[เอเลี่ยนเกยตื้น] สเปซทรัคเกอร์ รูดี้คุง 17 ทางเลือกของชีวิต

ตอนที่17  ทางเลือกของชีวิต

“รูดี้ ยังปลอดภัยดีไหม?”

“ก็เจ็บอยู่หรอก แต่ปลอดภัยดี เดส”

รูดี้ตอบนาโอมิขณะที่พยายามลุกขึ้นยืน

ห่างออกไป เจ้าเดม่อนดิ้นพล่านอย่างทรมานอยู่บนพื้น

ผิวหนังของมันลุกไหม้ปล่อยควันสีขาวออกมาและส่งเสียงเหมือนเนื้อย่างบนกระทะเหล็ก

ถ้าไม่ได้เป็นเพราะหัวของมันกำลังอยู่ระหว่างการฟื้นฟู ผิวหนังของมันคงจะฟื้นสภาพกลับมาทันทีด้วยความสามารถในการฟื้นตัวอันเหนือมนุษย์ของมัน แต่ทว่ามันจำเป็นต้องให้ความสำคัญกับส่วนหัวก่อน แล้วปล่อยส่วนอื่นๆไว้ทีหลัง

จำได้ว่านาโอมิเคยบอกไว้ว่ามันใช้ขนหนาๆของมันในการป้องกันตัว… ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ฉันน่าจะจัดการมันได้ใช่ไหม?

รูดี้จ้องมองไปที่เจ้าเดม่อนที่กำลังพยายามจะยืนขึ้นมา เขาหายใจลึกเพื่อที่จะทำให้ตัวเองสงบลง

ตั้งท่าเตรียมพร้อมด้วยดาบสั้นในมือ เข้าเริ่มการเร่งความเร็วด้วยสมองอิเล็คทรอนิคส์ แล้วเข้าสู่ [โซน]

ในโลกที่เวลาช้าลงมีเพียงแค่รูดี้เท่านั้นที่ยังเครื่อนไหว

พุ่งเข้าหาเดม่อนที่ไม่สามารถขยับได้ เขาชักดาบสั้นออกมาฟันมันอย่างรวดเร็วด้วยการเคลื่อนไหวราวกับวิชาชักดาบเร็ว(อิ-ไอ)ในจังหวะที่เคลื่อนตัวผ่านไปด้านหลังของมัน แล้วเก็บดาบเข้าฝัก

เมื่อการทำงานของ [โซน] จบลง ร่างของเจ้าเดม่อนก็หยุดชะงัก

ส่วนลำตัวของมันเลื่อนไถลแยกออกจากกันเป็นสองส่วน ครึ่งบนของมันหล่นลงมากองกับพื้น โดยที่ครึ่งล่างยังคงยืนอยู่

“จบแล้ว เดส”

“…………..”

ในระหว่างที่รูดี้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆของเขา สมองของ นาโอิมิ พยายามอย่างหนักที่จะทำความเข้าใจกับสถานการณ์ตรงหน้า

เมื้อตระกี้นี้มันอะไรน่ะ? มันเร็วมากจนฉันมองไม่เห็นอะไรเลย..

อยู่ๆ รูดี้ ก็หายตัวไป แล้วไปโผล่อยู่ขางหลังของมัน ถึงไม่อยากจะเชื่อก็ตามแต่ดูเหมือนว่าเขาจะฟันมันขาดในชั่วพริบตานั้น

แต่ว่าศัตรูคราวนี้คือ เดม่อน การโจมตีทางกายภาพไม่น่าจะได้ผลนี่นา….แล้วยังดาบเล่มนั้นอีก มันต้องไม่ใช้ดาบธรรมดาแน่ๆ…

“รูดี้ นี่คุณ..เป็นใครกันแน่..”

“ถึงจะเห็นแบบนี้ แต่ผม แข็งแกร่ง เดส”

รูดี้ยักไหล่ล้อเล่น ทำให้ความตื่นกลัวเล็กน้อยของนาโอมิที่มีต่อเขาปลิวหายไป

ก็จริงนะ ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ รูดี้ ก็คือ รูดี้ อยู่ดี เด็กผู้ชายที่แก่กว่าฉัน ผู้มาจากจักรวาลอันไกลโพน พูดด้วยภาษาตลกๆ แล้วก็ทำอาหารเก่ง

“อา…นั่นมันเหลือเชื่อไปเลยนะ”

นาโอมิตอบเขาด้วยรอยยิ้ม รูดี้จึงยิ้มตอบพร้อมขยิบตาให้

“แล้วเราจะเอายังไงต่อล่ะ?”

“ผมหิวแล้วเดส เรากลับไปที่ฐานก่อนดีกว่า เดส”

รูดี้ไม่ได้แค่เหนื่อยจากการต่อสู้อันดุเดือดแต่เขายังหิวจัดจนนึกว่าจะตายเอาให้ได้

“สำหรับคนที่ตัวเล็กแค่นั้น คุณนี่กินเยอะเอาเรื่องเลยนะ”

“ก็เพราะเป็นร่างกายในช่วงนี้แหละ เดส”

รูดี้ยิ้มกริ่มให้กับความแปลกใจของนาโอมิ

“อยู่ในวัยกำลังโตเหรอ?”

“ผมมีอายุขัยถึง500ปีนะเออ กะอีแค่10ปีมันไม่ใช่อะไรมากมายเลยกับ ช่วงวัยกำลังโต เทวดาของค่าส่าประสิทธิ์…เทวดา?..นางฟ้า? ไม่ใช่สิ…มุมของค่าสัมประสิทธิ์มันสูงเกินไปน่ะ เดส “

“มุมของค่าสัมประสิทธิ์?”

นาโอมิเอียงหัวงุนงงไปกับแนวคิดที่ไม่ไม่รู้จัก

รูดี้เริ่มเดินไปที่ท่อระบายอากาศ ตั้งใจว่าจะออกไปจากห้องเก็บของ

“เดี๋ยวสิ แล้วจะเอายังไงกับเจ้านั่นล่ะ?”

นาโอมิเรียกเขาไว้พลางชี้ไปที่ร่างของเจ้าเดม่อนที่กองอยู่บนพื้น

“เดียวให้โดรนมาขนไปฝังทีหลัง เดส”

“ถึงแม้ว่ามันจะเกรียมไปบ้างแต่วัสดุจากมันขายได้ราคาดีมากเลยนะ”

“ไอ้ของแบบนั้นมันขายได้ด้วยเหรอ เดส?”

รูดี้เลิกคิ้วเมื่อได้ยินว่ามันเอาไปขายได้

“มันคือวัสดุจากเดม่อนที่รู้จักกันแค่จากในจารึกโบราญนะ มันสามารถให้ราคามหาศาลเลย แถมคุณยังสามารถจ้างให้ใครสักคนทำอุปกรจากวัสดุของมันมาใช้เองได้ด้วย”

รูดี้แสร้งทำเป็นคิดเกี่ยวกับข้อเสนอของนาโอมิและแอบติดต่อกับ ฮาล ผ่าน สมองอิเลคทรอนิกส์ ของเขา

“นายคิดว่าไง?”

[อุปกรที่ใช้อยู่ในตอนนี้คุณภาพสูงกว่าครับ]

“ถ้างั้นเราก็ไม่ต้องการมันสินะ”

[ผมจะให้โดรนเก็บตัวอย่างเซลของมันมาทีหลัง แต่นอกจากนั้นเราก็ไมต้องการอะไรเป็นพิเศษครับ]

หลังจากจบการติดต่อกับฮาล   รูดี้ ก็หันไปหา นาโอมิ

“ผมไม่ต้องการมัน เพราะงั้นผมยกให้นาโอมิทั้งหมดเลย เดส”

“แต่คุณเป็นคนปราบมันนะ”

“เอาจริงๆแล้ว ผมไม่มีช่องทางที่จะติดต่อกับใครเพื่อขายมัน แล้วก็ไม่อย่างดึงดูดความสนใจด้วย เดส”

พูดแล้วรูดี้ก็กอดอกทำแก้มป่อง

“ก็นะ…ถ้าเอาวัสดุของมันไปขาย ก็คงกลายเป็นคนดังไปในทันทีเลยแหละ”

“ดุณจะดูเหมือทำเป็นหลีกเลี่ยงความสนใจแต่ดันทำเรื่องที่ดึงดูดสายตาอย่างไงอย่างงั้นเลย เดส”

นาโอมิยิ้มไปพลางคิดถึงสิ่งที่รูดี้พูดอยู่สักพัก

“เหะเหะ….ก็จริงของคุณนะ ถ้าคุณไม่ต้องการมัน…ฮ๊ะ!?!”

ระหว่างที่นาโอมิกำลังพูดอยู่เธอก็รุ้สึกถึงแรงกระแทกจากด้านหลัง

งุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอมองไปที่รูดีซึ่งกำลังตกใจขณะมองไปที่ท้องของเธอ เธฮจึงก้มมองลงไป

ด้วยสาเหตุบางอย่าง กรงเล็บโผล่ออกมาจากท้องของเธอ

“….อุ๊ก!”

กรงเล็บนั้นฉีกทะลุท้องของนาโอมิออกมา ทำให้เธอล้มลงไปกองบนพื้น และกระอักเลือดออกมา ข้างๆเธอ มีครึ่งบนของเจ้าเดม่อนที่พวกเขาคิดว่าตายไปแล้วอยู่

มันดึงกรงเล็บชุ่มเลือดออกมาจากร่างของเธอ แม้ว่ามันจะกำลังอยู่ในระหว่าการฟื้นฟูแต่เจ้าเดม่อนก็อ้าปากกว้างพร้อมที่จะเขมือบนาโอมิ

นานนับปีที่มันได้ดูดซับมานาในอากาศจากภายในรังไหมมันเร่งมานาทั้งหมดที่มันมีไปที่พลังในการฟื้นฟูร่างกาย ผลลัพธ์ที่ได้คือแม้ว่ามันจะตายไปแล้วแต่ก็ฟื้นกลับขึ้นมาได้อีกครั้ง

และด้วยสัญชาติญาณ มันรู้ว่าถ้ามันดูดกลืนมานาจำนวนมากที่นาโอมิมีเข้าไป มันก็จะสามารถงอกท่อนล่างของมันออกมาได้อีกครั้ง

“นาโอมิ!!”

เจ้าเดม่อนพยายามที่กลืนกินหัวของนาโอมิก้วยปากที่กำลังงอกขึ้นมาใหม่ของมัน แต่ทว่าก่อนที่มันจะทำแบบนั้น ลูกเตะของรูดี้ก็กระแทกเข้าที่ปากของมัน

เจ้าเดม่อนที่โดนเตะด้วย ดร็อปคิก ก็ฝังเขี้ยวของมันลงไปที่ขาขวาของรูดี้ แต่ทว่าสนับแข้งและรองเท้าของเขาป้องกันไม่ให้มันทะลุเข้าไปได้

นำลายกรดของมันเริ้มที่จะละลายสนับแข้งของเขา ก่อให้เกิดควันสีขาวและเสียงของวัตถุที่โดนกัดกร่อนโดยกรด

อั๊ก ขาฉันกำลังไหม้!! ความเจ็บปวดพุ่งผ่านออกมาทางใบหน้าของเขา

แม้จะเจ็บแต่รูดี้ก็ไม่สนใจเข้ายกขาขึ้นมาแล้วกระทืบหัวของมันลงไปที่พื้น

ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเขากระทืบหัวของมันจนกระทังขาเขาหลุดออกมาจากปากของมัน

เข้าชักดาบสั้นออกมาถือทั้ง2มือและเริ่มแทงย้ำๆไปที่ลำตัวของมันอย่างบ้าคลั่งจนกระทั้งมันหยุดหายใจ

“ฮ่า..ฮ่า…เจ็บเป็นบ้า..”

เข้าหอบหายใจอย่างหนัก พยายามที่จะทรงตัว ขาขวาของเขาโดนกรดเผา ทั้งสนับแข้งและกางเกงส่วนนั้นก็ละลาบหายไป เผยให้เห็นแผลพุพอง

อดทนต่อความเจ็บปวดเขาตรวจดูอาการของนาโอมิ เธอยังมีชีวิตอยู่ แต่แผลที่ท้องนั้นสาหัส ดูแล้วถ้าไม่ได้รับการรักษาเธอคงจะตายจากการเสียเลือดในไม่ช้า เขาจึงตัดสินใจ

“ฮาล มาช่วยขนนาโอมิเร็ว”

[ครับ มาสเตอร์ แต่ทว่า ถ้าปล่อยไห้เธอตายไปแบบนี้มันจะสะดวกกว่าในการปกปิดตัวตนของมาสเตอร์ไม่ใช่เหรอครับ?]

รูดี้ลังเลเล็กน้อยกับคำถามของฮาล แต่เขาก็ส่ายหัวแล้วทิ้งความคิดนั้นไป

“ไม่ เราช่วยจะให้เธอรอดชีวิตต่อไป…. เธอเป็นเพื่อนของฉัน”

[ครับ มาสเตอร์ ผมจะส่งรถลากเข้าไป กรุณารออยู่ตรงนั้น]

“ไม่ ฉันจะแบกเธอกลับไปที่ ค็อกพิต แบบนั้นมันจะเร็วกว่า”

[มาสเตอร์ อาการบาดเจ็บของคุณค่อนข้างรุนแรงนะครับ]

“แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า”

รูดี้เริ่มแบกนาโอมิขึ้นบนบ่า

“คุ…เอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ เดส”

เมื่อนำหนักตัวของนาโอมิกดลงบนขาที่บาดเจ็บของเขา ทำให้เขาหน้ามุ่ยจากความเจ็บปวด

แม้กระนั้นเขาก็ตั้งใจที่จะช่วยชีวิตเธอให้ได้ และเริ่มออกเดิน