[เอเลี่ยนเกยตื้น] สเปซทรัคเกอร์ รูดี้คุง 18 การรักษานาโอมิ

ตอนที่18 การรักษานาโอมิ

รูดี้กัดฟันลากขาขวาที่บาดเจ็บของเขา แบกนาโอมิกลับไปที่ ค็อกพิต 

เมื่อไปถึง รถลากที่ขนโดรนทางการแพทย์มาก็บินผ่านหน้าต่างที่ไร้กระจกเข้ามาข้างใน

[มาสเตอร์ กรุณาวางเธอลงบนนี้]

“ไม่ต้องบอกก็รู้น่า”

ทำตามที่ฮาลบอก เขาวางเธอลงบนรถ แล้วรับเข็มฉีดยาห้ามเลือดจากโดรนทางการแพทย์มาฉีดเข้าที่ท้องของเธอผ่านรูของผ้าคลุมที่โดนเล็บของเดม่อนแทง

เขาเองก็ขึ้นไปนั่งบนรถแล้วรับยาแก้ปวดมาจากโดรนแล้วใช้มันกับขาตัวเอง

รถลากบินตัดผ่านอากาศกลับไปที่ท้องพยาบาลในฐานที่พัก หลังจากนั้นพวกเขาก็โดนจับแก้ผ้าล่อนจ้อนแล้วโยนเข้าไปในถังบำบัด

รูดี้ สักเกตุอาการของ นาโอมิ ที่อยู่ในถังบำบัด ใกล้ๆกัน ระหว่างที่เข้าเองก็แช่อยู่ในน้ำยาตัวนำการบำบัดเช่นกัน

การรักษาภายในถังบำบัดได้เริ่มขึ้นแล้ว

[การรักษานาโอมิจะเสร็จสมบูรณ์ใน4ชั่วโมง แต่ทว่ามาสเตอร์ การรักษาของคุณจะเสร็จสิ้นใน2ชั่วโมง ]

“ฉันเป็นของแถมเหรอเนี่ย?”

[มันเป็นผลลัพธ์ของการที่คุณทำอะไรเสี่ยงๆ แม้ว่าชุดของคุณจะถูกออกแบบให้ต้านทานการกระแทกแต่มันไม่ได้ป้องกันการกัดกร่อนของกรด มันเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเข้าใจได้เลยว่าทำไมคุณถึง ยื่นเท้าตัวเองเข้าไปในปากของมัน]

“ก็ฉันไม่รู้นี่นาว่าน้ำลายของมันจะเป็นกรดแบบนั้น มันก็ช่วยไม่ได้ใช่ไหมล่ะ”

[ผมแค่ต้องการเตือนว่าอย่าทำอะไรเสี่ยงๆ]

รูดี้ หน้ามุ่ยเมื่อได้ยิน ฮาล บ่น เขาฟังรายงานความคืบหน้าของการทำงานและการบ่นของ ฮาล ไปพลางระหว่างที่ขาขวาของเขากำลังฟื้นตัว

นาโอมิเริ่มตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยสติที่พร่ามัว เธอรู้สึกว่าร่างกายตัวเองเบาแบบแปลกๆ

“ที่นี่คือ…ฉันกำลังจมอยู่ในน้ำ?”

เธอตกใจเมื่อพบว่าตัวเองจมอยู่ในของแหลวสีฟ้าจางๆ แต่ก็ยิ่งแปลกใจเข้าไปอีกเมื่อพบว่าเธอสามารถหายใจได้

ระหว่างที่เธอยังคงมีอาการง่วงงุน ของเหลวในถังบำบัดก็เริ่มที่จะถูกถ่ายแทออกไปตามท่อ แล้วฝาปิดของมันก็เปิดออก

เธอลุกขึ้นนั่งอย่างมึนงงอยู่พักหนึ่ง และก็นึกขึ้นมาได้ว่าเธอโดนกรงเล็บของเจ้าเดม่อนแทงเข้าที่ท้อง

“แผลหายไปแล้ว…”

เธอรีบตรวจสอบดูที่ท้องของตัวเองแต่ก็พบว่าบาดแผลฉกรรจ์ที่ควรจะอยู่ตรงนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย

นี่มันอะไรกันน่ะ… เดี๋ยวนะ ก่อนอื่นเลยที่นี่คือที่ไหนน่ะ? ไม่สิ…มันดูคุ้นๆ.. นี่มันฐานที่พักของรูดี้นี่นา ถึงจะไม่รู้ว่ามันเอาไว้ทำอะไรแต่ฉันเคยเข้ามาที่ห้องนี้มาก่อน

เมื่อสติของนาโอมิหายจากอาการง่วงงุน เธอก็รู้สึกตัวว่ากำลังโป๊อยู่จึงเริ่มที่จะมองหาเสื้อผ้าของตัวเอง

แม้ว่าจะหาเสื้อผ้าของเธอไม่เจอแต่เธอก็เห็นว่ามันมีชุดคลุมสีฟ้าพับอยู่บนโต๊ะข้างๆถังบำบัด ดูเหมือนว่ามันจะถูกเตรียมเอาไว้ให้เธอ

เธอจึงสวมมันแล้วเริ่มมองไปที่กระจกที่แขวนอยู่กับผนังห้อง

ตอนนั้นเองเธอก็พบว่าแผลไหม้บนใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“น่ะ!?!”

เธอเกือบจะจำไม่ได้ว่านั่นคือใครกัน แต่ก็รู้สึกตัวได้ว่านั่นมันเงาสะท้อนของตัวเอง เธอจึงรีบเข้าไปดูใกล้ๆ

เธอค่อยๆแตะไปที่ส่วนที่เคยมีรอยไหม้ แล้วน้ำตาของเธอก็ค่อยๆไหลออกมา

ในช่วงวัยเด็กของเธอ นาโอมิเคยเป็นลูกสาวของขุนนางที่หน้าตางดงามมาก่อน แต่เมื่อเธออายุได้14ปี จู่ๆประเทศข้างเคียงก็ก็ทำการรุกรานประเทศของเธอ และยึดครองมันไป ระหว่างการรุกรานนั้น คู่มั่นของเธอ เจ้าชาย และพ่อแม่ของเธอ ถูกสังหารไปจนหมดแม้แต่เธอเองก็ถูกจู่โจมโดยทหารของศัตรูในระหว่างการลี้ภัย

ในตอนที่เธอกำลังจะถูกข่มขืนโดยทหารพวกนั้น พลังเวทของเธอเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมาระหว่างที่เธอกำลังดิ้นรน มันระเบิดออกมาแล้วฆ่าทหารที่อยู่ใกล้ๆไปหลายคน

แม้กระนั้นเธอเองก็ได้รับบาดแผลลึกจากหนึ่งในทหารพวกนั้น และแผลฉกรรจ์บนใบหน้า ที่ทำให้ มีแผลเป็นจากการโดนแผาปรกคลุมใบหน้าของเธอไปกว่าครึ่ง แม้ว่าเธอจะสามารถหนีเอาตัวรอดมาได้ แต่ก็ต้องแลกมาด้วยการที่ต้องแบกรับบาดแผลทั้งทางกายและทางใจไปตลอดชีวิต

“อะ….อ่อนเยาว์…”

เธอจดจ่อไปกับการที่แผลเป็นบนใบหน้าหายไปจึงไม่ได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงจากก่อนที่เธอจะได้รับบาดเจ็บ

เทียบกันแล้วสภาพผิวหนังของเธอในตอนนี้มันดูแปล่งปลั่งสุขภาพดีกว่าก่อนหน้านี้อย่างมาก

เมื่อเธอมองดูที่มือของตัวเอง ความหยาบกระด้างจากการใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในป่าได้หายไป เหลือไว้เพียงความเนียนนุ่มและงดงาม เธอจึงอดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่มัน

“ฮะ! นั่นมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญนะ!!”

แม้ว่าเธอจะอยากจ้องมองดูตัวเองในกระจก แต่ตอนนี้การพูดคุยกับรูดี้สำคัญกว่า เธอจึงรีบออกไปจากห้อง

“รูดี้”

เธอพบว่ารูดี้กำลังอยู่ในห้องนั่งเล่น เขากำลังวุ่นอยู่กับการเย็บเสื้อผ้าของเธอ ด้วยเข็มกับด้ายในมือ

“อรุณสวัสดิ์ เดส มันเกือบจะเย็นแล้วแหละ”

“เกือบจะเย็นแล้ว? นี่ฉันหลับไปนานแค่ไหน?”

“ประมาณ4ชั่วโมงได้ เดส”

“แค่4ชั่วโมงเองเหรอ….”

ฉันนึกว่าหลับไปทั้งวันแล้วซะอีก ก็ตกใจมากเลยแหละที่เห็นว่าแผลของฉันหายไปหมดแล้วในเวลาแค่4ชั่วโมงเนี่ย 

“ฮ่า…คือว่านะฉันมีเรื่องอื่นที่อยากจะถามอยู่”

เธอนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของรูดี้ เขาจึงหยุดเย็บผ้าแล้วหันมามองเธอ

“ก่อนอื่นเลย เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าเดม่อนล่ะ?”

“อัดจนและตุ้มเปะแล้วฆ่าทิ้ง เดส”

แม้รูดี้จะพูดแบบนั้น แต่เขากลับแสดงใบหน้าเศร้าๆให้เห็น

“ถ้าผมปล่อยมันเอาไว้แบบนั้น ก็มีโอกาสที่มันจะฟื้นตัวกลับมาได้ ผมเลยลากมันมากองรวมกันแล้วเผาทิ้ง เพราะแบบนั้นผมคงให้วัสดุของมันกับนาโอมิไม่ได้แล้ว เดส”

“ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอก นอกจากนั้นมันยังเป็นศตรูที่คุณจัดการเองด้วย เพราะงั้นไม่ต้องใส่ใจนักก็ได้”

“งั้นเหรอ? งั้นก็ดีแล้วล่ะ เดส “

รูดี้โล่งใจจากคำตอบของนาโอมิ

“จะว่าไปแล้ว รูดี้เป็นคนรักษาแผลให้ฉันเหรอ?”

“อยากจะฟังผลของการรักษาไหม เดส?”

“จัดมาเลย!”

นาโอมิโน้มตัวมาข้างหน้า รูดี้จึงพยายามทำให้เธอใจเย็นลงก่อน จึงสั้งให้โดรนส่งถ้วยกาแฟให้เธอ เมื่อเธอพร้อมเขาจึงเริ่มอธิบาย

“ก่อนอื่นเลย ผมรักษาแผลจากการโดนเดม่อนแทงที่ท้องของเธอ…แล้วก็กำจัดปรสิตไปด้วยเลย เดส”

“ปรสิต?”

หน้าของนาโอมิกระตุกเมื่อได้ยินว่ามีปรสิตในตัวของเธอ เพราะคิดว่ามันเป็นเพียงแค่การรักษาแผลเท่านั้น

“คุณใช้ชีวิตในขณะที่มีพยาธิตัวตืด ตัวเบอเริ่มอยู่ในท้อง เดส”

ว่าแล้วรูดี้ก็หันไปที่จอภาพบนกำแพง มันแสดงภาพของพยาธิตัวตืดให้เห็น

“ฮี้!!”

อยู่ๆก็ได้เห็นภาพอันน่าขนลุกของพยาธิตัวตืด นาโอมิจึงหลุดกรีดร้องออกมา

“แม้มันจะไม่เป็นอันตรายมากนักแต่ก็ต้องกำจัดมันให้หมด การดูรักษาความสะอาดเป็นเรื่องที่จำเป็น เดส”

“นะ..นั่นสินะ..”

“นอกจากนั้นคุณก็ยังมีมะเร็งเต้านม แค่ผมก็รักษามันไปแล้วเดส”

“มะเร็งเต้านม?”

“คุณรู้สึกใช่ไหมว่ามีก้อนแปลกๆระหว่างอกด้านขวากับรักแร้นะ เดส?”

“จะว่าไปก็ใช่นะ ฉันรู้สึกถึงมันได้ตั้งแต่ครึ่งปีก่อน”

นาโอมิเริ่มกดไปที่บริเวณที่พูดถึงแล้วพบว่าก้อนที่ว่าเหล่านั้นหายไป

“มันยังเป็นแค่ระยะแรก เพราะงั้นโชคยังดีที่เจอซะก่อน ถ้าหากว่ามันรุกลามแล้วล่ะก็ ในป่าที่ไม่มีหมออยู่ใกล้ๆ คุณคงได้ทรมานจนตายแน่ๆ เดส”

“นี่ฉันป่วยเหรอ?”

“ผมรักษามันไปแล้ว เดส”

“งั้นเหรอ? ขอบคุณนะ”

“นั่นคือรายงานทั้งหมด เดส”

“เดี๋ยวนะ”

เรื่องสำคัญเกี่ยวกับบาดแผลไม่ได้รวมอยู่ในรายงาน นาโอมิจึงเริ่มร้อนรน

“อะไรเหรอ เดส?”

“ไม่เห็นว่ามีรายงานเกี่ยวกับรอยแผลเป็นบนใบหน้ากับรอยโดนฟันที่ลำตัวองฉันเลย!”

“อ่อ นั่นนะเหรอ? มันเป็นโบนัส….ผมหมายถึงผมรักษามันให้เป็นของแถมน่ะ..หรือว่าไม่รักษามันจะดีกว่าเหรอ เดส? “

“ของแถมเหรอ…ไม่หรอก แบบนี้แหละดีแล้ว ขอบคุณจริงๆนะ”

ว่าแบบนั้น นาโอมิก็วางมือลงบนโต๊ะแล้วก้มหัวให้