องค์หญิงหมอเทวะ 14 : ข้าอยากให้มันเป็นแค่ความฝัน

“เจ้าพูดอะไร?”  ชายคนนั้นเหล่มองนางอย่างตกใจ

ซูมู่เก๋อถูนิ้วระหว่างคิ้วและสวมเสื้อชั้นนอกของนาง  นางเป็นไข้และรู้สึกหนาว  จึงทำให้ร้อนขึ้น

“ท่านได้รับบาดเจ็บที่เอว  ถ้าท่านไม่ถอดเสื้อข้าก็จัดการมันไม่ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น  ชายคนนั้นก็จ้องมองมาที่นางและสังเกตนางอย่างระมัดระวัง

นางเอาผ้าเช็ดหน้าปิดตาข้างหนึ่ง  นางดูเหมือนจะอายุเพีงสิบสี่หรือสิบห้าปี  แต่นางกล้าหาญและสงบ  เมื่อเผชิญหน้ากับเขา

เขาดึงเสื้อของเขาออก  มู่เก๋อเห็นกล้ามเนื้อหน้าอกของเขา

นางเกลียดที่จะยอมรับมัน  แต่เขามีรูปร่างที่ดีจริงๆ  และร่างกายของเขาก็ไม่มีที่ติเลย

“หยุดจ้องฉันซะที”  เสียงของเขายังคงเย็นชา

ซูมู่เก๋อเข้าใกล้เขามากขึ้น และจ้องมองร่างของเขาอย่างระมัดระวังมากขึ้น  “ถ้าข้าไม่สังเกตอย่างละเอียด  ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าบาดแผลของท่านอยู่ที่ใด?”

นางย่อตัวลงเพื่อตรวจสอบเองของชายคนนั้น  บาดแผลที่เอวน่าจะมาจากของมีคมเพราะมันเรียบ แต่ลึกมากนางมีเพียงยาบางชนิดสำหรับห้ามเลือดและต้านการอักเสบ  ซึ่งไม่เพียงพอที่จะจัดการกับบาดแผลดังกล่าว

“เจ้ากลัว?”  ชายคนนั้นยิ้มเยาะเมื่อเห็นมู่เก๋อนิ่งก่อนที่จะทำแผล

นางไม่สนใจเขาและเอายามาราดที่แผลของเขา  ซึ่งทำให้เขาปวด ตึงแผล

“มันเหมือนกับเนื้อวัวถูกเฉือนออกจากกัน”

ชายคนนี้เจ็บปวดมากจนยาโป๊ไม่ได้ผลในขณะนี้  เหงื่อเย็นปรากฏบนหน้าผากของเขา

ผู้หญิงคนนี้กล้ามากที่เปรียบเทียบเขากับวัวควาย!

เป็นไปตามที่ซูมู่เก๋อคาดไว้ยาเหล่านี้ไม่สามารถห้ามเลือดเขาได้  นางขมวดคิ้วและลังเลว่าควรจัดการกับบาดแผลของเขาด้วยมือวิเศษของนางหรือไม่  แต่มือของนางกดลงบนบาดแผลโดยสัญชาตญาณ

กระแสความร้อนไหลเวียนอยู่ในฝ่ามือของนางและร้อนขึ้นเรื่อย ๆ  นางตกใจมากและตั้งใจจะชักมือกลับ แต่ก็สายเกินไป

หลังจากนั้นไม่นาน  เลือดก็หยุดไหลออกมาจากบาดแผล  เพื่อป้องกันไม่ให้เขาสังเกตเห็นความลับของนาง  นางขยับมือออกทันที  อย่างไรก็ตาม  นางรู้สึกเหนื่อยล้ามาก

นางคิดว่าความสามารถในการรักษาอาการบาดเจ็บของนางไม่สม่ำเสมอ  แต่ต่อมานางพบว่าสามารถใช้ได้วันละครั้งเท่านั้น ยิ่งบาดแผลใหญ่เท่าไหร่นางก็จะสูญเสียพลังงานมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อพันบาดแผลเสร็จ  ซูมู่เก๋อเลือกสถานที่ที่อยู่ไกลที่สุดจากชายคนนั้น  นางคิดว่าชายผู้นั้นค่อนข้างอันตราย  ดังนั้นควรอยู่ห่างจากเขาดีกว่า

ชายคนนั้นรู้ดีว่าบาดแผลของเขาลึกแค่ไหน  เขาปล่อยให้นางได้ลอง  ไม่คาดคิดเลยว่าซูมู่เก๋อทำมันได้และบรรเทาความเจ็บปวดได้  แม้แต่ยาโป๊ในร่างกายของเขาก็ค่อยๆลดลง

แม้ว่าจะนั่งอยู่หน้ากองไฟ  ในตอนนี้ซูมู่เก๋ออ่อนแอเพราะนางเป็นไข้และใช้พลังพิเศษของนาง  จากนั้นดวงตาของนางก็หนักเกินกว่าจะเปิดไว้ได้

“หนาว  ข้าหนาวมาก….”  ซูมู่เก๋อขดตัว ตัวสั่นเนื่องจากความเย็นทั้งภายในภายนอก

ชายคนนั้นเหลือบมองนางและพบว่ามู่เก๋กำลังขดตัวสั่นอยุ่

ตอนนี้นางกล้าหาญมากเหมือนเสือชีต้า  แต่ตอนนี้นางเงียบมาก

“ หนาว…” ซูมู่เก๋อตัวสั่นมากขึ้น

ชายคนนั้นสังเกตเห็นว่านางหน้าแดงผิดปกติ  เขาขมวดคิ้วบนหน้าผากอันหล่อเหลาและพูดว่า “ผู้หญิงช่างลำบากนัก”

จากนั้นเขาก็ดึงเสื้อผ้าชั้นนอกของเขาที่แห้งแล้วโยนไปคลุมซูมู่เก๋อ

ซูมู่เก๋อต่อต้านกลิ่นแปลก ๆ โดยไม่รู้ตัว  แต่นางหนาวมากจนรีบม้วนตัวในผ้าผืนใหญ่

ซูมู่เก๋อรู้สึกราวกับว่านางกำลังเดินอยู่บนถนนที่ร้อนถึง 40 ℃  ร้อนมากจนเหงื่อออกอย่างหนักและต้องการหาที่เย็นและร่มรื่น  แต่นางตื่นขึ้นมาพร้อมกับการเริ่มต้นวันใหม่

แสงแดดยามเข้าสาดส่งวัดโทรมผ่านผ้าต่าง  ซูมู่เก๋อรู้สึกตัวและตระหนักว่านางฝัน  ตอนนี้ฝนหยุดตกแล้วและข้างนอกก็สว่างแล้ว

นางเหงื่อออกจนหมดไข้  หายเองแล้ว  แต่นางก็ยังค่อนข้างอ่อนเพลีย

นางมองไปรอบๆ  ไม่มีใครอื่นนอกจากตัวนางเอง  แต่สำหรับยานั้นหายไป  นางอาจจะคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นแค่ฝันร้าย

ผู้ชายคนนั้นไปแล้ว นางหวังว่าพวกเขาจะไม่ได้พบกันอีก!