บทที่ 441 : วิ่งต่อไป
แม้ว่าเย่โม่จะออกมาจากห้องใต้ดินแล้ว เขาก็ต้องยกย่องเยวียนจรือร่งเพราะความโหดร้ายของเขา ไม่เพียงแต่เขาจะสร้างฐานใต้ดินเท่านั้น เขายังได้วางระเบิด 7 หรือ 8 ตัวไว้ด้วย
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เย่โม่ต้องจัดการกับระเบิด เย่โม่กำลังจะขุดพวกมันทั้งหมดออกไปและฝังไว้รอบๆ คฤหาสน์ของพวกเขา คฤหาสน์อาจมีราคาประมาณหลายร้อยล้านสำหรับการสร้างมัน เขาสงสัยว่าเยวียนจรือร่งจะรู้สึกยังไงเมื่อเขากดปุ่มและคฤหาสน์ของเขาก็ปลิวหายไป…
แม้ว่าเย่โม่ต้องการที่จะวางไว้ที่อาคารสำนักงานของพวกเขา แต่เขาคิดว่ามันจะทำให้คนบริสุทธิ์จำนวนมากเสียชีวิต ดังนั้นเขาจึงหยุดความคิดนั้น
เย่โม่ส่ายหัว เขาไม่โหดร้ายพอ คนโหดเหี้ยมจะฝังเยวียนจรือร่งในอาคารของเขาโดยไม่สงสัย
3 ชั่วโมงต่อมาเย่โม่ก็ออกจากคฤหาสน์เยวียน
…
ลั่วเซริงเป็นบาร์เทนเดอร์ เขารู้จักกับพี่อิง เขามักจะทำงานตั้งแต่ 22.00 น. ถึง 2.00 น. ถึงแม้พี่อิงจะเป็นโปรโมเตอร์หรือผู้ก่อการ แต่เธอก็ไม่เคยอยู่ที่บาร์เลย
แต่วันนี้มันก็เช้าแล้วและเธอก็ยังอยู่ที่นั่น เธอไม่ได้พยายามโปรโมตไวน์ เธอแค่นั่งหงุดหงิดอยู่ที่โต๊ะราวกับว่าเธอกำลังรอใครบางคนอยู่
“โย่ นั้นพี่อิงไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอถึงยังทำงานไม่เสร็จอีกละเนี้ย?” เสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นชายหนุ่มวัย 20 เดินไปที่ลวี่อิงอิง และนั่งลงข้างๆเธอ มีชายหนุ่มอีก 2 คนอยู่กับเขา แต่เมื่อพวกเขาเห็นชายหนุ่มนั่งถัดจากลวี่อิงอิง พวกเขาก็นั่งบนโต๊ะที่แตกต่างกัน
ลวี่อิงอิงขมวดคิ้ว เธอรู้ว่าชายหนุ่มคนนี้กวนใจเธอมากกว่า 1 ครั้ง เธอไม่เคยให้โอกาสเขาเลยเพราะเธอทำงานเสร็จตอน 22.00 น. ทุกวัน
“คราวนี้เรามีไวน์ดอกหญ้าสีคราม เอามาให้ฉัน 2 แก้ว” ชายหนุ่มกล่าว
ลวี่อิงอิงพูดอย่างเยือกเย็น “กู๋ชร่ง ฉันไม่ต้องการดื่มกับคุณ”
ชายหนุ่มยิ้ม “พี่อิง ฉันช่วยให้เธอทำธุรกิจนะ นี่เป็นวิธีที่เธอปฏิบัติต่อคนที่ช่วยธุรกิจของเธองั้นหรอ?”
ลวี่อิงอิงยืนขึ้นราวกับว่าเธอไม่ได้ยินเขาและพยายามนั่งที่อื่น เธอรู้ว่ากู๋ชร่งเป็นเจ้าเหนือหัวที่นี้ แต่เธอก็รู้ว่าต้องทำอะไรและไม่ค่อยยุ่งกับเขา เขามักจะมาที่บาร์หลังเวลา 11 และเธอก็ออกไปก่อนหน้านี้ ถ้าเป็นครั้งอื่น เธอจะดื่ม แต่คราวนี้เธอหงุดหงิดและอยากเห็นเย่โม่อย่างหมดหวัง เธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเสียเวลากับกู๋ชร่ง
“หืม พี่กู๋ปฏิบัติต่อเธอแบบนี้เพื่อดื่มด้วยและโฆษณาให้ แต่เธอปฏิบัติต่อเขาด้วยทัศนคติแบบนี้ เธอเป็นแบบนี้เรอะพี่อิง?” ชายหนุ่ม 2 คนเดินทางไปหาลวี่อิงอิง
การแสดงออกของกู๋ชร่งจมลง โดยปกติเมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนนั้นและยุ่งกับเธอ เธอไม่เคยกล้าพูดออกมา วันนี้เธอกินยาผิดมาหรอ?
ลวี่อิงอิงถูกระบุว่าเป็น 1 ในผู้หญิงของเขา แม้ว่าเธอจะไม่ใช่สาวงามที่หายาก แต่เธอก็ไม่ได้น่าเกลียด สิ่งที่น่าสนใจหลักของเธอคือหน้าอกของเธอ มันน่าหลงใหลเกินไป
อย่างไรก็ตาม กู๋ชร่งมาที่บาร์ก่อน 10.00 น เขาจึงลืมเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นเกือบตลอดเวลา เขาไม่ได้ขาดผู้หญิง สำหรับเขาถ้าเขามีผู้หญิงที่ร่ำรวย เขาก็จะพาเธอไป แต่บางครั้งมันก็เป็นความสนุกชนิดหนึ่งที่เล่นกับนักต่อรอง
หน้าของลวี่อิงอิงดูไม่ดีนัก เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอทำไปมันไม่ดี แต่เธอก็ตื่นเต้นเกินไป
“ขอโทษด้วยคะนายน้อยกู๋ ฉันอารมณ์ไม่ดีนะ ฉันจะขอโทษด้วยช็อตนี้แล้วกันคะ” จากนั้นเธอก็ดื่มไวน์
กู๋ชร่งหัวเราะ “มันก็ควรเป็นแบบนั้นแหละ แต่…” จากนั้น กู๋ชร่งก็ส่งสัญญาณลูกน้องทั้งสองของเขา
ชายหนุ่มที่หยุดเธอ และยกนิ้วขึ้น “พี่อิงเข้าใจจริงๆ แต่วันนี้คุณทำให้พี่กู๋ของเราโกรธ พี่กู๋เป็นคนใจกว้าง แต่คุณไม่คิดว่าคุณต้องตอบแทนให้เขาบ้างหรอ?”
“คุณต้องการอะไรอีก?” ใบหน้าของลวี่อิงอิงไม่ได้เปลี่ยนไป เธอเคยเห็นสิ่งนี้ในบาร์บ่อยเกินไป ถ้าเขาจะกดดันเธอต่อไป เธอจะไม่หนีอีก ยิ่งคุณถอยลงมากเท่าไหร่คนเหล่านี้ก็ยิ่งอวดดี
“เราต้องการทำอะไร? พี่อิง พี่กู๋ชื่นชมคุณ ดังนั้นวันนี้คุณจะต้องอยู่กับเขา ต่อจากนี้ไปธุรกิจของคุณจะได้รับการจัดการโดยพี่กู๋” ชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าว
ใบหน้าของลวี่อิงอิงเปลี่ยนไปและพูดทันทีว่า “ฝันไปเถอะย่ะ”
กู๋ชร่งเยาะเย้ย “เธอขอเองนะ”
ทันทีที่กู๋ชร่งพูดสิ่งนี้ ชายหนุ่มก็ยื่นมือไปตบลวี่อิงอิง ลวี่อิงอิงดื่มไวน์ดอกหญ้าสีครามเป็นเวลานานและถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ฝึกตน แต่เธอก็คล่องแคล่ว ก่อนที่ชายหนุ่มจะตีเธอ เธอก็ปิดกั้นมันโดยไม่รู้ตัว
อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งของชายหนุ่มนั้นยอดเยี่ยมและเธอยังคงสะดุดและล้มลงในที่นั่ง
ลั่วเซริงเป็นห่วง แต่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถรุกรานกู๋ชร่งได้ แต่ก่อนที่เขาจะเรียกตำรวจ เขาก็ถูกหยุด
“บอส” ลั่วเซริงไม่ได้คาดหวังให้หัวหน้าของเขาจะมาหยุดเขา
“ลั่วเซริง ฉันรู้ว่านายคิดอะไรอยู่ แต่กู๋ชร่งไม่ใช่คนที่เราสามารถทำให้เขาไม่พอใจได้ ถ้านายโทรหาตำรวจ เขาก็จะยังสบายดีอยู่ดีนั้นแหละ แต่นายจะมีปัญหาและฉันจะมีส่วนร่วมไปด้วย เฮ้อออ ลวี่อิงอิงโชคไม่ดีในวันนี้เลย นอกจากนี้ในอาชีพนี้ นายจะเจอทางเดียวหรืออาจเป็นอย่างอื่น” ชายวัยกลางคนถอนหายใจ
หลายคนเห็นเหตุการณ์นั้น แต่ไม่มีใครมาช่วย
มีความสิ้นหวังในสายตาของลวี่อิงอิง เธอมองไปที่กู๋ชร่ง และพูดว่า “นายน้อยกู๋ ฉันตกลงกับสิ่งที่คุณต้องการ แต่ฉันขอคืนเดียว คืนนี้ฉันเจอเพื่อน ฉันจะอยู่กับคุณวันพรุ่งนี้”
กู๋ชร่งหัวเราะ “แม้ว่าเธอจะไม่ใช่สาวเวอร์จิ้น แต่เธอต้องไปนอนกับคนอื่นหลังจากฉัน”
“แกชื่อกู๋ชร่งสินะ” น้ำเสียงนิ่งเรียบดังขึ้น
ในดวงตาของลวี่อิงอิงนั้นตื่นเต้น เธอไม่คิดว่าเธอได้รับการช่วยเหลือ แต่ในที่สุดคนที่เธอรอก็มาถึง
“ในที่สุดคุณก็มา” ลวี่อิงอิงดูเหมือนจะมีสิ่งที่จะพูดมากมาย คราวนี้เธอจะไม่ปล่อยให้ชายหนุ่มคนนั้นไปไหนแน่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ในช่วงเวลานั้นเธอลืมไปจริงๆ แล้วว่าเธอถูกกดขี่โดยกู๋ชร่งอยู่
กู๋ชร่งมองเย่โม่อย่างศึกษา และพูดอย่างเหยียดหยามว่า “นี่คือเพื่อนที่เธอรออยู่หรอ?”
ลวี่อิงอิง พิ่งรู้ว่าปัญหายังไม่ได้รับการแก้ไข ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไป เธอไม่รู้ว่าเย่โม่เป็นคนที่เธอกำลังมองหาอยู่หรือไม่ แต่ถ้าเขาไม่ใช่ เธอก็ทำให้เขาเดือดร้อน
แม้ว่าเย่โม่จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็สามารถบอกได้ด้วยตา
เย่โม่ไม่ตอบกลับกู๋ชร่ง และพูดกับลวี่อิงอิงว่า “คุณไม่ต้องการอะไรหรอกหรอ? งั้นไปกันเถอะ”
ลวี่อิงอิงมองไปที่กู๋ชร่ง และคนอื่นๆ แล้วกัดริมฝีปากของเธอ เธอเดินไปด้านข้างชายสองคนนั้น แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างแปลกไปก็คือว่าพวกเขาไม่ได้หยุดเธอ
“ไปกันเร็ว” ลวี่อิงอิงดึงเย่โม่ และต้องการออกไปให้เร็วที่สุด
เย่โม่ยิ้ม “โอเค ไปกันเถอะ”
ทันทีที่เย่โม่และลวี่อิงอิงเดินผ่านชายสองคน กู๋ชร่งและชายสองคนของเขาก็ตอบโต้ในที่สุด พวกเขารู้สึกว่าร่างกายแข็งทื่อ
“ไล่ตามเธอไป” แม้ว่ากู๋ชร่งจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เขาก็ไม่ยอมให้อาหารหนีออกจากปากของเขาแน่
“พวกเขากำลังไล่ตามพวกเรามาแล้ว ไปกันเถอะ” ลวี่อิงอิงดึงเย่โม่ออกไปเพราะเธอพร้อมที่จะวิ่ง
เย่โม่พยักหน้า แต่การแสดงออกของลวี่อิงอิงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เธอพบว่าเย่โม่ไม่ได้วิ่งเร็วมากนักและพวกเขาวิ่งเพียง 1 กิโลเมตร ก่อนที่พวกเขาจะหยุดอยู่ใต้ต้นไม้อีกครั้ง
ในที่สุดลวี่อิงอิงก็พบคนที่รู้จักดอกหญ้าสีครามและเธอก็ไม่ต้องการให้เย่โม่หายไป
“ทำไมแกไม่วิ่งต่อละห่ะ?” กู๋ชร่งพูดอย่างดูถูก
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
