พระชายาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อยู่หลายครั้งกว่าอารมณ์จะสงบลง นางเตือนพระชายารองอิง “แม่นางอิง นี่เป็นแขกผู้มีเกียรติของจวนองค์ชาย เจ้าจะมากุเรื่องตามอำเภอใจเช่นนี้ไม่ได้”
พระชายารองอิงสะบัดผ้าเช็ดหน้าในมือแล้วพูดด้วยเสียงอ่อนช้อยน่ารักว่า “ไอ้ยา… การวางท่าของพระชายาช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน หรือว่าข้าพูดแทงใจดำ เจ้าจึงอับอายแค้นใจได้ถึงเพียงนี้ ?”
“เจ้า!”
ทันใดนั้น น้ำเสียงเย็นยะเยือกเจือเย็นชาดังขึ้น “พระชายารองเจ้าคะ ถ้าหากว่าพระชายารองยังไม่มีเหตุผลเช่นนี้ต่อไปจนทำให้การรักษาของพระนางเจียฮุ่ยต้องล่าช้า พระชายารองรับผิดชอบไหวหรือเจ้าคะ ?”
คนที่พูดคือเจียงป่าวชิง
เจียงป่าวชิงเห็นว่าพระชายารองอิงอาศัยการที่ตัวเองเป็นคนโปรดปรานทำตัวหยิ่งยโสโอหัง ฝีปากคมกล้าพูดจาเหน็บแนมพระชายา แต่พระชายาที่เป็นถึงพระชายาหลักกลับไม่สามารถทำอะไรนางสนมได้ เพียงแค่นี้ก็จินตนาการถึงความโกลาหลหลังม่านของจวนองค์ชายได้แล้ว
เจียงป่าวชิงไม่อยากเข้าไปแทรกแซงเรื่องระหว่างภริยากับนางสนมของผู้อื่นเลย แต่ถ้าหากปล่อยให้พระชายารองอิงคนนี้ได้เปรียบโดยไม่มีเหตุผลตั้งแต่แรก ไม่แน่ในภายภาคหน้า การรักษาพระนางเจียฮุ่ยที่จวนองค์ชายหย่งชินอาจเกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นมาก็ได้
สีหน้าพระชายารองอิงเปลี่ยนไปในทันใด
ทว่านางยังไม่ทันได้พูดอะไร เจียงป่าวชิงก็พูดต่อด้วยสีหน้าราบเรียบ “อ้อ ใช่แล้วเจ้าค่ะ ข้าเพิ่งนึกได้ว่า… หรือว่าการทำให้การรักษาพระนางเจียฮุ่ยต้องล่าช้าเป็นสิ่งที่พระชายารองอิงต้องการ ?”
ร่างพระชายารองอิงสั่นเทา นางรีบตวาดขึ้นอย่างแข็งกร้าว “เจ้าอยู่ในสถานะอะไร! กล้ามากนะที่มาใส่ร้ายป้ายสีข้าเยี่ยงนี้!”
“ข้าน้อยอยู่ในสถานะไหนนั้น ไม่ใช่ว่าพระชายารองรู้อยู่แก่ใจแล้วหรือเจ้าคะ ?” เจียงป่าวชิงพูดด้วยเสียงเย็นชาโดยไม่ยกเปลือกตาขึ้นมามองอีกฝ่ายด้วยซ้ำ “ข้าน้อยเป็นหมอที่กำลังรักษาพระนางเจียฮุ่ยอยู่ในขณะนี้เจ้าค่ะ พระชายารองไม่สนใจใยดีพระนางเจียฮุ่ยก็แล้วไป แต่การที่มาสาดน้ำสกปรกใส่ข้ากับพระชายาเช่นนี้ ท่านต้องการอะไรหรือเจ้าคะ ? ต้องการกำจัดคนที่มีความเห็นขัดแย้งกับตัวเองอย่างนั้นหรือ ? ขออภัยที่ข้าน้อยต้องพูดตรง ๆ สาวใช้หลายคนในจวนทั้งอายุน้อยกว่า หน้าตาก็จิ้มลิ้มน่าชมกว่าท่าน แต่ข้ากลับไม่เคยเห็นใครที่ทำตัวก่อกวนอย่างไร้เหตุผลเช่นเดียวกับที่ท่านทำเลยสักคน เมื่อเป็นเช่นนี้ ปัญหาจึงมาให้เรา ๆ คิดกันแล้วว่าเหตุใดท่านถึงได้ทำเช่นนี้ …การที่จะดูว่าคนคนหนึ่งทำเพื่ออะไรนั้น ให้ดูว่าคนคนนั้นจะได้อะไรจากเรื่องนี้ก็ได้แล้วเจ้าค่ะ ที่พระชายารองดูถูกข้าน้อยกับพระชายา เกรงว่าท่านคงคิดจะบังคับให้ข้ากลับไป แบบนี้ อาการป่วยของพระนางเจียฮุ่ยก็จะถูกยืดเวลาออกไปเรื่อย ๆ… พระชายารอง ท่านช่างมีหัวใจโหดเหี้ยมจริง ๆ เจ้าค่ะ”
เจียงป่าวชิงพูดด้วยสีหน้าราบเรียบและท่าทีก็สงบมาก ในขณะที่สีหน้าของพระชายารองอิงเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีกราวกับถูกย้อมด้วยสิ่งไม่ดี นางอยากแก้ตัวในระหว่างที่เจียงป่าวชิงพูด แต่เจียงป่าวชิงไม่เปิดโอกาสให้นางเลย จนกระทั่งพูดจบ เจียงป่าวชิงถึงจะมองพระชายารองอิงด้วยรอยยิ้ม “พระชายารอง ข้าน้อยพูดถูกใช่ไหมเจ้าคะ ?”
ถูกบ้านเจ้าสิ!
พระชายารองอิงกระอักเลือดอยู่ในทรวงอก นางอยากพ่นคำด่าใส่หน้าเจียงป่าวชิงให้รู้แล้วรู้รอด นางหมอแซ่เจียงคนนี้ช่างปากร้ายนัก ทุกคำพูดของนางเหมือนเป็นการประหารชีวิต!
พระชายารองอิงถลึงตาใส่เจียงป่าวชิงอย่างโหดเหี้ยม นางกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พระชายากลับพูดขึ้นอย่างตกใจเสียก่อน “องค์ชาย ท่านเสด็จมาตั้งแต่เมื่อใดเพคะ ?”
ทุกคนต่างก็ตกใจกันหมด
พระชายารองอิงตัวสั่นมากกว่าเดิม นางรีบหมุนตัวกลับไปก็เห็นว่าองค์ชายหย่งชินยืนอยู่ตรงฉากกั้นลม และไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่แล้ว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธอยู่เล็กน้อย
พระชายารองอิงส่งเสียงร้องออกมาทันที เบ้าตานางก็แดงก่ำอย่างรวดเร็ว “องค์ชาย!”
เมื่อนางบิดตัวและสะบัดปลายแขนเสื้อที่ยาวของนาง ทั้งตัวนางก็เหมือนก้อนเมฆลอยเป็นเกลียว นางวิ่งไปหาองค์ชายหย่งชินพลันโถมตัวเข้าใส่อ้อมอกขององค์ชายราวกับนกนางแอ่นที่บินกลับป่า
การกระทำของนางไม่ต่างจาก “ตัดไม้ข่มนาม” ก่อน
“องค์ชาย ท่านต้องรับผิดชอบในการตัดสินใจให้ข้านะเพคะ หมอที่พระชายาเชิญมาหาว่าข้าต้องการทำให้อาการป่วยของพระนางเจียฮุ่ยแย่ลงจนต้องยืดเวลารักษาออกไป นางทำให้ข้าโมโหมาก ในทรวงอกของข้ายังรู้สึกเหนื่อยหอบอยู่เลยเพคะ!”
เสียงของนางทั้งออดอ้อนและอ่อนแอ ไหนจะท่าทางน้อยใจนั่นอีก เจียงป่าวชิงบ่นอยู่ในใจเมื่อเห็นท่าทางของพระชายารองอิง ‘เหอะ! มารยาซะจริง’
ความดีใจที่ฉายบนใบหน้าของพระชายาเมื่อตอนที่เห็นองค์ชายหย่งชินมลายหายไปจนหมดสิ้น และถูกแทนที่ด้วยความอัปยศผสมความเก้อเขินจาง ๆ
“องค์ชาย…” น้ำเสียงของพระชายาเรียบร้อยอย่างมากทว่าก็เจือการตักเตือน ซึ่งก็เพื่อเตือนองค์ชายหย่งชินว่ายังมีคนนอกอยู่ที่นี่ด้วย
เพียงแต่คำว่า “องค์ชาย” ของพระชายาเกิดการเปรียบเทียบกับคำว่า “องค์ชาย” ที่ซาบซึ้งกินใจของพระชายารองอิงอย่างชัดเจน
สีหน้าขององค์ชายหย่งชินยากจะคาดเดา เขามองพระชายาแล้วก้มลงมองพระชายารองอิง “อิงเอ๋อร์ ถ้าเจ้ารู้สึกไม่สบายที่ทรวงอกก็ไม่ต้องอยู่ที่นี่ กลับไปพักผ่อนเถอะ”
พระชายารองอิงชะงักงัน นางรีบปรับอารมณ์ของตัวเองอย่างรวดเร็วแล้วมององค์ชายหย่งชินอย่างเขินอาย “องค์ชายจะไปพักผ่อนด้วยกันกับข้าหรือเปล่าเพคะ ?”
สีหน้าของพระชายาเปลี่ยนไปทันที
องค์ชายหย่งชินส่งเสียงหัวเราะแล้วตบแผ่นหลังของพระชายารองอิงเบา ๆ “เอาล่ะ ข้าขอไปดูอาการท่านแม่ก่อน เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ข้าอาจไปหาเจ้าช้าหน่อย พ่อบ้านหยวน ส่งพระชายารองอิงกลับจวน”
ไม่รู้ว่าพ่อบ้านหยวนที่พาเจียงป่าวชิงมาที่นี่เมื่อวานโผล่ออกมาจากที่ไหน เขาทำท่าเชิญพระชายารองอิงด้วยใบหน้าอ่อนโยน “พระชายารอง เชิญพ่ะย่ะค่ะ”
พระชายารองอิงทำปากจู๋แล้วส่งสายตาให้องค์ชายหย่งชิน “องค์ชาย เสร็จแล้วอย่าลืมแวะมาหาข้านะเพคะ”
“เอาล่ะ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ” องค์ชายหย่งชินโบกมือไปมา
พระชายารองอิงมองพระชายาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นเล็กน้อย “ท่านพี่ นี่น้องเชื่อฟังคำสั่งขององค์ชายหรอกนะ ข้าขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อนล่ะ”
พระชายาสงวนท่าทีเพื่อให้เกียรติสถานะของตัวเอง นางไม่ได้โต้เถียงอะไรกับพระชายารองอิง สีหน้าของนางก็ดูดีเก็บอาการ ยังคงสวยเพียบพร้อมเช่นเดิม หากพูดตรง ๆ นางไม่ได้สนใจอะไรพระชายารองอิงแม้แต่นิดเดียว
พระชายารองอิงพ่นลมออกมาทางจมูก บิดตัวและจากไปด้วยท่าทางอรชรอ้อนแอ้นที่ไม่ขัดตาแต่อย่างใด
องค์ชายหย่งชินเข้ามานั่งราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก่อนจะเอ่ยถามว่า “อาการของท่านแม่เป็นเช่นไรบ้าง ?”
พระชายาจึงบอกกับองค์ชายหย่งชินอีกครั้งตามที่เจียงป่าวชิงบอกนางเมื่อสักครู่ องค์ชายหย่งชินขมวดคิ้วแต่ไม่ได้พูดอะไร ผ่านไปสักครู่เขาถึงจะเอ่ยถามเจียงป่าวชิง “สำหรับอาการป่วยของท่านแม่ แม่นางเจียงมีความมั่นใจหรือเปล่าว่าสามารถทำให้ท่านแม่ของข้าฟื้นขึ้นมาได้ ?”
เจียงป่าวชิงถูกบังคับให้ดูการทะเลาะกันของภริยาและนางสนมจนทำให้นางหมดคำจะพูด ในที่สุดตอนนี้ก็กลับมาที่ปัญหาเกี่ยวกับการตรวจอาการสักที ยังคงมีความเย็นชาอยู่บนสีหน้าของนางเล็กน้อยในตอนที่ตอบออกไป
“องค์ชายเจ้าคะ ข้าน้อยขออภัยที่พูดมากเกินไป แต่ถ้าหากว่าพระชายารองของจวนมาก่อกวนเช่นนี้ทุกวัน ต่อให้เป็นเซียนหมอก็ไม่มีความมั่นใจหรอกเจ้าค่ะ”
“แม่นางเจียงไม่ต้องห่วง ต่อไปข้าจะให้คนเฝ้าอันหย่วนย่วนให้ดี ๆ จะไม่ให้พระชายารองมาที่นี่อีก” องค์ชายหย่งชินมองพระชายาที่อยู่ข้างกายด้วยสีหน้าราบเรียบ “มีพระชายาอยู่ที่นี่ ข้าก็วางใจมากแล้ว”
เห็นได้ชัดว่าอย่างน้อยองค์ชายหย่งชินก็รับฟังการโต้เถียงเมื่อสักครู่ไปมากกว่าครึ่ง
ทันใดนั้น รอยยิ้มน้อย ๆ เผยให้เห็นบนใบหน้าที่เหนื่อยล้าของพระชายา
……
เจียงป่าวชิงกลับห้องเล็ก ๆ ที่ตัวเองพักอาศัยอยู่ สาวใช้ที่ถูกจัดให้มารับใช้นางก่อนหน้านั้นเผาไฟถ่านในห้องจนภายในห้องนี้อุ่นกำลังดี
เจียงป่าวชิงเอียงศีรษะลงไปบนหมอนอิงที่ทอด้วยผ้าดิ้นเงินดิ้นทองปักลวดลายต้นหลิวร้อยปีซึ่งวางอยู่บนพื้นที่ยกสูงอย่างสบาย
สาวใช้เดินมาพร้อมเตาทองแดงฉาบทองชั้นดีแล้วยื่นให้เจียงป่าวชิงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “แม่นางเจียงทำให้มืออุ่นก่อนเถอะเจ้าค่ะ ทางฝั่งของห้องชามีต้มหน่อไม้ร้อน ๆ ท่านต้องการสักถ้วยไหมเจ้าคะ ? ร่างกายจะได้อุ่น ๆ”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
