เมื่อข้าเป็นองค์หญิงน้อยของฮ่องเต้ทรราชบทที่ 458 คิดค้นนมผง

บทที่ 458 คิดค้นนมผง

บทที่ 458 คิดค้นนมผง

เสี่ยวเป่าเริ่มซักไซ้เจ้าเสือทั้งสองตัวทันทีที่กลับถึงจวน

“ข้าเห็นว่าพวกเจ้าชอบออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกอยู่บ่อย ๆ แล้วเมียของพวกเจ้าล่ะ ทำไมพาลูกเสือกลับมาแล้วไม่พาแม่มันกลับมาด้วย”

เสือทั้งสองมองด้วยหางตา

เจ้าเคยเห็นเสือตัวผู้อาศัยอยู่กับลูกเมียหรือไม่เล่า

ถึงแม้พวกมันจะไม่ได้พูด แต่เสี่ยวเป่าก็ดูเหมือนจะเข้าใจ

แมวยักษ์ก็นิสัยไม่ดีได้เหมือนกัน

“แล้วพวกเจ้าพาลูกเสือกลับมาทำไมหรือ”

เฮยอู๋ฉางคำรามต่ำ โดยมีไป๋อู๋ฉางร้องเหมียวอยู่ข้าง ๆ

เสี่ยวเป่าอุ้มเจ้าตัวน้อยทั้งสามขณะพวกมันกำลังตะกุยชายกระโปรงของนาง

ลูกเสือขนฟูตัวอ้วนท้วนสามตัวน่ารักน่าชังยิ่งนัก!

ลูกเสือตัวน้อยยังคงส่งเสียงร้องต่อไป

“พวกเจ้าให้ของขวัญข้าหรือ”

ผ่านไปเพียงชั่วครู่ ในที่สุดก็เข้าใจความหมายของเสือทั้งสองตัว

สรุปได้ว่าแม่เสือรังเกียจสีบนตัวของลูกเสือสามตัวนี้

เมียของไป๋อู๋ฉาง เอ่อ… เมียชั่วคราวคลอดลูกออกมาสามตัว สีขาวสอง สีเหลืองหนึ่ง จากนั้นแม่เสือก็รู้สึกรังเกียจเจ้าตัวสีขาวสองตัว เพราะสีของมันโดดเด่นเกินไปในป่าที่แสนจะอันตราย

อีกอย่างพวกมันก็ยังไม่เคยเจอเสือสีขาวและสีดำมาก่อนจนกระทั่งตอนนี้ หากว่าเฮยไป๋อู๋ฉางมิได้กำยำแข็งแกร่ง ก็คงไม่มีเสือตัวเมียที่ไหนยินดีที่จะมีลูกกับพวกมัน

เมียชั่วคราวของเฮยอู๋ฉางก็คลอดลูกออกมาสามตัวเช่นเดียวกัน ตัวหนึ่งสีดำ ส่วนอีกสองตัวสีเหลือง

จากนั้นเจ้าตัวสีดำน่าเกลียดก็โดนรังเกียจไม่ต่างกัน เสือสีดำนั้นอัปลักษณ์ในสายตาของแม่เสือที่มีสีปกติทั่วไป

ผลสุดท้ายลูกเสือตัวน้อยทั้งสามที่โดนทอดทิ้ง จึงถูกพากลับมาด้วย

เสี่ยวเป่ารู้สึกเศร้าใจขณะมองดูเหล่าเจ้าตัวน้อยที่กำลังส่งเสียงร้อง

“องค์หญิง พวกมันหิวหรือไม่เพคะ”

ชุนสี่เห็นลูกเสือสามตัวร้องงอแงจึงถามขึ้น

“เหมือนว่าจะใช่นะ แต่ว่าเพิ่งกินไปเองนี่นา”

เจ้าตัวน้อยทั้งสามกินนมอย่างดุเดือดทีเดียว เพราะว่าไม่มีขวดนมจึงต้องใช้ช้อนคันเล็กป้อน พวกมันรีบกินจนเกือบสำลักเข้าให้

ก่อนหน้านี้นางนึกว่าเป็นเพราะพวกมันหิว ดูเหมือนเจ้าพวกตัวน้อยต้องเจอกับแม่เสือที่ลำเอียง ทำให้ได้กินนมน้อยกว่าพี่น้องตัวอื่น ๆ

เจ้าสีขาวสองตัวนับว่ายังโชคดี อย่างไรเสียแม่เสือตัวนั้นก็ให้กำเนิดลูกสีขาวถึงสองตัว และแม่เสือก็มีน้ำนมมากเพียงพอจนลูกเสือตัวเดียวกินไม่หมด

ทว่าเจ้าลูกเสือตัวสีดำกลับถูกพี่น้องอีกสองตัวที่ได้รับความรักจากแม่แย่งกินนม จนทำให้มันดูผอมโซมากทีเดียว

“ของที่ข้าสั่งให้ทำเรียบร้อยหรือยัง”

ต่อจากนี้ลูกเสือทั้งสามตัวต้องอยู่ที่นี่กับพวกเขา จะให้ใช้ช้อนป้อนนมไปตลอดก็คงจะไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ก่อนที่จะออกไปข้างนอกในตอนบ่าย และวาดรูปขวดนมสั่งให้ช่างฝีมือในจวนทำขึ้นมา

เพราะว่าต้องสร้างข้าวของเครื่องใช้เป็นครั้งคราว จึงจ้างช่างฝีมือไว้ในจวนโดยเฉพาะ

“ของที่ท่านต้องการมิได้ซับซ้อนอะไร เสร็จเรียบร้อยแล้วขอรับ”

ตัวขวดทำจากแก้ว และจุกนมทำด้วยยาง

พวกเขาค้นพบต้นยางที่นี่โดยบังเอิญ ทว่ามีเพียงไม่กี่ต้น และน้ำยางที่ผลิตออกมาไม่กี่ปีมานี้ก็เพียงพอใช้ทำล้อรถแค่ไม่กี่ล้อเท่านั้น

ขวดนมสามขวดพร้อมด้วยนมแพะ

หลังจากที่บรรจุนมลงขวดแล้ว เสี่ยวเป่าก็อุ้มลูกเสือตัวสีดำ โดยให้นางกำนัลอุ้มเสือสีขาวอีกสองตัวและป้อนนมให้พวกมัน

นางมีแค่สองมือ จะให้ป้อนพร้อมกันทั้งสามตัวคงเป็นไปไม่ได้

“ชุนสี่ วัวกับแพะในทุ่งเลี้ยงสัตว์ผลิตน้ำนมได้เยอะหรือไม่”

ขณะมองดูลูกเสือดื่มนม เสี่ยวเป่าก็นึกของดีขึ้นมาได้อีกอย่าง

“เยอะทีเดียวเพคะ ถึงท่านจะเปิดร้านชานมที่นี่ แต่ในทุ่งเลี้ยงสัตว์ก็เต็มไปด้วยวัวและแพะ อีกอย่างพอพวกมันได้กินหญ้างอกงามก็ผลิตน้ำนมได้เยอะขึ้นมาก ร้านชานมใช้ไม่หมดหรอกเพคะ”

องค์หญิงมีทุ่งเลี้ยงสัตว์ใหญ่โตที่เลี้ยงวัวเกือบห้าร้อยตัว และแพะอีกนับพัน นี่ยังไม่นับรวมลูกวัวและลูกแพะเพิ่งคลอดด้วยซ้ำ

เนื่องจากแม่วัวและแม่แพะผลิตน้ำนมได้เพียงพอ บรรดาลูกสัตว์ในทุ่งจึงมีร่างกายที่แข็งแรง

เสี่ยวเป่า “หลังจากนี้ให้เก็บน้ำนมที่เหลือมาให้หมด ข้าจะเอามาใช้ประโยชน์”

“เพคะ”

ชุนสี่ไร้ซึ่งความสงสัยใด ๆ ของที่องค์หญิงทำจะต้องเป็นของดีอย่างแน่นอน!

แม้ว่าองค์หญิงจะทรงพระเยาว์ แต่หลังจากที่ติดตามนางตลอดหลายปี ชุ่นสี่ย่อมรู้ชัดว่าองค์หญิงมีความสามารถมากเพียงใด

สิ่งที่เสี่ยวเป่าจะทำก็คือนมผง

ที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ทำก็เพราะว่าคิดไม่ถึง

นมผงจะต้องมีประโยชน์สำหรับใครหลายคน

คนสมัยนี้มีความเชื่อเรื่องการมีลูกมาก แต่หากว่ากินอาหารไม่ดีก็จะเกิดเหตุการณ์น้ำนมไม่เพียงพอขึ้นได้ง่าย

และสิ่งนี้ก็เป็นสาเหตุให้เด็กจำนวนมากไม่อิ่มท้องตั้งแต่ยังเป็นเพียงทารก และเมื่อได้รับสารอาหารไม่เพียงพอเป็นระยะเวลานานก็จะทำให้ร่างกายอ่อนแอได้

ด้วยเหตุนี้นอกจากคนส่วนน้อยที่บ้านมีฐานะแล้ว เด็กในครอบครัวส่วนใหญ่จึงมีรูปร่างผอมแห้ง

แม้ว่าตอนนี้โดยพื้นฐานแล้วจะได้กินอิ่มท้อง แต่หากว่าไม่ได้กินเนื้อสัตว์ คนเป็นแม่ก็จะเกิดภาวะน้ำนมไม่เพียงพอขึ้นได้อยู่ดี

และนมผงก็สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้

เพียงแต่ก่อนหน้านี้นางคิดไม่ถึงเท่านั้น

เสี่ยวเป่าจุ๊บลูกเสือตัวสีดำที่กินจนพุงป่อง เพราะพวกเจ้าแท้ ๆ ข้าถึงได้คิดออก

ดังนั้นตอนนี้นางจึงคิดชื่อยี่ห้อนมผงได้แล้ว ให้ชื่อว่า หู่หวัง!*[1]

เหตุผลมิได้มีเพียงเพราะลูกเสือสามตัวทำให้นางคิดเรื่องนมผงออก แต่นางยังหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าตัวน้อยที่กินนมผงจะเติบใหญ่เป็นเสือที่แข็งแกร่ง

หลังจากที่เสี่ยวเป่าตัดสินใจได้แล้วก็สั่งให้ชุนสี่กับคนอื่น ๆ คอยดูแลลูกเสือน้อยทั้งสาม ส่วนตนนั้นจะกลับไปที่ห้องเพื่อหาหนังสือในห้องสมุด

ในห้องสมุดมีหนังสือครบครัน ตราบใดที่ไม่ใช่หนังสือทำลายล้างอย่างเช่นอาวุธสงคราม หรือเทคโนโลยีที่ล้ำหน้าเกินไปอย่างโทรทัศน์หรือว่าเครื่องบิน ก็สามารถหาความรู้พื้นฐานที่มีอยู่โดยทั่วไป

การทำนมผงมีหลายวิธี แต่ว่าจำเป็นต้องใช้เครื่องจักร หลักการผลิตเครื่องจักร…

นางอ่านไม่เข้าใจ แต่คัดลอกออกมาแล้วเอาไปให้คนที่รู้เรื่องก็เป็นอันเรียบร้อย

นางเป็นเพียงเครื่องคัดลอกที่ไร้ความรู้สึก!

หลังจากที่ยุ่งอยู่กับเรื่องนมผงอยู่หลายวัน เสี่ยวเป่าก็ไปหาท่านพ่อพร้อมด้วยแผนการที่ยุ่งเหยิงไปเสียหน่อยของตน

[1] หู่หวัง แปลว่า ราชาเสือ