คาบที่ 4 ของวันศุกร์
นักเรียนปี 3 ห้อง 3 ได้มารวมกันอยู่ที่ห้องคหกรรม
วันนี้เป็นวันที่ได้เรียนวิชาคหกรรมครั้งแรกนับตั้งแต่เปิดภาคเรียนใหม่ วันนี้พวกเราจะเรียนทำอาหารกัน
พวกเด็กผู้ชายที่ตกหลุมรักโคฮาคุรู้สึกเต้นเต้นกันมาตั้งแต่เช้า
ถึงขนาดที่ทุกคนยกเว้นผมโดนครูประจำวิชาตำหนิว่าทำตัวไม่เรียบร้อยในคาบก่อนหน้านี้เลย
เมื่อโคฮาคุมาถึงห้องเรียน พวกเด็กผู้ชายทั้งหลายก็มีท่าทางตกตะลึงเหมือนโดนสตันแล้วก็ทำหน้าเคลิบเคลิ้มไปตามๆกัน
“ครูชื่อชิราซาวะ จะมาเป็นคนดูแลพวกเธอในวิชาคหกรรมตลอดปีนี้ ครูจะพยายามทำให้คลาสเรียนของเราสนุกสนานและเต็มไปด้วยความรู้ ครูหวังว่าพวกเธอทุกคนจะให้ความร่วมมืออย่างดีนะจ๊”
เมื่อโคฮาคุยิ้มหลังจากที่ทักทายเสร็จ พวกผู้ชายก็พากันตะโกนขึ้นมาว่า
“พวกเราอยู่ในความดูแลของคุณครับ คุณครู”
“จ้า..ขอบคุณน้า” โคฮาคุยิ้มตอบเหล่านักเรียน
“อย่างที่บอกนะจ๊ะ วันนี้เราจะเรียนทำอาหารกัน ทุกคนได้เตรียมผ้ากันเปือนมาหรือเปล่า ถ้าใครไม่ได้เอามาก็มายืมผ้ากันเปื้อนกับครูได้นะจ๊ะ”
“อืม…ดูเหมือนจะไม่มีใครลืมเอามานะจ๊ ทุกคนทำได้ดีมาก เก่งมากเลยจ๊ะ”
เหล่าเด็กๆที่ได้รับคำชมจากโคฮาคุต่างยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“เอาล่ะจ๊ะ ครูทำป้ายชื่อมาให้กับทุกคนแล้วจ๊ะ พวกเธอจะได้เห็นชื่อของกันและกันแม้จะสวมผ้ากันเปื้อนอยู่”
“ถ้างั้นครูจะเริ่มขานชื่อทีละคนนะจ๊ะ ใครที่ถูกเรียกชื่อก็ออกมารับป้ายชื่อนะ”
โคฮาคุเริ่มเรียกชื่อของนักเรียนทีละคนแล้วก็มอบป้ายชื่อให้กับแต่ละคน
พวกนักเรียนชายที่ได้รับต่างดีใจกันมาก มีบางคนบอกว่า “ชั้นจะเก็บมันไว้เป็นสมบัติประจำตระกูล” บางคนก็เพ้อหนักถึงขนาดพูดว่า “นี่มันของขวัญจากเทพธิดาชัดๆ”
แม้แต่พวกผู้หญิงก็ยังพูด “เป็นป้ายชื่อที่น่ารักจังเลย” หรือ “ดีใจจังที่ ชิราซาวะเซนเซย์ดีกว่าครูคนก่อนอีก” มีเเต่คำชื่นชมทั้งนั้น
“นิจิโนะคุง. นิจิโนะ โทวมะคุง”
เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อ ผมก็เดินออกไปเพื่อรับป้ายชื่อ
“ปีนี้ก็ฝากตัวด้วยนะจ๊ะ”
เธอยื่นป้ายชื่อที่ทำจากผ้ามาให้ผมด้วยรอยยิ้ม มันเป็นป้ายชื่อรูปสัตว์เหมือนกับคนอื่นๆ
แต่เรากำลังพูดถึงโคอาคุอยู่นะ ตอนแรกผมกังวลว่าเธออาจจะทำป้ายชื่อเป็นรูปหัวใจมาก็ได้
แต่…ดูเหมือนว่าเธอจะทำมาแบบปกติเเฮะ เพราะงั้นเลยไม่ต้องกังวลเรื่องของเราจะหลุดออกไป
หลังจากที่ทุกคนติดป้ายชื่อเรียบร้อยดีแล้ว โคฮาคุก็เริ่มพูดต่อ
“วันนี้เราจะทำพาสต้าโดยใช้ผักตามฤดูกาลกันจ๊ะ…ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ผลินักเรียนรู้กันมั้ยเอ่ยว่าเป็นผักอะไร”
“มันคือกะหล่ำปลีค่ะ”
ชิราซาวะซังตอบออกมาเสียงดัง
โคฮาคุยิ้มออกมาและพยักหน้า
“ถูกต้องจ้า แล้วมีใครรู้ไหมว่ามีอะไรอีกบ้าง”
“หน่อไม้ฝรั่ง ผักกาดขาว หน่อไม้แล้วก็ถั่วลันเตาค่ะ”
ชิราซาเมื่อวะซังตอบขึ้นมาอีกครั้งด้วยความกระตือรือล้น
อย่างที่คิด สำหรับคนที่ยืมหนังสือทำอาหารไปอ่านตั้งเยอะขนาดนั้น เธอรู้ดีจริงๆ
อีกอย่างเธอยังอยู่กลุ่มเดียวกับผมด้วย เพราะงั้นคาบเรียนนี้ผมสบายแล้วล่ะ
“ถูกต้องแล้วจ้า ครูดีใจนะที่ทุกคนไปศึกษามาอย่างดี”
ชิราซาวะซังทำหน้าภาคภมูิใตนขณะที่โคฮาคุกำลังปรบมือให้
ขณะเดียวกันก็มือกลุ่มเด็กผู้ชายบ่นขึ้นมาเสียงเบาๆ “ชั้นก็รู้คำตอบเหมือนกันนะ…” หรือ “ชั้นก็อยากได้คำชมจากชิราซาวะเซนเซย์เหมือนกันนะ”
แล้วโคฮาคุก็กล่าวต่อ
“เอาล่ะ เนื่องจากเรามีเวลาจำกัด เรามาเริ่มทำอาหารกันเลยดีกว่า มารับส่วนผสมกันทีละกลุ่มนะจ๊ะ ถ้ามีตรงไหนไม่เข้าก็ก็ถามครูได้เลย”
เมื่อเริ่มเรียน ชิราซาวะซังก็ออกไปหยิบส่วนผสมของกลุ่มเรา
กลุ่มของเราประกอบด้วยผม ชิราซาวะซัง และนักเรียนชายอีก 2 คน
“อย่ามั่วแต่มองไปทางอื่น ทำงานของตัวเองไป”
ชิราซาวะซังเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม เธอบ่นพวกผู้ชายที่ทำจมูกยื่นขณะมองไปที่โคฮาคุ
“เอาล่ะชั้นจะหั่นเบคอนเอง ไปถามเคล็ดลับการหั่นเบค่อนดีกว่า”
“งั้นจะเตรียมเส้นพาสต้าเอง เดี๋ยวชั้นไปถามวิธ๊ต้องเส้นกับครูเอง”
“แล้ผมหละ…”
“นิจิโนะคุงไปหั่นผัก”
“แล้วชิราซาวะซังหละ จะทำอะไร?”
“ชั้นจะเป็นคนผัดผักที่นิจิโนะคุงหั่น”
เมื่อแบ่งหน้าที่กันเรียบร้อยแล้ว เราก็เริ่มทำอาหาร
พวกผู้ชายทั้งสองคนเดินออกไปถามโคฮาคุ แต่มีคนรอต่อเเถวเพียบเลย เหมือนทุกคนจะคิดเหมือนๆกันนะ
เมื่อเห็นว่าตัวเองได้รับความไว้วางใจจากเหล่าลูกศิษย์ โคฮาคุก็ดูจะดีใจขึ้นมา
“นายจะไม่ไปด้วยเหรอ?”
“ผมหั่นเป็นอยู่แล้ว…”
คนอื่นๆทำเป็นออกไปถามโคฮาคุ เพราะปกติพวกเค้าไม่ค่อยมีโอกาสจะคุยกับเธอมากนัก พวกเขาเลยใช้
ประโยชน์จากคาบเรียนเพื่อหาโอกาสเข้าไปคุยกับโคฮาคุ
“ก็ดี งั้นก็รีบหั่นให้เสร็จ”
“ชิราซาวะซังไม่ไปถามด้วยเหรอ?”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็ที่เธอพยายามตอบคำถาม ก็เพื่อโชว์ด้านดีๆของตัวเองให้ชิราซาวะเซนเซย์เห็นไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ใช่งั้นหรอก ชั้นคิดว่าถ้าไม่มีคนตอบคำถามเลยแล้วมันเงียบไปทั้งอย่างงั้น ชั้นกลัวว่าโอเน่จังจะเสียความมั่นใจในการสอนนะ”
ก็จริงล่ะนะ เธออาจจะเสียความมั่นใจในการสอนก็ได้
ถ้าหากในห้องเงียบหมดเลยตั้งเเต่การสอนเเรกของเธอ
หรือจะพูดง่ายๆก็คือชิราซาวะซังพยายามจะช่วยโคฮาคุให้เริ่มต้นได้อย่างมั่นคงสินะ เธอช่างเป็นคนที่รักพี่สาวจริงๆ
เอาล่ะ งั้นก็…
“ผมมีมีดอีกเล่ม ชิราซาวะซังก็น่าจะมาช่วยหุ่นผักด้วยนะ”
พวกที่จัดการเบค่อนน่าจะอีกซักพักเเหละกว่าจะกลับมา
“…ชั้นควรต้องทำด้วย?”
“ใช่แล้ว ชิราซาวะซังหั่นกะหล่ำไปแล้วกัน”
“อะ.อืม แต่ว่า…”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
