอยากจะไปก็ไป แต่จะให้เธอทำยังไงได้ เพื่อให้ได้อยู่ใกล้ชิดชายหนุ่มเธอยอมทำทุกอย่างตามที่ชายหนุ่มต้องการแม้จะอยู่ในสถานะไหนเธอก็ยอมด้วยความเต็มใจ
เวลาล่วงเลยไปจนถึงกลางดึกหลังจากที่มิคนอนหลับสนิทแล้ว มุกก็ตรงไปหาเจ้านายหนุ่มในห้องพักที่อยู่ถัดไปตามที่เขาต้องการ ทันทีที่เธอเคาะประตูชายหนุ่มก็รีบไปเปิดประตูให้เธอเข้าไปด้วยความรวดเร็ว ร่างบางไปหยุดยืนอยู่กลางห้องพร้อมกับมองใบหน้าอันหล่อเหลาตรงหน้า
"ขอบคุณมากนะคะ ที่คุณให้มุกกับมิคอยู่ต่อ"
"ฉันเห็นว่ามิคชอบก็แค่นั้น"
"มุกรู้ค่ะ"
"ไม่ว่าซินดี้เขาจะเคยพูดอะไรกับเธอ เธอก็อย่าเก็บเอามันมาใส่ใจเลยนะ จะได้ไม่เสียสุขภาพจิตเปล่าๆ "
"ค่ะ "ก้มหน้ารับคำ
"เข้ามาใกล้ๆ ฉันอีกสิ"
มุกได้ยินอย่างนั้นก็เดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มเรื่อยๆ จนใกล้พอสมควรท่อนแขนยาวก็คว้าเอวบางเข้าไปแนบกายด้วยความรวดเร็วกอดรัดเอาไว้แน่นไม่ให้มีแม้แต่ช่องว่างให้อะไรเข้ามาแทรกกลางระหว่างกันและกัน มือหนาค่อยๆ เชยคางมนขึ้นก้มลงประกบจูบริมฝีปากบางอย่างดูดดื่มหิวกระหายจากนั้นบทพิศวาสอันเร้าร้อนก็เริ่มขึ้นจนนำพาทั้งสองคนไปถึงฝั่งฝันอย่างสุขสมอารมณ์หมาย
หนึ่งเดือนต่อมา
มุกเดินถือถ้วยต้มจืดออกไปจากครัวตรงไปวางลงบนโต๊ะ จังหวะที่หันไปเรียกมิคมาทานข้าวภาพตรงหน้าก็ทำให้มุกแทบลมจับคุมสติไม่อยู่ยืนแข็งทื่อมองน้องชายนอนนิ่งอยู่ที่พื้นไม่รู้สึกตัวมีเลือดไหลออกมาทางจมูกด้วยใบหน้าซีดเซียว
"มิค! ไม่นะ มิคตื่นสิ มิคได้ยินพี่ไหม อย่าเป็นอะไรนะ! " มุกพยายามเรียกน้องชายให้ฟื้นขึ้นทั้งน้ำตานองหน้า
มุกรีบตั้งสติไปหยิบโทรศัพท์โทรเรียกรถพยาบาลมารับทันทีและไม่ลืมโทรบอกหมอนนท์เจ้าของไข้ทั้งน้ำเสียงสั่นเครือน้ำตาอาบไหลนองหน้าไม่ขาดสาย ไม่นานมิคก็ไปถึงโรงพยาบาลถูกส่งตัวเข้าฉุกเฉินทันที มุกรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินสักพัก หมอนนท์ก็เดินตรงเข้ามาหาเธอ
"มิคเป็นยังไงบ้างคะ ฟื้นหรือยัง" มุกถามด้วยความร้อนใจ
"พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ว่ายังไม่ฟื้น ระหว่างนี้ต้องอยู่ในห้องไอซียูจนกว่าจะฟื้นและดูอาการแต่ล่ะวันไป"
"ไม่จริง ทำไมถึงยังไม่ฟื้นคะ คุณหมอต้องช่วยมิคให้ได้นะคะ มุกไม่อยากจะเสียน้องไป" จับแขนหมอหนุ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน
"มิคเขามีโรคแทรกซ้อนครับ ผมจะทำให้ดีที่สุด มุกใจเย็นๆ ก่อนนะ" หมอหนุ่มมองหญิงสาวด้วยความสงสารจับใจ
"แล้วเมื่อไหร่มิคจะฟื้นคะ"
"เรื่องนี้ผมคงบอกไม่ได้จริงๆ "
"หมอต้องช่วยมิคกลับมาให้ได้นะคะ จะเสียเงินเท่าไหร่มุกก็ยอม" มองหน้าหมอหนุ่มผ่านม่านน้ำตา
"ใจเย็นๆ นะ ผมจะทำให้สุดความสามารถที่ผมมีเลย" รวบร่างบางที่กำลังอ่อนแอเข้ามากอดปลอบแนบอกด้วยความเห็นใจ
"หมอต้องทำให้ได้นะคะ ทำให้มิคฟื้นขึ้นมาคุยกับมุกเหมือนเดิมนะ " ร้องไห้สะอึกสะอื้นซบอกหมอหนุ่มด้วยความเจ็บปวดใจ
"ผมอยู่ตรงนี้แล้วไม่ต้องกลัวนะ มิคจะต้องดีขึ้น" มือหนาลูบแผ่นหลังบางไปมาเพื่อปลอบประโลม
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
