แม่สาวเข็มเงิน 441 : ประทับตรา

แต่เมือคําพูดนี่หลุดออกไป เจียงป่ าวชิงก็แทบรับรู้ได้ทันทีถึงความโกรธทีปะทุ ขึ่นอย่างฉับพลันของชายผู้ทีอยู่ฝังตรงข้ามนาง

คราวนี่เจียงป่ าวชิงถือว่าจบเห่ถึงทีสุดแล้ว เดิมทีนางเพียงแทงรังแตน แต่ตอนนี่ เหมือนเป็ นการกระทุ้งเขย่าพร้อมจุดประทัดใส่รังแตนเลยทีเดียว แน่นอนว่ารัง แตนของนายกงกําลังโกรธอย่างแสนสาหัส

อะไรคือ “ห่างกับเขา”

“หน็อยยยย ทีแท้เจ้าก็คิดจะไปจากข้าอย่างนั่นสิ ?” กงจี่มองเจียงป่ าวชิงด้วย สายตาอึมครึม สายตาของเขาเย็นยะเยือก และแต่ละคําพูดทีพูดออกมาราวกับ แค่นออกมาจากในซอกฟัน “ครั่งนี่เจ้าจะหนีไปทีไหนอีก จะหนีไปสามปี ห้าปี หรือสิบปี ล่ะ ?”

ความบ้าคลังและความเจ็บปวดในคําพูดทําให้หัวใจของเจียงป่ าวชิงบีบร ัดแน่น

เมือเห็นว่ากงจี่กําลังจะหยิกนางให้ตาย นางก็กอดเขาทันทีก่อนจะหลับตาและ ตัดสินใจตะโกนด้วยเนื่อตัวทีสันเทาโดยทีใบหน้าของชายหนุ่มหันไปทางอืน “แก้วตาดวงใจของข้า เจ้าเข้าใจข้าผิดแล้ว ข้าจะตัดใจไปจากเจ้าได้ยังไง ข้าจะอยู่ กับเจ้าตลอดชีวิต! ข้าเกิดมาเป็ นคนของเจ้า เมือตายก็ยังคงเป็นคนของเจ้า!”

ความกดดันจนหายใจไม่ออกทีอยู่รอบตัวกงจี่ผ่อนคลายลงไม่น้อยเลย เจียงป่ าว ชิงแอบลืมตาแบบยังหรี ๆ แล้วเห็นว่าเขากําลังมองนางด้วยรอยยิมเย็นชา และไม่ ่ รู้ว่าเขาไปหยิบกระดาษออกมาตอนไหน

“เขียนคําพูดเมือกี่นี่ของเจ้าลงไปแล้วลงนามให้ข้าด้วย”

เจียงป่ าวชิงหลังชนกับผนังห้องโดยสารอย่างน่าสงสาร “ขะ… ข้าไม่มีพู่กันกับนํ่า หมึก…”

กงจี่แค่นหัวเราะพลางกะพริบตาปริบ ๆ และเช่นเดิม ไม่รู้ว่าหยิบมีดอันเล็ก ออกมาจากไหน เขากําลังจะเชือดข้อมือตัวเองแต่เจียงป่ าวชิงตกใจรีบกอดแขน เขาไว้ด้วยความโกรธทันที “นันเจ้าจะทําอะไร ?!”

กงจี่พูดเสียงเรียบ “ก็จะแทงให้เลือดไหลไง เจ้าจะได้ใช้เลือดเขียนยังไงล่ะ ไม่ ต้องห่วง ข้าไม่เจ็บ”

เจียงป่ าวชิงเกลียดตัวเองทีวิปริตไม่พอและเห็นได้ชัดว่านางเสียเปรียบในการต่อ ปากต่อคํากับเขา นางถลึงตาใส่กงจี่ แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับสายตาดื่อรั่นของ เขาจนได้

นางกัดริมฝี ปากอย่างแค้นเคือง “ได้ เจ้าคือคุณชายกงทียอดเยียมอยู่แล้วหนิ!”

กงจี่พูดด้วยเสียงเย็นโดยไม่ยกเปลือกตาด้วยซํ่า “ไม่ เจ้ายอดเยียมกว่า ถ้าหากว่า ข้าไม่ใช้อุบายใด ๆ เกรงว่าไม่รู้เมือไหร่ทีเจ้าจะหนีไปทั่งแบบนี่โดยทีสะบัดแขน เสื่ออย่างสง่าแล้วเหลือข้าไว้ตัวคนเดียว หากว่าเป็ นเช่นนั่นข้าไม่รู้จะอยู่ยังไงจริง ๆ”

ความโกรธของเจียงป่ าวชิงทีปะทุขึ่นมาเมือครู่เหมือนถูกแทงจนแตกและหายไป ในทันที

ในช่วงสามปี ทีห่างกัน กงจี่ไม่ต้องการพูดถึงอีก แต่บางครั่งนางได้รับรู้ถึงความ เจ็บปวดและความสิ่นหวังของเขาผ่านคําพูดของคนอืน

นันเป็ นความอาลัยอาวรณ์อย่ างถึงทีสุด

เขาดื่อรั่ น รุนแรง วิปริตแต่นางรักเขา สงสารเขาและทําใจไม่ลงถ้าจะให้เขาต้อง รู้สึกเจ็บปวดอีกครั่ง

เจียงป่ าวชิงเม้มปากแล้วหยิบกล่องหมึกออกมาจากเสื่อคลุมตัวเอง นางเคยใช้ กล่องหมึกนี่เมือตอนทีรายงานให้เจ้าหน้าทีไปตรวจสอบทรัพย์สินทีเสียหาย เสร็จแล้วก็เก็บไว้ตามเดิม แต่ไม่คิดว่ามันจะถูกนํามาใช้ในตอนนี่

“อือ ๆ ๆ ข้าเขียนก็ได้!” เจียงป่ าวชิงยอมยกธงขาว นางใช้นิ่วมือสัมผัสกับหมึก อย่างซือตรงและเขียนบนกระดาษนั่นว่า

ข้า เจียงป่ าวชิง เกิดมาเป็นคนของคุณชายกง เมือตายก็เป็ นคนตายของคุณชายกง นางครุ่นคิดสักครู่ จากนั่นก็เขียนเพิมอีกหนึงประโยคว่า และจะไม่แยกจากกันทุกภพทุกชาติ…

จากนั่นก็ประทับรอยนิ่วมืออย่างตั่งใจเพือถือว่าเป็ นการลงนามผู้ให้ไว้บน จดหมายสัญญานี่

เมือกงจี่เห็นคําว่า “จะไม่แยกจากกันทุกภพทุกชาติ” สีหน้าของเขาผ่อนคลาย ลงเล็กน้อย เขาส่งเสียงออกมาทางจมูกอย่างเย็นชา หยิบกระดาษแผ่นนั่นมาพับ เก็บไว้อย่างดีและพูดด้วยเสียงลําพองใจ “เจ้าจําไว้ให้ดีว่าเจ้าลงลายนิ่วมือและลง นามแล้ว ต่อไปก็อย่าคิดหนีล่ะ เข้าใจไหม ?”

เจียงป่ าวชิงพูดขึ่นอย่างว่าง่าย “เข้าใจแล้วน่า” นางขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของกง จี่แล้วกดนิ่วมือทีเปื่ อนหมึกลงไปบนชุดสีขาวปักลายไม้ไผ่ของเขา รอยนิ่วมือสี แดงประทับอยู่บนชุดของกงจี่ทันที

ตอนนี่กงจี่คร้านจะคิดเล็กคิดน้อยกับนางในเรืองนี่ เขาบีบหูนางแล้วบดฟันพูดขู่ “ต่อไปหากว่ามีเรืองอะไรอีก เจ้าจะไปหาใครเป็ นคนแรก ?”

เจียงป่ าวชิงแอบพูดในใจว่าก็ต้องหาทางแก้ไขด้วยตัวเองก่อนน่ะสิ แต่เมือเห็น ใบหน้าของกงจี่ทีกําลังจะกลับมาอึมครึมอีกครั่ง นางตัดสินใจพูดขึ่นอย่างแน่วแน่ “แน่นอนว่าต้องหาแก้วตาดวงใจของข้าก่อนอยู่แล้ว!”

กงจี่รู้สึกรืนหูเมือได้ฟังคําพูดนี่ ในทีสุดก็มีรอยยิมจริงใจประดับอยู่ ่ ทีมุมปากของ เขาสักที เขาเหลือบมองนาง “เจ้าจําคําพูดนี่ให้ดี แล้วครั่ งหน้าก็อย่าทําผิดกับข้า อีก เข้าใจไหม ?”

เจียงป่ าวชิงพยักหน้าอย่างว่าง่าย

กงจี่จ้องมองริมฝี ปากสีแดงของคนรักแล้วยิมร้าย ่ “ครั่งนี่เจ้าประทับตราให้ข้า แล้ว แน่นอนว่าข้าเองก็ต้องประทับให้เจ้าด้วยเช่นกัน”

แรกเริมเจียงป่ าวชิงยังไม่เข้าใจและคิดว่ากงจี่กําลังพูดถึงเรืองทีนางประทับรอย นิ่วมือลงบนชุดของเขาเมือสักครู่จึงกะพริบตาปริบ ๆ บอกเขาว่า “ไม่ต้องหรอก ข้าชอบ…”

ทว่ายังพูดไม่ทันจบคําก็ถูกกงจี่จับกดเสียก่อน

รถม้าค่อย ๆ เคลือนที คนบังคับรถม้าทําเป็ นไม่ได้ยินเสียงเคลือนไหวภายใน เขา นังนิ ง ๆ เหมือนนังสมาธิ และสะบัดแส้ม้าบ้างเป็ นบางครั ่งเพือปรับเปลียน ทิศทางของรถม้า

เสียงล้อรถบดบังวิวทิวทัศน์ในฤดูใบไม้ผลิทีไม่มีทีสิ่นสุดในรถม้า เจียงป่ าวชิง ขยุ้มเสื่อผ้าเข้าด้วยกัน ชายหนุ่มอารมณ์ร้อนมากและไม่สนใจอะไรเลย แม้จะเป็น การจุมพิตเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่อีกฝ่ ายกลับรุนแรงและเกือบฉุดดึงเสื่อผ้าของ นางให้หลุดออกอยู่แล้ว แต่แน่นอนว่าไม่ได้อย่างเด็ดขาด!

เจียงป่ าวชิงมองกงจี่ตาขวางอย่างไม่พอใจ ทว่านางไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี่แก้มของ นางแดงเรือ ตาก็เยิม พอมองตาขวางเช่ ่ นนี่จึงคิดว่าตัวเองถลึงตาใส่เขาด้วยความ โกรธ แต่ในสายตากงจี่ นางดูน่ารักน่าทะนุถนอม เขาต้องพยายามอย่างหนักเพือ ระงับความต้องการทําเรืองวาบหวามเอาไว้

กงจี่เกือบถูกเจียงป่ าวชิงบีบบังคับจนจะเป็ นบ้าอยู่แล้ว เขาต้องหักห้ามใจแล้ว หลับตาท่องคาถาเพือทําให้จิตใจสงบ

เสียงเคลือนไหวในรถม้าหายไปทันที

ผ่านไปสักครู่เจียงป่ าวชิงถึงจะกระแอมเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามกงจี่อย่างระมัดระวัง “แล้ว… เจ้าดีขึ่นหรือยัง ?”

กงจี่ลืมตาขึ่นพลางมองเจียงป่ าวชิงอย่างไม่พอใจ “เจ้าคิดว่าไงล่ะ ?”

“แหะ ๆ” เจียงป่ าวชิงแสร้งทําเป็นสับสนแล้วโน้มนําหัวข้อสนทนาไปใน ทิศทางอืน “ข้ายังไม่ได้ถามเจ้าเลยว่ารู้ได้ยังไงว่าข้าอยู่ทีบ้านตระกูลเผิงในวันนี่”

“ถ้าอยากรู้ก็รู้ได้เองนันแหละ ” นํ่าเสียงของกงจี่แข็งกระด้างเล็กน้อย เมือนึกถึง เรืองนี่เขาก็ยังรู้สึกหงุดหงิดใจ “ทีบ้านเกิดเรืองใหญ่ขนาดนี่ ทําไมเจ้าถึงไม่บอก ให้ข้ารู้ในตอนแรก ?”

“ก็อย่างทีบอก ข้าไม่อยากรบกวนเจ้าไปซะทุกเรือง” เจียงป่ าวชิงพูดปลอบกงจี่ “ข้ารู้ว่าเจ้างานยุ่ง เรืองไหนทีข้าสามารถจัดการเองได้ข้าก็จะจัดการด้วยตัวเอง มิ เช่นนั่นถ้าวันใดข้าแต่งงานกับเจ้าไปในอนาคต ข้าก็ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้และยัง ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้อีก ข้าต้องหัดดูแลตัวเองบ้าง ไม่ใช่ให้เจ้าเหนือยดูแลข้าอยู่ฝ่ าย เดียว”

อารมณ์ของกงจี่สงบลงอย่างสิ่นเชิงเพราะคําว่า “แต่งงานกับเจ้าไปในอนาคต” เขากระแอมไอเล็กน้อย แต่ใบหน้าของเขากลับปกปิ ดความดีใจไว้ไม่มิด เห็นได้ ชัดว่าเขาอารมณ์ดีมาก

“นีไม่ใช่เรืองเล็ก และสุภาพบุรุษไม่ยืนอยู่ใต้กําแพงทีอันตราย” กงจี่เหลือบ มองเจียงป่ าวชิง “เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านั่นมุ่งเป้ามาทีเจ้า ในฐานะทีข้าเป็ นว่าที สามีของเจ้า ข้าจะให้ภรรยาทียังไม่แต่งเข้าบ้านเผชิญกับอันตรายทั่ง ๆ ทีรู้ว่ามีได้ ยังไง ?”

เจียงป่ าวชิงพยักหน้าอย่างให้ความร่วมมือ “อื่ม ข้าเข้าใจแล้ว ข้าคิดไม่รอบคอบ เองและไม่ได้คํานึงถึงความรู้สึกของเจ้า ข้าขอโทษนะ”

กงจี่ส่งเสียงออกมาทางจมูกอย่างเย็นชา “รู้ว่าผิดก็ดี” เขาหยุดชะงักไปพร้อม กับทีมีกระแสสังหารกระหายเลือดวาบผ่านดวงตาดุดัน

หึ! เขาไม่คิดว่าจะมีคนกล้าลงไม้ลงมือกับผู้หญิงของเขา แต่สําหรับเขา เรืองพวก นี่จัดการได้ง่าย แค่สับมือข้างเดียวก็สิ่นเรือง!