ตอนที่ 1086 โก่วเวินก็อยู่ที่นี่ด้วย!
ตอนที่ 1086 โก่วเวินก็อยู่ที่นี่ด้วย!
คดีนี้ปิดอย่างเป็นทางการแล้ว และวันที่ 10 กันยายนเป็นวันที่หลินม่ายและกลุ่มนักเรียนทุนไปลงทะเบียนเรียน
ศัตรูทั้งสองหลี่ตงซินและฉู่ฟู่สือถูกจับแล้ว หลินม่ายสอบใบขับขี่ของสหรัฐอเมริกาและสามารถขับรถออกไปข้างนอกได้ด้วยตัวเองในที่สุด
วันที่ 10 กันยายน หลังอาหารเช้า หลินม่ายขับรถเมอร์เซเดส-เบนซ์ไปโรงเรียน
ที่สำนักงานทะเบียน เธอเห็นเพื่อนร่วมชั้น 30 คนที่เธออุปถัมภ์ และนักเรียนคนอื่น ๆ จากมหาวิทยาลัยเดียวกันที่กำลังศึกษาอยู่ต่างประเทศด้วยทุนรัฐบาล เช่นเดียวกับโก่วเวิน
หลินม่ายอดไม่ได้ที่จะมองโก่วเวินถึงสองครั้ง
ขณะที่ไช่หานปิงและฉีฟางกำลังทะเลาะกันอย่างดุเดือด สุดท้ายโก่วเวินก็ได้รับผลประโยชน์ หล่อนได้รับโอกาสศึกษาต่อที่ต่างประเทศ ถือเป็นความโชคดีสำหรับหล่อนจริง ๆ
สิ่งที่ทำให้หลินม่ายสงสัยก็คือ หล่อนได้รับทุนสนับสนุนจากรัฐบาลที่โรงงานส่งมา แล้วหล่อนมาเรียนในโรงเรียนเดียวกับพวกเขาได้อย่างไร?
หลินม่ายหันสายตาไปมองชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างโก่วเวิน โดยคาดเดาว่าความสัมพันธ์ของเขากับโก่วเวินคืออะไร
เมื่อชายหนุ่มเห็นหลินม่ายมองมาทางเขา เขาจึงยื่นมือออกไปอย่างไม่ถือตัวเพื่อจับมือกับหลินม่าย
และแนะนำตัวว่า “สวัสดีครับคุณหลินม่าย ผมชื่อเยว่จื้อเกา ผมเป็นเสมียนอยู่ที่โรงงานวิทยุหย่งเชิง แม้ว่าคุณจะไม่รู้จัก แต่ผมรู้จักคุณ”
ผู้อำนวยการโรงงานวิทยุหย่งเชิงมีแซ่เยว่ ชายหนุ่มคนนี้ก็มีแซ่เยว่เช่นกัน มีโอกาสอย่างมากที่เขาจะเป็นลูกชายของผู้อำนวยการเยว่
หลินม่ายยิ้มและจับมือกับเขา ก่อนจะหันไปทักทายนักเรียนคนอื่น
เธอถามไถ่ว่าพวกเขามาถึงสหรัฐอเมริกาเมื่อใด
บ้างก็มาถึงเมื่อห้าวันก่อน บ้างก็เพิ่งถึงเมื่อวานนี้
นักเรียนส่วนใหญ่ที่มาเมื่อห้าวันก่อนมาจากครอบครัวที่ค่อนข้างดีและสามารถสนับสนุนเงินค่าครองชีพสำหรับห้าวัน
คนที่มาถึงเมื่อวานล้วนเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่มาจากครอบครัวธรรมดา
ค่าครองชีพหนึ่งวันในสหรัฐอเมริกาคืออย่างน้อยสิบดอลลาร์สหรัฐ เทียบเท่ากับแปดสิบถึงหนึ่งร้อยหยวนของจีน ซึ่งเป็นค่าครองชีพเกือบหนึ่งเดือนสำหรับครอบครัวที่มีสมาชิกสี่คน
นักเรียนจากครอบครัวธรรมดาเหล่านี้จะกล้าเดินทางมาเร็วได้อย่างไร เพราะกลัวว่าจะต้องจ่ายค่าครองชีพเพิ่มอีกวัน พวกเขาจึงไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น
หลินม่ายจึงถามเพื่อนร่วมชั้นสามสิบคนที่เธออุปถัมภ์ว่า พวกเขาคุ้นเคยกับการอาศัยอยู่ในบ้านที่เธอเช่าให้พวกเขาหรือไม่
เนื่องจากหลินม่ายตกลงที่จะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายพื้นฐานในขณะที่ศึกษาต่อต่างประเทศ นั่นย่อมรวมถึงการเช่าบ้านด้วย
หลินม่ายไม่ได้เช่าบ้านดี ๆ ให้พวกเขา มันเป็นห้องใต้ดินเพียงไม่กี่ห้องที่มีห้องครัวและห้องน้ำ แต่ไม่มีหน้าต่าง โดยมีคน 4 คนอาศัยอยู่ในห้องเล็กแต่ละห้อง
มันเพียงพอที่จะสนองความต้องการพื้นฐานของชีวิตได้แล้ว
หลินม่ายมอบทุนให้พวกเขามาสหรัฐอเมริกาเพื่อเรียนหนัก ไม่ใช่เพื่อความสนุกสนาน
สภาพที่อยู่อาศัยคล้ายกับหอพัก และเธอคิดว่ามันไม่เลวร้าย
มีที่พักอาศัยที่ดี แถมยังฟรีอีกด้วย แล้วทำไมต้องอยากโลภสิ่งอื่นอีก?
นักเรียนทั้ง 30 คนที่หลินม่ายสนับสนุนทุกคนสามารถอดทนต่อความยากลำบากได้ และพวกเขาต่างก็บอกว่าคุ้นเคยกับมันแล้ว
ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างกระตือรือร้น หลินม่ายกลับสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนกำลังสอดแนมเธออยู่
ความรู้สึกนี้ทำให้เธออึดอัดมาก เธอมองหากระทั่งสบตากับดวงตาคู่นั้น ซึ่งทำให้ใบหน้าของเธอแข็งทื่อขึ้นทันใด
ไม่ไกลนัก ชายหน้าตาธรรมดาคนหนึ่งกำลังจ้องมองมาที่เธออย่างตั้งใจ
หลินม่ายจำชายคนนั้นได้ นั่นไม่ใช่แฟนหนุ่มที่สวี่เมิ่งมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้ ถึงขนาดที่ปฏิเสธการกลับจีน และยังติดยาเสพติดหรอกเหรอ?
เธอเคยเห็นรูปของเขาและจำได้ว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร
ในภาพผู้ชายคนนี้เป็นเพียงคนธรรมดา ทว่าในชีวิตจริงเขาไม่เพียงดูไม่ธรรมดา แต่ยังร่างท้วม ดูสกปรก และน่ารังเกียจมากด้วย
ชายคนนั้นเห็นหลินม่ายมองมาที่เขา ก่อนเผยยิ้มที่เขาคิดว่ามันเป็นรอยยิ้มที่ดูดีที่สุด
หลินม่ายหันหน้าหนีทันทีด้วยอาการคลื่นไส้
หลังจากลงทะเบียนก็เกือบเที่ยง หลินม่ายเลี้ยงอาหารตะวันตกให้ทุกคนรวมทั้งเพื่อนร่วมชั้นจากแผนกเดียวกันอีก 5 คนที่มาเรียนต่อต่างประเทศด้วยทุนรัฐบาล
ส่วนนักเรียนต่างชาติคนอื่น ๆ เธอไม่ได้เชิญพวกเขา เธอไม่ใช่คนใจบุญที่จะชวนทุกคนที่เธอพบเห็น
ยกเว้นนักเรียนที่มีฐานะและได้ลิ้มลองอาหารตะวันตกแล้ว นักเรียนคนอื่น ๆ ยังไม่เคยได้ลิ้มลองอาหารตะวันตก พวกเขาทั้งหมดกินขนมปังลดราคาจากซูเปอร์มาร์เก็ตหรือทำบะหมี่ของตัวเอง
นักเรียนที่มีอาการดีขึ้นได้ลิ้มลองอาหารฟาสต์ฟู้ดจากต่างประเทศ เช่น แฮมเบอร์เกอร์หรือฮอตดอก
พวกเขาไม่มีเงินซื้อสเต๊กและอาหารอื่น ๆ และพวกเขาไม่กล้ากินอาหารในร้านอาหารด้วยซ้ำ
จากประเทศที่ยากจนและล้าหลังสู่ประเทศที่พัฒนาแล้ว ลูกหลานที่ภาคภูมิใจของชาวจีนเหล่านี้จะถูกควบคุมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
หลินม่ายชวนพวกเขากินอาหารตะวันตก พวกเขาก็มีความสุขมาก และติดตามหลินม่ายอย่างยิ่งใหญ่
เยว่จื้อเกาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วไล่ตามเธอไป และถามหลินม่ายด้วยความเขินอายเขาจะเข้าร่วมได้ไหม เขาจ่ายค่าอาหารตะวันตกเองได้
เขาไม่ได้ปิดบังจุดประสงค์โดยบอกหลินม่ายว่าเขาไม่เก่งภาษาอังกฤษและมีเพื่อนน้อย เขาอยากเป็นเพื่อนกับพวกเขา และทุกคนต่างก็ได้รับการสนับสนุน
เขาไม่มีเจตนาร้ายใด ๆ และแค่อยากมีกลุ่มเพื่อนที่พึ่งพาได้ ซึ่งก็ไม่เป็นไร
หลินม่ายตอบตกลงทันที
เราทุกคนต่างก็เป็นคนแปลกหน้าในต่างแดน ดังนั้นเรามาช่วยกันดีกว่า
โก่วเวินติดตามทุกคนไปเงียบงัน
มีคนเตือนหลินม่าย หลินม่ายจึงหันมองกลับไปที่โก่วเวิน ก่อนจะไม่สนใจอีก
โก่วเวินแอบมีความสุขเมื่อเห็นเช่นนั้น หลินม่ายยอมให้หล่อนติดตามไปกินอาหารตะวันตกด้วยกัน
แม้รู้ว่าเธอต้องการสร้างภาพลักษณ์ของผู้นำต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้น แต่โก่วเวินก็จะยอมแบกหน้าติดตามไป!
หล่อนรู้สึกสบายใจเล็กน้อย
หลินม่ายเลือกร้านอาหารตะวันตกระดับกลาง แล้วพาเพื่อนร่วมชั้นเข้าไป
ร้านอาหารมีสภาพแวดล้อมและการตกแต่งที่ธรรมดา แต่ในสายตาของนักเรียน มันสวยงามราวกับสวรรค์ และพวกเขาต่างก็ประหลาดใจ
หลังจากที่ทุกคนนั่งลงแล้ว พนักงานเสิร์ฟก็เข้ามาถามว่ามากันทั้งหมดกี่คน
หลินม่ายหยิบเมนูขึ้นมาและพูดคุยกับเพื่อนร่วมชั้นสักพัก เธอสั่งกะหล่ำปลีดอง ซุปหอยลาย สเต๊ก ฟรุตสลัด และไอศกรีม แล้วพูดว่า “ทั้งหมด 37 คนค่ะ”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ โก่วเวินไม่สามารถนั่งนิ่งได้ นี่… ไม่ได้รวมถึงหล่อนด้วย
เพื่อที่จะรักษาหน้าไว้ หล่อนจึงลุกขึ้นและพูดกับเพื่อนร่วมชั้นหลายคนที่อยู่รอบตัวว่า “ฉันจำได้ว่ามีธุระต้องจัดการ ฉันขอตัวก่อน”
เพื่อนร่วมชั้นของหล่อนไม่มีใครเข้าใจว่าหล่อนกลัวที่จะอับอายหากอยู่ต่อ จึงได้หาข้ออ้างเพื่อออกไป พวกเขาจึงพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก “ไปเถอะ”
ขณะในใจพวกเขาดูถูกโก่วเวิน
หล่อนเคยมุ่งเป้าไปที่หลินม่ายหลายครั้ง แต่กลับหวังให้หลินม่ายเลี้ยงอาหารตะวันตกและให้ค่าอยู่กินฟรีกับหล่อน
พนักงานเสิร์ฟนับจำนวนคนสองถึงสามครั้งแล้วจึงนำเสิร์ฟอาหาร
ไม่มีใครรู้วิธีกินอาหารตะวันตก ดังนั้นหลินม่ายจึงสอนวิธีกินอาหารให้พวกเขา
หลินม่ายเห็นว่าที่นั่งของเธออยู่ห่างจากที่นั่งของเยว่จื้อเกาเล็กน้อย
หลินม่ายเห็นว่าที่นั่งของเธออยู่ห่างจากที่นั่งของเยว่จื้อเกาเล็กน้อย
จากนั้นเธอก็ลดเสียงลงและกระซิบถามจางชานด้านข้าง “โก่วเวินแอบชอบเยว่จื้อเกาหรือเปล่า ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาค่อนข้างแปลกประหลาด”
จางชานพยายามดิ้นรนที่จะหั่นสเต๊ก “มันเป็นความสัมพันธ์ที่แปลกจริง ๆ หลังจากฝึกงานเสร็จ คุณก็ออกจากโรงงาน ส่วนผมยังทำงานในโรงงานอยู่พักหนึ่ง โก่วเวินเดินทางมายังสหรัฐอเมริกาได้ในครั้งนี้ด้วยค่าใช้จ่ายของเธอเอง”
คำสามคำ “กฎที่ซ่อนเร้น” ปรากฏขึ้นในใจของหลินม่ายทันที
เธอถามด้วยความประหลาดใจว่า ในเมื่อฉีฟางและไช่หานปิงถูกคัดออกทั้งคู่ ทำให้โควตาการศึกษาต่อต่างประเทศเหลือเพียงโก่วเวินเท่านั้น หล่อนจำเป็นต้องใช้กลวิธีดังกล่าวจริง ๆ หรือ?
จางชานถามอย่างสับสน “กฎที่ซ่อนเร้นคืออะไร?”
หลินม่ายเขินอายเล็กน้อยและตอบว่า “ก็แค่… นอนกับผู้อำนวยการ”
จางชานหน้าแดงทันที “นั่นไม่ใช่ความจริงหรอก สิ่งต่าง ๆ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉีฟางและไช่หานปิงถูกคัดออกไปแล้ว โควตาการศึกษาต่อต่างประเทศจึงตกเป็นของโก่วเวินก็เท่านั้น พวกเราไม่ได้เป็นนักศึกษากลุ่มเดียวในโรงงานเท่านั้น แต่ยังมีนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยอื่น ๆ ด้วย เพียงแต่นักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชิงหวามีความสำคัญเป็นอันดับแรก เพื่อที่จะได้ไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ โก่วเวินจดทะเบียนสมรสกับลูกชายคนโตของผู้อำนวยการโรงงาน และแต่งงานกัน นั่นเป็นเหตุผลที่ผมบอกว่า หล่อนขายตัวเองเพื่อแลกกับโอกาสในการศึกษาต่อต่างประเทศ”
“การแต่งงานกับลูกชายผู้อำนวยการโรงงานไม่นับว่าเป็นการขายตัวเอง มันเป็นแค่การแต่งงานเชิงธุรกิจเท่านั้น”
จางชานพูดคำเบา “ลูกชายคนโตของผู้อำนวยการโรงงานเป็นคนมีสติปัญญาบกพร่อง”
หลินม่ายพูดไม่ออก
สิ่งที่จางชานไม่รู้ก็คือ การได้รับโอกาสไปศึกษาต่อต่างประเทศของโก่วเวินนั้นยากเย็นกว่าที่เขารู้
ในตอนแรกที่ติดอยู่กับหัวหน้าคนใหม่ โก่วเวินต้องปฏิบัติตามความก้าวหน้าของเขาหลายครั้ง ก่อนที่เขาจะแนะนำหล่อนกับผู้อำนวยการโรงงานในที่สุด
เป็นผลให้ผู้อำนวยการโรงงานบังคับให้หล่อนแต่งงานกับลูกชายคนโตที่มีสติปัญญาบกพร่อง
จางชานยังบอกหลินม่ายถึงเรื่องที่น่าตื่นเต้นอีกด้วย
นั่นคือในวันแต่งงานของโก่วเวิน เฉียนโซ่วเซิงอดีตแฟนของหล่อนมาก่อเรื่องใหญ่ในงานแต่งงาน ซึ่งทำให้ผู้อำนวยการเยว่ไม่พอใจอย่างมาก
ครั้งนี้เยว่จื้อเกามาศึกษาในต่างประเทศและได้รับมอบหมายงานจากพ่อของเขา
โดยให้จับตาดูพี่สะใภ้จอมเจ้าชู้ของเขา และอย่าปล่อยให้เธอไปติดพันกับผู้ชายคนอื่น
ทันใดนั้นหลินม่ายก็ตระหนักได้ว่าทำไมเธอถึงเห็นเยว่จื้อเกายืนอยู่ด้านข้างโก่วเวิน ที่แท้ก็เป็นเพราะเหตุผลนี้
หลินม่ายถามอีกครั้งว่า ทำไมโก่วเวินและเยว่จื้อเกาจึงมาศึกษาที่โรงเรียนเดียวกัน
จางชานคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “อาจจะเป็นเพราะวิชาเอกก็ได้”
หลังจากรับประทานอาหารตะวันตกแล้ว ทุกคนดูมีความสุขและบอกว่าอาหารตะวันตกนั้นอร่อย
หลินม่ายคิดว่าไอศกรีมอร่อยมากจนเธอกินถึงสองแก้ว แต่เธอก็ไม่กล้ากินเยอะ เพราะกลัวอ้วน
หลังจากการลงทะเบียนในวันศุกร์ มันก็เป็นสุดสัปดาห์แรกของเสี่ยวเหวินที่กลับมาบ้านจากโรงเรียนประจำ
โรงเรียนประจำประเภทนี้มักจะปล่อยนักเรียนกลับบ้านทุกสองสัปดาห์
ทุกคนไม่ได้เจอเสี่ยวเหวินมาครึ่งเดือนแล้ว และตอนนี้ทุกคนกำลังจะได้เจอเขา คุณปู่ฟางและคุณย่าฟางมีความสุขเป็นพิเศษ และแนะนำให้ทำเกี๊ยวเป็นมื้อเย็น
กระเทียมต้นแรกที่พวกเขาปลูกนั้นพร้อมสำหรับการเก็บเกี่ยวและทำเกี๊ยว
หลินม่ายวิ่งไปที่แปลงผักในสวนหลังบ้าน แล้วพบว่าต้นกระเทียมยาวแค่ 2 นิ้ว หั่นยาก แล้วจะทำเกี๊ยวได้ยังไง?
เกือบหกโมงเย็น รถโรงเรียนของเสี่ยวเหวินมาถึงหน้าประตูบ้านของเขา
ทั้งครอบครัวเข้าแถวรอต้อนรับเขาแล้ว เมื่อเสี่ยวเหวินลงจากรถโรงเรียนและเห็นฉากนี้ ดวงตาของเขาพลันแดงก่ำ เขารู้สึกดีมากที่มีสมาชิกในครอบครัวรออยู่
เสี่ยวมู่ตงมักถามหาพี่ชายเสี่ยวเหวินตลอดทุกครั้งที่เขากลับจากโรงเรียน
ใช้เวลาหลายวันก่อนที่เขาจะยอมรับความจริงที่ว่า เสี่ยวเหวินกำลังจะไปโรงเรียน
คำถามที่หนูน้อยถามทุกวันคือ เมื่อใดพี่ชายของเขาจะกลับมาจากโรงเรียน?
ตอนนี้เมื่อเสี่ยวเหวินกลับมาในที่สุด หนูน้อยก็ตะโกนขึ้นอย่างมีความสุขว่า “พี่ชาย” ขณะวิ่งไปหาเสี่ยวเหวิน
เสี่ยวเหวินย่อตัวลงอุ้มหนูน้อยขึ้นมากอด และเดินเข้าบ้านพร้อมกับครอบครัว
คุณปู่ฟางและคุณย่าฟางแทบจะรอไม่ไหวที่จะถามเสี่ยวเหวินว่า เขาสามารถปรับตัวเข้ากับโรงเรียนประจำได้หรือไม่ เขาถูกรังแกหรือเปล่า และเขาคุ้นเคยกับการกินอาหารตะวันตกทุกวันหรือไม่
เสี่ยวเหวินยิ้มและบอกว่า ทุกอย่างปกติดีสำหรับเขาในโรงเรียนประจำและไม่มีใครกล้ารังแกเขา เพราะเขาไม่ยอมให้ใครมารังแก
เขาเริ่มคุ้นเคยกับอาหารตะวันตก แต่มักจะคิดถึงอาหารจีนและน้ำพริกที่หอมที่สุด
สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง ตอนนี้ไม่มีใครในโรงเรียนกล้ารังแกเขาแล้ว
เขาพบว่าสหรัฐอเมริกาและจีนมีความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดประการหนึ่ง
คนจีนเห็นใจคนอ่อนแอ ในขณะที่คนอเมริกันชื่นชมคนเข้มแข็ง ยิ่งคุณแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งไม่กล้าแตะต้องผู้คน
ยิ่งคุณอ่อนแอและไร้ความสามารถเท่าไร คุณก็ยิ่งมีโอกาสถูกเพื่อนร่วมชั้นรังแกมากขึ้นเท่านั้น
นับตั้งแต่เสี่ยวเหวินให้บทเรียนกับเพื่อนร่วมชั้นทุกคนที่รังแกเขา เพื่อนร่วมชั้นเหล่านั้นต่างก็กลัวเขา
เมื่อผู้กดขี่พบกับคนที่ไม่กลัวเกรงสิ่งใด พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมจำนน
นอกจากนี้เสี่ยวเหวินยังทำได้ดีในทุกวิชาในชั้นเรียน
เพื่อนร่วมชั้นต่างก็ชื่นชมเขา ไม่มีใครรังแกเขา และยังกลายเป็นเพื่อนที่ดีกับเขา
คุณปู่ฟางและคุณย่าฟางรู้สึกโล่งใจ
เสี่ยวเหวินถามหลินม่ายว่า มีน้ำพริกรสเผ็ดที่บ้านไหม เขาต้องการนำกลับไปโรงเรียนสัก 2 ขวดเพื่อกินเป็นอาหารเรียกน้ำย่อยระหว่างมื้ออาหาร
หลินม่ายส่ายหัวและบอกว่าที่บ้านไม่มี แต่เธอสามารถให้ส่งมาจากจีนได้สองถึงสามขวด เพราะเธอเองก็อยากจะกินบ้างเป็นครั้งคราว
อาหารเย็นเป็นอาหารจีนและเป็นอาหารจานใหญ่ทั้งหมด เสี่ยวเหวินมีความสุขมากและกินอย่างมีความสุข
หลังอาหารเย็น ครูสอนภาษาอังกฤษที่ลุงฝูจ้างให้หนูน้อยก็มาถึง
เขาเป็นเด็กหนุ่มผิวขาวอายุประมาณ 18 ปี นิสัยร่าเริงและมีความอดทน ทั้งยังเก่งในการสอนความรู้ได้อย่างสนุกสนาน ซึ่งหนูน้อยชอบมาก
ครอบครัวจึงแนะนำให้เขารู้จักกับเสี่ยวเหวิน จากนั้นทั้งสามก็ไปที่ห้องของตงตงด้วยกัน อ่านหนังสือเด็กระหว่างสอนภาษาอังกฤษ แล้วก็ไปที่สนามบาสเกตบอลเพื่อเล่นบาสเกตบอลด้วยกัน
วิลล่าของฟางจั๋วหรานมีสนามบาสเกตบอลพร้อมติดไฟข้างสนาม
เด็กชายทั้งสามคนออกกำลังเรียกเหงื่อ และถึงเวลาที่ติวเตอร์แดเนียลชาวผิวขาวต้องเลิกงานแล้ว
เสี่ยวมู่ตงและเสี่ยวเหวินส่งแดเนียลออกจากวิลล่าด้วยกัน ดูเขาขับรถจากไป
เสี่ยวเหวินและเสี่ยวตงตงอาบน้ำด้วยกัน เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดแล้วลงไปชั้นล่าง
คุณปู่ฟางและคุณย่าฟางชวนพวกเขามากินผลไม้
เสี่ยวเหวินหยิบองุ่นขึ้นมากินแล้วถามหลินม่ายว่า “อาหญิง สนามหญ้าของเราจำเป็นต้องตัดแต่งไหมครับ?”
หลินม่ายที่กำลังกินแอปเปิลพลันตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อได้ยิน
เธอไม่ค่อยสนใจการเจริญเติบโตของดอกไม้และต้นไม้ที่บ้านเท่าใด และไปช่วยคู่สามีภรรยาสูงอายุที่แปลงผักเป็นครั้งคราวเท่านั้น
“เรื่องนี้อาก็ไม่รู้ ที่บ้านมีคนสวนคอยดูแลอยู่แล้ว ดังนั้นเธอไม่ต้องกังวล”
เสี่ยวเหวินไม่ได้พูดอะไรขณะคิดในใจ ดูเหมือนว่าเขาจะต้องออกไปหางานทำพรุ่งนี้แล้ว
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
กว่าจะมาเป็นนักเรียนนอกนี่มันต้องมีลับลมคมในเยอะอยู่เหมือนกันนะ
ไหหม่า(海馬)
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
