เมื่อปัญญาประดิษฐ์แห่งโลกอนาคตสุดล้ำเกิดใหม่เป็นผู้ไร้ความสามารถในต่างโลก ~ ผลลัพธ์คือเทคโนโลยีเหนือชั้นที่ก้าวนำทุกสิ่งในโลกเวทมนตร์ ~ 4 ปัญญาประดิษฐ์สัมผัสประสบการณ์ต่อสู้ในร่างมนุษย์

ด้านหลังคฤหาสน์แซนด์บ็อกซ์ มีป่าที่มีความลาดเอียงไม่มากนัก พอให้ควาเลียที่เพิ่งฟื้นตัวสามารถเดินเล่นได้อย่างปลอดภัย ระหว่างเดินเล่น แม้ว่าจะไม่มีมอนสเตอร์ปรากฏตัว ควาเลียกลับชักดาบออกมาอย่างกะทันหัน

“ท-ท่านควาเลีย! อยู่ดี ๆ จะทำอะไรน่ะคะ!?”

“วิเคราะห์วัสดุ”

เขาไม่มีกล้องเซนเซอร์หรือแขนกลที่มีระบบตรวจจับสัมผัส การรับข้อมูลในรูปแบบของค่าตัวเลขจึงไม่อยู่ในความคิดของเขา

อย่างไรก็ตาม ข้อมูลคร่าว ๆ ที่ได้รับจากดวงตาและปลายนิ้วก็เพียงพอให้เขาสรุปได้บางอย่าง

“ตรวจพบปริมาณคาร์บอนในระดับต่ำ จัดประเภทว่าเป็นโลหะได้ รูปทรงและวัสดุยังมีช่องว่างสำหรับการปรับปรุง”

“…เ-เหรอคะ? ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องดาบมากนักหรอก…”

“ฟังก์ชันเครื่องพิมพ์ 5 มิติ ไม่ทำงาน การพัฒนาดาบด้วยตัวเองจึงทำได้ยาก”

“เครื่องพิมพ์… 5 มิติ?”

ด้วยฟังก์ชันของเครื่องพิมพ์ 5 มิติ ควาเลียสามารถปรับแต่งดาบได้จนถึงระดับสูงสุด หรือแม้กระทั่งเปลี่ยนสสารในอากาศในระดับโมเลกุลเพื่อสร้างดาบใหม่ก็ยังได้

อย่างไรก็ตาม ฮาร์ดแวร์ของร่างมนุษย์ในตอนนี้ไม่สามารถใช้งานฟังก์ชันนั้นได้

ความจำเป็นในการดัดแปลงร่างกายได้ปรากฏขึ้นในระบบของควาเลีย

“หืม…? นั่นเสียงฝีเท้ารึเปล่านะ?”

หูแมวของไอนะกระตุก จากนั้นไม่นาน ควาเลียก็ตรวจจับเสียงคำรามผิดธรรมชาติได้เช่นกัน แรงสั่นสะเทือนนั้นไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์จะทำได้แน่นอน

“กำลังระบุแหล่งกำเนิดเสียง ทิศทางเจ็ดนาฬิกา ห่างออกไป 130 เมตร”

“วะ-หวา! หมูป่ายักษ์นี่! มันคือมอนสเตอร์ไม่ใช่เหรอ!? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ!?”

หมูป่ายักษ์ที่มีขนาดใหญ่กว่าควาเลีย กำลังพุ่งเข้าหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเขี้ยวสองข้างที่แหลมคมราวกับหอก

“แต่เราไม่ได้เข้ามาในส่วนลึกของป่าเลยนี่… ทำไมกัน…!?”

ไอนะเริ่มตื่นตระหนก ขณะที่ควาเลียคอยสังเกตหมูป่าที่กำลังพุ่งเข้ามา ด้วยความนิ่งสงบ

และเมื่อหมูป่าเข้ามาใกล้เพียงไม่กี่เมตร ควาเลียก็ตอบสนองในที่สุด

จำนวน 0 และ 1 อธิบายความเป็นไปของโลก และคาดการณ์อนาคต

“คำนวณวิธีเคลื่อนไหวเสร็จสิ้น”

“ว้าย!”

ก่อนที่หมูป่าจะเข้าชน ควาเลียคว้าตัวไอนะและกระโดดหลบไปด้านข้าง

ส่งผลให้หมูป่าที่ไม่สามารถเปลี่ยนทิศทางได้อย่างทันที พุ่งผ่านไปพร้อมกับแรงลมมหาศาล

หากการโจมตีเมื่อครู่นี้เข้าปะทะ พวกเขาคงไม่รอดแน่ คงจะถูกแทง ถูกเหยียบ และปลิวกระเด็นจนเสียชีวิตทันที

ไอนะยังคงตัวสั่นด้วยความกลัวจากการโจมตีนั้น แต่ถึงอย่างนั้น ด้วยน้ำตารื้นในดวงตา เธอก็ยังชักดาบออกมาและหันไปเผชิญหน้ากับหมูป่า

“ฉ-ฉัน… ฉันจะ… ถ่วงเวลาไว้เอง… ได้โปรดหนีไปเถอะค่ะ… ท่านควาเลีย…”

ไหล่ของเธอสั่นเทาด้วยความกลัว แต่ก็ยังพยายามรักษาหน้าที่ของตนในฐานะคนรับใช้ ทว่าควาเลียกลับเพิกเฉยต่อคำประกาศนั้นและเดินมายืนขวางหน้าไอนะ

ไร้ซึ่งความลังเลหรือความกลัวในดวงตา เขาชูดาบขึ้นเตรียมจู่โจม

“เข้าใจสถานการณ์แล้ว มอนสเตอร์: หมูป่ายักษ์ จัดเป็นภัยคุกคาม กำลังดำเนินการกำจัด”

“ม-ไม่ได้นะคะ! นั่นมันหมูป่ายักษ์ที่ดุร้ายที่สุดนะคะ! ต่อให้เป็นอัศวินฝีมือดี ยังจัดการได้ยากเลย!”

“การเรียนรู้เสร็จสมบูรณ์”

“เร-เรียนรู้…?”

นี่คือหนึ่งในฟังก์ชันพื้นฐานของชัตดาวน์ แอนดรอยด์สู้รบแบบอัตโนมัติ ควาเลียคำนวณความเป็นไปได้ในอนาคตนับล้านล้านรูปแบบในหัวและเลือกหนทางที่เหมาะสมที่สุด

แน่นอนว่า สมองมนุษย์ไม่สามารถเทียบเท่าความสามารถในการประมวลผลของแอนดรอยด์ได้แม้แต่น้อย จำนวนรูปแบบความเป็นไปได้จึงถูกลดลงอย่างมหาศาล

แต่ควาเลียก็ยังมีทางเลือกเพียงพอที่จะสังหารหมูป่ายักษ์ได้ เขาคำนวณทุกรูปแบบการเคลื่อนไหวของหมูป่า สภาพภูมิประเทศ ต้นไม้ กระแสลม ตำแหน่งของไอนะ ตำแหน่งของเขาเอง ทุกสิ่งถูกนำมาคิดอย่างละเอียดสู่ ‘อนาคต’ ที่เป็นไปได้

“คำนวณหนทางที่เหมาะสมที่สุดเสร็จสิ้น”

หมูป่ายักษ์คำรามก้อง หันกลับมาและพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง พร้อมผืนดินที่สั่นสะเทือน

“กำจัดภัยคุกคาม”

พร้อมกันนั้น ควาเลียได้เริ่มออกวิ่ง แม้จะไม่เร็วเท่า แต่เขาก็ไม่คิดจะชะลอความเร็วลง

ความเร็วและพลังของเขาเทียบไม่ได้เลยกับหมูป่า หากยังคงวิ่งตรงเข้าใส่ ความตายคือสิ่งเดียวที่รออยู่

แต่ถึงอย่างนั้น ควาเลียกลับไม่หยุด

เมื่อระยะห่างระหว่างเขากับหมูป่าเหลือเพียงเมตร ควาเลียได้ก้าวไปทางขวาอย่างฉับพลัน หมูป่ายักษ์พยายามไล่มองตามการเคลื่อนไหวดังกล่าว และเสียสมดุลไปชั่วขณะ

การก้าวขวานั้นเป็นเพียงแค่หลอกล่อเท่านั้น

ควาเลียรีบเคลื่อนที่ไปทางซ้าย จับดาบในมือแน่น ก่อนพุ่งเข้าหาหมูป่า แทงตาขวามันอย่างรวดเร็ว

“บุโออ!!”

หมูป่างัดเขี้ยวกวาดไปทางควาเลียที่อยู่นอกการมองเห็นของมัน หากโดนเข้าไปต้องโดนซัดกระเด็นอย่างแน่นอน

แต่ควาเลียไม่แม้แต่จะหลบ หรือรับมันไว้

เขาเตะรับเขี้ยวนั้นไว้โดยไม่มอง เปลี่ยนมันเป็นที่เหยียบ ดาบของเขาได้รับการเสริมแรงที่ดีที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ เขาโถมน้ำหนักแทงดาบมิดด้ามเข้าไปในตาซ้ายของหมูป่า

“คลาดเคลื่อนจากจุดที่คาดการณ์ 1.3 เซนติเมตร ข้อมูลนี้จะถูกนำไปปรับปรุงในการโจมตีครั้งถัดไป”

ควาเลียพูดพร้อมล้มลงบนพื้น แต่ข้อเท็จจริงที่หมูป่ายักษ์ถูกแทงทะลุสมองไปแล้วนั้นไม่เปลี่ยนแปลง ร่างของหมูป่าที่ไร้ชีวิตได้ค่อย ๆ ล้มลงตามแรงเฉื่อย

“ศัตรูถูกกำจัด ภัยคุกคามถูกขจัดแล้ว”

“ท-ท่านควาเลีย… หมูป่าตัวนั้นเป็นที่หวาดกลัวที่สุดในภูเขานี้เลยนะคะ แต่ท่านกลับโค่นมันลงได้ง่าย ๆ ขนาดนี้…”

ไอนะพูดพลางวิ่งไปหาเขาด้วยความตกใจเต็มใบหน้า แต่กลับกลายเป็นเศร้าขึ้นมาขณะช่วยพยุงควาเลียขึ้น

“จ-จะว่าไป ท่านบาดเจ็บไหมคะ!? บ้าบิ่นแบบนั้นมัน…. ฉันกลัวแทบแย่เลยค่ะ…..”

“ไม่มีปัญหาใด ๆ ได้เลือกทางที่ดีที่สุดที่ส่งผลกระทบเชิงลบน้อยที่สุดต่อร่างกายของควาเลียแล้ว”

“ฉันก็ยังเป็นห่วงอยู่ดีค่ะ”

ณ ขณะนี้ ควาเลียยังไม่เข้าใจความเป็นกังวลของเธอแม้แต่น้อย

เขาไม่มีคำตอบให้กับความขัดแย้งถึงความกังวลที่ยังคงอยู่ของเธอทั้งที่เขาอธิบายการลดผลกระทบเชิงลบลงให้เธอแล้ว

“บางทีท่านพ่อและท่านพี่ของท่านอาจยอมรับความสำเร็จของท่านในการโค่นหมูป่ายักษ์ลงก็เป็นได้แน่ค่ะ!”

“ต้องการคำอธิบาย: การทำภารกิจนี้สำเร็จให้ค่าผลลัพธ์ที่สูงหรือ?”

“ไม่ผิดแน่ค่ะ!”

ปัญญาประดิษฐ์ของควาเลียไม่รับรู้ถึงทักษะดาบแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่คำนวณอนาคตที่เป็นไปได้ เพิ่มความเร็วสัมพัทธ์ให้สูงสุด และพยุงดาบด้วยน้ำหนักทั้งหมดในตอนที่มันปักลงในจุดสำคัญ

ควาเลียเพียงแค่เอาชนะมอนสเตอร์ตัวแรกของเขาได้ด้วยการกระทำที่สมเหตุสมผลก็เท่านั้น

“ท่านช่วยชีวิตฉันไว้ ขอบคุณมากค่ะ”

มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้รับคำขอบคุณจากผู้อื่น

ควาเลียไม่เข้าใจความรู้สึกแปลกประหลาดที่อุ่นวาบข้างในอกตอนที่ได้ยินคำขอบคุณจากไอนะ เขาอยากเห็นรอยยิ้มของไอนะอีกครั้งแต่ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไม

_______________________________________________________________________________

รู้สึกตอนที่ 3 ไม่ค่อยอิ่มเลยแถมตอน 4 เพิ่มครับ เจอกันอาทิตย์หน้า