ในฐานะเพื่อนฉันจะมอบการหลุดพ้นแก่เธอเอง 0 ปฐมบท

“ฮา..”

ฉันวางเข็มในมือลงและถอนหายใจออกมา

เข็มฉีดยาที่ฉันใช้ไปนั้นมันคือ ยารักษา ที่ฉันมักจะใช้เป็นประจำ

เนื่องจากร่างกายของฉันไม่ได้แข็งแรงมากนัก ฉันจึงมักจะใช้มันอยู่บ่อยๆ

โดยเฉพาะช่วงนี้ที่อาการของฉันเริ่มแย่ขึ้นเรื่อยๆ

หากไม่มียานี้

ร่างกายของฉันจะรู้สึกเหมือนถูกไฟเผาอยู่ตลอดเวลา

ฉันค่อยๆ นำผ้าพันแผลที่เก่าจนเป็นสีเหลืองกลับมาพันเหมือนแต่ก่อน

ที่จริงแล้ว.. ฉันไม่ได้ร่างกายป่วยอะไรหรอกในตอนแรกน่ะ

แรกเริ่มเดิมที ร่างกายของฉันแข็งแรงมากเลยต่างหากถ้าหากไม่ใช่เพราะว่า…

ฉันหลุดเข้ามาอยู่ในโลกของ ‘นิยาย’

มันเป็นนิยายที่ห่วยแตก

นิยายที่ไม่มีจุดจบเพราะคนเขียนเลิกเขียนมันกลางทาง

ใช่.. ฉันหลุดเข้ามาอยู่ในนิยายแบบนั้นแหละ

แต่อย่างน้อยฉันก็พอที่จะรู้เนื้อเรื่องของนิยายนี้ไปจนถึงตอนสุดท้ายที่คนเขียนได้เขียนไว้

นั่นทำให้ฉันพอที่จะคาดเดาถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปได้

ซึ่งตอนนี้.. โชคดีที่เนื้อเรื่องยังไม่ได้เริ่มเพราะหากเนื้อเรื่องเริ่มไปแล้ว

มันอาจทำให้แผนของฉันเปลี่ยนไปหมดเลย

ฉันมองไปที่กระจกตรงหน้า

กระจกที่แตกร้าวราวกับใยแมงมุมสะท้อนถึงรูปลักษณ์ของฉัน

เด็กผู้หญิงที่มีผมสีดำสนิทและผมสั้น หน้าตาของเธอนับว่าดีมากเลย

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่า บนแขนของเธอมีแต่รอยฟกช้ำที่ถูกปกปิดไว้ด้วยผ้าพันแผลซึ่งซ่อนรอยเข็มนับสิบบนแขนสีขาวนวลของเธอไว้

“ฮันซอยอน…”

ชื่อของตัวละครที่ฉันหลุดเข้ามาคือ ฮันซอยอน

เด็กผู้หญิงที่เป็นเพื่อนกับตัวละครหลัก ‘คิมจีฮุน’

แถมเป็นตัวละครที่มีแนวโน้มที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ไปสู่สถานะ ‘คนรัก’ เสียด้วยในนิยาย

หากไม่ใช่เพราะว่า เธอเสียชีวิตไปก่อน

ฮันซอยอนในนิยาย เธอป่วยหนักและรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอฆ่าตัวตายไปก่อนที่เนื้อเรื่องจะเริ่มขึ้น

ถึงอย่างนั้นในตอนนี้ ฮันซอยอน ยังมีชีวิตอยู่ก็เพราะฉันได้หลุดเข้ามาในร่างของเธอ

“อา.. ไม่ชินจริงๆ นั่นแหละ”

ฉันมองใบหน้าของตัวเองในกระจกซึ่งเป็นใบหน้าของ ฮันซอยอน

ฉันไม่คุ้นชินกับใบหน้าที่ไม่ใช่ใบหน้าของตัวเองจริงๆ

ก่อนที่จะหลุดเข้ามาในนิยาย ฉันเป็นผู้ชาย

ถึงจะชอบถูกล้อว่าหน้าตาเหมือนผู้หญิง ถึงในบางครั้งฉันก็รู้สึกว่ามันไร้สาระก็เถอะ

แต่พอมาอยู่ในร่างกายของฮันซอยอนแล้ว มันรู้สึกแปลกๆ

ฉันถอยออกมาจากกระจกก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์สีชมพูที่หน้าจอแตกร้าวไปทั้งหน้าจอ

บนหน้าจอนั้นมีการแจ้งเตือนของข้อความที่ส่งมา

[แจ้งเตือนการรับข้อความจาก คิมจีฮุน 4 รายการ]

“อ่า.. ถึงเวลานัดแล้วหรอ”

ฉันพึมพำออกมาขณะที่มองหน้าจอโทรศัพท์

วันนี้ฉันมีนัดไปหาเขานี่นะ

เพราะว่า.. ฉันไม่มีเงินเหลือแล้ว

อีกอย่างนี่ก็เป็นวิธีที่จะดำเนินแผนการที่ฉันเตรียมไว้ด้วย

ฉันรีบเตรียมความพร้อมของตัวเองก่อนที่จะเดินไปที่ทางเข้าของที่ที่ฉันอาศัยอยู่

“ถ้างั้น.. ไปกันเถอะ”