“คุณก็พูดอย่างนี้ทุกที แต่ทำไมถึงยังรีรอไม่แต่งงานกับรินสักทีละคะคุณเล็ก”
รินนรีทวงคำสัญญาที่ราณเคยบอกไว้ เพราะหลังจากวันที่เขาช่วยเธอจากการเกือบถูกข่มขืนด้วยพี่เขย เขาก็ปกป้องเธอไว้ และสารภาพรักกับเธอ จนเมื่อพี่สาวของเธอตาย พี่เขยพิการและเก็บตัวเงียบ เขาก็ยังสัญญาว่าจะแต่งงานกับเธอ จนเธอเผลอไผลยอมมีอะไรกับเขาเรื่อยมา ทว่า….ก็ยังไม่มีการแต่งงานอย่างที่เขาสัญญาไว้
“ผมอยากแต่งงานกับคุณใจจะขาด แต่ผมต้องจัดการเรื่องของพี่ใหญ่ให้เสร็จก่อน”
“คุณเล็กคะ ถ้าคุณเล็กจัดงานแต่งงานกับริน คุณท่านก็ต้องมางานแต่ง ได้เผยโฉมอันน่าอัปลักษณ์ของตัวเองสู่สังคม รินว่ามันก็เข้าแผนของเรานะคะ”
ราณนิ่งไป ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากของหญิงสาว ทว่าเธอเบี่ยงหลบ จนเขาขัดใจ
“คุณเล็กคะ รินอยากได้คำตอบ”
เธอยันหน้าอกเขาไว้ สายตาจ้องเขม็งจริงจัง ชายหนุ่มถอนใจก่อนผละตัวลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้รินนรีมองตามด้วยความไม่พอใจ หญิงสาวได้แต่ภาวนาว่าสิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่มันจะไม่เป็นความจริง เพราะในระยะหลังๆ ท่าทีของราณที่แสดงต่อเธอนั้น มันไม่เหมือนเดิม และถ้าเขาคิดทรยศกับเธอละก็ เธอจะไม่ปล่อยเขาไว้แน่
******
ปรางค์ทิพย์นอนสลบไสลไปครึ่งค่อนวัน ก่อนจะตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดร้าวไปทั้งตัว หญิงสาวนอนนิ่งอยู่บนเตียงนอนแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็รินไหลลงทางหางตาช้าๆ เธอพลาดเสียแล้วกับสิ่งที่ราณบอกเธอ เขาย้ำนักหนาว่าพี่ชายของเขาหมดสมรรถภาพทางเพศไปแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะล่วงเกินเธอได้ เธอไม่ได้เตรียมใจว่าเธอจะต้องสูญเสียความสาวให้กับเขา ที่ราณบอกว่าแค่ภายนอก แต่ในตอนนี้ มันไม่เหลืออะไรไว้ให้เธอภูมิใจอีกเลย
แก้วน้ำใบนั้นยังวางอยู่บนหัวเตียง เขาใช้ยาปลุกกำหนัดกับเธอ ราวกับรู้ว่าเธอจะไม่ยอมแน่ เขาจึงใช้วิธีนี้ หญิงสาวหดหู่กับชะตาชีวิตของเธอเหลือเกิน เธอไม่คิดว่าทั้งพี่ทั้งน้องจะทำราวกับเธอเป็นสิ่งของแบบนี้ เขาหลอกล่อให้เธอยอมจำนน แล้วส่งเธอให้มาปรนเปรอกามให้กับพี่ชายหน้าปีศาจอย่างรัณ
ยิ่งคิด หญิงสาวยิ่งเศร้า คนอย่างเธอไม่มีทางเลือกมากนัก ถ้าเขาบอกเธอว่าให้มาปรนเปรอกาม เธอก็จะได้เตรียมใจให้มากกว่านี้ แต่นี่เขาหลอกเธอ
หญิงสาวพยายามคิดว่าก็ดีแล้วที่เขาให้ยาปลุกกำหนัด เพราะไม่อย่างนั้นเธอก็คงอิหลักอิเหลื่อที่จะต้องร่วมหลับนอนกับคนแปลกหน้า และยิ่งมันเป็นครั้งแรกของเธอ ก็ยิ่งทำใจยาก คำสั่งของราณ เจ้านายของเธอคือ ทำให้เขามีความสุข ทำให้รัณ พี่ชายของเขารักเธอ แต่เธอก็ไม่ได้เตรียมใจที่จะต้องสังเวยร่างกายให้กับเขา
รัณออกจากห้องไปเมื่อตอนใกล้รุ่ง เขาจูบเธอเบาๆ ที่หน้าผากก่อนจะเดินออกไป และเธอก็หลับลงไปด้วยความอ่อนเพลีย ก่อนจะภาวนาว่าอย่าได้ตื่นขึ้นมาอีกเลย แต่เธอก็ตื่น… ตื่นขึ้นมาพบกับความจริงที่แสนปวดร้าว
“คุณปรางค์คะ”
เสียงเรียกเบาๆ ที่หน้าประตูห้อง ปรางค์ทิพย์พยายามยันกายลุกขึ้น แต่ไม่ไหว จึงนอนลงไปอีกครั้ง เธอเฝ้าจับตาที่ประตูนิ่ง ว่าคนรับใช้ของที่นี่จะเปิดมันเข้ามาหรือไม่ แต่เสียงนั้นเงียบลง พร้อมกับฝีเท้าหนักๆ ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! พร้อมร่างสูงใหญ่ของพ่อบ้าน ที่ดันรถเข็นของรัณเข้ามา
“ออกไปได้แล้ว”
เขาสั่งเสียงเรียบ เมื่อสาวใช้นำสำรับอาหารวางที่โต๊ะมุมห้อง พ่อบ้านและสาวใช้จึงออกไป หญิงสาวลืมตามองเขาแล้วเมินไปทางอื่น
“ลุกขึ้นมาทานอาหารก่อน ฉันเตรียมยาไว้ให้แล้ว”
“ยาปลุกกำหนัดอีกหรือคะ?”
เธอย้อนเสียงแผ่วเบา ไม่อยากต่อว่าเขา เพราะเขามีสิทธิ์ที่จะทำ แต่เธอก็อดน้อยเนื้อต่ำใจไม่ได้
“หึ ยานั่นไม่จำเป็นแล้ว ลุกไหวไหม?”
เขาถามเสียงนุ่ม ก่อนจะลุกจากรถเข็นขึ้นมาประคองเธอขึ้นช้าๆ และทันที่ที่มือของเขาสัมผัสกับเนื้อตัวของเธอ ร่างบอบบางของเธอก็สั่นระริกขึ้นมาทันที
“กลัวหรือ?”
เขารั้งเธอไว้ใกล้ แล้วกระซิบเธอข้างหู หญิงสาวพยักหน้ารับ
“ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่ใช่ผีห่าซานตานที่ไหน”
หญิงสาวเมินหน้าไปทางอื่น
“ถ้าเธอรังเกียจแผลเป็นที่ใบหน้าของฉัน ก็ควรจะทำใจไปให้ยินดีกับทรัพย์สมบัติของฉันที่มากมาย จนชาตินี้เธอใช้ไม่หมด”
น้ำเสียงของชายหนุ่มกร้านขึ้นแล้วมือที่สัมผัสเธอนั้นก็ผละออกราวจับของร้อน หญิงสาวเงยหน้ามองเขาน้ำตาคลอ
“หน้าตาของคุณ ไม่เลวร้ายเท่าใจของคุณหรอกค่ะ”
เธอกล่าวหาเขาเสียงสั่น น้ำตาที่คลอหน่วยเริ่มไหลรินลงมาช้าๆ คราวนี้เธอจ้องหน้าเขาไม่หลบ แม้ว่าทั้งตัวจะสั่นไหวระริก
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
