ในโลกของเกมที่ผู้ชายถูกกีดกัน สิ่งที่ผมต้องทำนั้นจึงมีเพียงอย่างเดียว (เกิดใหม่เป็นผู้ชายในโลกเกมยูริ) 25 ขอนองเลือดยังจะดีซะกว่า

จะบอกว่าสมแล้วที่เป็นโรงเรียนหญิงแล้วรึเปล่านะ

ที่โรงเรียนโอโตรินั้น มีโรงอาหารอยู่ถึง 3 ที่ด้วยกัน

ก็เป็นเพราะกฎของโลกนี้ ที่มีคะแนนเป็นตัวกำหนด  ดังนั้นระดับการบริหารของโรงอาหาร มันก็จะต่างกันออกไป โดยขึ้นอยู่กับคะแนน

โรงอาหารแรกคือโรงอาหารสำหรับผู้ที่มีคะแนนสูงกว่าหมื่นคะแนนขึ้นไป

โรงอาหารที่สองคือโรงอาหารสำหรับผู้ที่มีคะแนนอยู่ในหลักเลขพัน

และโรงอาหารที่สามคือโรงอาหารสำหรับผู้ที่มีคะแนนต่ำกว่านั้น

สำหรับโรงอาหารที่แรกนั้น ดูเหมือนห้องโถงพิธีมากกว่าโรงอาหารซะอีก

พวกคุณหนูที่เข้ามาในโรงอาหารก็ใส่ชุดเดรสที่สวยงามตามระเบียบ

ถึงจะว่างั้น แต่ขนาดโรงอาหารที่สามก็ยังดูเหมือนร้านอาหารมากกว่าโรงอาหารเลยทีเดียว ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าบริการตัวเองเลยซักนิด ทุกที่จะมีพนักงานบริการและเชฟ แถมยังมีคนคอยดึงเก้าอี้ให้นั่งอีกด้วย

ตัวโต๊ะก็จะเป็นแบบกลม ๆ แล้วพวกเขาก็ยังจะคอยรินน้ำให้อีก

พวกเขานั้นบริการให้ทุกอย่างตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น ซึ่งถ้าเทียบกับราคาแล้วก็ถือว่าสมเหตุสมผลดี

ด้านอาหารก็มีคอร์สให้บริการในตอนเย็นด้วย  

แต่บอกตามตรงเลยคือผมไม่ค่อยถนัดมารยาทบนโต๊ะอาหารซักเท่าไหร่เลยนี่สิ เพราะงั้นผมก็คงไม่ได้เข้าไปหรอก (เงินก็มีไม่ค่อยเยอะด้วย)

“……”

“……”

ลาพิสพาผมไปตรงโต๊ะที่อยู่มุมห้องของโรงอาหารที่สาม

“……”

“……”

หลังจากที่ลาพิสพูดว่า [นั่งตรงนี้สิ] และบอกให้พนักงานออกไปแล้ว ก็เงียบกันจนผ่านมาแล้ว 10 กว่านาที

“……”

“……”

เอ๊ะ อะไรเนี่ย บรรยากาศนี่มันอะไร?

ในจังหวะที่ผมกำลังจะเปิดปากเพราะทนกับบรรยากาศที่มันหนักอึ้งนี่ไม่ได้–ผมก็ได้ยินเสียงหวาน ๆ มาจากด้านข้าง

“นี่จ้ะ อ้าม!”

“มะ…ไม่ต้องหรอก คือฉันไม่ถนัดอะไรแบบนั้นน่ะ…แบบว่ามันน่าอาย…”

“ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ อยู่แล้ว ไม่เปนไรหรอกน่า! เอ้า อ้ามสิ!”

“ขะ…เข้าใจแล้ว อะ…อ้าม…”

ผมเพ่งความสนใจทั้งหมดไปลงไว้ที่หู

“อร่อยมั้ย?”

“ก็อร่อยดี…”

ถึงจะมีแค่เสียงก็เถอะ

แต่พอผมลองหลับตาลง ผมก็เห็นภาพเด็กสาวคนนั้นกำลังหน้าแดงอยู่เลยทีเดียว

“นะ…น่าอายจัง…”

ผมหลั่งน้ำตาอยู่ในความเงียบ

โลกนี้มัน…งดงามขนาดนี้เลยงั้นเหรอ…อยากขอบคุณลาพิสจริง ๆ ที่พามาที่นี่…ไม่สิ อยากจะอธิบายความรู้สึกนี้ให้ลาพิสได้ฟัง…ว่าโลกนี้มันงดงามขนาดนี้เลยนะลาพิส…ได้ยินรึเปล่า…เรื่องราวสุดประทับใจนี่น่ะ…

“ฮิอิโระ เอ่อ…คือว่า…ฉันมีของจะใ–แล้วนั่นร้องไห้ทำไมน่ะ!?”

“ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า(ร้องไห้)”

“ไม่เป็นไรได้ยังไงกันเล่า! อะไรเนี่ยเป็นภูมิแพ้เหรอ!? เช็ดออกก่อนสิ! อย่าทำเหมือนว่าฉันเป็นคนทำให้นายร้องไห้สิ!”

ลาพิสเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาของผมเบา ๆ

เธอเช็ดน้ำตาไห้ผมพร้อมยิ้มไปด้วย

จากนั้นลาพิสก็หยิบห่อสีชมพูออกมาให้ผม

“…นะ นี่จ้ะ”

เธอยื่นห่อสมชมพูออกมาด้วยมือข้างเดียวพร้อมหน้าแดง

ผมรับสิ่งนั้นมาแบบงง ๆ

“อุปกรณ์เวทย์แบบใหม่งั้นเหรอ…?”

“จะ…เจ้าบ้า นี่มันข้าวกล่องต่างหากล่ะ”

“ข้าวกล่อง?”

ผมเอียงคอและแกะห่อออก

แกะออกมาแล้วเป็นข้าวกล่องแบบที่ลาพิสพูดไว้เลย

เป็นข้าวกล้องสีชมพูพาสเทลดูน่ารัก และมีอยู่ 2 ชั้น

“แค่เอาไปให้สึกิโอริก็พอแล้วสินะ?”

“หา? ทำไมถึงพูดชื่อยัยนั่นขึ้นมาล่ะ?”

เอ๊ะ น่ากลัวแฮะ…โกรธอยู่จริง ๆ สินะ…จะ…จะว่าไปแล้ว

ความสัมพันธ์ในช่วงแรก ๆ ระหว่างลาพิสกับสึกิโอริก็ไม่ได้ดีอย่างที่คิดเท่าไหร่ด้วย…

ลาพิสที่เปลี่ยนท่าทีไปกระทันหัน จู่ ๆ ก็กระสับกระส่ายไปมา แล้วก็พูดออกมา

“กะ…ก็นี่ไง…นายรีบไปฝึกกับแอสเทมีร์แต่เช้าเลยนี่นา…น่าจะยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยใช่มั้ยล่ะ…ก็เลยให้ข้าวกล่องนี่ไปกินไง…ถ้าไซส์ประมาณนี้ก็น่าจะพอรองท้องก่อนเข้าเรียนได้อยู่ไม่ใช่เหรอ…?”

“……”

ผมจ้อง ๆ ไปที่ข้าวกล่องนั้น

“อันนี้นี่ให้ฉันงั้นเหรอ!?”

“กะ…ก็ใช่น่ะสิ”

“นี่เธอทำเองเลยเหรอ!?”

“อะ…อื้ม…พอดีว่าในบรรดาหน่วยเงา มีเด็กคนหนึ่งที่ทำอาหารเก่งอยู่ด้วย…ก็เลยลองเรียนรู้ด้วยดูน่ะ…คิดว่าน่าจะอร่อยอยู่นะ…”

ผมมองลงไปที่ข้าวกล่องทำเองนั่นด้วยความสิ้นหวัง

ยะ…แย่ล่ะสิ..ถ้าเป็นข้าวกล่องทำเองแบบนี้ มันก็เข้าขั้นแย่แล้วสิเนี่ย…กลายเป็นเลิฟคอมเมดี้ไปเต็มรูปแบบซะแล้ว…แต่ผมไม่คิดว่าอย่างลาพิสจะมีความรู้สึกโรแมนติกให้กับผมเลยนะ…เรื่องนั้นผมว่าผมคิดไม่ผิดแน่…ผมต้องลองหาดูว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ทั้งที่ผมก็บอกเรื่องคู่หมั้นของผมไปแล้ว…

“ฉันน่ะ มีคู่หมั้นอยู่แล้วนะ(เข้มแข็ง)”

“อื้ม รู้แล้วล่ะ”

“เอ๊ะ…อะ…หืม…(ขี้แพ้)”

ผมค่อย ๆ เปิดกล่องแพนโดร่า (ข้าวกล่อง) ด้วยมือที่สั่นเทา

ชั้นแรกเป็นข้าว ส่วนชั้นที่สองเป็นอาหารหลาย ๆ อย่างที่เรียงกันอย่างปราณีต มีทั้งไข่ เกี๊ยวเนื้อ โอะฮิตาชิ เนื้อห่อหน่อไม้ฝรั่ง  

(ผู้แปล : โอะฮิตาชิน่าจะเป็นประมาณผักแช่น้ำซุปดาชิครับ)

พอเห็นแบบนั้นผมก็ปิดฝาดยสัญชาตญาณเลย

งะ…งานเข้าแล้วสิ…เอาจริงเลยนี่หว่า…เห็นถึงความพยายามและความตั้งใจของเจ้าหญิงผู้ไม่เคยทำอาหารอยู่ในนี้เลย…อยู่ในระดับที่ใครหลายคนน่าจะยอมทุ่มเงินเพื่อซื้อแค่ข้าวกล่องนี่เลย…

“ฮิ…ฮิอิโระเนี่ย มีอะไรที่ไม่ชอบกินบ้างรึเปล่า?”

“ผะ…ผู้ชายที่อยู่ท่ามกลางยูริน่ะ”

“งะ…งั้นเหรอ ถะ…ถ้างั้นฉันก็จะไม่ใส่มันเข้าไปในนั้นก็แล้วกันนะ”

ต่างฝ่ายต่างตึงเครียดใส่กัน ก็เลยพูดอะไรกันไม่ค่อยอออก  

แต่ทว่าการสนทนานั้นก็ยังคงดำเนินต่อไป

ลาพิสเงยหน้าขึ้นมามองผมและเร่งรัดผม

“มะ…ไม่กินเหรอ…?”

ทำไมกันล่ะ

ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้กัน

เหตุผล…ต้องหาเหตุผลให้เจอให้ได้…ขนาดบอกว่ามีคู่หมั้นแล้วแท้ ๆ แต่ทำไมมันถึงแย่ลงกว่าเดิมล่ะเนี่ย…มันต้องมีเหตุผลอะไรซักอย่างสิ…ต้องหาสาเหตุให้เจอแล้วแก้ปัญหานั้นให้ได้ ไม่งั้นแย่แน่…!

“ทะ…ทำไมจู่ ๆ ก็ให้ข้าวกล่องล่ะ? พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ?”

“มะ…ไม่ใช่เพื่อนซะหน่อย”

เอ๊ะ!? (หัวใจหยุดเต้น)

“แต่เป็นคู่แข่งที่ดีต่อกันต่างหากล่ะ”

โอ้ OK!! OK!! GOGOGO!! (หัวใจกลับมาเต้น)

“การจะให้ข้าวกล่องกับคู่แข่งแบบนี้มันแปลกงั้นเหรอ…?”

“จะ…จะว่าแปลกรึเปล่านะ ถึงมันจะมีคำพูดประมาณว่า ส่งเกลือให้ศัตรูอยู่ก็เถอะ แต่การส่งข้าวกล่องให้ศัตรูแบบนี้ มันก็หมายความไปในทางเรื่องความรักได้นี่?”

“คะ…ความรัก…?”

ในที่สุดก็คิดได้แล้วสินะ

ดวงตาของลาพิสเบิกกว้าง จากนั้นผิวขาว ๆ ของเธอก็เปลี่ยนไปเป็นสีแดง

“มะ…ไม่ใช่นะ…! ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะ! ฉันน่ะ! คือว่า!!”

“โอเค ๆ ไม่เป็นไรน่า ใจเย็นไว้นะ ในที่สุดตอนนี้เราก็เข้าใจตรงกันแล้วซักที ฉันก็โล่งใจนะ ที่นี่ไม่ใช่ข้าวกล่องทำเองที่หมายความแบบนั้น เธอก็น่าจะไม่ใช่ประเภทที่จะเข้าไปยุ่งกับผู้ชายที่มีคู่หมั้นอยู่แล้วนี่นะ”

“อะ…อื้ม…ฉันน่ะ…คือว่า…จู่ ๆ ฮิอิโระก็มาบอกว่ามีคู่หมั้นแล้วมันก็เลย…”

ลาพิสวางมือไว้ผมเข่าและกำมือแน่น

จากนั้นลาพิสก็จ้องมองตรงมาและเริ่มพูด

“พอได้ลองคิดอะไรหลาย ๆ อย่างดู…อย่างการดวลกันหรือการออกไปข้างนอกด้วยกัน…ฉันคิดว่าฉันไม่อยากทำแบบนั้นแล้ว เพราะไม่อยากจะสร้างปัญหาให้นาย…เดิมทีแล้วตั้งแต่ตอนแรกที่ฉันเอาแต่พูดว่า [มาดวลกัน มาดวลกัน!]…แล้วใช้ประโยชน์จากความใจดีของฮิอิโระเข้ามาอาศัยอยู่ด้วย…ฉันเลยรู้สึกขึ้นมาน่ะนะ ว่าฉันไม่ได้ทำอะไรเพื่อนายบ้างเลย…”

ลาพิสเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่มีแต่ความรู้สึกผิด

และลาพิสก็ยังคงพูดต่อไป

“ฉันน่ะ ไม่มีเพื่อนในโรงเรียนอยู่เลยแม้แต่คนเดียว…และฮิอิโระก็เป็นคนเดียวที่ฉันจะพูดคุยด้วยได้…แล้วฉันก็รู้ว่าฉันไม่ควรจะเข้าหาผู้ชายที่มีคู่หมั้นอยู่แล้วด้วย…ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากปฏิบัติกับนายเหมือนอย่างที่เคยเป็น…เพราะงั้นฉันจึงทุ่มเททุกอย่าง…เพื่อข้าวกล่องนี่ยังไงล่ะ…ขอโทษด้วยนะคะ…”

ผมมองดูลาพิสที่เหมือนจะกำลังหลั่งน้ำตา

ผมเปิดข้าวกล่องออกและจิเมซอสที่ดูน่าอร่อย

จากนั้นลาพิสก็ตกใจกับผมที่กินข้าวกล่องแล้วยิ้มให้เธอ

“อร่อยมากเลยล่ะ เธอนี่ก็เก่งเอาเรื่องเลยนะเนี่ย”

“ฮิอิโระ…”

“พวกเราเป็นแค่คู่แข่งที่ดีต่อกัน ไม่มีอะไรมากหรือน้อยไปกว่านั้น ถ้ายึดเอาแบบนี้ล่ะก็ จะทำอะไรเหมือนเดิมก็ไม่เห็นจะเป็นปัญหาอะไรเลยนี่”

“ถ้างั้น…!”

ผมพยักหน้าให้กับลาพิสที่กำลังยิ้ม

“ก็ทำทุกอย่างเหมือนที่ผ่านมานั่นแหละ ฉันเองก็ยอมรับการท้าดวลอยู่แล้ว ถ้าเธออยากดวลก็ตามใจเธอเลย”

ผมยิ้มให้กับลาพิสที่ตาเป็นประกาย

“ก็เพราะเป็นคู่แข่งกันนี่นะ พวกเราน่ะเป็นคู่แข่งกันนี่ ไม่มีอะไรมากหรือน้อยไปกว่านั้น เพราะเราเป็นคู่แข่งกัน ถ้าเธอได้พบกับผู้หญิงที่เธอชอบ ฉันก็จะคอยช่วยสนับสนุนเอง เธอเองก็ต้องช่วยในเรื่องความรักของฉันแล้วก็คู่หมั้นด้วยนะ นั่นก็เพราะพวกเราเป็นคู่แข่งกันนี่นา ในโลกนี้น่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายไม่สามารถมีความสัมพันธ์แบบโรแมนติกกันได้หรอกนะ นั่นก็เพราะเป็นคู่แข่งกันไงล่ะ–“

“ถ้างั้น พรุ่งนี้ฉันก็จะทำข้าวกล่องมาให้อีกนะ!”

“เอ๊ะ”

ในขณะที่ผมคิดว่าเรื่องราวมันกำลังจะจบลงแล้

ลาพิสก็หยิบข้าวกล่องไปและโบกมือกลับมาให้ผม

“พรุ่งนี้ก็เวลาเดิมนะ! พยายามเข้าล่ะ ฮิอิโระ! ฉันจะคอยเอาใจช่วยนะ! ก็เป็นคู่แข่งกันนี่นา!”

ผมหลงไปในความน่ารักนั่นแทบจะทันที

จากนั้นผมก็ดึงสติกลับมาอีกครั้งและเดินไปที่คลาส A ด้วยความรู้สึกอิ่ม

ผมค่อย ๆ นั่งลง จากนั้นผมก็เอามือโอบท้องตัวเองและกระซิบสึกิโอริที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

“ช่วยหน่อยสิ สึกิโอระ…ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินแก้…เร็วเข้า…เร็วเข้าเถอะ…ช่วยด้วย…ช่วยฉันด้วยเถอะ…สึกิโอริ…ช่วยฉันที…ขอร้องล่ะ…สึกิโอริ…ช่วยฉันด้วย…”

“หืม? โอ๋ ๆ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร”

เธอยิ้มอ่อน ๆ และค่อย ๆ ลูบหัวผม…! เธอเป็นตัวละครแนวคูล ๆ ไม่ใช่เรอะ…!

อย่าเอามือสวย ๆ นั่นมาแตะผู้ชายสิฟร้า…!!

พอเห็นการกระทำของพวกเรา คุณหนูปากร้ายก็หัวเราะคิกคักออกมา

“ฮึ มาแตะตัวกับผู้ชายตั้งแต่เช้าแบบนี้เนี่ย สมกับเป็นสามัญชนจริง ๆ นะ สึกิโอริ ซากุระ แค่สามัญสำนึกก็ไม่รู้เลยรึไงคะ?”

“โอ๋ ๆ นะ”

“หะ…หัดฟังที่คนอื่นเค้าพูดบ้างสิคะ!!”

ว่าแล้วเชียว สองคนนี้น่ะ ยังไงก็เหมือนลิงกับหมาจริง ๆ นั่นแหละ

ในขณะที่คุณหนูโอฟิเลียดูเหมือนจะมีประกายไฟที่เหมือนจะพร้อมกัดกัน

พุ่งออกมาใส่ระหว่างสึกิโอริ (ก็คือผมนั่นแหละ) ได้ทุกเมื่อ

ตรงนี้มันก็เป็นความปราถนาของผมด้วยนั่นแหละ ผมก็อยากให้ทั้งสองคนนั้นพยายามกันอย่างเต็มที่โดยไม่ต้องมีผมอยู่ด้วยน่ะนะ ผมคิดว่ามันจะต้องมีความสัมพันธ์แบบยูริเกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่ขึ้นมาแน่นอน  

ผมไม่อยากที่จะอยู่ท่ามกลางสึกิโอริกับเหล่าสาว ๆ … ผมต้องอยู่นิ่ง ๆ และเว้นระยะห่างจากพวกเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

พอตัดสินใจได้แบบนั้นแล้ว อาจารย์มาริน่าก็เดินเข้ามาพอดี

แล้วเธอเริ่มโฮมรูมด้วยท่าทางกังวลตามปกติ

“คะ…ค่ายปฐมนิเทศนี้ ก็คิดจะให้มีการจัดกลุ่มกันอยู่หรอกนะคะ…ตะ..แต่ว่าทุกคนน่าจะยังไม่รู้จักกันดีถึงขนาดนั้น…กะ…ก็เลยจับกลุ่มให้แทนค่ะ”

ตารางกลุ่มได้ถูกแปะไว้บนกระดานดำ…จากนั้นผมก็เงยหน้าขึ้นไปมอง และรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวัง

“อ๊ะ เยี่ยมเลย ได้อยู่กลุ่มเดียวกับฮิอิโระคุงล่ะ”

“หะ…หา!? ฉันคนนี้ได้อยู่กลุ่มเดียวกับผู้ชายแล้วก็สามัญชนงั้นเหรอคะ!? จะบอกให้ฉันไปจับกลุ่มสามคนกับพวกนั้นงั้นเหรอคะ!? ขะ…ขอผ่านล่ะค่ะ!! เรียกคนรับผิดชอบเรื่องนี้มาเลยนะคะ!!”

“……”

ซันโจ ฮิอิโระ / สึกิโอริ ซากุระ / โอฟิเลีย ฟอน มาร์เจไลน์

ผมมองดูรายชื่อกลุ่ม 5 ที่ประกอบไปด้วยสมาชิก 3 คน แล้วผมก็ยิ้มพร้อมพยักหน้า

อิแบบนี้คงทำอะไรไม่ได้อีกแล้วล่ะนะ (ยอมแพ้)

[ติดตามเรื่องนี้ได้ที่เพจ Okuse-Translator]