ดั่งรักบันดาล 12

พอเห็นข้อความเหล่านั้น ในหัวของหร่วนซือซือก็เหมือนมีอะไรมากระทบกันทันที

นี่เธอเห็นความลับของอวี้อี่มั่วเเล้วหรอ?

หร่วนซือซือรู้สึกผิดไปชั่วขณะ ถึงเเม้ว่าเธอจะไม่ได้ตั้งใจ เเต่แบบนี้ก็ถือว่ารุกล้ำความเป็นส่วนตัวของคนอื่นเหมือนกัน

เเละมันผิดศิลธรรมจริงๆ

ไม่ได้คิดอะไรมากมาย หร่วนซือซือเตรียมจะเก็บรูปถ่ายกับบัตรไว้ตามเดิม เเต่เนื่องจากเธอตื่นเต้นทำให้มือสั่น ผ่านไปสักพัก เธอก็ทำไม่สำเร็จ

" คุณกำลังทำอะไร? "

อยู่ๆเสียงเย็นชาก็ดังขึ้นจากด้านหลังเธอ

เดิมทีหร่วนซือซือก็ตัวสั่นอยู่เเล้ว กรอบรูปในมือจึงตกลงอีกครั้ง เเต่ครั้งนี้ไม่ได้หล่นนลงพื้น เเต่ถูกอวี้อี่มั่วรับไว้ได้ก่อน

หร่วนซือซือหมุนตัวกลับไปเเละสบตากับสายตาเยือกเย็นของอวี้อี่มั่ว

เธอรู้สึกประหม่าจนแน่นคอ " ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ "

ไม่ได้ตั้งใจเข้ามาในห้องหนังสือของเขา เเละไม่ได้ตั้งใจแอบดูความลับของเขาด้วย

ไม่รู้ว่าอวี้อี่มั่วจะเชื่อหรือเปล่า

" ออกไป " ถึงเเม้ว่าเขาจะกดเสียงลง เเต่ก็ไม่ยากที่จะได้ยินความโกรธในน้ำเสียง

หร่วนซือซือใจสั่น เธอทำให้เขาโกรธอีกเเล้ว

ลังเลได้ไม่นาน หร่วนซือซือก็ก้มลงไปหยิบกล่องกระดาษขึ้นมาเเละเดินออกไปอย่างรู้ตัว ตอนเธอหมุนตัวเพื่อปิดประตูห้องหนังสือ เธอก็เห็นสายตาของอวี้อี่มั่วกำลังจับจ้องอยู่ที่รูปถ่ายใบนั้น

ดูเหมือนอวี้อี่มั่วจะให้ความสำคัญกับของสิ่งนั้นมากเลยทีเดียว

หลังจากที่หร่วนซือซือปิดประตูอย่างไม่สบายใจ เธอก็กอดกล่องกระดาษลงจากชั้นสอง เเละตอนนี้ ตู้เยี่ยก็จัดกับข้าวเสร็จเรียบร้อยเเล้ว

พอเห็นหร่วนซือซือกอดกล่องกระดาษลงมา เขาก็พูดถามทันที: " คุณหญิง นี่คุณกำลังทำอะไรครับ? "

" ฉันหาห้องเก็บของอยู่ค่ะ " หร่วนซือซือพูดตามความจริง

ตู้เยี่ยพูดตอบ " ห้องเก็บของอยู่ที่ห้องใต้หลังคาครับ "

ห้องใต้หลังคา?

หร่วนซือซือรู้สึกงุนงง เหมือนเธอจะไม่เห็นห้องใต้หลังคาอะไรนั่น

" คุณหญิงส่งมาให้ผมเถอะครับ " ตู้เยี่ยรับกล่องกระดาษมาจากมือของหร่วนซือซือ หลังจากนั้นก็พูดขึ้น: " คุณหญิงทานอาหารเถอะครับ อาหารพวกนี้เป็น…… "

" ผู้ช่วยตู้ เหมือนฉันจะทำผิดอะไรบางอย่าง ทำให้เขาโกรธอีกเเล้วค่ะ " หร่วนซือซือพูดขัดคำพูดของตู้เยี่ย

พอได้ยินที่หร่วนซือซือพูด ตู้เยี่ยก็รู้สึกแปลกใจทันที

บอกตามความจริง เขาทำงานกับอวี้อี่มั่วมาหลายปี น้อยครั้งมากที่อวี้อี่มั่วจะเเสดงอารมณ์ออกมา

คนที่สามารถทำให้เขาโกรธได้นั้นมีน้อยมาก วันนี้คุณหญิงโชคดีอะไรแบบนี้!

" คุณหญิง คุณทำอะไรหรอครับ? "

" ฉันเข้าไปในห้องหนังสือของเขาเเละเจอของสิ่งหนึ่งของเขาโดยบังเอิญ…… " กรอบรูป เเละยังเห็นความลับอะไรบางอย่างอีกด้วย

" โทษผมที่ไม่ได้บอกคุณหญิงให้ชัดเจน ห้องหนังสือของประธานเป็นเขตหวงห้ามครับ ใครก็ห้ามเข้าไป "

เขตหวงห้าม?

หร่วนซือซือเข้าใจได้ทันที ห้องหนังสือเป็นพื้นที่ส่วนตัวของอวี้อี่มั่ว ถ้าเปลี่ยนเป็นเธอเองเเละถูกใครไม่รู้เข้าไปโดยพละการ เธอก็คงจะโกรธเหมือนกัน

พอคิดได้ดังนั้น หร่วนซือซือก็ยิ่งตำหนิตัวเองเเละรู้สึกกลัดกลุ้มทันที เธอทำการโทษความไม่ดูตาม้าตาเรือของตัวเอง

อาหารของคืนนี้มาจากบ้านตระกูลอวี้ เเละเป็นของที่หร่วนซือซือชอบทั้งนั้น

เเต่เนื่องจากเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น หร่วนซือซือจึงไม่สนใจอาหารพวกนี้ เธอทานอาหารเพียงไม่กี่คำ เเต่อวี้อี่มั่วกลับยังคงไม่ออกมาจากห้องหนังสือ

ตกดึก พออาบน้ำเสร็จ หร่วนซือซือก็นอนลงบนเตียง เธอนอนไม่หลับเเละพลิกไปพลิกมาอยู่อย่างนั้น

หนึ่งเพราะไม่คุ้นเตียง

สองเพราะหงุดหงิดตัวเองที่เข้าไปในห้องหนังสือของอวี้อี่มั่วอย่างโง่เขลา จนทำให้อวี้อี่มั่วโมโห

คิดไปคิดมา อยู่ๆชื่อของหว่านเอ๋อก็ผุดขึ้นมา

เเละยังคงอยู่ในหัวของหร่วนซือซือไม่ไปไหน

พี่มั่ว

คนที่สามารถเรียกเขาได้อย่างใกล้ชิดแบบนี้ ก็คงจะสนิทกับอวี้อี่มั่วมาก เเละอวี้อี่มั่วเองก็ดูเหมือนจะทะนุถนอมรูปถ่ายใบนั้นเหมือนกัน

ดังนั้น คนที่ชื่อหว่านเอ๋อก็คือคนที่อวี้อี่มั่วชอบหรอ?

พอคิดมาถึงตรงนี้ หร่วนซือซือก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างน่าประหลาด

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมอวี้อี่มั่วถึงต้องลากเธอไปจดทะเบียนสมรสล่ะ?

หร่วนซือซือรู้สึกหงุดหงิดทันที เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงเเละบังคับตัวเองไม่ให้คิดถึงเรื่องนี้อีก